Sweet Revenge

Dit is een gesloten topic, gelieve alleen te posten met toestemming!

De kleine kitten liep heen en weer voor de ingang van het kamp, telkens een blik werpende naar buiten en vervolgens weer terug naar de Nursery waar zijn moeder, Dogdance, zich op het moment bevond. Hij wilde zijn vader gaan helpen met het vechten, maar dan zou zijn moeder heel boos op hem worden. Zelfs als hij heel terug zou komen, zou hij een volle maan de Nursery niet uit mogen - misschien zelfs meer. Hij slikte en schudde met zijn hoofd, terwijl hij zich weer omdraaide om hetzelfde pad te belopen. Hij wilde zo graag met zijn vader mee, op naar Windclan om daar die aanvaller van Snowdrop eens flink toe te takelen - maar het belangrijkste was dat hij zijn vader wilde helpen. Wie wist wat er ging gebeuren, zijn vader had hem misschien wel nodig nu! Toen hij de grijze vacht van zijn broertje zag draaide hij zich meteen naar hem om en met vlugge, haastige passen kwam hij zijn kant op. "Runekit," Fluisterde hij voor eens op zijn zachtst. "Ik wil het kamp uit, om papa te helpen, ga je mee?" Als hij wegging, dan ging hij niet alleen. Dan had hij zijn broertje nodig want samen waren ze sterk, sterker dan wie dan ook.

De kitten fronste even verbaasd bij de woorden van Runekit. De witte kater? Wie was die kater? Die kater wilde hij ook wel eens ontmoeten! Zachtjes knikte hij. "Goed, maar niets vertellen tegen mama hé?" Miauwde hij. "De vorige keer dat ik het kamp ben uitgegaan was ze heel heel boos en moest ik de elders den opruimen." Miauwde hij, waarna hij om zich heen keek of iemand op hem lette. "Goed, zorg dat niemand je ziet," Fluisterde hij, al was het nutteloze informatie; Runekit wist vast en zeker al dat ze stiekem moeten zijn willen ze het kamp uitkomen. Op zijn stilst sloop hij richting de ingang, eerst nog heel normaal en daarna heel snel, want op het juiste moment wanneer níemand keek, sloeg hij zijn slag en schoot hij door de uitgang naar buiten. Eindelijk was hij weer vrij, weg van die Nursery. Even keek hij over zijn schouders of zijn broertje hem al gevolgd was.

Desondanks dat hij hier al eens was geweest als een kitten van maar een maand oud, vond hij het er nog steeds fascinerend uitzien en keek hij zijn ogen uit. Zijn blik gleed over de bomen, de bloemen en alles wat er maar te zien is en totdat Runekit hem iets vroeg bleef hij naar alles om zich heen kijken. Nieuwsgierig hoe alles heette en wat alles was. Hij slikte even en sloot zijn ogen, zich concentrerende op de grote hoeveelheid nieuwe geuren die door zijn neus gleden. "Uhm," Miauwde hij. De kitten had nog nooit echt training gehad hij geuren en het uit elkaar halen ervan bleek lastiger te zijn dan hij dacht. "Windclankatten zijn snel en ze leven op vlaktes," Miauwde hij, nadenkend. "We moeten vooruit gaan, dan komen we bij de grens en daar ligt Windclan.." Hij fronste even, althans, dat was wat hij dacht. "Denk ik.." Mompelde hij vervolgens, waarna hij begon met lopen. "Als we nog willen helpen, moeten we snel zijn!" Ze waren nog maar kittens, dus ze konden sowieso niet zo hard rennen als al die warriors en apprentices gerend hadden. "Kun jij papa's geur ruiken?" Hij richtte zijn blik op Runekit. Misschien kon hij de geuren toch wel beter uit elkaar halen.

Helaas wist Runekit net zoveel van geuren af als Dustkit, bijna niets dus. Ze hadden nog best veel te leren, om eerlijk te zijn, en dat zou pas gebeuren als ze zes manen oud waren. Dat was pas over twee manen en dat duurde te lang voor Dustkit. Waarom konden ze het hem nu niet leren? Hij ging graag met een warrior het kamp uit om daarbuiten wat te oefenen, verder hoefden ze niet te gaan en alleen zou hij niet gaan als het hem verboden werd - oké, misschien zou de verleiding wel groot zijn om die regels dan toch te breken. Het was de stem van Dogdance die hem echter deed opschrikken en hij wierp even een snelle blik op Runekit. Zelf had hij dit al eens doorgemaakt, hoe zijn moeder kwaad op hem werd maar ook weer een beetje afhankelijk van hem leek te zijn, alsof ze hem met al haar macht wilde beschermen tegenover wat daarbuiten allemaal rondzwierf; iets wat hij vast niet nodig had. Hij duwde zich tegen haar vacht aan, ze was nog steeds zo heerlijk warm, en keek vervolgens op. "Ik.." Miauwde hij, maar hij stopte bij het horen van zijn overslaande stem en schraapte even zijn keel. "Wij gingen papa helpen, mama." Miauwde hij. "We zijn tenslotte bijna apprentice," Hij glimlachte naar haar en knikte even naar Runekit, ze zouden hier vast en zeker zonder straf onderuit kunnen komen. Hopelijk.

Met een geniepige glimlach op zijn snuit stond de tabby kater op zijn rots. Vandaga was dé dag, de dag dat hij zijn plannetje zou uitvoeren om Dogdance en haar kittens te ontvoeren, om wraak te nemen op zijn zoon. "Jullie weten dat het vandaag dé grote dag is, de dag dat we Seamus zullen wreken.", sprak hij zijn kleine groepje toe. Hij keek zowel Stray als Vir indringend aan. "Jullie nemen allebei één of meerdere kittens. Zorg gewoon dat je ze allemaal te pakken krijgt, zodat er niemand weg kan vluchten om een patrouille achter ons aan te sturen." De twee katten knikten, Vir met een grote grijns op zijn gezicht. Stray was meer iemand die van kittens hield, maar ze was bereid alles te doen om zijn zoon te wreken. Ergens dacht hij dat ze misschien een crush op hem had gehad.. Maar dat was nu niet meer van belang. "Ik neem de poes onder handen. We brengen ze naar de grot die ik jullie gisteren heb laten zien. Als er andere katten bij zijn, maak je ze af. Zijn de instructies begrepen?" Weer knikten beide katten. Vigor sprong van de rots af en zette een sprintje in richting Thunderclan gebied. De pootstappen achter hem vertelden hem dat de anderen ook volgden, en een ietwat blije grijns verscheen op zijn gezicht.

Ze naderden de grens, de geur van vele generaties katten vulde zijn neusgaten. Vigor walgde ervan, maar rende gewon door zonder ook maar te aarzelen. De geur werd sterker toen ze de grens overstaken, maar hij zwakte niet weer af. Hoe dichter ze bij het kamp kwamen, hoe erger de geur en hoe meer op zijn hoede hij was. De anderen voelden ook het naderende gevaar en gingen trager lopen. Instinctmatig deed hij hetzelfde. Opeens hoorden ze een stem; "...warriors worden mama" Het klonk als een kitten. Met zijn staart gebaarde hij de anderen achter hem aan te komen, en zachtjes liep hij op de stem af. tussen de bomen stond een poes en twee kittens. De poes herkende hij meteen van de keer dat hij haar samen gezien had met Seamus. Eventjes keek de tabby kater achterom, om eventjes naar hen te knikken. Dogdance was bezig met de kittens, dus ze zou hem vast niet zien afkomen.

Met een klein gebaar van zijn staart gebaarde hij de anderen om achter hem aan te komen, en zo snel hij kon sprintte hij uit de beschutting van de bomen. Stray en Vir deden hetzelfde. De tabby stortte zich op de poes en probeerde haar zover te krijgen dat ze de kittens losliet, terwijl de twee anderen klaarstonden om ze op te vangen. "Werk mee en we zullen je geen pijn moeten doen.", zei hij nors, hoewel zijn ogen vrolijk twinkelden. Eindelijk zou hij wraak kunnen nemen! "Misschien laten we de kittens dan wel gaan.."

Zijn moeder zag er verward uit toen Runekit het over een zekere vriend had. Dustkit had hem niet gezien en een naam had hij ook niet gehoord van zijn broertje, was het dan wel een vriend geweest? Als zelfs hun moeder hem niet kende? Snel wierp hij een blik op zijn broertje, maar tijd om iets te vragen kreeg hij niet, want een plotselinge paniek schoot door de atmosfeer heen toen zijn moeder ruw van hen weg werd getrokken en twee katten op hem afkwamen. "Runekit, Dustkit! Ren!" Dustkit keek naar de andere katten die naar hen toe leken te komen en dan weer naar zijn moeder, die hij nu bijna niet meer zag omdat een grote kater voor haar stond. "Bijna apprentice," Mompelde de kitten, waarna hij richting de grote kater begon te rennen. Met de bedoeling zijn moeder te beschermen, hij kon het wel samen met Runekit - als die meekwam - want ze waren bijna apprentice.

Hij kreeg haar losgerukt van haar kittens en hield haar zo goed hij kon in een houdgreep. Ze spartelde tegen, en hij voelde hoe haar nagels krassen maakten, maar het was niets ernstigs. "Runekit, Dustkit! Ren!", riep Dogdance. maar de kittens luisterden niet en ze kwamen op hem af gerend. Gelukkig waren Vir en Stray eerder. De grote, sterke poes pakte de beige kitten op, en de jonge kater de andere. Dogdance vroeg om de kittens te laten gaan, maar Vigor luisterde niet. Hij probeerde haar mee te slepen, zo snel hij kon, richting de grot. Voor er een patrouille zou komen.

Nog voordat hij de kater kon bereiken werd hij opgetild door een of andere onbekende poes en verbaasd miauwde de kitten. Zijn blik gleed weer naar zijn moeder, die in paniek leek te zijn omdat de katten hem en Runekit vast hadden gepakt. Hij schraapte zijn keel en zijn blik gleed koeltjes over de katten heen. "Zeg, ik kan gewoon lopen hoor," Miauwde hij droog. "Mijn poten zijn niet defect ofzo, ik bedoel, ik ben bijna apprentice!" Zijn stem sloeg over, maar niet van paniek maar van het enthousiasme. "Wie zijn jullie? Wat doen jullie met ons? Mama waarom ben je zo bang?" En daar kwam weer de normale Dustkit naar boven, de kitten die nog te naïef was om te begrijpen dat ze in gevaar waren.

De kater luisterde niet naar wat de poes zei. Het kon hem dan ook geen barst schelen. Zijn mond plooide zich in een grijns, voor zover dat nog kon natuurlijk met de poes tussen zijn kaken. Al slepend trok hij haar vooruit. Goed dat de grot die hij uitgezocht had niet zo ver was.

-time skip-

Eindelijk kwamen ze aan bij de grot. Vigor was moe van het sleuren. Hij was niet meer van de jongsten, en dat voelde je toch wel. Toch was die vrolijke twinkeling in zijn ogen nog niet verdwenen. Stray en Vir zetten de kittens neer, en hij zette Dogdance erbij. Er verscheen een sadistische grijns over zijn gezicht terwijl zijn gouden ogen de drie katten scanden. Hmm, wie zouden ze eerst te grazen nemen?

Geen antwoord, geen enkel antwoord op zijn vragen. Waarom kreeg hij geen antwoord? Vol ongeloof staarde hij de kater aan, hoe kon hij dat hem aandoen? Waren zijn vragen niet goed genoeg geweest, of had hij geen zin om erop te antwoorden? Hij begon nu al te lijken op Starlingpaw! Die beantwoorde zijn vragen ook nooit. De groep wandelde een grot in en daar werd hij neergezet door de poes. Voordat hij iets kon doen of zeggen, zat Dogdance alweer bij hem en Runekit. Wat ze zei klonk angstig, alsof ze bang was dat ze hen aan zouden vallen. Dustkit legde zijn oren in zijn nek. "Wie is dat mama?" Miauwde hij zachtjes, de rest van de vragen inhoudend, iets wat niet bepaald normaal was voor een kitten zoals Dustkit. Hij vertrouwde dit niet.