Fisquirrel?

Het stonk naar Thunderclan hier, maar die die het verspreidde dacht waarschijnlijk hetzelfde van hem. Daarom ging Tall maar gewoon zitten, negeerde het, en spitste zijn oren voor geluid. Hij was hier voor training, weglopen wanneer het kon, en anderen weghouden van zijn territorium. Het was lastig, maar het was duidelijk dat het wel hielp voor de kater. Vandaar dat hij steevast hier zat, terwijl de avond naderde, zodat hij sowieso eerder weg moest. Dan had hij altijd een reden voor als het gezellig was.

- Salmonpaw only

Hij had het goed, het was een Thunderclanner, maar geen gevaarlijke. Tenminste, dat vond Tall, want waar hij geoefend en hard was, was dit beestje waarschijnlijk zacht en ongetraind. Zielig voor haar, fijn voor hem. Nog geen aanval was nodig, ze leek niets kwaads te willen doen, en ze begon zelfs met haar eigen naam. Punt voor de grote onbekende, of nee 'Salmonpaw.' Verbaasd richtte hij zijn hoofd op en bekeek haar, Thunderclan bouw. "Salmonpaw?" Vroeg hij ongeloofwaardig. Waarom zouden ouders hun kind een Riverclan naam geven als die toch nooit in die clan zou zitten? Het was vast de logica van de vreemde eekhoorneters, ze verstopten zich in prikkende struiken, vlogen soms als vogels door de lucht, en noemden bij gebrek aan creativiteit hun kind naar een andere clan. Weirdos.

Ze vond zijn vraag niet leuk, so what? Had ze de vraag nog nooit eerder gehad dan? Was hij serieus de eerste levende ziel die eraan dacht hoe vreemd het was dat ze een vissennaam had? Blijkbaar dus, maar aangezien mevrouw zo weinig geduld had, ging de kater er maar niet verder op in. In plaats daarvan trok hij een wenkbrauw op bij haar onbeleefde gedrag, en knikte. "Dat vroeg je inderdaad," Reageerde hij erop, "Waarom zou je het willen weten?" Dit soort spelletjes vond hij leuk, informatie die zij wilde, die hij had, en zij moest het maar zien te krijgen. Het was leuker om in charge te zijn dan om het te moeten krijgen, dan was je afhankelijk. Hij was nooit afhankelijk.

Ze was duidelijk snel geirriteerd, oke oke, vreemd dat zij nu juist degene was die hem vertelde wat te doen. Toch kon de kater het niet laten om te lachen bij de opmerking die de poes tegenover hem maakte. "Alles beter dan Salmon," Lachte hij, en viel op de grond van de inner grapjes die hij met zichzelf maakte. Nee, erg serieus nam hij de poes niet, zou hij ook niet snel doen, en met die naam al helemaal nooit. Gesprekken konden zo nog best lastig worden.

De kater glimlachte om haar gepikeerde reactie en haalde zijn schouders op. "Ligt eraan hoe je het bekijkt," Begon hij zijn antwoord, en grinnikte nog eens. "Ik heet toch echt liever -hoe zeg je het? Ettertje?- Ettertje dus, dan naar een vis," Het laatste woord werd haast uitgespuugd, "Ik bedoel, heb je het weleens geproefd?" Hij stak zijn tong uit toen de smaak levendig in zijn mond leek te zijn. De kater huiverde, blegh.

Hij moest lachen om haar reactie, en knikte uiteindelijk instemmend. "Oke," Klonk het, misschien een beetje verontschuldigend. "Daar heb je gelijk in, anders krijg je steeds 'Mouse, ik heb je!' over je heen waarschijnlijk" Hij vond het eigenlijk best grappig, dit moest eens bij Ace gebeuren. Ja, oke, maar ergens had ze een punt.

De kater stemde wel met haar in, en besloot dat een vissen naam dan misschien toch handiger was, al was het lang niet zo handig als zijn eigen naam. "Hé, weet jij iets om te doen? Ik verveel met stierlijk", Het maakte hem wakker uit zijn gedachten, en even keek hij haar nadenkend aan. Daarna sprong hij op, maakte er een hele show van om te zeggen wat hij bedacht had, en ging toen weer zitten. "Nee," Klonk het simpel. Einde show.

Hij keek haar met een schuin oog aan toen de poes het plan vertelde, en knikte na even nagedacht te hebben. "Prima," Antwoordde hij, "Is het een wedstrijd?" Met deze zin begonnen zijn ogen te sprankelen, het leek hem een leuk idee. Wedstrijden waren leuk, nee, niet zomaar leuk, ze waren geweldig! "Zo ja," Mauwde hij, zich al klaarmakende, "Dan beginnen we nu," En bij de nu stoof hij weg, nee, verliezen zat er niet in voor hem.

Die poes was snel! En ze had hem dan ook waarschijnlijk wel ingehaald als de kater niet dubbel zo oud was geweest. Hij had gewoon meer kracht in zijn poten, en was net iets geoefender in het omgaan met zijn lichaam op hoge snelheid. Dat deed niet af aan het feit dat hij wel degelijk respect had voor de manier waarop de poes op de rots wist te komen, en om hoe snel ze wel niet hier wist te komen. Geïnteresseerd keek hij toe, en grinnikte even kort toen bleek dat ze later was geweest dan hij. Toch liep hij naar haar toe, en knikte eens, duidelijk onder de indruk. "Jij bent waanzinnig snel,"

De ander bleef stil, en leek nog een beetje kwaad dat ze verloren had, dus haalde de oudere kater zijn schouders op en ging erbij zitten. Rustig keek hij ook eens uit over het landschap, zoals de poes dat deed, en had ondertussen een kleine glimlach op zijn gezicht. Toch wel gaaf dat zijn moeder hier gewoon mocht staan, dat zij het had verdiend, een echte leidster. Een zucht van perfectie ontsnapte hem, en al snel krulde hij zijn poten onder zich en ging erbij liggen. "Wat een mooi plekje eigenlijk,"