Under the moon

Hoe was het mogelijk geweest? Had ze dit kunnen voorkomen of was ze al gedoemd van het begin? Ze zuchtte zachtjes waarna ze ging zitten. Het was allemaal te snel gegaan om heet te zeggen, om het door te hebben. En nu zat ze hier, onder de zilveren maan. haar ijsblauwe ogen waren gericht op het hoogland, waar ze een gestalte verwachte te zien. De kans dat hij zou komen was zo klein dat het wel gevaarlijk was om hier te zijn, maar wat kon ze anders doen? Ze wilde ze niet, mocht ze niet hebben. Hij zou ze moeten opvoeden, hen sterk maken... Dat wist ze gewoon al. Ze zuchtte zachtjes en liet zich op haar zij vallen waarna ze met een rustige blik naar de sterrenhemel keek. Daar ergens waren ze, haar twee kits en haar 'partner'. Ze walgde ervan. Hij was een verrader geweest en ze wist gewoon dat die kits geen haar beter zouden zijn. Ze plaatste even haar klauwen in de aarde en ontspande zich terug. Haar blik verschoof zich naar een paar zaadjes op een blad en een tak. Ze had een paar van die papaverzaden weten te stelen uit de den van de med cat en een tak had ze hier makkelijk kunnen vinden. Ze wist dat het niet makkelijk zou worden en dat had ze natuurlijk verwacht, het was immers haar tweede keer, maar deze keer wilde ze niet opnieuw verdwijnen in de duisternis van haar eigen geweten. Deze keer wilde ze het allemaal meemaken en sterk zijn, zoals ze hoorde te zijn. Ze had ook geen hulp nodig, geen bemoedigende woorden en katten die er voor haar waren. Ze had het al eens gedaan, maar dan nog erger, een tweede keer in beter omstandigheden zou zeker lukken. Niemand zou haar nodig hebben en zij had niemand nodig, zo zou het zijn en zo zou het eindigen. Zij was een individu die alles zou nemen en alleen zou denken aan wat zij kon doen om het voor haar beter te maken. Zij moest de ander niet bevoordelen en de ander moest dat ook niet bij haar doen.

Het was liefde geweest toen ze elkaars blik hadden ontmoet, een groene met een blauwe, net zoals een bos dat leefde van het water dat een rivier bood, zo waren zij. Als as bevuilde hij haar witte pels, maar nooit had hij haar met het vuur gepijnigd vanwaar hij was ontstaan. Dat had ze ook nooit verwacht, hopend voor eeuwig in het spel van liefde verstrikt te zitten. Jong, onwetend, maar vooral dom en naïef om die leugens te geloven. keer op keer kreeg ze dezelfde slagen terug en zelfs toen dat gevoel er was, voor een derde keer, had ze opnieuw hoop gehad. Ze had niet kunnen leren, net zoals ze nu niet had kunnen leren. Het gevoel dat ze zo had bewonderd van het begin, zo naar had verlangt... Maar nu zo verachtte. In haar ijskoude hart was niet langer meer plaats voor zoiets abstract als liefde. Het was enkel bewondering dat soms eens kwam opdagen. En was dat wel liefde? Was dat wel iets waar ze naartoe kon kijken als het gevoel waar zij ooit zo naar had verlangd?
Nee... dat was het helemaal niet...

Ze opende langzaam haar ogen toen een eerste steek haar uit haar gedachten trok. Het was tijd. De kattin kwam overeind en liep naar het blad met de zaden waarna ze rustig de zaadjes oplikte en ze inslikte. Toen nam ze de stok tussen haar tanden en wandelde ze rustig naar de steen en hing ze liggen op de plek waar ze beschut lag tegen de wind en tegen alle andere weerfactoren. Rustig legde ze de stok neer en keek ze nogmaals op naar de sterrenhemel. Laat het alsjeblieft goed gaan... Toen sloot ze haar ogen en haalde ze even diep adem. Alsof ze het had verwacht volgde een steek, harder dan de eerste, maar realistischer dan de vorige. Snel klemde ze haar tanden op elkaar en probeerde ze de pijn te minder door even haar in de te houden. Toen de steek over was, neeg ze haar kop en pakte ze de stok in haar bek. Rustig legde ze haar kop op het zachte gras en begon ze sneller te ademen. Toen een nieuwe steek haar raakte, sloot ze haar ogen en beet ze hard op het houten ding waarna ze opnieuw haar adem inhield. Een hele moond leek voorbij te gaan... Maar uiteindelijk kon ze haar ogen openen. Een sterke, blauwe vlam was te lezen in haar blik. Ze was een doorzetter en opnieuw bewees ze het. Ze slikte langzaam en haalde diep adem waarna ze opnieuw de pijn trotseerde. Haar ijsblauwe ogen bleven open toen ze opnieuw de pijn probeerde weg te voeren. Het gong vlotter dan de eerste keer, het ging beter dan de eerste keer. Maar het was duidelijk dat ze niet opnieuw dezelfde fouten zou maken, dat weigerde ze te doen. Ze snoof zachtjes, verzamelde al haar kracht en spande haar spieren op. Pijn gleed door haar maag en buik heen en leek haar even te verlammen. Vurig klemde ze haar tanden steviger rond de tak, die kraakte onder de kracht die ze zette op het ding. Toen de pijn wat verdween, verzwakte ze haar kracht en snoof ze even zachtjes. Daarna klemde ze nogmaals haar tanden op elkaar en kneepnze haar ogen toe. Een nieuwe steek kwam snel en ze spande al haar spieren op. De geur van bloed prikte in haar neus, maar dat was normaal. Ze opende haar ogen en spuugde de tak uit waarna ze haar klauwen in de aarde liet zakken om nog een laatste keer haar spieren aan het werk te zetten. Een steek was deze keer opnieuw te voelen, maar ze negeerde het en fixeerde zich alleen op het sterk maken van zichzelf. Ze kon het, ze was sterk, ze was sterker dan hen allemaal.
Wat daarna volgde was iets dat ze dacht nooit meer te beleven. Een zacht gesnuif liet de harde, ijzige blik van de kattin naar het kijken. Ze neeg haar kop en pakte het katertje op. Bloed kleefde aan zijn pels en zorgde ervoor dat zijn werkelijke kleuren niet zichtbaar waren. Snel likte ze een paar keer zijn vachtje waarna ze even een tevreden gesnor liet horen en hem tegen haar buik aanduwde, waar er warmte was. Een zilveren kater met tabby pels. Zijn tabby patroon liet haar denken aan haar aantrekkelijk mentor, Joltcore. Ze krulde even haar staart waarna ze een klein grijnsje op haar lippen kreeg. "Joltkit," zei ze op een ijzige toon. Hij zou sterk zijn, hij was geboren uit twee bloedlijnen die zo sterk waren dat de kater wel zou overwinnen. Het kon niet anders.

{Je mag enkel posten als je toestemming hebt van mij!}

De nog naamloze, ongeboren kitten dobberde rustig rond in de buik van zijn moeder. Hij had nog geen besef van de wereld om hem heen, hij had nog geen idee van de siblings om hem heen. Alles wat hij kende was het regelmatig kloppende hart, en deze nauwe, natte ruimte. Het hart begon sneller te kloppen, onregelmatiger, en instinctief wist de kleine kit dat zijn hele situatie zou veranderen. Er zou nooit meer iets zijn zoals hoe het nu was, nooit zou hij terug op deze plek zijn. Hij zou groeien, sterker en slimmer worden en opgroeien tot een sterke warrior van de Windclan. Maar daarvoor moest hij eerst tot daar geraken. Langzaam voelde hij hoe de plek waar hij al die tijd zat ruimer leek te worden. Ook de witte kitten zelf werd weggetrokken uit de plek. Het felle licht scheen door zijn oogleden heen, en een warme tong ging voer zijn natte lijfje heen en droogde hem op. "Whitekit", klonk een stem, en meteen wist hij dat dat de stem van zijn moeder was. een stem die hij een lange tijd niet meer zou horen, eens hij in de nursery zou zijn. Maar dat wist de kleine kit nog niet. Hij wist alleen dat hij hier veilig was.

~Toestemming van bo voor even te powerplayen met maze (a)

Het leek meer op een wit plakkerig bolletje, maar daar kwam al snel verandering in toen hij zijn ruimte begon te eisen. Hij had dan nog geen naam of wist niet of hij de oudste zou zijn, hij wist niet eens wie of wat er om hem heen zat maar hij had meer ruimte nodig. Het kwam dus ook vaak voor dat hij zijn pootjes strekte en zijn kopje achterover gooide waarna hij toch weer in een bolletje kroop. Maar net nu hij dat weer wou gaan doen, bedacht degene van de ruimte hem nog kleiner te maken. Hij werdt strak in elkaar geduwd, hij wou tegen worstelen maar dat ging niet. Ook was het rustige, vertrouwde kloppen van zijn moeder hart nu snel, hard en man irritant. Tot hij weggetrokken werdt, de kou tegen zijn lichaam sloeg en hij met een zachte plof op de grond viel. Hij wou terug naar de hartslag, het maakte niet meer uit dat het irritant was. Al hoewel, ondanks de kou, hij had meer ruimte hier. Hij zou warmte wel ergens anders vandaan moeten halen. En daar kwam het al, een warmte tong die over zijn lichaampje gleed, hij piepte even toen het wegtrok en maaide met zijn pootjes om ergens heen te komen, maar hij leek verder van zijn moeder weg te kruipen.

De grote kater had geen flauw idee wat er aan de hand was op fourtrees, hij wist alleen maar dat hij het gevoel had dat hij er moest zijn. En het kon toch geen kwaad om er even naartoe te gaan, al was het maar om te jagen ofzo. De fiere grote bomen kwamen al in zicht, en de geur van bloed drong zijn neusgaten in. De kater versnelde zijn pas, tot een bekende gestalte in zicht kwam. Mazelock. En er lagen drie kleine pluizenbolletjes aan haar buik, en blijkbaar was er nog eentje op komst. Hij kwam dichterbij. "Ik ben er Maze", klonk zijn lage stem.