Don't come to close.

Een langharige tijgerkat liep rond in de territoria van de Riverclan. Hij was er al lid van toen hij nog een jonkie was. Zijn moeder was daar bevallen, maar nooit heeft hij zijn echte vader en moeder gekend. Maar wat maakte hem dat nu uit? Hij was nu een stevige kater, mooi gebouwd, mooi getekend, zijn haren waren klitloos. Hij was gewoon een prachtige kater, en dat liet hij ook graag zien. Maar hij was geen opschepper, hij wist alleen maar dat hij mooi was maar voor de rest kon hem dat niets schelen. Hij had zijn naam gekregen door zijn kleur op zijn vacht. Hij begon te draven, en ging heel de territorium rond voor te sproeien, zodat elke kat wist dat hier de territorium van the Riverclan begon, en niet in hun hoofd moesten laten om maar 1 nagel voorbij de streep te komen. Hij kwam –zoals hij elke keer tegen kwam als hij de territorium aan het afbakenen was- een indringer tegen. Hij hurkte zich en liep heel zachtjes naar de indringer. Net toen hij dicht genoeg was, wiebelde hij op zijn achterpoten en viel de kater aan. Al blazend, spugend en krabbend viel hij op de kater zijn rug. Hij klemde zich goed vast en drukte de kater tegen de grond. “Wie ben jij om onze territorium binnen te dringen kat?” Zei hij gemeen. De kater hijgde van angst en begon te bibberen, maar toch haalde hij in zijn hoofd om te spugen en te blazen. “Ik ben hier gewoon om de grens over te steken.” Zei hij toen luid, zodat hij zeker wist dat Tigertail het had gehoord. “Waar was je dan van plan naartoe te gaan?” Zei hij toen al blazend. “Naar de Rogue gebieden. Ik moest even een paar grenzen oversteken zodat ik naar de tweebenen kon lopen, misschien was daar wat eten voor mij en mijn familie. Maar ik heb niets gevonden. Laat me alstublieft gaan, ik had geen keuze. “ Siste hij angstig. Tigertail liet de kater los. De kater liep snel door, en Tigertail volgde hem dreigend achterna. Juist toen hij de laatste passen moest zetten om in het Rogue gebied te komen, sprong Tigertail weer op zijn rug. Hij beet in zijn nekvel, en ritste zijn rug open. Zodat hij een paar littekens zou overhouden, en Tigertail kon zien dat de kater al eens gewaarschuwd was. De kater spuugde van angst en rende toen weg. “Vertoon je hier nooit meer kat! Want dan ben je dood ! “ Blaasde hij luid zodat de kater het zeker nog gehoort had. “Laf stuk vuil. Niet eens durven terug vechten.” Mompelde hij en liep terug van waar hij vandaan kwam. Even prikkelde zijn neus, hij deed zijn mond open en inhaleerde de geur op van een vrouwtjes kat. Maar de poes nam de geruststellende geur van de Riverclan mee. Dus besloot hij maar gewoon door te wandelen, tenzij het vrouwtje zin had in een gesprek. Het viel hem op dat zijn haren nog omhoog stonden, dus ontspande hij zich en zorgde ervoor dat zijn haren weer mooi op zijn plaats stonden.

Lightheart had weer het kamp verlaten om rond te wandelen, ze zag er weer wat geonder uit, en haar vacht was weer netjes. Zonder dat ze het wist liep ze richitng de rivier, ze snoof de ucht op en rok rogue, haar staart werd automatisch dik en volgde de lucht van de Rogue. Haar poot dei nooit meer zou genezen raakte de grond niet aan, ze kon alleen nog maar de poot op tillen zo dat ze wel kon sluipen, en dat deed ze super goed, zo goed als elke Warrior het zou doen. Maar ja, ze zou wel zien of ze ooit nog een Warrior kon worden, iedereen van de hele clan wist dat ze een eeuwige blessure had, en iedereen toonde medelijden, gelukkig was ze nog wel mooi, en gezond alleen wat depressief, maar voor de rest een leuke poes om bij je in de buurt te hebben. Ze sloop door en toen ving de ook de lucht op van een mede clan genoot, Tigetail. De poes bleef liggen en bekeek hoe de Warrior zijn territorium beschermde. Toen hij klaar was liep Lightheart op hem af. 'Hai, Tigertail, goed gedaan, alleen laf dat het beest niet terug vocht, maar ja zo zijn Rogues nou één en al.' Zei ze glimlachend. Haar blessure was goed te zien. Haar poot verlamt en vol met littekens, allemaal door honden die haar zo de afgrond in hadden gejaagd. Waar door haar poot bleef haken aan een tak en zo open werd geritst. 'Zin om samen te jagen? Dat lukt nu wel weer ondanks mijn poot.' Zei ze met een lief glimlachend.