Reflection of the stars..

De duizenden sterren kleurden de hemel, of nou ja.. Bevlekten deze eerder, met hun licht, met hun witte schijnsel. Maar.. Het was niet het enige wat ze kleurden. Flaredance's vacht gloeide een beetje op in dit zwakke schijnsel, om nog maar te zwijgen of het sterrenmeer. Het meer in hun territorium, waarin je altijd wel reflecties kon vinden, maar vooral de reflectie van de sterren, de breking van hun licht. Dat was waar dat meer om bekend was, of niet dan? Het heette niet voor niks het Sterrenmeer. Flaredance's poten raakten de grond geruisloos aan terwijl ze doorliep. Deze zachte aanraking was even teder en breekbaar als ze eruit zag. Slank, gracieus, maar ook kwetsbaar. Misschien was ze ook wel kwetsbaar? Je bent niet kwetsbaar, je bent sterk, net zoals de rest, De stem spookte eventjes door haar kop heen, het echode, maar vervaagde weer tot geruisloze stilte, maakte weer plaats voor haar gedachten. Zilverige schimmen van de vissen lieten het wateroppervlak rimpelen, maar.. Zou ze ze kunnen vangen? Ze kwam langzaam overeind, staarde geconcentreerd naar het water. Uiteindelijk haalde ze uit in de richting van een vis, maar haar poot raakte alleen maar water. Ze verloor haar evenwicht, haar hele voor lichaam kwam onderwater terecht. Geschrokken trok ze zich terug, hoestte wat water uit en keek eventjes miserabel om zich heen, had iemand dat gezien? Rustig Flaredance, alles is oke.. Echode haar gedachtes weer. Ze begon zichzelf langzaam droog te wassen, in dit soort gevallen had ze geluk met haar korte vacht.

Hij wist waar zijn poten hem naartoe brachten. Op de een of andere manier trok dat meer hem altijd aan. Zoals honing een beer aantrok. Zijn oren lagen naar achter, dat was ook de plek waar laatst iets vreemds was gebeurt. Iets dat hij zich nog goed kon herinneren omdat het nog niet zo lang geleden was. Het incident met Willowtear. Hij wist wat hij had gedaan, maar nog steeds deed het hem niets. Alles was dood voor hem. En zijn gevoelens waren eigenlijk vervaagd. En mentaal leek hij ook zo dood als wat. Ze had wel gelijk gehad; hij verdronk inderdaad in zelfmedelijden. Maar nog steeds gaf hij er niet aan toe. Dat zal hij waarschijnlijk ook nooit doen. Want zo zat hij niet in elkaar. Opeens bleef hij stilstaan, keek met tot spleetjes geknepen ogen naar iets aan de rand van het meer. Er was iemand op zijn vertrouwde plekje. Hij herkende het gracieuze gestalte, dat was overduidelijk Flaredance. Hij trok zijn mondhoeken naar achter, wat deed zou nou weer hier? Nou, het was beter dan Willowtear weer tegen het lijf lopen. Hij zette geruisloos een paar stappen dichterbij, maar hield zich nog steeds schuil in de struiken. Wat was ze aan het doen?
Zijn groene ogen gingen wijd open wanneer ze een poging deed om vis te vangen, en de gevolgen daarvan onderving. Ze viel in het water. Toch kwam hij niet in actie, bleef gewoon staan. Ze zou er vast wel uitkomen, en dat was ook zo. Ze probeerde zich snel schoon te likken, maar hij had het gezien dus het had geen zin meer. Zonder enige aarzeling ontblootte hij zich voor haar ogen. Het maanlicht deed zijn bleekoranje vacht een beetje glimmen, en weerspiegelde ook in zijn kille groene ogen. ‘Als je een vis wilt vangen moet je er rekening mee houden dat je natte poten zult krijgen,’ merkte hij op. ‘Omdat je geen natte poten wou hebben deed je je poot niet ver genoeg in het water, waardoor het al duidelijk was dat je zou falen.’ Hij zwaaide met zijn staart, doelde er nu niet op om haar weg te jagen met haar te irriteren, maar door haar een te groot schaamte gevoel te geven. Want dat was in deze situatie gemakkelijker.

- Hoop dat ik je verveling weg kan halen? -

Haar vacht werd al snel iets droger, gelukkig maar, de zegen van een korte vacht zou ze het maar noemen, of niet dan? Ze voelde zich nog steeds nogal dom, maar... Zoals er al gezegd was, niemand had het gezien, of niet dan? Totdat, Burningfire ineens in haar blikveld kwam. Geweldig, wat hebben we het weer getroffen. Zeker dat het niet gaat onweren nu in de buurt ofzo? Zijn kop ziet er in ieder geval zo uit. Echode het in haar hoofd. Ze onderdrukte een zacht gegrinnik om de woorden en krulde haar staart om haar voorpoten, haar groene ogen begonnen nu een wat meer koele uitstraling te krijgen, altijd oppassen met Burningfire, die blijkbaar zijn oh zo zielige verleden zag als een vrijkaartje om eventjes rottig te doen tegen alles en iedereen. Rustig begon ze haar poot te wassen, 'Burningfire,' groette ze hem beleefd, maar toch koeltjes. Zijn woorden waren zoals ze al verwachten niet echt beleefd, maar ja, wat had ze verwacht van hem. 'Kraam geen onzin uit Burningfire, ik weet maar al te goed dat je natte poten krijgt van het vissen, moet ik he eraan herinneren dat ik een mede warrior ben?' Merkte ze fijntjes op, nog altijd dezelfde koele blik in haar expressie. Oh, het plezier van ouder zijn. Op zijn andere opmerking ging ze niet in, waarom zou ze ook? Ze wist dat hij haar gewoon een hak ging zetten. Galbak. Achja, ze keek hem nog een keer aan en fixeerde haar blik toen weer op de sterren boven haar. Ze weigerde eigenlijk nog aandacht aan hem te schenken. Geen aandacht voor de aandachtrekker, hoorde ze weer in haar kop. Ze moest gniffelen van de woorden, maar dat deed ze bijna onhoorbaar. Burningfire zou eens moeten weten wat er allemaal om ging in haar kop. Tot dan, zou ze hem lekker in zijn eigen sop laten gaar koken. Die kater was de groot aan het worden voor zijn vacht, te arrogant, denkend dat hij alles kan maken. Ach, van haar mocht hij stikken in zijn eigen zelfmedelij.

Zo te zien wist Flaredance wel wie ze voor zich had, tot tegenoverstelling van Willowtear. Maar ach, het was haar vergeven. Willowtear was jonger dan hem, en Flaredance wist wat voor persoon hij was. Zij was ouder, maar kende niet zijn gehele verhaal. Enkel dat hij niets moest hebben van anderen. En dan had ze ook nog haar kijk op hem; die vast niet positief was. ‘Ik weet dat je een mede Warrior bent, Flaredance. Dus wie kraamt hier nou onzin uit?’ kaatste hij haar woorden terug. ‘En je weet dat ik meer vis binnen haal dan jij op een dag. Zo zie je maar weer dat je leeftijd niet alles betekend.’ Hij besteedde geen aandacht meer aan haar zodra ze haar blik van hem afwendde. Dat betekende dat ze zo wel weer weg zou gaan, toch? Zonder enige belangstelling in de poes liep hij langs haar naar de rand van het meer. Rustig ging hij door zijn poten om eventjes wat te drinken, lepelde al het water kundig naar binnen met zijn tong. De trillingen die daardoor ontstonden jaagden de vissen angst aan, waardoor deze snel wegzwommen. Hij kwam weer overeind, ging zitten krulde zijn staart om zijn voorpoten. Hij keek naar zijn spiegelbeeld, dat gebroken bleef door de trillingen die hij in het wateroppervlak had gebracht. Hij likte een keer langs zijn lippen, gewoon voor de zekerheid. Stel je voor dat hij toch een beetje slordig was geweest met drinken. Dan liep hij voor gek.
Hij richtte zijn blik eventjes op de hemel, waar de Zilverpels zich helder op aftekende. Vervolgens liet hij zijn kop weer zakken en keek over zijn schouder. Wat?... Was die poes er nog steeds. Geërgerd kneep hij zijn ogen tot spleetjes. Waarom ging ze niet gewoon weg. Hij vroeg niet om aandacht, wou het juist niet. Dat was ook de reden waarom hij zich afzonderde van anderen. Aandacht werkte enkel verstikkend op hem. En nu eiste ook nog iedereen zijn plekje op. Althans zo leek het. ‘Nu je weet dat je niet kunt vissen, waarom ga je niet gewoon terug? Slapen.’ Zijn woorden kwamen er geërgerd uit, lieten blijken dat hij haar aanwezigheid niet op prijs stelde. Ondanks het feit dat hij op haar af was gestapt, en zij niet op hem.

Niet boos worden, dat geeft hem alleen maar plezier.. Blijf arrogant. Flaredance keek nonchalant op naar het feit dat hij water begon te drinken. Woorden werden voorgezegd in haar hoofd, precies wat ze moest zeggen. 'Nou, duidelijk ben jij hier ook niet om te vissen of je weet er nog minder van dan de oh zo domme ik dat doe, je jaagt ze nu allemaal weg, misschien moet je eens wat nuttigs gaan doen Burningfire' Miauwde ze, een kleine grijns speelde op haar lippen, daarna richtte ze haar groene blik weer op de hemel. Ze vergeleek zichzelf even met een vis, ze hield gewoon van beeldspraak en beelddenken, ze zwom tussen al zijn opmerkingen door. Al deed het haar pijn wat hij allemaal zei, een ander deel van haar kon het echt voor geen meter schelen, het sterke deel van haar... Of niet dan? Het leek soms alsof het ene deel tegen het andere deel sprak, en haar zo hielp. 'Het verbaasd me trouwens dat je uberhaupt vis binnen haalt, oh nee wacht, vissen houden van regen en onweer, dan pas jij daar prima tussen met je kop vol onweer,' Miauwde ze venijnig op. Nee wacht, dat is gemeen, dat wou ik niet zeggen! Na ja, niks aan te doen, woorden waren al gesproken, nu was het te benieuwen wat er gereageerd zou worden. Hij stelde haar aanwezigheid duidelijk niet op prijs, maar dat was meer een uitdaging dan iets pijnlijks geworden voor der. 'Ach, spring toch in het meer, misschien blijft er op goed geluk nog een vis in je vacht hangen,' Miauwde ze, een lachje in haar toon, mede omdat dat meer als grapje bedoeld was dan een serieuze opmerking. Ze fixeerde daarna haar blik weer op de prachtige sterrenhemel, nu kwam er een serieuze vraag uit haar mond, 'Zou Starclan altijd naar ons kijken,' het was een zachte murmel, meer bedoeld voor zichzelf dan voor Burningfire. Haar nekharen waren iets overeind gaan staan van irritatie, maar met een vlug gebaar, likte ze ze weer plat.

‘Wie zei dat ik van plan was om vissen te vangen?’ miauwde hij nuchter, waarna hij zwaaide met zijn staart. ‘Als ik ze zou willen vangen, deed ik dat als jij er niet bij was. Je stem jaagt ze weg.’ Die grijns had hij nu wel van haar snoet afgehaald. Zomaar domme opmerkingen maken, woorden in zijn mond stoppen die hij nooit had gezegd. En dat ook nog eens met een vieze grijns op haar kop. Vreselijk. ‘En wat doe jij dan voor nuttigs? Je staart naar sterren, en lacht om gedachtes in je hoofd. Héél erg nuttig.’ Hij wierp haar een blik toe, waarin je het sarcasme uit zijn ogen kon lezen. Zij mocht dan wel het gevoel hebben dat ze zo tussen al zijn opmerkingen glipte. Maar hij wist al haar woorden negatief tegen haar te gebruiken, het te laten lijken alsof ze zichzelf tegen sprak. Wat ze eigenlijk ook wel deed, want anders had hij allang zijn bek gehouden en had hij gezwegen. Hij mocht dan wel jonger zijn, hij was absoluut niet dommer. Nee, dat zeker niet.
Haar volgde opmerking zorgde ervoor dat het leek alsof er een schokje door hem heen ging. Een paar tellen keek hij met grote ogen naar het water, waarna hij fel naar de poes keek. ‘Jij bent net zoals de anderen; een oordeel vellend over iemand waar je letterlijk niets van weet,’ spuugde hij, toonde hoe hij haar opmerking verachtte. Ze was inderdaad net zoals de anderen. Dacht net zoals hen. Haar reactie op zijn opmerking deed hem echter niets. ‘Ach, ik heb dan tenminste meer succes dan jou.’ Was zijn enige tegen reactie erop. Wat had het ook voor zin om met een typ zoals haar in discussie te gaan? Ze zou toch denken dat hij een aansteller was. Maar zij wist niets van hem, helemaal niets.

De vraag die ze vervolgens stelde zorgde ervoor dat zich een frons aftekende op zijn voorhoofd. Wat was dat nou weer voor filosofische vraag. Maar het zou geen kwaad kunnen er antwoord op te geven. ‘Ze zeggen van wel, dus misschien wel. Je kunt het nooit zeker weten,’ miauwde hij rustig, toonde eens hoe hij eigenlijk kon zijn. ‘Maar of ze ook daadwerkelijk de katten bijstaan die het echt nodig hebben is maar de vraag,’ voegde hij er toen nors aan toe. De echte Burningfire verdween weer, na maar een enkele minuut aanwezig te zijn geweest. Hij had hem zolang verborgen dat hij het gewend was om een andere kat te zijn. Eentje die altijd nors en bot overkwam. Wat zou er van hem geworden zijn als dat niet zo was geweest?...

Flaredance draaide haar oren naar achter en keek weg. Daarna sloot ze haar ogen en liet de beledigingen, de beschuldigen, ze liet ze allemaal langs haar heen glijden. Toen ze haar ogen weer opende had ze een andere uitdrukking in haar ogen, arroganter, kouder, maar verder, was er niet veel veranderd. Ze bleef een tijdje stil, maar daarna keek ze hem weer aan. 'Lieve schat, je weet dat je jezelf nu vreselijk tegenspreekt nu?' Begon ze heel erg rustig, ze begon feiten op te noemen, 'Eerst zeg je dat ik hier nutteloos bezig ben omdat ik hier zit, en nu ben jij hier, jij komt hier zitten, zegt vervolgens dat je ook niet gaat vissen,' Miauwde ze koeltjes, 'Vervolgens zeg je dat niemand iets van jou weet, maar wat weet JIJ van de anderen? Wat je geeft, krijg je terug, hoe kun je iets van iemand verwachten te krijgen, zonder dat je het geeft?' Haar toon was nog steeds nonchalant. 'En trouwens, in mijn kop is het tenminste gezellig,' Miauwde ze geamuseerd. Eigenlijk was het een strijd van twee tegen één. Iets wat ze zichzelf telkens weer volhield, Twilightheart zou haar altijd helpen. De blik in haar ogen verzachtte in ieder geval weer.
Ze gaapte diep en rekte zich eventjes uit, ze ging liggen, als teken dat ze niet van plan was om ervandoor te gaan, ze zou niet vluchten met haar staart tussen der achterpoten. Niet voor Burningfire, het zou dan groen licht voor hem zijn dat hij haar altijd zou kunnen pesten. Dat liet ze haar echt niet gebeuren. Ze legde haar kop rustig op haar poten neer, ze vond het prima om buiten te slapen, dat deed ze wel vaker, al vaker in het bloesembos. Ze sloot haar ogen eventjes rustig. Haar staart krulde ze om zich heen. Het was tevens een teken van vertrouwen, Burningfire zou haar niks doen, of niet dan? Ze waren clanleden.

Haar ogen openden zich weer toen hij weer woorden uitsprak, het klonk eerlijk, maar daarna werd hij weer nors. Hij leek eventjes anders te klinken. Maar de norsheid maakte redelijk veel chagrijnigheid in haar los, maar ook iets anders, haar blik verharde weer en ze keek hem aan, 'Het verbaasd me dat je nog iets geloofd,' murmelde ze, 'Zeker dat niet alles in je leven bestaat om je een hak te zetten?' Deze woorden waren een fluistering, maar toch prima te verstaan, sarcasme schemerde door in haar stem, terwijl ze der kop weer op der poten legde.

‘Ik kwam wat drinken, dat zag je toch?’ miauwde hij, een rustige maar ook geïrriteerde toon in zijn stem. ‘Ik heb in het verleden te veel gegeven, en niets terug gegeven. Dus doe niet alsof ik de oorzaak ben van hoe anderen op mij reageren.’ Hij keek haar eventjes aan, om vervolgens weg te kijken. Een mengeling van frustratie en pijn kwam in de kater op. Maar hij liet er niets van merken, want zo is hij nou eenmaal. Verschool alles achter een norse kater die niets kon hebben. Hij bewoog het puntje van zijn oranje staart en trok met zijn snorharen. ‘Na al jouw wijze woorden, snap ik nog steeds een ding niet…’ miauwde hij opeens. ‘Je doet dan wel alsof je zo slim bent met je beeldspraak, en je opmerkingen. Maar waarom… Waarom begrijp je het dan niet?’ Hij keek haar aan, met zijn diep groene ogen. ‘Waarom begrijp je niet dat ik zo geworden ben doordat ik heb gegeven.’ Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. ‘Niemand is nors geboren. Niemand is bang geboren. En niemand is wijs geboren. Het gaat erom wat er gebeurt na de geboorte, dat maakt de kat tot wie hij is. Dus waarom begrijp je dan niet, dat ik wel heb gegeven. Maar er niets voor terug heb gekregen? Waarom snap je niet dat ik niet meer wil gegeven?’ Hij zweeg, dacht hij zijn punt nu wel had gemaakt tegenover de poes. Na al haar woorden wist hij dat ze het wel moest snappen wat hij miauwde. En anders had ze pech, had ze niet zo slim moeten overkomen.
Ze ging liggen, irriteerde hem daarmee. Maar tegelijkertijd zorgde het er ook voor dat hij haar wel mocht. Nou… Hij haatte of minachtte haar niet, zoals al de andere clanleden. Maar om te zeggen dat hij haar nou echt mocht. Dat was een groot woord voor Burningfire; mogen. Ze toonde aan dat ze niet verwachtte dat hij haar zou aanvallen, niet dacht dat hij agressief was. Wat hij ook niet was. Anderen hadden dit wel gedacht. Zelfs Willowtear had dat gedacht. Nadat ze hem een klap had verkocht, had ze een stap achteruit gedaan. Wist dat ze iets terug zou krijgen. Het was mede aan haar woorden, en aan die stap achteruit, dat hij ook daadwerkelijk iets terug had gedaan. Maar zij vertrouwde erop dat hij niet agressief was. Leek wel alsof ze wist dat hij niet agressief was.

‘Geloven is een groot woord,’ miauwde hij enkel. ‘Ik denk wel dat er iets op ons neerkijkt. Maar of Starclan is, of alleen vogels. Dat betwijfel ik nog,’ voegde hij eraan toe. Haar opmerking daarna zorgde dat hij weer geïrriteerd werd. Net toen ze hem een beetje soepel had gemaakt in omgang, verpestte ze het weer. Maar ach, voor iedereen is een eerste keer. Een eerste keer in omgang met Burningfire. ‘Ik heb al genoeg in mijn leven moeten verdragen om me daar nog druk over te maken.’ Hij keek eventjes op haar neer, maar zijn ogen waren op niets gefocust. ‘I’m already dead inside,’ murmelde hij bijna onverstaanbaar. Maar ze zou het toch gehoord kunnen hebben, maar dat maakte hem toch niets uit. Niets maakte hem uit.

Flaredance's staartpunt raakte het wateroppervlak eventjes aan en ze sprak door zonder ook maar op te kijken, gewoon in een neutrale concentratie, 'Wie zegt dat ik hier niet kwam om te drinken, en even aan mijn instincten toegaf om op goed geluk een vis proberen te vangen,' Miauwde ze nog steeds redelijk kalm. Zijzelf was niet zo'n heethoofd, Twilightheart was dat. Twee uitersten van hetzelfde spectrum... 'Ik heb ook nooit gezegd dat je de oorzaak bent, maar, iedereen in hetzelfde hokje stoppen heeft niet zo heel erg veel zin, je doet alleen maar jezelf pijn aan het eind van het verhaal,' Een zachte glimlach verspreidde zich rond haar lippen. Ik spreek uit ervaring, wou ze erachteraan zeggen, maar uiteindelijk deed ze dat niet, wat zou het uitmaken? Dankzij de problemen van vroeger had ze Twilightheart ontmoet, en die zou haar nooit in de steek laten, die zou altijd bij haar zijn. Uiteindelijk verliet een zacht zuchtje haar mond, 'Ik snap je ook wel, maar het zit nu in een cirkel naar beneden,' Ze keek hem aan, probeerde zijn blik vast te houden in haar heldere groene ogen, daarna begon ze weer te spreken, 'Zij doen onaardig tegen je, jij doet nors terug, zij knappen daar op af en gaan nog onaardiger doen, vervolgens jij nog norser, en zo blijft het rond en rond gaan,' Ze maakte een cirkelgebaar met haar poot, daarna keek ze op, met een bijna ondeugende twinkeling in haar ogen, 'Maar goed, wie ben ik,' Miauwde ze luchtig. Ze was zeker niet dom, maar.. soms snapte ze het gedrag van anderen gewoon niet, ze kon zich niet goed inleven. Twilightheart kon dat wel, maar... Twilightheart was soms zo tactloos.

Zwijgend luisterde ze naar zijn woorden, 'Maar als je er zo over nadenkt? Is dan niet alles een groot woord? Liefde? Pijn? Zelfs de dood? Alles kan groot zijn of klein, de gebruiker van het woord bepaald dat,' Miauwde ze zachtjes, daarna trok ze haar staart weer terug uit het water, ze zuchtte zachtjes maar keek met een geamuseerde blik in haar staart, 'En ik maar hopen dat er uiteindelijk een vis aan zou hangen,' Miauwde ze, bijna grinnikend. Ze schudde met haar kop en duwde der gedachtes weg, daarna keek ze Burningfire aan, wachtend op zijn reactie. Flaredance was redelijk filosofisch in gesteld, en dat hield haar bij dit soort dingen.

Burningfire snoof bij het horen van haar reactie. Ja ze was slim, slimmer dan hem. Maar ze had dan ook meer levenservaring. O, mocht hij niet zeuren over twee maantjes? Nou, hij vond van wel. En dus deed hij dat ook in zijn gedachtes, het waren toch zijn gedachtes. Of niet soms. Als dat niet zo was, dan was dat wel erg vaag eigenlijk. Maar omdat hij altijd in zijn eentje was kon hij nogal vaag gaan denken over bepaalde dingen. De meesten zouden het als filosofisch beschouwen, maar dat was het niet. Het was heel erg vaag, want de logica erin was ver te zoeken. En hij raakte er zelf soms ook van in de war. Om vervolgens de gedachtes ervan af te schudden door aan anderen te denken en dan weer chagrijnig te worden. ‘Zo kwam je wel over,’ miauwde hij enkel, met een neutrale uitstraling. ‘En het maakt me al niet meer uit waar mijn verhaal eindigt. Want het kan niet erger eindigen als het dieptepunt, of wel soms?’ Punt. Verhalen hadden altijd een soort gelijke opbouw. Normaal, probleem, probleem wordt erger, dieptepunt, oplossing enzovoort. En zo ging het de hele tijd door. Maar bij hem was het nu enkel dieptepunt, dieptepunt… en nog eens dieptepunt. Maar het maakte hem niets uit. Het kon toch niet erger worden, en als hij nu dood zou gaan zou hij ook geen spijt hebben. Zou hij niet nadenken over het feit dat anderen hem wellicht zouden missen, want dat zouden ze niet doen. Hij vreesde de dood allang niet meer. Maar dat kwam enkel omdat hij al doorhad dat iedere kat eigenlijk zijn of haar eigen graf groef, zonder het door te hebben. En hij had het dan wel door, maar wat maakte dan voor verschil? Hij deed het nog steeds.
‘Het escaleert.’ Was zijn enige commentaar op haar volgende woorden. ‘Maar je hebt nu toch wel al door dat dit al zolang speelt dat het niet meer te verbeteren valt? Ook al zou ik proberen; het moet van twee kanten komen. En die ene kant weigert gewoon, dat heeft hij altijd gedaan.’ Hij zwaaide met zijn staart, keek met zijn groene ogen naar de Zilverpels. Wou hij eigenlijk wel naar de Starclan als hij doodging?... Want daar zouden ook al die andere verachtelijke katten uit Skyclan komen, en zijn. Dus zat hij daar eigenlijk wel op te wachten? Ja, hij verlangde ernaar zijn echte moeder een keer te kunnen zien. Zijn vader ook wel… Maar of die al dood was, dat wist niemand.

‘Je moet in liefde geloven om het te voelen. Pijn is slechts een excuus voor de tranen die prikken in ogen. Het zijn geen echte vaste begrippen, het zijn woorden die dingen moeten verbergen. Meer niet,’ gaf hij zijn beeld van de woorden, met een norse kille toon. De typische Burningfire toon. Eigenlijk was hij niet typisch hem, het was de toon die paste bij zijn illusie beeld. Zijn vermomming die ervoor zorgde dat niemand zag hoe hij zich werkelijk voelde; gebroken, kapot en vol verdriet. Hij had enkel plaats gemaakt voor woede en haat. Had enkel die emoties omarmd, en had de andere hardhandig weg gedrukt. Hij keek weer op bij het horen van Flaredance haar stem, een frons tekende zich af op zijn voorhoofd. Gek beest. Het ene moment was ze serieus, en miauwde ze woorden van pure wijsheid. En dan een paar tellen daarna zat ze weer te raaskallen en bevatte ze geen logica. Althans in zijn ogen. ‘De vissen zijn nu weg. We hebben ze weg gejaagd, en ze zijn moe dus slapen ze nu,’ miauwde hij met nog steeds een frons op zijn voorhoofd. Zijn beeld over haar bleef om de minuut veranderen, best hinderlijk als je een oordeel over iemand wou vestigen.

- Sorry voor late reactie! Link van site kwijt ö.. -

‘En het maakt me al niet meer uit waar mijn verhaal eindigt. Want het kan niet erger eindigen als het dieptepunt, of wel soms?’ Miauwde Burningfire naar haar, hij was nog steeds kortaf. 'Als het nu een dieptepunt is, kan het alleen maar omhoog,' verzuchtte Flaredance, haar oren weer eventjes spitzend en haar groene ogen weer op hem gefocust. 'Eerlijk gezegd Burningfire, wat is dit mokken eigenlijk waard?' Miauwde ze erachteraan, daarna keek ze weer naar de sterren, haar staart weer om haar voorpoten heen krullend. De punt was nog vochtig van de aanraking met het water. Eventjes keek ze naar het gladde oppervlak waarin de sterren weerspiegelden. De rimpelingen die ze had veroorzaakt waren allang verdwenen. De enige rimpelingen die zich nog aan haar zicht onthulden waren degenen veroorzaakt door de wind. Alles ging over, zelfs pijn en mentale wonden. Zij kon het wel weten, maar ze zei er alleen niks over. Dat hoefde Burningfire niet te weten. Ze vertrouwde hem voor geen meter, wedden dat hij er misbruik van ging maken? Ik zou het maar niet uit gaan proberen, je weet het maar nooit.. Wie weet kreeg ze het weer terug in haar gezicht, nee, ze had geen zin om oude wonden open te laten rijten.. Zeker niet door een ander. En trouwens, hij zou op zijn beurt haar ook niks toevertrouwen, dus wat was het nut? Als hij één woord over Rushwave zou zeggen... Dan stond ze niet voor haarzelf in, ze zou in stilte kunnen creperen van zijn woorden, ze zou kunnen uitvallen, ze zou kunne weglopen. Ze kon het niet voorspellen. Ze wou het ook niet voorspellen. Eventjes liep er een zachte rilling over haar rug heen. Nee, liever niet. 'Je kunt nooit alle katten van de clan in één hokje stoppen,' Miauwde ze, 'Je praat alsof de hele wereld tegen je is, maar is dat wel zo? Of zijn er maar bepaalde katten tegen je? En lijkt de rest dat maar te zijn, terwijl de rest dat niet is?' Ze staarde hem eventjes aan. Zijzelf was niet tegen hem, het was zijn gedrag wat haar zo tegenstond. 'Er is veel meer dan de katten uit de clan, kijk naar de schoonheid van de natuur, de wonderen des levens,' ze fronste eventjes en schoot in de lach, 'Oke, ik geef toe, ik klonk als een elder,' Miauwde ze, een beetje in verlegenheid gebracht.

Ze bestudeerde het wateroppervlak eventjes, 'De vissen slapen.. Goed punt,' Ze keek nog eventjes naar het water, 'Zouden zij bewustzijn van pijn, verdriet en vreugde hebben?' Vroeg ze zich hardop af. Ze keek hem eventjes aan, 'Soms is het gewoon leuk om je over nutteloze dingen af te vragen,' Miauwde ze vervolgens luchtig, 'Ontspanning, plezier,' Ze keek eventjes naar boven, 'Plezier kan je ook in je eentje hebben,' Nou ja, in je eentje, Twilightheart was altijd bij haar. In je eentje wat dus misschien een slechte benaming? Ze rekte zich uit, gaapte en stond op. 'Misschien wordt het tijd dat ik het voorbeeld van de vissen ga volgen,' Miauwde ze, 'Goedenacht, Burningfire,' Ze boog haar kop toch nog eventjes als respectvol gebaar, om te laten zien dat ze hem toch wel respecteerde, en daarna begon de poes weg te lopen, richting het kamp.

‘Ik mok niet.’ Hij keek haar aan, niet strak maar ook niet ontwijkend. Zijn blik was emotieloos, maar sprak tegelijkertijd ook boekdelen. En ook was er iets in zijn blik dat onsterfelijk leek; nog wijzer dan de blik van sommige elders. ‘Wat is mijn leven nog waard, dat is een betere vraag.’ Hij bleef haar aankijken. Hij was gefocust op haar, maar tegelijkertijd ook in zijn gedachtewereld. Wat was zijn leven eigenlijk waard? Het ontnemen van andere levens? Nee, dat was niet waar. Want toen hij de kans had om Willowtear uit te wissen van deze clan, deed hij het niet. Hij had haar gered. Maar hij had het enkel gedaan omdat ze een medelid was. En toch had hij genoeg in zijn leven gelogen over alles, dat erover liegen hoe het was gegaan een eitje zou moeten zijn. Hij zou zo een perfecte alibi kunnen verzinnen, de waarheid verbuigen. En toch had hij het niet gedaan. Was zijn leven dan toch iets waard geweest?... Op dat moment? Hij wendde zijn blik af, legde zijn oren naar achter. Hij kreeg hier hoofdpijn van. Gelukkig was Flaredance er nog om hem uit deze ingewikkelde gedachtestroom te trekken. Hij keek haar zijdelings aan. Haar woorden bevatten harde feiten. ‘Ik prop mezelf in een hokje, is veel gemakkelijker.’ Hij keek haar nog steeds zijdelings aan, het maanlicht weerspiegelend in zijn groene ogen. ‘En zo’n soort katten heten meelopers, veel erger dan de katten die er werkelijk opuit zijn om mij hier weg te hebben,’ miauwde hij er nog bij. Hij reageerde niet op haar lach, zwaaide alleen zwakjes met haar staart. Hij wendde zijn blik weer af en keek naar het water.

Hij keek haar weer aan zodra ze sprak. Niet meer vijandig of fel, enkel moe en emotieloos. ‘Je haalt me de woorden uit de mond. Een kluizenaar als ik heeft alleen de natuur om zich heen, wat ervoor zorgt dat je zo’n soort dingen een hobby van je eigen maakt,’ miauwde hij. ‘En ik denk het vast wel; want zij krijgen toch ook nakomelingen. En voor nakomelingen zijn gevoelens nodig, want zeg nou zelf; jij zou toch ook niet gewoon kits willen van de eerste beste onbekende kater? En gevoelens zoals die… Die je nodig hebt om kits van iemand te willen, gaan gepaard met pijn, verdriet en pijn.’ Zijn stem was zachtjes, maar wel helder. Ze stond op, zei dat hun voorbeeld zou volgen. Hij knikte naar haar, en zij naar hem. Nee, hij was niet meer nors en vijandig tegenover haar. Daar was hij te moe voor. En haar wijsheid belette hem ervan om zich zo tegen haar te dragen. Het voelde niet juist en onrespectvol. Hij stond op, liep een rondje en ging toen liggen, rolde zich op. Hij wou niet terug naar het kamp. Hij wou niet bekeken worden door al die ogen. Nee… Hij wou rust hebben. En dat zou hij hier krijgen. Rustig sloot hij zijn ogen. Hij zou hier wel slapen, vond het prima.