It damn hurts..

Onder de heldere nachthemel lag Silverfang op de Hoogstenen. Hij voelde de eeuwenoude kracht van de maansteen onder zich, en genoot van de koelte van de stenen onder de kussentjes van zijn poten, die nog een beetje zeer deden van de trek naar Maansteen. Dustcloud - binnenkort Duststar - was de grot binnengelopen, om zich neer te zetten bij de krachtige gloeiende steen. Dan zou hij zijn negen levens van Starclan ontvangen, en tot die tijd zou Silverfang hier waken. Niets mocht zijn toekomstige leider en tevens beste vriend overkomen, en hij voelde zich vereerd dat hij deze beschermende taak op zich had gekregen.
Zijn lichtgroene kijkers gleden richting de maan, wie zijn bleke, silverige maanlicht op de hoogstenen wierp. Silverfang zuchtte zachtjes en vroeg zich af hoe het zou zijn om samen te tongen met Starclan. Zou hij dan zijn ouders zien? Een plotseling geluid van tikkende klauwen en vallend steen deed hem uit zijn gedachten opschrikken. In een snelle beweging hief hij zijn kop, en zette hij zich staande. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en tuurde over de rand, die het dak van de grot vormde. Beneden verschenen drie donkere gestaltes, alle drie met vals glimmende ogen. Silverfang zette dreigend zijn pels op en legde zijn oren plat achterover. Hun vieze stank trok tot ver in zijn geurklieren. Hij keek de drie katten aan, zijn lichaam doorstroomd van kracht en ijskoude woede. Deze katten vormde al een lange tijd een dreigende schaduw over de clans.
Één kat opende zijn bek en sprak honend over de stilte van de nacht: ‘Is één kat alles wat de oh zo grote toekomstige leider met zich mee neemt? Hoe zielig.’ De andere liet een vase lach horen. ‘Je gaat eraan kat. En die zielige leider van je zal de volgende zijn.’ Ze kwamen dreigend naar voren, maar Silverfang voelde geen angt. Hij concentreerde zich op de vijanden en sprong. De ogen van de katten vlogen open van verrassing toen Silverfang zich bovenop hem stortte met ontblote nagels en sissend van razernij. Nooit zou hij het leven van zijn vriend in gevaar brengen, al moest dat ten kostte gaan van zijn eigen.

Met een schok opende Silverfang zijn ogen, om ze vervolgens weer stevig dicht te knijpen van de pijn die door zijn gehele lijf trok. Hij ontblootte zijn tanden in een zachte grauw en deed toen een tweede poging om zicht te krijgen. Suf trok hij zijn oogleden open en wende hij zijn blik door de den van de Medicine cat. Hoe lang had hij geslapen? Één dag? Meerdere dagen? Zijn hoofd voelde zwaar, dat verdovende spul van Dreamwave had goed geholpen. Vermoeid plaatste de zilvere kater zijn kop weer op zijn voorpoten, terwijl hij probeerde te bevatten wat er was gebeurd. Hij kon zich nog in vage vlagen herinneren dat hij de drie katten had weten te verjagen, en vervolgens door zijn poten was gezakt en tegen de stenen grond was geslagen. Uiteindelijk had een rimpeling van rossige wit/oranje vacht - hoogstwaarschijnlijk Duststar - hem beetgepakt en naar de clan gedragen. Verder was alles zwart, en denken deed zo'n pijn dat Silverfang het opgaf.
Op zijn schouder, nek en rug zaten diepe sneeën, er was een stukje uit zijn oor gescheurd, en hij had het gevoel dat alle botten in zijn lichaam een kneuzing hadden ondergaan. Silverfang hoopte vurig dat niemand hem zo in deze conditie zou zien, en voor één keer was hij blij dat hij in een hol lag. Langzaam hief hij zijn kop weer en probeerde hij naar buiten te kijken. De vuurrode avondzon bloedde door de toppen van de bomen; zijn oranje stralen neerwerpend op het kamp. Een tweede pijnscheut schoot door zijn gehele lichaam en Silverfang kneep zijn kiezen op elkaar om het niet uit te gaan krijsen van de pijn. Hij hoorde iemand binnenkomen, maar alles werd weer zo vaag dat hij niet eens kon herkennen wie het was. "Wie.." verder kwam hij niet, want hij moest zijn kop in het van gras en bladeren gemaakte nest laten vallen, om te voorkomen dat hij weer zou wegzakken. Bij Starclan, had iemand iets voor die vervloekte pijn?

[[Alleen antwoorden met toestemming. Katten die dit hebben: Dreamwave en eventueel Duststar.]]

Zo snel als ze kon rende Dreamwave met de kruiden in haar bek weer terug richting het kamp. Silverfang was erg verwond, toen hij terugkwam van de tocht met Duststar. Duststar had Silverfang in zijn bek gedragen en Dreamwave had het van hem overgenomen. Ze had Silverfang een verdovend middeltje gegeven, hopelijk zou dat werken. Waarom had SterrenClan haar niet gewaarschuwd? Dreamwave zuchtte. Het was niet de eerste keer dat SterrenClan niks tegen haar zei, voordat er een ongeluk gebeurde. Het gebeurde gewoon. Deed ze soms iets niet goed? Was dit haar taak niet en was ze gedoemd om krijger te worden? En te blijven? Had Duststar haar per ongeluk de verkeerde rang gegeven? Dreamwave zuchtte. In ieder geval moest ze de wensen van haar overleden mentor vervullen. Ze moest haar taken als Medicijn kat zo goed mogelijk vervullen. Dat was wat haar mentor wou en ze zou er voor strijden ook! Dat SterrenClan haar geen informatie gaf, wou nog niet zeggen dat ze te erg ontmoedigd was om niet meer haar best te doen, integendeel zelfs. Ze moest Silverfang nu verzorgen! Het was twee dagen geleden dat Duststar Silverfang bij haar afgeleverd had. Dreamwave zuchtte. Ze had eindelijk had kamp bereikt. Ze zag nog net dat Silverfang zijn kopje terug neerlegde. Je hoefde geen medicijn kat te zijn om te zien dat hij leed onder zijn wonden. Snel ging Dreamwave op hem af. Een groot gevoel en een steek van bezorgdheid kwam bij haar op, toen ze Silverfang in die staat zag liggen. Ze slikte even om haar tranen in te houden. Gelukkig was hij niet overleden, zoals met haar mentor gebeurd was. Dreamwave keek richting Silverfang en duwde verdrietig haar neusje tegen zijn flank. Ze keek naar zijn wonden. Ze had er gisteren al spinrag om gebonden, maar nog een keer spinrag en wat goudsbloem zou geen probleem zijn. 'Dit kan een beetje pijn doen,' zei ze tegen Silverfang met een spijtige blik, waarna ze het goudsbloem pakte en het sap in de goudsbloem zo goed mogelijk doorbeet. Het sap sijpelde in Silverfang's wonden en Dreamwave betrok zelf, alsof zij het sap in wonden van haar kreeg. Vakkundig bond Dreamwave het spinrag van haar poot om de wonden van Silverang. 'Ik wou dat ik je pijn kon verminderen,' zei ze tegen Silverfang, waarna ze haar neusje tegen de zijne duwde. Hé, wacht, dat kon ze ook! Ze liep gauw richting haar inventaris, die mooi opgesteld op een rijtje lagen. Snel neusde ze tussen de kruiden door. Ze stopte bij de papaverzaadjes. Ze snorde. Ze pakte twee ervan op en haastte zich naar Silverfang. Ze keek hem aan en legde de papaverzaadjes naast hem neer. Waarschijnlijk wist hij wel wat het was. 'Hier, slik dit in. Je pijn verzacht dan en wordt een beetje minder,' legde Dreamwave toch maar uit. In deze staat kon Silverfang misschien niet echt iets goed begrijpen of goed zien, maar hij wist misschien wel dat ze hem alleen maar wou helpen en beter wou maken. De poes keek zwijgend naar Silverfang. De katten die hem dit aangedaan hadden, hadden hem goed te pakken gehad. Bij het zien van zijn gescheurde oor, gingen Dreamwave's oor plat. Als ze kon, dan zou ze teruggaan naar de plaats waar de katten Silverfang hadden aangevallen. Ze zou hun geur volgen en ze zelf een lesje leren, alhoewel dit niet zo'n goed idee was. Ze kon zelf zeer weinig van vechttechnieken, puur omdat ze opgeleid was als medicijn kat en met de andere dingen dus geen band had. Jagen kon ze maar een heel klein beetje en vechten kon ze bijna niet. Alleen die simpele dingen als klauwen uitsteken en ruiken wie de kat was en waar hij zich bevond, maar dingen zoals een lichtvoetige kat horen aankomen, dat kon ze dus echt niet. Ze kon zich herinneren dat ze al is bijna nachtschade had ingeslikt. Dat was een soort bloem wat heel erg giftig was. Haar mentor had haar op tijd tegengehouden en was verschrikkelijk boos geweest. Nu Dreamwave er terug aan dacht, kon ze er wel om lachen. Ja... Vroeger deed ze vaak stomme dingen, als het om medicijnen ging. Nu nog. Als ze een mengsel had uitgevonden of niet helemaal zeker was of het wel kon werken, slikte ze het gewoon zelf. Zo had ze al is een giftig mengsel gemaakt, het gedronken en had zichzelf weer met een ander kruid kunnen genezen. Dreamwave schrok op uit haar gedachten. Haar oren trokken naar uit haar Den. Wat was daar gaande? Dreamwave liep naar buiten en keek boos naar enkele katten, die heel druk aan het praten waren. Met een korte zwiep maakte Dreamwave duidelijk dat ze wel een beetje stiller mochten zijn. Een ander deel bij de genezing van Silverfang was rust en dat wou zeggen dat hij niet door ravottende Clanleden gestoord mocht worden. Dreamwave zuchtte en liep terug richting Silverfang. Ze bleef bij hem. Ze ging nu geen kruiden meer zoeken. Dat wou ze niet eens. Ze had al genoeg zorgen gehad toen ze uit het kamp was geweest en ze had nu van veel kruiden een beetje. Ze kon dadelijk nog een mengsel maken, maar dan bleef ze sowieso ook bij Silverfang. Ze keek richting Silverfang. 'Ze hebben je flink te pakken gehad,' zei haar zachte, melodieuze stem. Dreamwave's stem was verstikt. Ze keek hem aan en slikte. Een luide hoorbare slik, in haar oren dan. Als ze Silverfang nu maar kon redden... Dreamwave ging naast de kater liggen en legde haar kopje op zijn flank. Op een plekje waar geen wonden waren. Die was moeilijk te vinden. De katten hadden het hem zo belemmerd, dat hij op bijna alle plaatsen wel een snee of een schram had. Dreamwave kon er bijna niet meer tegen om Silverfang in deze staat te zien. Waarom stond ze er nu opeens alleen voor? Waarom was haar mentor niet aan haar zijde om haar te helpen? Hij was op haar jonge leeftijd gestorven. Ze was nog maar een jaar. Was dit wel genoeg kennis om Silverfang te redden? Ze keek naar de cyperse vacht van Silverfang. 'Word alsjeblieft beter, Silverfang. We hebben je nodig,' snikte Dreamwave, terwijl ze haar neusje tegen Silverfang's pels begroef en zachtjes snikte. Ze haalde diep adem, waarmee ze een blok zette voor de tranen. Ze wou sterk zijn!

Hij voelde een zacht neusje tegen zijn flanken, en zwak opende de zilvere kater zijn ogen. Zijn beeld was nog vaag, maar hij kon ergens de lichte gedaante van Dreamwave onderscheiden. 'Dit kan een beetje pijn doen,' zei ze bezorgd - een bezorgdheid waarvan zijn mondhoeken een klein beetje omhoog trokken - , waarna ze iets op zijn wonden druppelde wat behoorlijk prikte. Veel meer pijn deed het niet, dat kon ook niet echt meer, dus Silverfang wist zijn kalmte te behouden. Dit was goed, hield hij zichzelf voor, het zou hem beter maken. En hoe sneller hij beter was, des te sneller kon hij weer normaal functioneren. Hij haatte het om zich zo hulpeloos te moeten voelen.
Silverfang vertrok even van gezicht toen de medicijn kat de wonden bedekte met spinrag, maar probeerde nog altijd zo stil mogelijk te blijven liggen. Echter kon hij het niet laten zacht kreunend zijn kop te verplaatsen toen de wereld om hem heen begon te duizelen. Zelfs toen hij zijn ogen stijf dicht kneep bedaarde het niet, en met zwoegende flanken probeerde hij bij te blijven. Als hij nu ter plekke zou flauwvallen was dat helemaal een teken van zwakte, dus Silverfang wilde zich hier met geen mogelijkheid aan toegeven. 'Ik wou dat ik je pijn kon verminderen.' De zachte stem van Dreamwave bracht hem weer bij zinnen. Hij voelde haar neus tegen de zijne, en wist zijn lichtgroene kijkers weer aan haar te tonen. Er verscheen een zwakke glimlach op zijn zilvere gelaat, en met veel moeite opende hij zijn met krassen bedekte bek. "Dat doe je al," wist hij met moeite uit te brengen. Dat ze voor hem klaar stond en hem met alle zorg wilde helpen gaf hem al een soort verdovend, warm gevoel. Het was fijn om te weten dat er werkelijk katten waren die om je gaven, zeker in tijden als deze. De witte poes leek zich iets te beseffen, en haastte zich naar haar inventaris. Ze pakte wat, en bracht het toen naar Silverfang, waar ze het naast hem neerlegde. Moeizaam hees de kater zijn kop en probeerde hij te zien wat ze voor hem had meegenomen. De geur vertelde hem in ieder geval genoeg. 'Hier, slik dit in. Je pijn verzacht dan en wordt een beetje minder,' verklaarde Dreamwave. Dankbaar keek hij haar aan, voordat hij zijn kop naar voren boog en de zaden naar binnen werkte. Het zorgde voor een aparte smaak in zijn gehemelte, maar Dreamwave zei dat het zou helpen. Met een zachte zucht plaatste Silverfang zijn kop weer op het nest, terwijl hij Dreamwave's pootstappen volgde met zijn niet verwondde oor. Ze liep voor even het hol uit, bracht een paar drukke clankatten tot stilte, en kwam toen weer naast hem zitten. Er stond een zwakke glimlach op zijn gezicht toen Silverfang zijn ogen weer sloot, wetend dat de medicijn kat hem niet zomaar zou verlaten. Hij voelde zich vreemd loom. Toch kon hij geen slaap vatte, door de pijnscheuten die constant door zijn lichaam heen trokken, alsof die bij elke zet protesteerde. Hij had geen andere keus dan stil liggen en vertrouwen op Dreamwave's goede zorg.

'Ze hebben je flink te pakken gehad,' sprak ze met een verstikte toon. Dit was zeker waar, maar Silverfang besefte zich trots dat de drie Rogue's die hem dit hadden aangedaan er nu veel slechter aan toe zouden zijn. Dit maakte deze toestand het eigenlijk wel waard. Hoe dan ook, Silverfang zou het zo weer doen als hij hiermee één van zijn vrienden kon beschermen. Hij zuchtte even zachtjes en voelde dat Dreamwave naast hem ging liggen, en haar kop op zijn flanken plaatste. Dit was een fijn troostend gevoel, en Silverfang merkte op dat zijn spieren nu pas ontspande. 'Word alsjeblieft beter, Silverfang. We hebben je nodig,' snikte ze. Het klonk zo wanhopig, dat hij medelijden kreeg. De kater's ogen gingen weer open en hij wist met veel pijn en moeite zijn kop op te tillen. Zachtjes likte hij over haar oor, waarna hij warm glimlachte. "Het.. Komt wel goed.. Echt," antwoordde hij, in de hoop haar hiermee gerust te kunnen stellen. Hij liet zich weer vermoeid vallen, en staarde nietsbetekend naar de opening van het hol. Zijn ademhaling was zwaar, maar hij voelde zich beter dan enkele ogenblikken geleden. Of het kwam door de middelen of Dreamwave zelf wist hij niet, maar hij was er dankbaar voor.

"Dreamwave?" vroeg hij met een zwakke toon, de kracht niet vindend om haar opnieuw aan te kunnen kijken, hoe graag hij dit ook wilde. "Duststar.. Is-Is alles goed met hem?" Hij zette even stevig zijn kiezen op elkaar om een volgende pijnscheut te verbijten, en tegen die tijd voelde hij zijn vacht nat worden van het zweet. Silverfang wist niet hoe lang hij had geslapen, wie weet wat hij allemaal gemist had. Het was ten slotte Duststar gewest die hem naar de clan had weten terug te brengen, maar hoe dit was gegaan en wat de langharige kater verder was overkomen - hij hoopte niks ernstigs -, spookte als grote vraag door zijn kop. En de clan? Had die last gehad van de Rogue's toen hij en Duststar bij Maansteen waren geweest? Silverfang wilde dit eveneens aan Dreamwave vragen, maar op de één of andere manier leek hij zelfs daarvoor geen kracht meer te vinden.

Een zucht ontsnapte, niet wetend of dit van opluchten of van iets anders was, kwam bij Dreamwave toen ze Silverfang hoorde praten. Het zorgde ervoor dat ze haar kopje nog dieper in de vacht van Silverfang duwde. Ze ademde zijn geur in en voelde zichzelf volledig rustig worden. Ze snorde. De geur van bloed was er in elk geval niet meer. 'Rust maar wat uit,' zei ze tegen Silverfang, waarna ze naar hem keek en zichzelf als een soort wacht tegen hem aanzette. Deze positie hield ze algauw niet meer vol. Ze legde haar kopje op Silverfang's flank en liet haar andere oortje, die aan de andere kant zat, goed oplettend zijn voor nogal luide katten. Gelukkig waren deze er niet. Dreamwave voelde en hoorde Silverfang's ademhaling rustig worden. Van de papaverzaadjes werd je altijd een beetje vermoeid. Dan viel je makkelijk in slaap. Voor de situatie waarin Silverfang zich bevond, was dit ook het beste. Dreamwave kon niet inschatten hoelang zijn tijd in de Medicijn Den zou duren, maar ze kon wel ervan zeggen dat hij zeker nog een week moest blijven. Erg vond ze dit niet. Ook al hield Silverfang haar niet veel gezelschap omdat hij veel sliep, het was fijn om hem in haar Den te hebben, evenals hem te verzorgen. Ze vond het altijd fijn als ze op de hoogte was van een situatie. En ook van hoe het met de krijgers ging. Dat was noodzakelijk voor haar om te weten. Een poosje zat Dreamwave daar, af en toe een mengsel makend en af en toe kijkend of Silverfang al wakker was. Silverfang hoefde geen moeite te doen om voor zichzelf in te schatten hoelang hij hier bleef. Het lag er allemaal aan hoe snel zijn cellen het bloed waar zouden laten vloeien en de genezingen zouden voltooien. Dreamwave keek richting Silverfang en snelde naar hem toe. Ze luisterde naar zijn vraag. Ze gaf hem zorgzaam een lik over zijn kopje. 'Met Duststar is alles in orde. Hij is niet zeer verwond geraakt bij jullie terugtocht. Een paar wonden heeft hij, maar die heb ik verzorgd,' sprak Dreamwave sussend, terwijl ze naar Silverfang keek. Een warm gevoel steeg op. Silverfang was erg zorgzaam over Duststar en dat deed haar goed. Ze wist van de twee dat ze vrienden waren. Dreamwave zuchtte. Ze vond het vervelend voor Silverfang dat hij hier lag. Dreamwave wist hoe het was als je niet op tijd de persoon kon redden die je wou redden. Duststar had Silverfang gelukkig op tijd gered, maar zij had haar mentor niet meer kunnen redden en dat speet haar zeer. Dreamwave keek richting Silverfang en liet haar kopje rusten op zijn flank. 'Wees voorzichtig met spreken. Ik weet heus wel dat je pijn hebt. Verberg dat niet. Voor je het weet, verberg je de pijn zo erg dat ik je situatie niet meer kan inschatten en dat ik je niet meer kan verzorgen. Ik wil alles van je weten. Je bent geen mietje als je pijn hebt en wie dat zegt, krijgt een flinke lel om zijn oren van mij,' sprak Dreamwave, terwijl ze Silverfang toen in zijn ogen keek en hem een lik over zijn neusje gaf. 'Oké?' vroeg ze, waarna ze zichzelf waste. Ze waste haar pootje, wreef met haar pootje over haar oortjes en waste haar buik schoon. Daarna ging ze naar Silverfang toe en deed hetzelfde bij hem. Ze waste hem rustig. Silverfang had te veel pijn om zichzelf goed te kunnen wassen met die wonden, wist Dreamwave. Waarschijnlijk wist de kater dat haar mentor overleden was. Nou ja... Wie van LuchtClan wist dat eigenlijk niet? Dreamwave keek richting Silverfang en zuchtte even. Alles in haar was verstikt. Alle herinneringen van haar mentor kwamen terug. Ze keek naar Silverfang. Praten was bijna onmogelijk. Dreamwave keerde Silverfang de rug toe en slikte een paar keer zachtjes. 'Ik ga even wat prooi voor je halen. Dan kun je straks eten als je dat nodig hebt,' zei Dreamwave zachtjes, waarna ze naar de buiten liep en naar de prooistapel keek. Zachtjes snikte ze. Duststar zat in zijn Den, die kon haar vast niet horen en er was niemand. Toen Dreamwave weer een beetje gekalmeerd was, pakte ze een klein prooi, een klein muisje, van de stapel en liep richting haar Den. Ze legde het voor Silverfang neer, zodat hij er gemakkelijk bij kon, maar ook weer dat het niet te veel voor zijn neus lag. Anders rook hij het de hele tijd en dat was niet haar bedoeling. Dreamwave's maag rommelde bij het zien van de muis, maar ze hield zich in. Zij mocht vanavond pas eten en het was nog maar een beetje in de middag. Dreamwave legde zich neer. Meteen sprong ze op. Ze legde een paar bladeren goed, zodat Silverfang daar goed op kon liggen als hij wou. Dreamwave keek naar Silverfang en snorde zachtjes. Ze legde haar kopje tegen zijn kopje en liet haar groene ogen naar zijn ogen dwalen. Ze richtte haar ogen weg toen ze nieuwe tranen voelde komen. Stomme tranen. Dreamwave stond op en liep naar haar kruiden toe. Ondertussen voelde ze iets vochtigs langs haar oog komen. Haar stem was verstikt, dus praatte ze niet. De verdrietige sfeer langs Dreamwave's kant was niet goed op te merken, vooral omdat ze goed was in verbergen. Dat moest ook wel, als je mentor enkele manen geleden overleden was. Dreamwave keek richting Silverfang en liep naar hem toe. Ze hoefde niet te praten. Woorden hoefden hier niet te zijn. Hun blikken en hun ademhalingen zeiden al genoeg, vond Dreamwave. Ze sprak dan ook niet en ging gewoon liggen. Toen het weer een beetje ging en het verstikte weer weg was, keek ze naar Silverfang. 'Het komt wel allemaal goed. De eerste zorg is jou er weer bovenop krijgen,' zei Dreamwave, terwijl ze Silverfang een kopje gaf. Vermoeid liet ze haar kopje tegen zijn buik rusten. Haar staart sloeg sierlijk heen en weer. Dreamwave voelde de rust terugkeren. Ze voelde zich weer even voor dat haar mentor stierf. Alles was toen vredig en ze was gelukkig. Nu ook wel, maar haar mentor die niet elke dag luidkeels de Den in kwam en haar wekte, sneed als een mes door haar heen. En het was altijd stil als ze hier alleen was. Normaal was ze aan het praten met haar mentor en zou ze hem enthousiast allemaal dingen hebben verteld die ze onthouden had. Ze miste die trotse blik. Ze miste alles van hem. Hij was begraven bij het Sterrenmeer. De ideale plaats. Dreamwave wist wel ongeveer waar hij was, puur omdat zij hem had willen begraven en die eer ook had gekregen, wat ze aardig had gevonden van de leider. Ze keek richting Silverfang. Ze gaf de kater een kopje. Hij hoefde haar verdriet niet te merken. Hij mocht het niet weten. Ze moest een positief beeld voor haar zijn, huilen kon ze altijd nog als ze alleen was. Dreamwave huilde elke nacht. Ze kon het 's nachts nooit inhouden. Ze ging 's avonds niet weg, omdat Silverfang in haar Den lag. Ze wou het niet riskeren dat hem iets overkwam, net zoals haar mentor. Zou wou het nooit meer meemaken dat ze iemand niet op tijd kon redden en dat ze er niet bij was als iemand hulp nodig had. Dreamwave zuchtte. Ze kon het snikken niet verbergen. Ze smoorde het door zich op te krullen, tegen Silverfang aan. Misschien sliep Silverfang al. Anders zou ze het hem wel vertellen. Maar hij kon vast wel raden dat het om haar mentor ging. Toch hadden de LuchtClankatten haar na zijn dood nooit verdrietig gezien. Ze straalde altijd positieve energie uit. Dat had ze nu ook eigenlijk moeten doen!

Ze vertelde hem wat uit te rusten, en Silverfang deed zijn best deze raad op te volgen. 'Met Duststar is alles in orde. Hij is niet zeer verwond geraakt bij jullie terugtocht. Een paar wonden heeft hij, maar die heb ik verzorgd,' vervolgde ze als antwoord op zijn vraag. Het deed hem goed dit te horen, het ebde de bezorgdheid in ieder geval wat weg. "G-gelukkig.." zuchtte hij moeizaam. Hij voelde Dreamwave's kop rusten op zijn flanken en luisterde naar wat ze verder te zeggen had. 'Wees voorzichtig met spreken. Ik weet heus wel dat je pijn hebt. Verberg dat niet. Voor je het weet, verberg je de pijn zo erg dat ik je situatie niet meer kan inschatten en dat ik je niet meer kan verzorgen. Ik wil alles van je weten. Je bent geen mietje als je pijn hebt en wie dat zegt, krijgt een flinke lel om zijn oren van mij, oké?' Silverfang grinnikte zacht om haar woorden. Als hij niet in deze staat was geweest zou hij een grapje om het 'ik wil alles van je weten'-gedeelte hebben gemaakt, en hier uitgebreid op zijn ingegaan, met een excessieve karakterbeschrijving en al. Echter moest hij nu voorzichtig zijn met spreken, zoals Dreamwave aanraadde, en had hij alle kracht nodig om te herstellen. Wel knikte hij zacht om haar duidelijk te maken dat hij haar had begrepen. Ze begon hem te wassen, en Silverfang voelde de huid onder zijn vacht rood kleuren. Normaal mocht hij wensen dat hij zoveel aandacht van een poes zou krijgen. Nu kon het niet anders, simpelweg omdat hij zwak en weerloos was, en niet eens in staat zichzelf te wassen. Lichtelijk ironisch, maar bovenal enorm beschamend. Echter zou hij er maar aan moeten wennen, want dit ging de komende dagen - met een beetje pech; weken - nog wel zo door.

Een zucht deed hem zijn ogen openen, terwijl hij in de smaragdgroene blik van Dreamwave staarde. Er stond verdriet in haar ogen, maar ze wilde deze niet prijsgeven en keerde hem de rug toe. 'Ik ga even wat prooi voor je halen. Dan kun je straks eten als je dat nodig hebt,' zei ze zacht, terwijl ze het hol uitliep. De grijze tabby vermoedde dat ze niet alleen prooi haalde voor hem, maar ook om haar gedachten - wat die ook waren geweest - te kalmeren. Waar zou ze verdriet om hebben? Silverfang onderging even een pijnlijke steek, maar toen die weer wegzakte en hij zijn ogen weer kon openen, bedacht hij zich waar het om ging. De vorige Medicine cat van Skyclan was kort geleden overleden, en dat was Dreamwave's mentor geweest. Logisch dat ze zoveel verdriet had. Een steek van medelijden trok door hem heen, gepaard met een tweede pijnscheut. Silverfang kreunde zacht en trok pijnlijk met zijn poten. Dreamwave kwam ondertussen de den weer binnengelopen, en legde een kleine muis naast hem neer, zo dat hij er goed bij kwam, maar niet constant last zou hebben van de geur. Silverfang glimlachte zwakjes. Het gebaar was lief, maar op dit moment kon hij niet echt aan eten denken, hoe lang hij ook geen hap door zijn keel had gehad. Van zijn part mocht Dreamwave het nemen, wiens maag zacht rommelde, had hij gehoord. Hij voelde haar kop langs de zijne strijken en snorde zachtjes, voor zover hij dit kon. 'Het komt wel allemaal goed. De eerste zorg is jou er weer bovenop krijgen,' zei ze zacht, alsof ze Silverfang's vermoeden over haar verdriet had kunnen lezen. Hij keek haar dankbaar aan, die lieve Dreamwave toch. Hij nam zich voor, als hij weer beter was, dit alles met haar goed te maken.

Silverfang zakte weg op het randje van een slaperige duisternis, waardoor hij het gesmoorde gesnik van Dreamwave bijna niet opving. Toch wist hij het met zijn scherpe gehoor zwak op te vangen, waardoor hij zijn ondertussen dichtgevallen ogen weer opende. Hij boog zijn kop wat naar voren en bracht zijn blik naar Dreamwave, die duidelijk verdriet toonde. Ze probeerde het te verbergen, maar als krijger ontging je zoiets niet. Hij was een jager, en jagers waren erop getraind het kleinste spoor op te vangen. Voorzichtig drukte Silverfang zijn neus tegen haar pels, terwijl hij haar met medelijden aankeek. Het maakte hem niet uit hoeveel pijn hij op dit moment leed, wat hij overigens niet probeerde te tonen, Dreamwave moest tot berusting gebracht worden. "Hey," sprak hij zachtjes, om haar aandacht te trekken. Even zocht hij naar de juiste woorden, terwijl hij de kracht verzamelde om die uit te kunnen spreken. "Je mentor.. Is trots op je.. G-geloof me." Hij glimlachte moeizaam en hoopte dat Dreamwave de waarheid in deze woorden inzag.

Geschrokken keek Dreamwave op. Silverfang had haar gehoord, dat kon ook niet anders. Ze had gedacht dat hij had geslapen, maar dat was niet zo. Dreamwave keek naar buiten. Beschaamd ving ze op dat het geen ochtend, maar avondstralen van de ondergaande zon waren geweest die ze had gezien. Ze zou toch normaal, als ze naar buiten ging, wel het verschil tussen middag en avond zien, niet dan? Dreamwave keek richting Silverfang. Haar keel verstikte toen ze zijn woorden hoorde. Ze knikte. Ze kon het niet verbergen. Ze begon te snikken en zocht steun in Silverfang's vacht, maar nog wel altijd een klein beetje voorzichtig. Haar vacht rees op en daalde toen weer. Toen ze uitgehuild was, wat wel even had geduurd, keek ze Silverfang dankbaar aan. 'Ik ben je dankbaar dat je die woorden gesproken hebt, Silverfang. Helaas kan ik mijn verdriet voor de Clan niet verbergen. Ik kan het alleen maskeren door beter te zijn in de taak. Alhoewel ik niet vermoed dat ik beter word als mijn mentor,' zei ze, terwijl ze Silverfang aankeek en die een kopje gaf. Ze zag haar mentor als haar vader. Ze had die gezien als haar vader. Ook al was hij dat niet. Haar ouders waren ook overleden. De naam van haar mentor was niet benoemd geweest bij zijn dood, maar Dreamwave had hem diep in haar kopje. Ze noemde hem ook niet. Misschien zou SterrenClan dan wel reageren, maar dan fout, als ze zijn naam herhaalde. Dreamwave keek Silverfang aan. Ze gaf hem een kopje. 'Jij wordt weer helemaal de oude. Daar zorg ik voor,' snorde ze, waarna ze Silverfang weer opnieuw een kopje gaf. Nu ze er zo over nadacht, was de aanwezigheid van Silverfang goed voor haar. Ze vond het fijn om hem in haar buurt te hebben, evenals om te converseren met hem. Ze keek Silverfang aan en keek naar zijn wonden. Jawel, ze zou die katten terugpakken als ze die nog eens tegenkwam. Ze zou sterven voor deze Clan. Dat was gewoon de plicht die je meedroeg, welke rang je ook had. Je moest vechten voor de Clan als het niet anders kon. Dreamwave zou zeker niet aan de zijlijn blijven staan als iemand haar Clan zou aanvallen. Daar was haar Clan te dierbaar voor. Ze wou heus geloven dat ze een goede medicijn kat was, maar krijgers, leerlingen en kittens konden ze gewoon niet missen. Trouwens, ze ging heus wel een keertje van zelf dood. Maar nu zou ze er niet aan denken en zou ze de Clan dienen, zoals een echte medicijn kat dat deed. Zoals haar mentor dat deed. Dreamwave keek richting Silverfang en legde haar kopje rustig tegen zijn buik aan. Ze krulde zich helemaal op en wachtte rustig, totdat het wat rustiger werd in het midden van het kamp. Nu waren alle krijgers wel ondertussen terug, alleen diegenen die op nachtelijke avonturen gingen die waren nog buiten. Dreamwave kon zichzelf daar wel een van noemen. Als Silverfang hier niet had gelegen, was ze gewoon weer op een nachtelijke tocht gegaan. Dat had ze altijd even nodig. Zo kon ze even afleiding vinden. Alleen een enkeling die ook nachtelijke tochten deed wist dit. Dreamwave had Windflare wel eens gesproken toen het nacht was. Ze keek bezorgd naar Silverfang. Nu pas merkte ze op dat hij zweette. 'Silverfang..' zei ze, terwijl ze hem aankeek. Hij moest nog steeds erg vechten tegen de pijn. Ze mocht hem niet te veel medicijnen geven. Ze keek hem aan, niet goed wetend wat ze nu moest doen. Oh Winterheart, waarom heb je me nu verlaten? Mijn opleiding was nauwelijks af! dacht ze verdrietig en in paniek. Wormkruid schoot het door haar heen. Meteen keek ze om, naar haar inventaris. 'Het wordt beter, dat beloof ik je,' zei ze haastig tegen Silverfang, waarna ze naar haar inventaris schoot. Ze keek haastig naar de planten en de bloemen die daar lagen. Goudsbloem, spinrag, kamille schoot door haar heen, terwijl ze naar de medicijnen keek. Wormkruid! Een kleine verpakking kwam ze tegen. Ze keek naar het pakje. Het was verpakt in een groen groot blad. Ze wist niet zeker hoe ze de wormkruid moest gebruiken. Ze haalde het grote blad weg. Een geelkleurig soort bloem kwam ze tegen. Was het sap die ze moest gebruiken of zou Silverfang de bloem moeten opeten? Als je een bloem hebt, is het sap meestal het belangrijkste weerklonk in haar hoofd. Snel haastte ze naar Silverfang. Ze zou het gewoon proberen. Ze had het juiste kruid en ze zou het op zijn pels laten vallen, het sap. Misschien zou hij na een poosje al vermindering hebben en als dat niet zo was, dan moest het in zijn mond. Maar dat leek haar haast onmogelijk. Met een zuur gezicht, aangezien wormkruidsap nu niet bepaald lekker was, beet ze het zo hard mogelijk en liet ze het sap op de pels van Silverfang sijpelen. Ze liet het zo goed mogelijk over alle kanten van zijn pels glijden. 'Dit zorgt ervoor dat je gewrichten minder pijnlijk worden,' legde ze uit aan Dreamwave. Silverfang kon veel last hebben van zijn wonden, maar hij kon ook een aantal kneuzingen hebben. Dreamwave keek hem aan en gaf hem een lik over zijn neusje. 'Vertel me, als de nacht valt, maar of de pijn minder is,' zei ze tegen Silverfang. Haar wormkruid was nu wel op. Die zou ze dan morgen maar opnieuw moeten zoeken, deze avond bleef ze hoe dan ook bij Silverfang. Dreamwave keek naar Silverfang. 'Ik zal er alles aan doen om je te laten genezen, maar laat het me ook doen. Beweeg niet te veel en probeer zeker geen dingen uit waarvan je weet dat het niet lukt,' zei ze tegen de kater, waarna haar groene ogen diep naar de zijne keken. Dreamwave haastte zich haar Den uit, pakte een lijster en liep terug. Ze wou net haar Den ingaan, toen ze een grote massieve kater haar richting in zag kijken. Dreamwave draaide haar kopje richting hem. Was er een probleem? De arrogante blik van de kater ontging haar niet. Dreamwave herkende hem als de kater die ze straks een beetje tot stilte gemaand had. Was hij daar boos over? Dreamwave keek hem rustig terug aan. Hun blikken kruisten elkaar en Dreamwave kon zien dat de kater iets mompelde en toen wegging. Dreamwave snoof en liep naar Silverfang. Rustig legde ze haar lijster neer. Die zou ze straks wel opeten. Dreamwave legde haar kopje tegen Silverfang's buikje neer. Het voelde goed. Het was goed gezelschap.

Er welde verdriet op in de jonge poes, en ze verborg haar kop in zijn vacht. Haar lichaam schokte, ze was aan het huilen. Met een blik vol medelijden drukte Silverfang zijn neus tegen haar pels en wachtte hij tot ze weer tot bedaren kwam. Soms was het beter om even goed uit te huilen. Tenminste, hijzelf huilde niet vaak omdat hij een kater was, maar hij wist dat het voor poezen en kittens wel eens goed kon zijn. Meestal kwamen ze daarna weer wat tot rust, dat had hij vaak genoeg ondervonden. Zo ook tilde Dreamwave na een tijdje haar betraande kop weer op. Silverfang glimlachte zwakjes toen hij zag dat ze wat was gekalmeerd.
'Ik ben je dankbaar dat je die woorden gesproken hebt, Silverfang. Helaas kan ik mijn verdriet voor de Clan niet verbergen. Ik kan het alleen maskeren door beter te zijn in de taak. Alhoewel ik niet vermoed dat ik beter word als mijn mentor,' zei ze. Dat laatste was onzin natuurlijk, maar waarschijnlijk zat hier haar onzekerheid in de weg. Hij wou dat Dreamwave dit inzag, maar hij kon even niet de kracht vinden om dit te zeggen. Silverfang keek de poes even aan, en legde toen zijn vermoeid kop weer in het nest. 'Jij wordt weer helemaal de oude. Daar zorg ik voor,' zei ze. Althans, dat dacht hij, want haar stem klonk steeds verder in de verte. Hij voelde haar aanraking langs zijn kop, maar hij was te moe om te reageren. Zo moe..

Weer leek zijn lichaam te protesteren, en Silverfang kromp ineen van pijn. Echter was zijn lichaam zo vermoeid dat elke beweging zeer deed. Vaag hoorde hij Dreamwave wat zeggen en vervolgens opstaan. Ze kwam terug met een bepaald soort kruid, wat ze op zijn pels sijpelde en voor een aangename koelte zorgde. Het stonk wel, maar dat kon Silverfang niks schelen. Als het de pijn maar verdoofde. Hij keek in haar smaragdgroene ogen en glimlachte dankbaar. 'Vertel me, als de nacht valt, maar of de pijn minder is,' zei ze. Het werd al minder, dankzij haar. Kon hij dit maar tegen der zeggen, maar zijn lichaam leek uit te vallen qua functioneren. Enkel zijn longen, hart en bloedsomloop waren nog op volle toeren bezig. Dreamwave zei nog wat, liep voor korte duur de den uit, en kwam weer naar binnen met een prooi in haar bek. Haar slanke lichaam nestelde zich weer naast hem, en Silverfang voelde haar zachte, rustige ademhaling. Hij sloot zijn groene ogen en probeerde te kalmeren. Langzaam moest hij toegeven aan de duisternis die zich van zijn lichaam meester maakte en zakte hij weg in een onrustige slaap.

[[ kort, sorry. :S ]]

Met een rustige blik keek Dreamwave opzij. Ze kon aan Silverfang's ademhaling zien dat hij het niet lang meer volhield om wakker te blijven. Dreamwave keek naar hem en wachtte rustig af. Hij zou zo wel gaan slapen. Silverfang zou er niks tegen kunnen doen. Haar medicijnen genazen hem niet alleen, maar lieten ook een vermoeide indruk achter. Zo kon je beter genezen en was je weer sneller de oude. Het zou dom zijn om tegen de slaap te vechten. Dat zou je sowieso niet lukken. Gek genoeg werkte dat niet met medicijnen. Dreamwave keek even naar Silverfang en begon aan haar prooi. Ze scheurde de lijster open met haar tanden en at de inhoud daarvan op. Ze liet haar tanden over de vleugel gaan van de lijster en scheurde die ook af. Snel slikte ze die door. Ze had razende honger gekregen. Ze keek opzij naar Silverfang. Ze wist dat als ze hem nu iets zou voeren, hij het meteen weer zou uitspugen. Maar hij moest toch iets eten. Dreamwave at de lijster snel op en keek richting Silverfang. Ze legde haar kopje op haar voorpoten en voelde haar hart kloppen. Ja... Die van haar wel. Meteen voelde zij zich weer schuldig en ze keek om. Ze wreef met haar pootje over haar kopje. Ze zag een kat halverwege haar Den inkomen. Dreamwave stond op en ging beschermend voor Silverfang staan. Ze sperde haar neusgaten wijd open, om te ruiken wie er was. Het was een leerling, van LuchtClan. Dreamwave keek de leerling aan. Die gaf aan dat hij een wond had. Dreamwave haastte zich naar de leerling en keek naar de wond. Snel verzorgde ze die met goudsbloem en spinrag. Het was een flinke wond en de leerling meldde haar dat het kwam omdat hij op de grond gevallen was. Dreamwave wees hem erop dat hij voorzichtiger moest zijn en met een knik verliet de kater haar Den. Dreamwave keek om naar Silverfang, kijkend of die wakker was geworden. Stekende wonden in de nacht was althans niet fijn en Dreamwave was blij dat de leerling niet getwijfeld had om naar haar toe te komen. Dreamwave liep op Silverfang af. Haar zoete geur verspreidde zich al gauw in de Den, zonder dat Dreamwave daar ook maar enig besef van had. Ze legde zich met haar rug halverwege tegen Silverfang aan, terwijl ze naar hem keek en scherp op zijn ademhaling lette. Naast wat horten en storten, misschien van de pijn bij elke ademhaling, was die wel normaal en Dreamwave voelde zich opgelucht worden. Dat betekende dat het wormkruid goed hielp. Ze verwachtte nu geen bezoek meer. Ze hoorde dat de ademhalingen buiten veel rustiger werden. Alleen een enkeling bleef nog buiten naar de sterren kijken. Normaal zou ze nu opgestaan zijn en weggegaan zijn, maar met Silverfang in haar Den deed ze dit niet. Dreamwave keek richting Silverfang. 'Het komt wel goed,' zei haar zachte stem. Dreamwave schrok. Ook al was haar stem erg zacht, soms zelfs zo zacht dat die schel klonk als ze riep, het was altijd schrikken in deze Den als het stil was en iemand sprak. Dreamwave keek richting Silverfang en legde haar kopje opnieuw tegen zijn flank aan. Haar oortjes bewogen heen en weer en ze luisterde scherp naar zijn ademhaling. Hij was een goede krijger voor de Clan. Als ze hem niet kon redden... Dan... Dan wou ze rang van medicijn kat gewoon niet meer. Dat was pas echt een stomme dreiging. Als je een rang kreeg, bleef je het meestal tot je doodging. Dan nam iemand anders die opgeleid was in jouw rang het weer over, totdat die stierf. Dreamwave wist nog niet wie haar leerling zou worden. Ze zou moeten overleggen met Duststar. In elk geval zou ze haar leerling wel veel leren. Net zoveel als haar mentor gedaan had. En ze zou blijven leven niet stikken in haar eigen medicijnen. Toch was het bijna onmogelijk, als je er zo over nadacht. Een medicijn kat die in zijn eigen medicijnen stikte. Dat kon toch gewoon bijna niet? Zat er soms iets geheel anders achter haar mentors dood? Dreamwave schrok van die gedachte en keek naar Silverfang. Ze moest ophouden met zo te denken! Haar blik trok zich naar Silverfang aan. Ze bekeek de kater. Ze stond op, gaf hem een lik over zijn neusje en ging zitten. Ze keek naar buiten, wachtte rustig af totdat Silverfang wakker zou worden. Dan zou ze hem vragen om toch maar van het muisje te eten. Als hij overgaf, dan zou ze dat gewoon opruimen. Maar als hij omging van de honger, dan was het ook haar schuld. Ze kende Silverfang als een kater die nooit zeurde. Dat vond ze ook niet zo erg, maar hij zeurde helemaal niet als hij zijn toestand zei tegen Dreamwave. Alleen drong dat niet altijd goed tot hem door. Dreamwave keek naar Silverfang. Ze likte over haar pootjes. De nacht was al gevallen. Normaal zou Dreamwave nu minder pijn hebben. Ze liep naar haar inventaris en verbond de wonden die opengesprongen waren gauw met spinrag. Ze kon hem nog geen goudsbloem geven omdat hij een uurtje geleden al wormkruid had gekregen. Die moest eerst nog even goed intrekken, vond ze. Dan pas kon ze er weer nieuw sap op laten sijpelen. Ze keek naar Silverfang en legde uiteindelijk vermoeid haar kopje tegen zijn flank aan. Ze sloot haar ogen en viel bijna in slaap. Ze sliep erg licht. Haar oortjes draaiden heen en weer, klaar om elk geluid op te vangen die er maar aanwezig kon zijn. Klaar om Silverfang te helpen als er iets mis ging. Klaar om nog een leven te redden en niet te vergieten, zoals bij haar mentor...

Silverfang's droom trok hem diep weg uit de werkelijkheid. Hij hoorde stemmen, stemmen waarvan hij niet kon achterhalen van wie ze waren. Op zijn hoede rende de zilvere kater verder door het woud. Waar hij naar toe ging wist hij niet, maar zijn sterke poten brachten hem naar een klein meer. Hier hield hij halt, om te drinken. Echter bereikte zijn ruwe tong nooit het water, en trok hij in een ruwe beweging zijn kop terug toen hij zijn spiegelbeeld zag vervagen en veranderen in een andere kat. Hij kon niet zien wie het was, toch ging er een vlaag van herkenning door zijn lichaam. 'Silverfang,' sprak ze met haar fluweelzachte stem, 'help.' De weerspiegeling verdween. "Nee!" krijste de kater. Zonder er verder bij na te denken sprong hij haar achterna, regelrecht het water in. Een ijzige koude omsloot zijn lichaam zodra hij de diepte in zakte. 'Silverfang..' Met alle macht probeerde de kater de stem te bereiken, maar zijn lichaam leek niet te willen reageren. Hij raakte in paniek, als hij de stem niet kon bereiken, hoe kwam hij dan ooit weer bij het licht? Hoe hard hij ook probeerde, zijn lichaam zakte steeds verder de diepte in. Paniek maakte plaats voor een onaangename leegte, en de wereld om hem heen veranderde in een diepe duisternis. 'Help..' klonk er nu ver in de verte. Silverfang opende zijn bek, maar kreeg geen enkel geluid uit zijn keel. Hij zou sterven.

Badend in het zweet schrok hij wakker. In een snelle beweging opende hij zijn ogen, en het duurde enkele ogenblikken voordat hij zich realiseerde dat het een droom was geweest. Een nachtmerrie. Die had hij een beetje te vaak de laatste tijd. Vermoeid legde Silverfang zijn kop weer op zijn voorpoten. Dreamwave lag nog altijd naast hem, en te horen aan haar ademhaling sliep ze. Hij wilde haar niet wakker maken, dus liet hij zijn kop weer op zijn voorpoten zakken. Slapen ging niet meer, dus probeerde hij enkel wat te rusten. Gelukkig was de pijn al wat verminderd, en hij vermoedde dat dit door de middeltjes kwam die Dreamwave hem had gegeven. Een glimlach speelde om zijn lippen toen hij terugdacht aan wat ze had gezegd. Ze was een goede medicijnkat, misschien wel de beste die Skyclan ooit zou hebben, alleen moest ze dit zelf nog ondervinden. Silverfang trok even met zijn snorharen en rolde toen zacht op zijn zij. Meteen sprongen de tranen in zijn ogen. Aargh, dat had hij niet moeten doen. Koppig klemde Silverfang zijn kaken op elkaar om niet te gaan schreeuwen. Met wazige ogen schudde hij zacht met zijn kop en legde hij deze toen vermoeid weer neer in het nest. De nacht had haar klauwen over het kamp geslapen, maar zijn scherpe ogen zorgde ervoor dat hij nog goed zicht had. Echter was het enige wat hij zag de wanden van de muur. Geen maan, geen zilverpels, of het bladerdek van de boom waar hij normaal altijd in sliep. Silverfang kon het gewoon niet helpen, hij had een hekel aan holen, als kitten al. Misschien kwam het doordat zijn moeder bij hem in het hol was gestorven, hij wist het niet.

De diepe wond op zijn schouder prikte, maar misschien was dit wel een goed teken. Silverfang boog pijnlijk zijn kop en begon de wond in een automatische reflex te likken. Meteen realiseerde hij zich dat er nog spinrag op zat, en met een vies gezicht proestte hij deze uit zijn bek. Geschrokken keek hij even of Dreamwave wakker was geworden door zijn gestuntel, hij hoopte van niet. Voorzichtig liet Silverfang zijn kop weer zakken en trok hij even pijnlijk met zijn poot toen de wond nog meer begon te steken. Met de nare droom nog naspelend in zijn gedachtestroom sloot hij weer zijn ogen, hopend om nog wat slaap te kunnen vatten.

Een kleine witte poes, met crème kleurige grijze strepen, keek op naar haar mentor, die een eind voor haar uit wandelde en allemaal dingen vertelde, waarvan zij niet veel begreep. Lachend vroeg hij of ze het begreep en Dreamwave knikte. Toen ze het moest uitleggen van hem, keek ze even bedenkelijk en begon toen een heel onzinnig verhaal. Haar mentor sprong tegen haar aan en Dreamwave viel op de grond. Ze piepte verontwaardigd en haar mentor keek haar aan. Hij spotte haar en Dreamwave gaf hem een plagende beet in zijn schouder. Hij keek haar aan en Dreamwave snorde. Toen zei hij dat hij ergens naartoe moest, maar dat Dreamwave kruiden mocht gaan zoeken. Dreamwave vond dit een eer en sprong op. Lachend keek haar mentor haar na. Dreamwave liep gauw door en legde haar neus tussen de planten, wat haar mentor haar geleerd had. Ze snoof de verse bloesem geuren op en sloot haar ogen. Ze keek opzij, rook nog iets anders dan alleen de verse bloesem geuren. Ze negeerde de verdere geuren, richtte haar aandacht alleen maar op die ene geur. Ze legde haar neusje tegen de bloesem en rook zachtjes. Ze snorde. Een nieuwe, onbekende geur, kwam in haar op. Een rood besje met zwart zag ze. Ze opende haar bek, stak haar tong uit en wou er net van eten, toen geritsel van gras haar deed opkijken. Ze keek recht in de ogen van een krijger, die haar eerst verbaasd, maar toen weer in zijn gekomen positie aanstaarde. Zijn vacht was recht overeind en zijn blik was treurig. Een onbekend, vervelend gevoel steeg op in Dreamwave's buikholte en ze keek de krijger aan. Haar stem was verstikt, dus ze kon niet praten. 'Kom naar het kamp,' zei de krijger en Dreamwave knikte. Haar poten snelden naar het kamp toe. Dreamwave bedacht zich ondertussen wat er toch gebeurd kon zijn. Ze negeerde nu de bloesems. Alle geuren gingen in een waas voorbij. Toen ze in het kamp kwam, was het rumoerig. Dreamwave schrok. Ze zag enkele katten spijtig naar haar kijken. Met de strakke en nodige moeite, negeerde Dreamwave die blikken. Ze kon er niet tegen. Waarom keken ze toch zo? Dreamwave rende zo snel ze kon. Bij de medicijn Den stonden enkele katten en Dreamwave wurmde zich er voorzichtig langs. Een schelle, scherpe piep klonk door de Den en het duurde even voordat Dreamwave erachter kwam dat zij het zelf was. Het piepen bleef even aanhouden en stopte. Dreamwave rende naar voren, maar alleen een kater, die daarnet nog vrolijk en springlevend tegen haar aangesprongen was, lag daar, zo levenloos als wat op de grond. Uitgespuugde delen van medicijnen kwamen in haar zicht en Dreamwave drukte haar neusje tegen haar mentors vacht. Haar mentors oor bewoog en Dreamwave kreeg een sprankje hoop. 'Blijf altijd dicht in de buurt van het kamp. Er zal genoeg werk komen,' zei haar mentor en Dreamwave's oren draaiden, wat erop wees dat ze het niet begreep. Een zwak likje, dat was alles wat de verduidelijking was. Dreamwave voelde de tranen opwellen en verstikt schreeuwde iemand dat die opzij moest gaan. Weer zijzelf. Dreamwave ging treurend liggen, diep met haar neusje in de vacht van haar mentor.

De onrust, maar deze keer langs Dreamwave's kant, werd groter en ook Dreamwave werd wakker. Ze keek opzij. 'Silverfang!' piepte ze, waarna ze haar neusje tegen zijn vacht verstopte en zachtjes snikte. Ze wist niet of ze in haar slaap gewoeld had. Misschien kon Silverfang dat wel weten. Verdrietig keek ze de kater aan. Misschien wist hij nu wel waar haar droom over gegaan was. Verdrietig keek zij Silverfang's kant op, terwijl ze snikte. Ze drukte haar neusje opnieuw tegen zijn vacht. Hij had zich verschoven. Dreamwave zette moedig haar woede en verdriet opzij en hielp Silverfang weer terug in zijn normale staat, waarin zij vond dat hij het beste lag. Ze keek hem aan. Ze deed net alsof er niks was gebeurd, alsof zij niet net was ingestort. 'Gaat het weer?' vroeg ze doodnormaal aan de kater, maar haar ogen waren doods en keken Silverfang aan. Een klein lichtje fonkelde nog in haar ogen, maar die ging naar verloop van tijd ook uit. Alsof er niets gebeurd was, keek ze Silverfang weer aan. Haar ogen fonkelden nu niet meer. Het leek wel alsof Dreamwave's blik dood was gegaan. Dreamwave vroeg zich af wanneer die weer zou gaan leven. Misschien als het gemis om haar mentor weer een beetje minder was. Was het om Silverfang dat ze die droom wéér had? Had Silverfang soms een connectie qua dromen met haar? Was haar droom invloedrijk op de zijne, of zijn droom juist invloedrijk op de hare? Ze dacht dat ze hem had voelen zweten, maar dat kon ook haar eigen zweet zijn geweest. Ze keek hem aan. Ze gaf hem een kopje en legde vermoeid haar kopje op zijn rug.

'Dustcloud..' Onderzoekend maar rustig keek de oranje kater om zich heen. Wie riep zijn naam? Zijn ouders? Zijn broertjes en zusjes? De vorige leider van SkyClan? Of was het Starclan, wie dat dan ook mocht zijn. 'Ik ben hier.' Mauwde hij naar het niets. Was dit StarClan? Het niets en de leegte? Nee dat kon niet, sprak Dustcloud zichzelf tegen. StarClan was iets groots en eerbiedigs. Nooit zou de kater twijfelen aan StarClan.
'Dustcloud.' Klonk er deze keer wat harder. Een zilver zwarte kater kwam zijn richting ingelopen. Respectvol boog de oranje kater zijn kop. De leider van SkyClan. Beter gezegd de vorige leider als StarClan hem accepteerde. 'Fijn dat je er bent.' Klonk er warm door de leegte. Opeens werd de witte leegte gekleurd. Gras en bomen werden zichtbaar. Een groot veld met bloemen werd verwarmd door een grote stralende zon. Ja dit was StarClan zoals Dustcloud fantaseerde toen hij klein was. Met grote ogen keek hij om zich heen. Hij wou niks missen van deze bijzondere avond. Zachtjes werd er gegrinnikt naast hem. 'Indrukwekkend is het niet Dustcloud?' 'Zeer indrukwekkend.' Mompelde Dustcloud, geweldig was beter gezegd. Er heerste een zacht briesje en de zon was warm. Maar niet té warm. 'Waar zijn de andere katten?' De Zilverpels was nooit maar één ster, altijd meerderen eigenlijk wel duizenden. Waar waren deze katten dan?
'Ze zijn niet te zien voor je, als je ooit een leven verliest kom je hier. Dit herhaalt zich negen keer en dan ben je dood. Maar dat heb ik je al verteld voordat ik vertrok.' Mauwde de leider. Duststar knikte en liet zijn hoofd een beetje hangen. Het was een fijne sfeer hier maar hij was niet van plan om snel dood te gaan. Of in ieder geval wou hij zo lang mogelijk SkyClan leiden en StarClan dienen. Hoe lang zouden ze hem de tijd geven om voort te blijven bestaan? Zouden ze liefde op zijn weg strooien? Of alleen maar problemen. Zoveel vragen en hij wist dat zijn vorige leider daar geen antwoord daarop had.
Een groep katten kwam eraan gelopen. Hun houding, hun trotse blik, de voorouderen. Wat beduusd keek hij naar de voorouderen van SkyClan. Dustcloud was niet snel verlegen of beduusd maar wta kon hij anders zijn? Deze katten waren helden, grootmachten. Naast hem begon de vorige leider te grinniken. 'Ja indrukwekkend hé, zo reageerde ik ook de eerste keer.' Dustcloud kreeg een vriendschappelijke knipoog toen zijn vorige leider zich voegde bij de voorouders.
'Dustcloud, het is jouw buurt om SkyClan te leiden. Doe dit met trots, StarClan vind je geschikt genoeg. Wanneer je wakker word heb je je negen levens. Wees er zuinig op, negen levens betekend niet onsterfelijkheid. StarClan rekent op je..' Dustcloud knikte stuurs, nog steeds onder de indruk. Daarna liepen zijn voorouders en zijn leider weg. Om te verdwijnen in de mist.

Toen Duststar die avond naar buiten was gegaan had hij de Rogue's aangetroffen met Silverfang onder het bloed. Met de kracht van een jonge, weluitgeruste, Warrior viel hij de Rogue's aan. Met Silverfang op zijn rug rustend met zijn bloed over Duststars vacht was hij het kamp binnengekomen die meteen in rep en roer was. Gelukkig hadden ze Dreamwave die meteen zijn beste vriend wist te redden. Duststar had zijn verhaal gedaan en steun gevonden bij zijn broer Cindersoul.

Nu Duststar leader was vond hij maar weinig tijd om zijn vriend te bezoeken en te bedanken. De meeste keren dat hij langs kwam sliep de zilvere Warrior en Duststar wou hem niet wakker maken. Zijn wonden zagen er netjes uit en Duststar was voor de zoveelste keer blij dat ze Dreamwave hadden. Silverfang was zeker dood gegaan aan zijn verwondingen als Dreamwave er niet was. Ja, hij had veel te danken aan deze twee katten. Duststar dacht niet dat hij ooit zijn schuld aan hen kon terug betalen.
Vermoeid kwam Duststar de Medicine Den ingelopen. Hij was blij dat hij eindelijk weer een keer kon langsgaan. Iedereen vroeg zijn aandacht, de patrouilles over jacht en de grenzen meosten georganiseerd worden. Zelf moest hij ook zijn eigen belofte houden, om zijn Warrior taken te blijven uitvoeren en niet alleen maar ronde te commanderen. Die had hij als Deputy al gemaakt maar nu hij leider was ging het hem een stuk moeilijker af dan gedacht. De tijd die de dag hem schonk was te weinig voor wat hij allemaal wou doen. Te veel dingen vroegen zijn aandacht en hij moest dingen laten voor morgen terwijl Duststar wist dat het morgen niet anders zou zijn. Zodoende was de kater afgepeigerd. Maar dit was zijn kans op Silverfang een bezoekje te brengen.
Ook nu was Silverfang in slaap. Zachtjes om hem niet te wekken keek hij naar Dreamwave die met haar kop op zijn rug rustte. Het zag er, lief, uit. Die zin kwam amper door zijn gedachten heen. Dat Silverfang ooit misschien klef ging doen met een poes kon er nog steeds niet in. Ook al was hij leider, ook al was hij volwassen en Warrior. Hij bleef een ramp met liefde. Hij rilde ervan.
Dankbaar keek hij Dreamwave aan. Ze kon geen grotere daad verrichten voor hem dan Silverfang helpen. De kater verveelde zich vast erg want vroeger waren ze een van de drukste Apprentices. Hij miste die tijd maar hij wist dat deze tijd hen veel te bieden had. Rustig ging hij bij hen liggen, wachtend tot Silverfang wakker zou worden. De Medicine Den was nog rustig, misschien kon hij hier slapen zo nodig.

- Hopelijk maakt dit het lange wachten goed xD -

Een beweging van Dreamwave deed hem zijn ogen openen. Ze murmelde zacht iets in haar slaap, piepte toen. Ongerust hief Silverfang zijn kop en keek hij hij haar aan. De lichte poes trok zacht met haar snorharen en maakte licht schokkende bewegingen. Ze leek.. te huilen. Bezorgd drukte hij zijn neus tegen haar wang. Hij wist dat als een kat een nachtmerrie had, je deze niet mocht wakker maken, of de nachtmerrie keerde weer terug. Echter was de neiging nu bijna groot, omdat ze veel verdriet leek te hebben. Plots schrok ze wakker, en Silverfang trok zijn kop terug. Ze piepte zijn naam, verborg zich toen in zijn vacht en begon te snikken. "Sshh.." suste de zilvere kater zacht, "Het is .. goed, ru-.. rustig maar." Hij probeerde te glimlachen, maar de ongeruste blik op zijn gelaat leek niet te willen veranderen. Ondertussen kwam Dreamwave weer wat tot bedaren, en hielp ze hem zelfs weer goed liggen. Silverfang kneep even pijnlijk met zijn ogen, maar was blij dat hij uiteindelijk weer goed lag, zo dat de kneuzingen en wonden op zijn lichaam het minst last hadden. 'Gaat het weer?' vroeg ze, zo normaal mogelijk. Hij keek haar aan, vroeg zich af of hij die vraag niet beter aan haar had kunnen stellen. Hijzelf redde zich wel, maar Dreamwave leek ergens behoorlijk kapot van te zijn. Het deed hem herinneren aan zichzelf, toe hij als kitten zijn moeder had verloren. Het licht in hem leek toen gedoofd, onmogelijk om ooit nog te branden. Toen kwam kleine Dustpaw, de beginnende schakel voor een heel nieuw leven.
"Dreamwave.. Gaat.. Gaat het wel met jou?" vroeg Silverfang ongerust. Rouwen om een dode hoorde in het leven, maar je moest er niet aan onderdoor gaan. Hij hoopte dat Dreamwave dit zich op tijd zou beseffen en het licht in haar weer zou aanwakkeren, het liefst zo snel mogelijk, maar ook Silverfang wist dondersgoed dat dit tijd nodig had.

Dreamwave leek weer kalm te worden en legde haar kop op zijn rug. Ook Silverfang bracht zijn kop ten ruste door die in het nest neer te leggen. Het deerde hem niet dat Dreamwave steun zocht bij hem, hij was blij dat hij wat voor haar kon betekenen. Zij moest ten slotte veel moeite in zijn genezing steken. Tuurlijk, het was haar taak als medicijnkat, maar alsnog. Vermoeid sloot Silverfang zijn ogen, terwijl hij een zoveelste pijnscheut onderging. Echter bleef hij kalm, Dreamwave kon er toch niks aan doen. Hij moest gewoon geduld hebben en hopen dat de medicijnen en zijn lichaam het gevecht konden winnen. Langzaam viel Silverfang weer in slaap, meer omdat hij uitgeput was, dan dat hij dit echt daadwerkelijk wilde. Dit keer bleven zijn dromen gelukkig rustig.

De zilvere kater ademde zwaar, wat aangaf dat dit zeer deed. Hij kon het niet helpen, bij elke beweging die hij met zijn borst maakte traden zijn ribben heftig in protest. Hij trok een pijnlijk gezicht en opende toen zijn ogen. Waarom slapen als je de pijn nog kon voelen? Wat voor nut had het dan nog? Zijn kop werd even somber, maar Silverfang schudde deze al snel weer helder, waarna hij zachtjes kreunend van de pijn deze weer neerlegde. Weer vielen zijn oogleden dicht, maar al snel trok hij deze weer open toen hij zich besefte dat het niet meer alleen Dreamwave was die in de den lag. Duststar was er ook. Silverfang glimlachte en ontblootte even zijn witte tanden in een kleine grijns. Het was goed om hem weer te zien, goed om te zien dat alles goed was. Silverfang wilde zijn bek openen om zijn naam te zeggen, maar moest in plaats hiervan zijn kiezen op elkaar klemmen om een tweede pijnscheut te kunnen trotseren. Misschien maar goed ook, want waarschijnlijk had hij in automatisme 'Dustcloud' gezegd, in plaats van 'Duststar'. Het was nog altijd wennen dat zijn vriend nu de leider was, maar het respect en de trouw die hij voor hem had zou nooit veranderen, hoogstwaarschijnlijk alleen maar groter worden. Duststar verdiende deze rang, daar had hij Skyclan niet voor nodig om dit te weten. Moeizaam hees Silverfang zijn kop en keek hij de kater aan. "Hey," was het enige wat hij moeizaam uit zijn bek wist te krijgen.

Dreamwave merkte op dat Silverfang haar had proberen te sussen. Ze voelde zich weer troebel worden en wachtte af tot de kater in slaap viel. Dankzij Silverfang's rustig op en neer deinende rug, viel Dreamwave ook langzaam in slaap. Maar, zoals al eerder vermeld was, sliep de poes zeer licht. Ze hoorde in lichtste trilling van haar trommelvliezen pootstappen en opende haar ogen. Ze gaapte even. Ze was best moe. Het licht in haar ogen was weer gaan fonkelen, zoals altijd. Ze bleef liggen. Haar staart zwiepte heen en weer. Toen ze Silverfang hoorde praten, voelde ze zich opgelucht. Dat zou Silverfang niet zeggen als er een vijand in de Den lag. Met spijt tilde Dreamwave haar kopje op en keek achterom. Een grote schok en veel respect kwam in haar op en Dreamwave neeg haar kopje naar Duststar. Ze liep op hem af en bekeek zijn wonden nauwkeurig. Ze onderzocht zijn vacht. Eigenlijk deed Dreamwave dat met elke kat die in haar Den kwam. Ze zuchtte opgelucht toen ze alleen maar schrammetjes tegenkwam. Ze vond kleine schrammetjes beter dan grote, open wonden. Ze keek Duststar rustig aan. Ze wist niet goed wat ze moest doen. Misschien kon ze hun beter even alleen laten. Aan de andere kant wou ze Silverfang niet alleen laten. Stel dat hij last kreeg van zijn wonden? Dreamwave keek twijfelend naar Duststar en toen naar Silvervang. 'Moet ik jullie even alleen laten?' vroeg de lichtgrijs gekleurde poes. Ze liep op haar inventaris en begon een paar kruiden goed te schrikken, alsof ze dat nog niet gedaan had dezer dagen. Dreamwave keek af en toe naar Duststar. Ze probeerde een wondje te vinden die ze kon verzorgen. Dreamwave wou meestal gewoon iets onder poten hebben. Ze had Silverfang al verzorgd. Zijn wonden zagen er goed uit, waar ze erg blij mee was. Het had namelijk erger gekund. Ze vond het fijn dat Silverfang goed genas. Waarschijnlijk vond Silverfang het niet leuk dat het zo lang duurde, maar Dreamwave vond dat Silverfang eigenlijk best veel geluk had voor zijn situatie dan. Hij had fikse wonden. Er zaten nu een paar korstjes, waar Silverfang al zeker niet aan mocht gaan bijten. Als hij dat deed, werd de kans op een ontsteking groot. Dreamwave keek af en toe naar Duststar. Duststar had het verdiend om leider te mogen zijn van de Clan. Dreamwave vond dat hij het goed deed. Hij had veel te doen. Patrouilles organiseren, katten op hun plek wijzen, ceremonies voorbereiden en toch nog een bezoekje brengen aan Silverfang. Ze vond het lief van Duststar. Duststar was een van de weinige katten die zo erg gerespecteerd werd. Dreamwave merkte, dat als ze bij een kat in de buurt kwam, die haar erg respectvol aankeek, alsof ze een soort godin was. Dreamwave zelf vond dit onnodig. Ze deed gewoon wat SterrenClan van haar vroeg, meer niet. Ze keek richting Silverfang. Ze grijnsde even naar hem. Ze begon zichzelf toen rustig te wassen. Met lange halen ging ze over haar flank en probeerde de geur van medicijnen een beetje te maskeren met haar eigen geur, al wetend dat dit niet goed ging lukken. Ze was een medicijn kat. Haar geur zou altijd verse kruiden en heerlijke planten zijn, met een vleugje zoetigheid van haar eigen geur. Ze keek naar Duststar. Duststar had ook erg veel geluk met zijn wonden gehad. Duststar was een sterke kater, maar toch: eenlingen konden af en toe heel erg wild zijn en je goed pakken, als je niet uitkeek. Dreamwave keek naar Duststar en naar Silverfang en probeerde zo min mogelijk naar hun conversatie te luisteren. Ze vond het nooit fijn als een kat in haar Den kwam en een goed gesprek begon te hebben met een kat waarvan ze de wonden moest verzorgen. Ze voelde zich dan een soort afluisteraar, maar ja, ze kon Duststar toch moeilijk wegjagen? Dat was ze ook helemaal niet van plan! Nee. Ze vond het leuk voor Silverfang dat Duststar op bezoek kwam en ging zijn pret echt niet bederven. Glimlachend keek Dreamwave van Silverfang naar Duststar. Haar blik bleef bezorgd op Silverfang hangen. Hij zou vast wel moeite hebben met spreken. Dat kon Dreamwave wel geloven, met die wonden. Er zaten ook wonden vlakbij zijn keel, dat het ademhalen vast een beetje moeilijk maakte. Dreamwave ging op haar gemak bij Silverfang liggen en legde haar kopje vermoeid op haar poten, denkend aan haar mentor en fantaserend over wat er nog allemaal had kunnen gebeuren als hij nog leefde. De herinneringen aan hem waren pijnlijk en Dreamwave kneep haar ogen stijf dicht. Ze probeerde niet opnieuw te gaan huilen. Silverfang's vacht zou wel nat zijn van het huilen van daarnet. Ze keek opzij naar Silverfang en toen naar Duststar. Haar ogen blonken. Ze hield het zo goed mogelijk in en ging een beetje rechtop zitten, zodat het makkelijk ingehouden kon worden. Ze wou niet huilen bij de leider. Daar had hij niks aan. Dreamwave keek naar Duststar en toen weer naar Silverfang.