[Halloween event groepje 1] In a cold cold night~

Ooh please kitty kitties, shall we play together? Prepare yourself then, because otherwise I will let you run away.

Ze lag warm bij het vuur in het Twoleg hol. Ze had zich opgerold tot een bolletje en haar lange staart om haar lichaam gewikkeld. Soms bewoog de oudere poes, ze was duidelijk aan het dromen, maar waarover zou voor iedereen een raadsel blijven behalve voor haarzelf. Ze bewoog haar oren en toen schrok ze wakker. Ze tilde haar kop op en gaapte even. Ze knipperde met haar gifgele ogen en oriënteerde zich, ze was blijkbaar bij het vuur in slaap gevallen in plaats van in haar nest. Dat gebeurde wel eens vaker, zeker wanneer het buiten kouder werd. Ze spinde terwijl ze zichzelf uitrekte. Eigenlijk was ze opeens klaar wakker en waarom wist ze niet zo goed. Ze had een droge bek, misschien was dat het wel. Dus trippelde ze naar haar waterbakje en dronk er wat uit, daarna liep ze naar het kattenluik. Ze had behoefde aan frisse lucht ook al was het aangenaam bij het warme vuur, want ze wist dat het buiten koud zou zijn. Toch luisterde ze altijd naar haar gevoel en niet naar wat haar kop haar probeerde in te fluisteren. Ze glipte door het kattenluik en keek om haar heen, bijna meteen gleed haar blik naar de lucht. Het was een heldere avond, waardoor je de sterren kon zien en een bijna volle maan. Het was inderdaad koud buiten, waardoor er kleine ademwolkjes haar bek verlieten als ze uitademde. In de verte hoorde ze het geluid van een opgeschrikte muis, waarschijnlijk opgeschrikt door een roofdier. Het diertje piepte en ze beeldde zich in hoe het diertje in zijn holletje probeerde te komen. Zou ze ook gaan jagen? Nee een nachtwandelingetje was eigenlijk wel genoeg. Ze wilde net bij het hol van de Twolegs weglopen toen ze zich bedacht. Ze kon Birdy wel een keer meenemen, het zou de jonge kitten goed doen want dan kon ze weer wat leren. Ze sprong over de schutting die haar territorium van die van Birdy scheidde en miauwde even hard. Het interesseerde haar niet als ze de Twolegs wakker maakte. Ze wachtte geduldig totdat Birdy zich bij haar voegde en verliet toen het gras. Ze liep over de stenen ondergrond door Twoleg place. Ze had een tijdje geleden gezien dat de Twolegs iets aan het bouwen waren op het grote grasveld aan de rand van Twoleg place. Daar liep ze rechtstreeks heen, omdat ze wel eens wilde weten wat er gemaakt was. “Volg mij Birdy.” Zei ze kort tegen de kitten en liep naar het hol. Het zag er vreemd uit, met allemaal uitsteeksels aan de buitenkant versierd met spinnenwebben en pompoenen. “Ah dat waren ze aan het maken.” Ze wist wat het voor moest stellen. Twolegs hadden de vreemde behoefte om bang gemaakt te worden want ze had ze altijd horen gillen als ze zo’n hol in gingen, maar ze waren er altijd weer heelhuids uit gekomen.

De ingang van het spookhuis stond een eindje open en ze liep naar binnen. Ze zwiepte met haar staart als teken dat Birdy haar moest volgen. Eenmaal binnen keek ze om haar heen. Het was er aardedonker, maar met haar kattenogen kon ze behoorlijk wat onderscheiden. Oké wat moest dit voorstellen? Opeens klonk er een zacht gegiechel en Skinny Love haar haren waren overeind gaan staan als ze die gehad had. Dat gegiechel kende ze uit duizenden. Ze had eigenlijk geen enkele naam onthouden van de katten waarmee ze van de Twolegs kittens had ‘mogen’ krijgen, behalve van deze kater. Simpelweg omdat hij echt niet goed wijs was, ze had nog nooit een kat meegemaakt zoals hij. “Beware!” Schreeuwde ze met een lichte woede in haar stem. Opnieuw klonk er gegiechel, maar ze kon hem niet ruiken. Ze rook alleen maar de geur van aarde. Hij had zich waarschijnlijk in de modder gerold, natuurlijk had hij dat gedaan ze kende hem langer dan die dag. “Stel je niet zo aan Beware.” Een schelle lach klonk door het holle gebouw. “Welkom welkom Skinny Love, welkom in mijn territorium.” Ze wilde nog wat zeggen, maar toen vloog er opeens iets door de lucht recht op haar af. Ze dook aan de kant en duwde tegelijk ook Birdy aan de kant. Een neppe reuzenspin bleef naast hun bungelen. Beware giechelde opnieuw. “Play with me.” Fluisterde hij toen zacht, wat door echode in het grote hol.

[Het eerste topic voor het eerste groepje; Caraphernelia, Draco, Birdy, Sleepingpaw & Lostpaw]

Ook meedoen? Meldt je dan hier aan.

Langzaam sloop de witte kater door het donkere bos opzoek naar onschuldige muizen. S'nachts waren veel dieren actief, zowel vijand als prooi, s'nacht was de tijd van de jacht. Gespannen liep hij door het bos zonder een geluidje te missen. Draco had zin in avontuur en wanneer kon je het beter vinden dan op dit tijdstip? Een lichte grijns speelde rond zijn lippen toen een spierwit muisje zich bekend maakte met een hoop gekraak. Tenminste voor hem was het een hard geluid, iemand die niet had opgelet zou niks hebben gehoord, maar hij wel. Al zijn zintuigen waren geactiveerd en niks ontsnapte aan zijn aandacht. De geur van eventuele vijanden, het geluid van het muisje dat zich langzaam verplaatste, de stevige aarde onder zijn poten en natuurlijk waren het zijn ogen die ieder druppeltje licht opvingen. Zo lukte het de witte kater om algauw tevreden door te lopen met een klein wit diertje in zijn mond. Een paar druppeltjes bloed gleden langs zijn witte kin en lichtte op in het maanlicht. Het gaf hem een spookachtige aanblik en hij vond het geen probleem. Dat zou nieuwsgierige kittens wegjagen. Snel en geluidloos als een schaduw vertrok hij richting de twolegs. De laatste tijd waren daar dingen veranderd die geen kat konden ontgaan. Er waren heel wat twolegs geweest die een soort heel apart huis bouwden en hij vroeg zich af of het al klaar zou zijn. De witte kater had namelijk altijd iets gehad met huizen binnensluipen, en zeg nou zelf, wie zou dit huis kunnen weerstaan? Meestal deed hij dat soort dingen overdag maar nu kon het ook prima. Zijn muis liet hij achter bij het kamp en keek even om zich heen. Zijn ogen vielen op een poes die blijkbaar ook wakker was. Cara nogwattes, haar naam boeide hem niet. Wat de young-one wel boeide was het feit dat ze misschien wel wou weten waar hij heen ging. Dus mompelde hij ’Twolegs, nieuw huis, kijken’ smeet zijn muis neer en verdween.

Hijgend bleef hij stilstaan bij het donkere gebouw. Het was af. Zwijgend bleef hij een minuut of tien zitten en bestudeerde het aparte ‘huis’. De buitenkant zag er niet bepaald uitnodigend uit en hij vroeg zich af of de binnenkant veel beter was. Toch weigerde hij om bang te zijn voor dit huis en zette een paar kleine stappen dichterbij. Het deed hem denken aan een ding dat hij ooit eerder had gezien. Zijn zoveelste avontuur in een twoleg huis was in een grote villa geweest en aan de muur had een plaatje gehangen. Er had een soort mens opgestaan met scherpe hoektanden en er leek bloed aan te hangen. Alsof hij net een muis had gegeten, maar mensen aten geen muizen. Wat had de poes die daar woonde ook al weer gezegd? De naam van de persoon was iets geweest met Drac, maar geen Draco. Dracula! Dat was de naam. Hmm, Dracula Malfoy, klonk best goed. Misschien kon dat zijn schuilnaam worden als hij die ooit nodig had. Jep, de young-one had toekomstplannen. Met vernieuwde moed liep hij naar het gebouw en probeerde een ingang te vinden. De spinnenwebben die eromheen hingen hinderde zijn zoektocht en dus haalde hij er een paar neer. Geïrriteerd haalde hij het kleverige spul uit zijn vacht. Waarom hingen twolegs in hemelsnaam spinnenwebben aan hun huizen? Nieuwsgierig geworden door deze vraag liep hij naar de ingang. Tot Draco’s opluchting stond hij open. Met een zenuwachtig grijnsje stapte hij naar binnen, het donker huis in.

Onmiddellijk overviel het donker hem en grommend wachtte hij tot het duidelijker werd. Nu kon de witte kater een paar vormen onderscheiden en nam de omgeving in zich op. De witte kater stond in een soort van gang en de verschillend dingen die hij kon onderscheiden waren niet erg aantrekkelijk. Zacht gegiechel klonk en al zijn haren rezen overeind terwijl hij dreigend siste. Hij speurde om zich heen naar de bron van het geluid maar zag niks. In de verte klonken stemmen en hij kromp ineen. Er waren meer katten hier! Echter leken de stemmen die hij hoorde niet bij het gegiechel te passen, er was dus nog een onzichtbare kat. Langzaam zette hij een stap vooruit en ging dieper het huis -als je het nog zo kon noemen- in. ’Aargh!’ meteen deinsde hij minstens vier stappen achteruit en vloog weer naar voren toen zijn staart tegen iets aankwam. Met grote ogen keek hij om zich heen, maar zag niks meer. Wat was dat geweest? “Play with me.” Dat was die giechelaar! Dreigend klapte hij zijn nagels uit zoekend naar het onbekende. Draco hield van avontuur, maar niet van dit.

~Hope it's oke~

Ooh please kitty kitties, shall we play together? Prepare yourself then, because otherwise I will let you run away.

Ooh wat vond hij het prachtig. Dit was echt een perfect onderkomen. Hij was terug gekomen naar Twoleg place, omdat hij wist dat rond deze tijd de Twolegs aparte dingen deden. Dingen waar hij gebruik van kon maken. Toen hij dit hol had zien staan was hij meteen helemaal vrolijk geworden. Ja, van zulke dingen kon hij vrolijk worden. Hij had een vreemd gevoel voor humor. De grote zwarte kater was meteen op onderzoek uitgegaan en zoals altijd wanneer hij een nieuw territorium inpikte had hij alles grondig geïnspecteerd, zodat hij elk hoekje kende en het leuke was dat de Twolegs allemaal knopjes gemaakt hadden. Hij had ze allemaal uitgeprobeerd en dan gebeurde er wat in het spookhuis, ooh prachtig prachtig. Hij had het in zijn geheugen gegrift, waar het nooit meer uit zou verdwijnen. Hij had een goed geheugen, een heel goed geheugen. Hij herinnerde zich elke geur elk geluid uit zijn leven nog. Zelf de stemmen toen hij pasgeboren was geweest, wat ze gezegd hadden had hij natuurlijk toen nog niet verstaan dus dat wist hij niet. En ooh wat vond hij het leuk om andere katten bang te maken, om anderen te laten zien hoeveel macht hij wel niet had. Hij voelde geen pijn, daar was hij achter gekomen toen hij als kitten in een gat gevallen was. Hij had de wond op zijn kop niet gevoeld en ook niet dat zijn poot gebroken was. De Twolegs waar hij toen bij gewoond had, hadden hem verzorgd. Hij had in hun ogen alleen wel gezien dat ze bang voor hem werden en wat was dat mooi, wat was dat mooi. Hij was helemaal naar boven in het spookhuis gelopen, daar zat een raampje waardoor hij naar buiten kon kijken. Hij verdoezelde altijd zijn geur, elke dag weer, omdat hij niet wilde dat iedereen hem meteen opmerkte. Nou rook hij naar aarde, naar aarde en dode bladeren. Hij keek naar beneden waar hij een naakte kat en een kitten zag lopen, meteen ontstond er herkenning in zijn ogen. Dat was Skinny Love, de poes waar hij kittens mee gekregen had. Al had hij de kittens nooit gezien, want toen was hij bij de Twolegs weggegaan. Meteen ontstond er een jolig grijnsje om zijn lippen. Dit was interessant, ooh zo interessant. Meteen begon hij te giechelen, hard te giechelen.

Nadat hij eerst Skinny Love en haar speeltje had kunnen plagen, hoorde hij nog een andere kat. “Ooh wat aangenaam.” Zijn stem klonk geamuseerd. “Wat aangenaam.” Beware had altijd de neiging om opmerkingen twee keer te maken, zo werkten zijn hersens immers ook. Hij sloop naar de kater, waarbij hij over een steunbalk van het spookhuis liep, waardoor je hem niet zag. Toen sprong hij naar beneden vlak naast de kat, waardoor de staart van de andere kat hem raakte. “Hallotjes!” Giechelde hij. Toen verdween hij meteen weer in de schaduw en loste hij op tussen de spullen van de Twolegs naar het controlepaneel van het spookhuis. Hij drukte op het knopje en meteen kwamen er overal in het hol spijlen naar beneden, die een eindje van de grond bleven hangen. Hij giechelde weer, ooh wat wat dit schitterend, zo schitterend.

[Tag: Draco]

De witte kater probeerde zoveel mogelijk moed te verzamelen en siste dreigend naar de giechelende kater. Hij speurde om zich heen op zoek naar iets dat bewoog. Het 'iets' kwam echter niet vanaf waar hij het had verwacht. Een grom piep verliet zijn mond toen dingen van boven naar beneden kwamen. Zo snel als mogelijk probeerde hij weg te rennen maar was te laat. In elkaar gedoken bleef hij wachten tot zo'n ding hem ging doorboren, proberend zo ontspannen mogelijk te zijn. Pas na een minuut besefte de kater dat hij nog steeds leefde en wierp een blik omhoog. Dreigend hingen de dingen boven hem. Met zijn ijzig blauwe ogen bestudeerde hij het en kwam tot de conclusie dat het ongevaarlijk moest zijn. Zolang ze niet verder naar beneden vielen was hij veilig. Duidelijk opgelucht vertrok Draco richting de poes die aan het einde van de gang stond. Ondertussen uitkijkend voor de kater. Dit was erg lastig door dat het overal donker was en de kater zelf moest dus ook wel donker zijn. Zag hij daar nou iets bewegen? Jep, het bewoog maar de vraag was of het de kater was of iets anders. Veel tijd om hierover na te denken had hij niet. Zijn voorpoot kwam plotseling in aanraking met slijmerig spul. Het stroomde langs hem verdween door een soort afvoerding. Zijn beide poten waren zwart, kleverig en het spul zelf smaakte verschrikkelijk. Onmiddellijk hield hij op met likken. Hij kon het maar beter zo laten. Eindelijk had hij de poes bereikt en zag haar nu duidelijker. Ze leek niet bang maar alsof ze het verwacht had. Draco was echter wel bang en de poes moest iets beteken als veiligheid. Zolang ze hem van de kater kon beschermen was alles oké. 'Wat is dit?' vroeg hij doelend op het hele gebouw. Een kil gelach klonk en al zijn trots aan de kant zettend sprong hij tegen de poes aan. Haar warmte kalmeerde hem en smekend keek hij op. 'Bescherm me, alsjeblieft?'

Ze dook iets in elkaar toen de spijlen naar beneden kwamen, maar toen ze zag dat ze niet verder kwamen dan dat kwam ze weer omhoog. De blik in haar gifgele ogen gleed even naar de scherpe punten, die toch niet zo heel scherp waren wanneer je er langer naar keek. Toch zouden die dingen wel aankomen als ze hen wel doorboord hadden. Met een goede snelheid konden die dingen je best spiesen. Ze bleef beschermend voor Birdy staan en keek om haar heen om Beware op te merken. Ze wist dat er meerdere katten in het hol van de Twolegs moesten zijn. Daar had ze Beware tegen horen praten. Ze hoorde een takelend geluid en de spijlen werden weer in het plafond getakeld. Ze keek even omhoog, maar toen hoorde ze een kat haar kant op komen. De kat rook naar Bloodclan en meteen gingen haar oren iets wantrouwig opzij staan. Toen kreeg ze de witte kater in het oog. Hij was nog jong en duidelijk bang.'Wat is dit?' Ze keek om haar heen, maar voordat ze antwoordt kon geven lachte Beware weer en sprong de kater tegen haar aan. Sussend schoof ze hem achter haar, naast Birdy. Ze begon zich langzamerhand kitten oppas te voelen en alleen dat irriteerde haar al. Ze vond het vreselijk wat Beware deed en wilde de katten beschermen tegen zijn gekke geest, maar tegelijkertijd ging het tegen haar karakter in. Ze plakte een glimlach op haar gezicht en dwong zichzelf aardig te doen en niet te gaan snauwen, dus slikte ze de woorden die op haar tong hadden gelegen weer in. Ooh, ze kon echt niet tegen dat rare gedrag van jonge katten, die irritante vragen en nieuwsgierigheid. Toch had ze ergens diep in haar hart een zwak voor ze, daardoor probeerde ze zichzelf ook voor de gek te houden. Zwakte betekende in haar ogen de dood. “Ik zal het proberen om je te beschermen, maar Beware heeft nog al eens verassingen meer als mijn best kan ik dus niet doen. Wat is je naam jonge kat?” Ze had haar kop gedraaid zodat ze hem aan kon kijken. Er lag een kalme blik in haar ogen.

Toen keek ze weer om haar heen op zoek naar de kater waar ze zo’n hekel aan gekregen had, voordat ze antwoordt gaf op zijn andere vraag. “Ik weet niet precies wat dit is. Twolegs maken het om elkaar bang te maken en blijkbaar vind Beware dat wel interessant.” Meteen klonk er weer gegiechel.“Ooh, Skinny Love die kittens staan je echt goed. Echt waar.” Meteen klonk er een zacht gesis uit haar keel. “Hou je kop Beware.” Hij wist precies hoe hij haar moest raken en opnieuw vervloekte ze hem. Toen klonk er weer een klik en beschermend deed ze een stap achteruit zodat ze pal voor de jonge katten stond. “Waag het niet.” Siste ze kwaad, waardoor er opnieuw een spookachtig gegiechel door het spookhuis klonk. Wat was zijn volgende verassing?