Little to Forest, dust to dust

Het zat hem vreselijk dwars. Wat zou hij doen als hij echt de Clan uit werd geschopt? Slender kennende zou ze het sowieso aan Innerghost gaan vertellen. En dan zou hij zijn Clan kwijt zijn. Wat zou Honeyblossom vinden? Zou ze het sneu vinden, en hem het rogue gebied in volgen? Of zou ze hem de rug toekeren, opdat hij voor de rest van zijn leven helemaal alleen moest leven. Echt, hij vroeg het zich af. Zou hij het uitleggen? Nu? Maar nee, de zon zou zo achter de bergen zakken, en dan zou ze in het kamp zitten. Alleen. Wachtende op een sein van hem. Hij had al lang niets van zich laten horen.
De ruikbare aanwezigheid van een Clangenoot leidde hem af. Hij kon de geur gemakkelijk identificeren. Littlestream, de medicine cat, hing op meerdere plekken in het kamp rond. En hij had haar geur al eens geroken toen hij in de medicine cat den rondhing, pratende met Roughkit, nu Roughpaw. Hij draaide zich om en zag de effen grijze kattin. "Hallo Littlestream," zei hij, met een knik van zijn kop, iets dieper dan hij bij enige andere kat zou hebben gedaan.

Het was al redelijk laat, maar alsnog had de poes eventjes besloten om te gaan wandelen. Ze had voor de rest toch niets meer te doen. De kruiden waren geordend, de den was opgeruimd, en er waren geen patiënten meer binnen gekomen sinds de middag. Er was dus geen reden waarom ze in het kamp zou moeten blijven. Echter had de kattin wel besloten om ver genoeg van de grenzen weg te blijven. Ze was het voorgeval met Whitelion nog steeds niet vergeten, en zou dat waarschijnlijk ook nooit doen.
Met voorzichtige pootstappen betrad de poes het territorium. Ze haalde even diep adem en snoof de verschillende bosgeuren op. Een verfrissend gevoel tintelde aan haar vacht toen ze haar groene blik over de struiken liet glijden. Het territorium was zich aan het herstellen van de koude leafbare, tot haar genoegen. Geluidloos baande ze zich verder, erop lettende dat ze niet te ver weg van het kamp afdwaalde. Echter bleek ze werkelijk waar nooit echt alleen te zijn. Algauw verscheen een zwart gestalte in haar zichtveld en moest de poes halt houden. De krijger draaide zich om, en maakte vervolgens een diepe knik met zijn kop. "Hallo Littlestream," Klonk zijn stem. De poes glimlachte vriendelijk en opende nadien haar mond. "Goedenavond Forestrain." Miauwde ze terug. De kattin had hem soms eens gezien in haar den toen hij op bezoek kwam voor Roughpaw, maar echt met hem gesproken had ze nog niet gedaan. Maar voor alles was er een eerste keer.

Wel, hij had een hoop aan zijn hoofd, maar de vraag die terugbracht was een standaard. "Goedenavond Forestrain." groette zij terug. Een glimlach zocht een weg naar zijn snuit. "Hoe gaat het?" Hij vroeg het voornamelijk omdat hij geen stilte wilde laten vallen, maar ook oprecht uit interesse. Hoe zou het zijn als medicine cat? Hij had het zich al meerdere malen afgevraagd. Al sinds hij een kitten was, als hij eens naar Smokebreath keek. En dan stelde hij zichzelf de vraag. Maar misschien had hij nu tijd om het eens aan iemand met ervaring te vragen. Máár, misschien nog niet meteen. Hij zou klinken als een nieuwsgierige kitten, terwijl hij gewoon een warrior was. Young warrior, die titel droeg hij welzeker nog wel, maar een warrior kon men hem noemen. Absoluut.

Er waren vele katten die sinds dat Smokebreath was afgetreden, sneller naar de medicine den toe durfden te gaan. Niet omdat hij geen goede medicine cat was, integendeel zelfs. Hij was het voorbeeld waar ze naar opkeek. Ze was er zeker van dat ze zelf nooit zo zelfzeker als hem zou kunnen zijn. Maar het was eerder om de reden dat hij nogal een brombeer was, letterlijk. Echter had Littlestream hier nooit een probleem mee gehad. Aangezien zij al veel erger dan hem had meegemaakt, kon ze er wel tegen. De grijze poes keek op zodra de kater haar een vraag stelde. "Hoe gaat het?" Het was zowat de vraag die iedereen wel aan haar vroeg. Al was ze niet altijd zeker of die puur uit beleefdheid kwam, of echt uit interesse. De poes reageerde er dan vaak ook niet eerlijk op. Als de katten wisten dat het niet goed ging met hun medicine cat, dan zouden ze zelf sneller gaan panikeren als er een gevecht aankwam. En daar was geen reden voor. Ze moesten zich niet op haar focussen, maar op het dienen van de Clan. "Goed, en met jou?" Klonk ze rustig, terwijl ze haar blik op hem richtte.

Ook zij vroeg hoe het ging met hem. "Goed, en met jou?" Hij glimlachte. Hij wist niet of het een oprechte glimlach was. Misschien was hij nep. Maar dat kon hij zelf niet bedenken. Want ja... Ging het goed met hem? Nu hij zeker was van een verbanning? Hij wist het niet. Máár, hij zou Littlestream er niet mee opzadelen. Hij wist niet wat haar ervaring daarin was. Wat moest ze ermee? Ze had waarschijnlijk genoeg aan haar eigen hoofd zonder dat hij zijn problemen nog eens bij haar zou neerleggen. "Ook goed." knikte hij. Ah, mousedung. Hij voelde een stilte optrekken. Misschien was het dan nu het moment om de vraag te stellen. Niet rechtstreeks, besloot hij. In zijn hoofd klonk hij nog steeds als een nieuwsgierige kitten. Zo'n kitten zoals hij vroeger wel was, en ook vrijuit kon zijn. Hij wenste dat hij het weer was. Maar nu vroeg hij het toch. "Hoe is het als medicine cat? Ik heb ontzettend veel rangen ervaren, maar mag ik nog even wat jonge nieuwsgierigheid oproepen?" Hij probeerde een beetje grappig te klinken, en hij hoopte dat dit ook iets in de richtign van haar humor ging.

Terwijl ze hem in de gaten hield voelde ze een zachte wind over haar rug heen rollen. Ze wist dat Greenleaf op z'n einde liep, en dat de warmte zich algauw weer zou vervangen door koude. Een zachte zucht verliet haar bekje toen ze dacht aan alle patiënten die dan weer aan haar deur kwamen te staan. Algauw verplaatste de kattin haar aandacht weer op de kater zodra hij begon met praten. "Ook goed." Antwoordde Forestrain op haar vraag. Ze knikte even met haar kopje als teken dat ze daar blij mee was en keek vervolgens weer naar voren. "Hoe is het als medicine cat? Ik heb ontzettend veel rangen ervaren, maar mag ik nog even wat jonge nieuwsgierigheid oproepen?" De poes moest hem algauw weer aankijken en knikte even. "Vermoeiend op sommige tijden.. En stel je vraag maar." Miauwde ze vriendelijk, zelf ook lichtjes nieuwsgierig wordende. Ze had het al vaak meegemaakt dat katten vroegen hoe ze het vond als medicine cat, dus dit was niets nieuws voor haar.

De leigrijze kattin keek hem aan met haar groene ogen. Ze knikte ter antwoord, maar volgde dat nog op met woorden. "Vermoeiend op sommige tijden... En stel je vraag maar," Haar stem was vriendelijk, en ergens school er een klank van nieuwsgierigheid door. Forest glimlachte enigzins dankbaar. Nu kon hij de vraag stellen die hij zichzelf al vaak had gesteld, en nu zou hij ook een antwoord krijgen van iemand met ervaring. "Dankje," knikte hij. "Heb je nooit dat... Ik bedoel, je moet zoveel verantwoordelijkheden hebben in zo'n belangrijke rang... Ben je die nooit zat? Heb je nooit dat gevoel dat je gewoon zonder al die druk zou willen zitten?" Als apprentice en warrior had hij het vaak gevoeld alsof katten zo veel van hem verwachtten, maar hij had beseft dat de verantwoordelijkheden van een medicine cat niet zo erg waren als die van hem als warrior of apprentice. De beslissingen van een medicine cat gingen om leven en dood.

'Dankje," knikte hij. "Heb je nooit dat... Ik bedoel, je moet zoveel verantwoordelijkheden hebben in zo'n belangrijke rang... Ben je die nooit zat? Heb je nooit dat gevoel dat je gewoon zonder al die druk zou willen zitten?' Littlestream keek hem eventjes en en zuchtte vervolgens wat adem uit. Dat was wel een heel bijzondere vraag.. Maar ze had besloten om hem eerlijk te beantwoorden. "Iedere keer als er iets ernstigs gebeurd of als ik een verkeerde beslissing maak, zakelijk of niet zakelijk, dan krijg ik wel eens de gedachte om gewoon met alles te stoppen en om alleen op mijn geluk af te gaan. Maar als ik dan kijk naar de katten die ik vroeger heb geholpen, hoe zij nu kittens hebben gekregen en gelukkig zijn, dan ben ik blij dat ik niet gestopt ben. Wie weet waar waren ze nu zonder mij? Het is een hele verantwoordelijkheid, maar je leert ermee om te gaan." Miauwde ze oprecht eerlijk, waarna ze haar blik op hem richtte en afwachtte wat hij vond van haar antwoord.