Don't let them in, don't let them see.

{Dit is een open topic}
Blaadjes zochten alweer hun weg naar beneden, erg veel van Greenleaf had de poes niet gemerkt. De prooi zou alweer wat schaarser gaan worden en het weer zou gaan verslechteren, niet echt iets waar ze erg naar uit zat te kijken dus. De poes liep stil door het territorium heen en probeerde een prooigeur op te vangen, maar de regenbui van een de vroege ochtend had alle geuren weggespoeld en zelfs de beste jager zou hierin amper wat kunnen opvangen. Strugglebug nam de beslissing om even uit te rustten en zette zich dan ook neer onder de eerste de beste naaldboom die op haar pad kwam.

Hij wiegde heel zachtjes heen en weer, klaar voor de sprong. Weer kwaakte de kikker, en weer nam hij een beweging vooruit, bijna klaar om te kunnen springen. Hij had elke prooi nodig nu greenleaf voorbij was en alles zou veranderen voor de Clans, zoals elk jaar. Hij hield absoluut meer van greenleaf, maar het was nou eenmaal zo. De routine zou zelfs niet veranderd kunnen worden door StarClan zelf. Een laatste geluid werd er gemaakt, en voor de laatste keer schoof hij zijn gewicht een stukje vooruit, om balancerend en licht te blijven staan. En toen nam hij de sprong. Zijn klauw viste het stomme beest van de stronk waar hij op zat. Hij kwaakte nog zachtjes, maar dat eindigde in een vreemd geluid toen Forest zijn nek doorbeet. Toen hij er wat aarde over schraapte zag hij de kattin zitten. Ze zat onder een naaldboom, en van een paar meter afstand knikte de zwarte kater naar haar. Hij wist dat dit Strugglebug was, een dochter van de leader. Ze was zeker ouder dan hij, maar dat deerde niet echt. "Hallo Strugglebug." glimlachte hij. Gewoon een gesprekje beginnen, kon geen probleem zijn?