A little dawn...

Met helderblauwe, net geopende oogjes keek ze de Nursery rond vanuit het nest. Dawnkit’s broertjes en zusjes krioelde rond bij hun moeder. Maar Dawnkit, die niet. Die vond het daar ondertussen al saai worden. Zo onhandig als ze kon zijn viel ze het nest uit. Hier bij verliet een klein piepje haar bek. Dat deed best zeer, hoewel ze de pijn al snel was vergeten. Zo nieuwsgierig als ze was besloot ze hier niet te blijven, en begon de Nursery rond te kruipen. Het duurde niet heel lang of ze was al een andere kitten tegengekomen. ”Hoi” piepte ze naar de andere kitten. Haar kleine zwarte staartje veegde vrolijk over de grond. ”Wie jij?” vroeg ze vervolgens aan de andere kitten.

{&Littlekit}

Het kleine lichaam lag tegen en van haar grotere siblings aan, het maakte haar eigenlijk niet uit wie. Haar oogjes had ze nog niet lang open kunnen doen, pas een keer dat de zon onderging. Licht slaperig tilde ze haar kopje op en keek rond. Ze had niet zoveel behoefde aan uit haar nest komen. Ze was klein, kleiner dan de andere kittens. Ze schaamde zich ervoor, nu al. Ze keek om toen ze een piepende stem hoorde. Snel dook ze wat naar achter, in de hoop zich achter haar moeder te kunnen verbergen. Maar dat ging niet, haar siblings dan, nee, die lagen ook allemaal zowat in elkaar. "Littlekit" piepte ze twijfelend. Haar grammatica was nog niet heel goed dus lange zinnen ging niet, haar naam was daarintegen wel best makkelijk. "Jij?" vroeg ze terug, duidelijk dezelfde twijfel nog hebben in haar stem.

In eerste instantie leek de andere kitten bang voor haar, deze probeerde dan ook weg te kruipen achter haar siblings. "Littlekit" piepte de kitten terug. Er was een twijfel te horen in haar stem, deze herkende Dawnkit echter niet. Alles wat Dawnkit dacht was dat het wat raar klonk. "Jij?" vroeg de andere kitten terug met de zelfde twijfel in haar stem. Dawnkit vond het een beetje raar klinken, verder dacht ze er ook echt niet bij na. Iejk bjen Djawnjkit" antwoordde ze vrolijk terug. In Dawnkit's ogen was dit alleen een nieuwe vriendin. Ze stond er totaal niet bij stil wat deze kitten eigenlijk van haar vond.

De kitten voor haar leek wel aardig, ze leek het alleen maar leuk te vinden maar Little zelf was toch wel best bang dat ook zij vond dat Little te klein was. Zometeen mocht ze geen apprentice worden omdat ze met 6 moons nogsteeds zo klein was. Dat wou ze niet. Even keek ze op naar de kitten die zich voorstelde als Djawnjkit. Ze dacht even na, het klonk als Dawnkit, dat zou het dus wel zijn. "Hallo, Dawnkit" antwoorde ze, dat had ze van mama geleerd. Mama was de beste. Ze leerde haar zoveel, dan hoefte ze het niet bij andere kits te leren. En mama vond haar niet te klein, voor papa was ze bang. Hij was zo groot en sterk, hij zou het vast niet leuk vinden zo'n kleine kitten gekregen te hebben.

"Hallo, Dawnkit" zei de andere kitten. Wat? Hoe kon zij haar naam wel goed uitspreken? Zelf kon ze dat niet eens. Even liet ze haar kopje hangen, waarna haar korte dipje binnen enkele seconden weer was veranderd in nieuwsgierigheid. "Hoe kjan jij mijn njaam wel gjoed uitspjeken?" vroeg ze aan de grijze kitten. Zelf moest ze nog veel leren, heel veel. Onder anderen helemaal goed praten. Maar ze wilde dat allemaal zo snel mogelijk zodat ze snel apprentice zou kunnen worden. En dus ook zo snel mogelijk warrior, dan zou het leven een stuk leuker worden. Dan zou ze bijna overal mogen gaan en staan waar ze wilde. Dat zou echt een heel stuk leuker zijn dan hier opgesloten zitten in het kamp.

De verlegenheid van de kleine kitten hielden haar vrolijkheid verborgen maar het zat er wel. Ze was vrolijk toen de andere kitten vroeg hoe Little wel goed kon praten. Ze dacht even na welk woord ze na de ander moest gebruiken. 'mama met mij geoefend heeft' sprak ze. Nee, wacht dat klopte niet. Kort keek ze naar de grond en dacht opnieuw na. Hoe had mam dat nou gezegd. 'Mama heeft met mij geoefend' sprak ze opnieuw. Ze ging in haar gedachte de woorden nog eens na. Ja, ja volgens haar klopte het zo wel. Ze keek naar de andere kitten en glimlachte verlegen. Dit was waarschijnlijk het langste gesprek die ze met iemand had gehad, buiten haar moeder en haar zusjes na dan. Zelfs tegen haar vader durfde ze niet zoveel te praten.

'Mama met mij geoefend heeft,' zei de kitten na even denken. Aan de ogen van Littlekit was te zien dat er iets niet klopte aan de zin. Dawnkit had dat gevoel al een beetje, de blik van de kitten bevestigde het. 'Mama heeft met mij geoefend,' zei de kitten opnieuw, deze keer in de juiste volgorde. De zwartwitte kitten knikte, ze snapte waar de andere kitten het over had. Een verlegen lachje sierde het kopje van Littlekit. "Gja iek ook probjeren!" Riep Dawnkit vrolijk uit, aan alleen de zin was al te merken dat het nodig was ook. Als ze over nadacht konden haar siblings ook iets beten praten dan haar. Tijd om daar iets aan te gaan doen dus.

OOC: Bij leeftijd staat nog unborn

Hoe graag Littlekit nogsteeds naar de achtergrond wou gaan, in elkaar wou kruipen bij mama. Ze had het wel naar haar zin, Dawnkit leek helemaal geen aandacht te schenken aan haar grootte. De kitten glimlachte vrolijk, al lag er een laag verlegenheid overheen. 'Jou mama ook met jou oefenen' lachtte ze. Ze lette helemaal niet op haar grammatica dus het ging al snel weer mis maar dat maakte niet uit. Omdat ze zo vaak bij mama zat was zij de beste in het nest. 'Wie is jou mama? En broertjes en zusjes?' vroeg ze nieuwschierig. Ze was heel erg nieuwschierig onder haar onzekere, verlegen laag. Daar kon zij ook niets aan doen.

'Jou mama ook met jou oefenen,' lachte de andere kitten. Vrolijk knikte Dawnkit net iets te enthousiast waardoor ze haar evenwicht een beetje verloor. Na kort een beetje wiebelen had ze haar evenwicht weer gevonden. 'Wie is jou mama? En broertjes en zusjes?' Meteen opende de kitten haar mond, echter sloot ze deze weer voordat ze iets zei. Ze moest de namen van haar familie wel goed zeggen nu. Anders zou Littlekit het misschien verkeerd verstaan en de namen voor andere kittens aan zien. "Mama Sjoftvoice, papa Rushjleap," vertelde ze wie haar ouders waren. Ze had meer broertjes en zusjes dan ouders dus meer namen om verkeerd uit te spreken. "Djazzlekit, Leafkit, Tansjykit, Lockkit, Siljentkit." Vertelde ze met duidelijk wat moeite om alle namen fatsoenlijk uit te spreken. Vrolijk lachte ze omdat het beter lukte dan ooit tevoren. "En dje jouwe?"

Littlekit keek naar de andere kitten die bijna haar evenwicht verloor. Kort lachtte ze, niet om uit te lachen, het zag er gewoon wel grappig uit. Dawnkit leek wat te gaan zeggen maar bedacht zich. dat maakte niet uit Littlekit wachtte wel, ookal was ze best neiuwschierig. Ze kende amper iemand bij naam maar nou en, misschien zou ze de andere dan ook nog eens leren kennen. Haar kleine oortjes spitste toen Dawnkit begon te praten over haar moeder en vader. Ze kende ze beide niet, wat niet heel raar was gezien ze eigenlijk vrijwel enkel bij haar eigen moeder rondhing. Wacht, een van de kittens kende ze wel. Dazzlekit, dat was een vriend van haar. Toch ze waren vrienden toch? Vast wel. 'Dazzlekit ken ikke, hij is mijn vriend' lachtte ze. Kort dacht ze na. Ze noemde mama eigenlijk altijd mama, hoe noemde andere haar altijd. 'Mijn mama is Brightspots, papa is Polarbear' grijnsde ze. Al was er toch een aarzeling bij haar vader, ze wist niet wat ze van hem moest denken, ze was zo bang dat hij haar te klein vond, dat hij teleurgsteld was. 'Mijn zusjes, Winterkit, Mistkit en Firekit zijn' grijnsde ze trots.