I always thought life is beautiful. Truth is, it sucks. // W H I S P E R W I N D

Living without some sadness isn't living, right?

De rode vacht van zijn vader glom prachtig in het maanlicht van de nacht, zijn groene ogen duidelijk te zien. Een glimlach speelde op Glow's gezicht en in een grote sprong kwam hij terecht op zijn vader. Beide moesten ze enorm lachen toen hij in zijn oor beet, het was niet grappig maar het samen zijn was gewoon een geweldig gevoel. Ze hadden net een geweldige training voltooid, zijn jaagtechnieken waren vooruit gegaan. "Ik hou van je papa." Sprak hij. "Ik ook van jou Glow." De stem van zijn vader klonk precies, en menend. Niet kort daarna kwamen al zijn broertjes en zusjes aanzetten. Bluepaw, Arrowpaw, Jewelpaw, Zealpaw, Swiftpaw en zelfs Vixenpaw. "Jullie zijn mijn alles." Sprak de leider van de Thunderclan, waardoor bij iedereen een blije sfeer kwam. Blij, iedereen...

Roerloos lag de kater op de grond, zijn adem stokkend. Lichtjes knipperde hij met zijn ogen, maar zodra die opengingen vielen ze gelijk weer dicht...

THANKS TO LOUIS AT ATF!

Opnieuw was de grote gitzwarte poes teruggekeerd naar haar oude thuis. Telkens als ze er was voelde ze zich voor een moment helemaal tot rust. Dat was enkel tot alle herinneringen helemaal terugkeerde en ze haar schuldgevoelens weer moest trotseren. Terwijl ze liep kwamen er kleine wolkjes as omhoog en plakte vast aan haar poten, maar haar ogen onderzochten de hele omgeving. Ergens wilde ze dat dit nooit was gebeurd of dat ze Skyclan konden herstellen, maar dat zou ze ook de Clan die haar thuis nu was moeten verlaten. Dat zou haar toch ook pijn gaan doen, en meer dan een beetje.
Haar ogen dwaalden echter niet lang voor ze op een rode vacht vielen. Een klein fronsje ontstond rond haar snuit terwijl ze behoedzaam op de kat afliep. Wie zou hier nu zomaar zo liggen. Zodra ze dichtbij stond schrok ze even terwijl ze het katertje herkende. ''Glowpaw?'' Mompelde ze en porde hem zacht met haar poot, hopend dat hij haar oren er niet af klauwde. ''Word wakker,'' Zei ze maar besloot naast hem te gaan zitten, haar vacht die van hem rakend. Hij had een hoop moeten meemaken rondom de dood van zijn vader na het gevecht voor Sunningrocks.

Living without some sadness isn't living, right?

Stevig kneep hij zijn ogen dicht toen er een pijnscheut door zijn borstkas schoot. Inademen leek ineens heel moeilijk, en zijn longen deden ook gigsntisch pijn. Lichtjes opende hij zijn ogen toen hij zijn naam hoorde, en rook even welke geur het was. In een plotselinge beweging sprong hij omhoog, Riverclan? In paniek keek hij in het rond en moest even knipperen. "W-w-wat wil je van me?" Sprak hij angstig. Moest hij ook gedood worden? Verward keek hij om zich heen, alles was verwoest. Waar was hij beland? Was dit een droom? Het kon geen droom zijn, de pijn was echt. "Ga je mij nu ook doden?!" Riep hij, niet wetend hoe lang zijn longen het nog aan konden.

THANKS TO LOUIS AT ATF!

Ze merkte dat het katertje zijn ogen opende en stilletjes keek ze op hem neer voor ze schrok van het feit dat hij zomaar opsprong. Ze schudde haar kop langzaam en slikte. Ja de gehele situatie maakte het kleinste contact ook moeilijk. ''Je lag hier en ik vroeg me af of alles wel goed met je ging.'' Antwoordde ze zacht maar haar oren belandde met zijn laatste vraag kort op haar kop. ''Waar zie je mij voor aan?'' antwoordde ze en zette geschrokken een pas achteruit. ''Ten eerste denk je echt dat ik in staat ben iemand echt kwaad te doen? En ten tweede waarom zou ik mijn voorouders zo teleurstellen door dat dan hier te doen op dezelfde grond waar ik manen op geleefd heb.'' Haar woorden waren niet boos maar wel scherp. Ze was geen vechter maar de woorden van het rode katertje waren echt enorm hard aangekomen bij haar. ''Het spijt me heel erg voor je vader, maar ik kan er niks aan veranderen. Starclan heeft besloten dat het zijn tijd was.'' Vervolgde ze maar slikte, toch het katertje bezorgd bekijkend. Hij moest wel geschrokken zijn van haar. Als je naar haar keek zou je zeggen dat ze een zwaargetrainde warrior was en niet de goedhartige voormalige Medicine Cat van Skyclan.

Living without some sadness isn't living, right?

De kat leek teleurgesteld, verdrietig om zijn woorden. Hij wou haar niet verdrietig maken, hij wou niemand verdrietig maken. Maar iedereen maakte hem verdrietig. Hij schudde nee op al haar vragen, hoewel het hem niks zal verbazen. Maar na het einde van haar zin keek hij verward. Waar was hij? Skyclan gebied? Was hij daarheen gerend? Waarom Skyclan? Dus deze poes was voormalig een Skyclanner? Dan kon hij het haar niet kwalijk nemen dat naar Riverclan was gestapt, toch? Haar laatste woorden deden echter pijn, die rot Starclan. "Ik haat Starclan..." Zei hij zacht, keek even weg van haar. "H-hoe.. kom ik terug, in het Thunderclan kamp? Mijn borstkas doet pijn..." Sprak hij verlegen en ging zitten, zijn ademhaling was onregelmatig en pijnlijk. "Sorry... Ik wist niet dat u een Skyclan kat was. Had u het eigenlijk zelf voor het kiezen? Naar welke clan u ging?"

THANKS TO LOUIS AT ATF!

Ze keek toe hoe hij zijn kop schudde als simpel antwoord op hetgene wat ze had gevraagd, maar diep van binnen was ze gekwetst. Hoe kon iemand denken dat zij iemand kwaad kon doen, dat was precies wat ze nooit had gewild. Ze had geleerd om te helpen en te genezen mocht dat nodig zijn, niet de schade zelf aan te richten. Zijn woorden kwamen hard aan en ze liet haar oren kort wegzakken zonder een antwoord te geven. Maar zijn vraag deed haar ogen verzachten voor ze wat dichter naar hem toe boog. ''Hoe doet het precies pijn?'' Vroeg ze zacht voor ze opkeek en knikte. ''Ik had een keus ja, en ik heb er toen voor gekozen om naar Stormstar te gaan, toen ook deels vanwege een clangenoot die ik niet alleen kon laten. Ik heb gekozen voor RiverClan. Ik zou ThunderClan hebben gekozen en met Silverfang mee gegaan als het niet was dat er een kater uit onze Clan die kant al op ging.'' Zuchtte ze en keek even om zich heen voor ze slikte. Waarom vertelde ze dit nu weer allemaal?

"Ik weet het niet... Ik was bij mijn vader, hij was... weg... En, toen belandde ik hier... In oud Sky-clan territorium." Hij haalde zijn schouders op maar kwam er snel genoeg achter dat dat geen slim idee was, spierpijn speelde blijkbaar ook een rol. Aandachtig luisterde hij naar de poes die sprak over haar vorige Clan, hij had niet veel meegekregen van de Skyclan maar was er echter nog benieuwd naar. "J-jammer dat u niet naar de Thunderclan kwam... U lijkt me nog best aardig..." Hij was eerlijk, hij had haar net nog uitgemaken tot een moordenaar maar nu hij iets meer met haar gesproken had leek ze gewoon aardig.

Ze luisterde naar het jonge katertje maar kon niet veel opmaken van zijn woorden. Ook het antwoord op haar vraag kreeg ze niet maar ze knikte langzaam. ''Ik kan het snappen Glowpaw.'' Sprak ze zacht. Haar gele ogen gleden even om hen heen voor ze terug keek naar de rode kater. ''Maar wat doet er precies pijn, misschien kan ik helpen.'' Zei ze toch weer, het oude gevoel van haar taak weer voelen opkomen. Ze schrok echter op van zijn woorden en schudde slikkend haar kop. ''Dat had ik wel gewild maar een van mijn clangenoten met wie ik niet kon opschieten ging jullie kant op. En samen met iemand die niet bij hem in de buurt kon zijn besloot ik toch naar RiverClan te gaan.'' Zei ze zacht en keek recht in zijn blauwe ogen. Ze nam hem zijn woorden niet kwalijk. Een van haar Clangenoten was deels verantwoordelijk voor de dood van zijn vader. ''Maar ik ben blij dat je oordeel toch nog is veranderd.'' sprak ze warm en krulde haar staart over haar voorpoten.

Wat er pijn deed? Nogmaals ademde hij in waarna hij ging zitten om zijn pootje op de plek te leggen. "Nou, uh, dit..." Hij wist niet waarom de poes dit vroeg, maar ging er verder niet op in. "Aahh... Maar jullie waren eerder toch ook in dezelfde clan?" Vroeg hij verward, als ze het zelf eerder konden waarom nu dan niet? "Oh... Ja, sorry daarvoor... Ik ben gewoon echt in de war."

Ze bleef naar hem kijken en fronste kort, hij was nu niet echt heel duidelijk. Maar ze wilde hem helpen, zoals ze altijd had gedaan. ''Hoe precies, heb je last van een hoest?'' Vroeg ze verder, vastberaden uit te vinden wat ze voor hem kon doen. De vraag die hij stelde deed de grote zwarte poes even slikken voor ze haar kop afwendde. ''Dat is waar, maar ik weet teveel om te kunnen leven met hem in de buurt. Ik vertrouw hem niet.'' Fluisterde ze zacht en slikte even voor ze haar kop langzaam schudde. Haar ogen zochten die van Glowpaw en ze glimlachte zacht. ''Het geeft niet, ik kan het begrijpen. Je hebt pijn en na wat er gebeurd is kan ik snappen dat je RiverClan niet vertrouwd.'' Antwoordde ze zachtaardig voor ze weer wegkeek.

"Nee, nee... Geen hoest, gewoon... pijn." Hij wist niet waarom het haar zo boeide, kon zij er iets aan doen dan? "Oh, oké... Ik snap het wel, als er een uitweg is moet je die nemen toch?" Hij forceerde een glimlach maar deze mislukte echter, het zag er mislukt uit. "Dankje... Voor het begrip, bedoel ik."

Ze keek hem even fronsend aan terwijl haar gedachtes begonnen te malen. Als hij geen hoest had kon het niet al te erg zijn, maar het kon geen spierpijn zijn dat wist ze ook wel. ''Ga anders op je zij liggen en probeer rustig en diep in en uit te ademen.'' Zei ze zacht maar wiebelde even onzeker met haar oren bij het horen van zijn woorden. ''Misschien, misschien wel niet. Ik twijfel nog steeds of mijn keus wel juist is geweest.'' Mompelde ze en zuchtte zacht voor ze het jonge katertje weer aan keek. ''Er zijn niet apprentices gewond geraakt zonder een duidelijke reden bij jullie?'' Vroeg ze, ze moest het gewoon weten voor ze zichzelf tot rust kon brengen. Ze schudde haar kop opnieuw en keek weer weg. ''Geen dank, het schijnt een positief karakter punt van me te zijn. En probeer jezelf niet te dwingen te lachen, het maakt niet uit als je niet blij bent.'' Zei ze zacht en keek Glowpaw toch weer even aan.

Hij deed precies wat ze zij, al was het nogal ongemakkelijk. Hij had nog steeds geen reden gevonden waarom ze dit wou, waarom hij dit moest doen... "Er zijn niet veel apprentices gewond naar wat ik weet. Dat zei Maskheart in ieder geval... Ik moest het snel vragen, maar volgens hem hadden veel warriors apprentices geholpen... Ik hoop dat hij niet loog." Sprak hij en slikte even een brok die vast zat in zijn keel door. De pijn verminderde zich nu hij zo lag, waardoor hij toch wel licht nieuwsgierig werd. "Zeg.. Whisperwind, was het toch? Waarom doet het nu minder pijn? Hoe wist je dat?"

Ze bleef haar ogen op hem houden terwijl hij toch deed wat ze hem had verteld. Maar toch was haar aandacht het meest gericht op de woorden die de jonge kater sprak. Geen onverwachte en onverklaarbare gewonden. Alleen die informatie was een hele opluchting voor de grote gitzwarte poes. ''Oke dan is het goed.'' Mompelde ze langzaam met een licht afwezige toon in haar stem. Ze kon het niet helpen dan te vrezen voor de gezondheid van andere apprentices. Een keer was voor haar al teveel geweest om te moeten weten. En dan dat nog met die WindClanpoes, ze durfde ook wel te verwedden dat er nog veel meer gaande was dan alleen die twee gebeurtenissen maar ze kon het nooit uitspreken. Ze had het niet gedurfd en wilde ThunderClan niet in paniek of wantrouw brengen zoals ze al eens tegen Breakingdawn had gezegd. Zijn vraag deed haar even opschrikken en een glimlach kroop rond haar snuit. ''Voor jij geboren was had ik de taak voor mijn Clan te zorgen. Ik was SkyClans Medicine Cat, of zoals een oud clangenoot eens eruit gooide een kruidenknuffelaar.'' bij haar laatste woorden moest ze even grinniken haar gesprek met Dogdance herinnerend.

Zijn ogen werden groot bij de poes haar woorden, Medicine cat? "Wauw! Ik vind het toch wel interessant, dat Medicine cat. Ik bedoel, hoe geweldig zou het moeten zijn om levens te redden nietwar?"

lekker kort ;w;

De ogen van het katertje werden groot maar de gitzwarte poes voelde niks anders dan pijn zodra ze terugdacht aan de tijd die zij had gediend in haar vroegere Clan. Ze schudde haar kop bij zijn woorden en dwong een glimlach rond haar snuit. ''Het zijn van een Medicine cat bestaat niet alleen uit levens redden. het is veel meer dan dat.'' Sprak ze hem zacht tegen maar keek hem aan voor ze slikte. ''En niet altijd kun je levens redden, daar weet ik alles van.'' Fluisterde ze en wendde haar kop af van hem.

Ach het is iets xD

Zijn kopje ging schuin hangen, verward. Niet iedereen helpen? Hij zelf was anders behoorlijk vaak in de problemen gekomen, en hier was hij dan, in levende leien. "Ach, ik weet bijna zeker dat jij het goed gedaan zou hebben. Als katten overleden zijn, is dat niet jou schuld en zij het zo. Starclan doet wat Starclan wilt, toch?"

Ze luisterde naar de manier waarop hij haar probeerde tegen te spreken maar ze schudde haar kop langzaam. ''Dat is waar, en dat weet ik.'' Zuchtte ze zacht voor ze hem aankeek, het verdriet zichtbaar in haar ogen. ''Maar zoals warriors hun littekens hebben van gevechten dragen ook katten zoals ik littekens. En het verliezen van een clangenoot is een nieuwe wond diep binnen in ons.'' Fluisterde ze maar wendde haar kop af, de brok in haar keel wegslikkend. ''Althans zo was het altijd voor mij en wat anderen ook zeggen je blijft jezelf er de schuld van geven. Je blijft jezelf afvragen of je dingen niet anders had kunnen doen.'' Ging ze verder en staarde naar de lucht. Wellicht had ze zelfs als ze andere keuzes had gemaakt haar broertje en zusje kunnen redden van een dood die geen van beide hadden verdiend en veel te vroeg was gekomen.

Haar woorden waren een mes, of eigenlijk tientallen messen in de rug. Iedereen ging er maar over door, zagen ze het dan niet? "Stop." Probeerde hij eruit te gooien, maar het lukte niet. Dingen anders doen, iets waar hij alles van wist. Hij had mee moeten vechten, veel eerder bij het gevecht gekomen zijn en zijn vader helpen! Of in ieder geval zijn zusje. Waarom kon hij dat niet? Hij schudde zijn hoofd terwijl ze verder praatte, had dit een eind? "Weet ik." Was alles wat hij eruit kon brengen, hoewel dit zacht en gebroken was.

Zwijgend draaide ze haar kop naar hem toe en keek hem aan. De reactie die ze kreeg maakte waarschijnlijk meer duidelijk dan dat hij bedoeld had. Ze tikte met haar staartpunt even tegen de grond en zuchtte zacht. ''Aha,'' Was haar eigen antwoord voor ze met haar kop schudde. ''Ik ben blij dat je het dan nog wel begrijpt. Maar vergeet een ding niet.'' Ging ze zacht verder, zonder weg te kijken. ''Zelfs als alles nu slecht lijkt te gaan, er komt een tijd waarin ook jij terug op je poten terecht zult komen.'' Murmelde ze voor ze in het rond keek en naar de verbrandde bomen staarde.