Well, why can't we go to hell?

De grote kater stond bij Fourtrees. Hier kwam hij af en toe, als hij wou nadenken. Of als hij alleen wou zijn, zonder het kale gebied van zijn clan dat hem deed denken aan alles wat hij vroeger had meegemaakt. De goede herinneringen die hij nooit meer opnieuw zou kunnen beleven; Hoe hij vroeger, als apprentice voor de eerste keer vrolijk door het gebied rende, de vele jachttrainingen met zijn mentor, en dan de herinneringen met Dinfur.. Even snikte hij in zichzelf, voor hij achter de dichtsbijzijnde, grote eik ging liggen. Zijn kop legde hij op de grond en zijn verschillend gekleurde ogen waren gesloten. Whitelion zuchtte. Hij wist dat hij dor zijn daden geen plaats meer had in Starclan, dat hij naar Dark Forest zou moeten gaan. Hij zou Dinfur nooit meer zien. Nooit. Meer. De woorden waren te veel voor hem, een kleine traan gleed over zijn wang naar beneden. Zie je nu hier liggen, dacht hij in zichzelf, de grote, sterke, gevreesde Whitelion huilend in een bosje. Knap.

~Eerste post Dogdance

[i]"Het is over het algemeen onverstandig om te huilen op gebieden waar elke clan mag komen,"/i] sprak er opeens een poes kalm. De grote kater forceerde een neutrale uitdrukking op zijn gezicht en stond op. Zijn vacht was bedekt met blaadjes en helemaal in e war en zijn ogen waren nog betraand, maar op dit eigenste moment kon het hem geen barst schelen. Hij was toch al nutteloos, een mislukkeling. Hij draaide zich om naar de Thunderclan poes. "Heb je er veel ervaring mee dan?", antwoordde hij bars. Er zat een wanhopige ondertoon in zijn anders zo koele stem, maar op dit moment gaf hij er geen barst om. Hij was pissig, en deze idiote poes zou er de gevolgen aan kunnen ondervinden.

"Nou ja, succes nog met wat er ook was," antwoordde de poes. De grote kater keek op haar neer met een blik op onweer. Als het Thunderclan mormel ene paar stappen achteruit zette, zette hij er meer naar haar toe tot ze neus aan neus stonden. In zijn blik was duidelijk te lezen dat met hem niet te spotten was, en dat hij zich niets aan zou trekken van neutraal gebied of wat dan ook. "Succes?", vroeg hij, ietwat spottend maar wel hopeloos. "Succes kan me niet meer helpen in deze wereld.", vervolgde hij. "Het enige succes dat me zou kunnen overkomen is de garantie dat ik later in Starclan terecht zou komen, maar zelfs die garantie heb ik niet meer" Zijn stem was nu eerder melancholisch. "Dus waarom zou ik dan nog moeite willen doen om goed te doen voor Starclan? Ik ben toch al verdoemd voor de rest van mijn leven en het leven erna"