Four mighty trees.

De grote kater zigzagde langs de bomen in het woud van de ThunderClan. Een mollige eekhoorn rende voor hem uit, al had hij de kater niet in de gaten. Ravenfeather rende hem achterna, hij zette zijn passen voorzichtig neer zodat de eekhoorn hem niet zou horen, maar dat is best moeilijk als je in een achtervolging zit. Toch lukte het hem om vrijwel geluidloos te rennen, en op gegeven moment stopte de eekhoorn bij een bosje varens. Hij pakte een nootje, die van de boom boven hem was gevallen, op en begon hem op te peuzelen. Zijn dikke wangetjes gingen gulzig op en neer terwijl hij kauwde en zijn mooie, pluizige staart zwiepte genietend heen en weer. Ravenfeather zag zijn kans schoon, hij was glijdend tot stilstand gekomen en was bijna tegen een boom aangebotst door de onverwachte stop van het prooidiertje. Nu keek hij stilletjes vanachter de boom toe hoe het beestje het nootje verorberde. Hij had de kater totaal niet in de gaten. Ravenfeather kwam vanachter de boom vandaan. Hij zakte zijn buik naar de grond. Zijn staart zwiepte ongeduldig in de lucht. Hij keek hongerig naar de staart van de eekhoorn. Toen maakte hij een geweldige sprong en kwam met uitgestrekte klauwen op het beestje terecht. Hij boorde zijn nagels in het nekje en stapte toen weg. De eekhoorn piepte nog heel even voordat hij stierf. Tevreden pakte Ravenfeather hem op en ging een goede plaats zoeken om de eekhoorn te begraven. Dan kon hij hem zo weer ophalen. Hij liep en liep maar hij had geen idee waar hij eigenlijk naartoe ging. De kater volgde zijn hart. 
Even later zag hij een geweldige plek. Aan de voet van een boom lag een kleine kuil. Ravenfeather legde zijn eekhoorn er in en schraapte wat aarde erover heen. Toen hij opkeek schrok hij zich dood. Hij stond naast een enorme boom, dat wist hij al. Maar er waren er nog drie, even groot. Hij was bij Fourtrees. 'Wow' piepte hij geschrokken. Hij deinsde voorzichtig achteruit. Hij was hier niet vaak geweest, bijna nooit. Maar het was er wel prachtig! Bloemen bloeiden, de zon scheen zacht door de bladeren van de reusachtige bomen... Hij stapte weer naar voren en snoof. Heerlijke geuren stroomden zijn neus binnen. Hij deed zijn ogen genietend dicht... en meteen weer open. Want één van de 'heerlijke' geuren kwam níet van de bloemen. RiverClan stroomde zijn neus in. Oh, dacht Ravenfeather. Er is dus nog iemand, en niet van mijn eigen Clan. Maar tot zijn verbazing voelde hij niet veel vijandschap van binnen. Misschien kwam dat omdat hij bij Fourtrees was, en dat was de plaats waar alle grenzen samen kwamen. In principe mocht elke Clan er dus komen. Tenminste, bij een Gathering. Mag hij hier wel zijn? Ravenfeather wilde net weer teruggaan, maar zijn nieuwsgierigheid overwon het. 'Wat maakt het uit, als ik hier even blijf? Ze denken toch dat ik op jacht ben' mompelde hij in zichzelf. Hij grijnsde en liep langs de bomen. Hij snoof de heerlijke lucht nogmaals op, maar nu was de RiverClan lucht wel heel sterk. Er moest hier ergens een andere kat zijn.
Het duurde niet heel lang voordat Ravenfeather de andere kat in het oog kreeg. Het was een mooie zwarte poes die door het gras trippelde, waarschijnlijk had ze hetzelfde besluit genomen als hij. Zo vijandig zag ze er niet uit, en Ravenfeather was hartstikke nieuwsgierig naar wat zij hier deed. Hij stapte op haar af. 'Hallo' miauwde hij. Het klonk best vriendelijk, bedacht hij toen. Was dat wel goed? Hij keek de poes vol verwachting aan, hopend op een vriendelijke reactie.

De zwarte poes was zich rot geschrokken. Ravenfeather voelde zich meteen schuldig. Hij wilde haar niet bang maken, en wat als ze nu vijandig ging doen, omdat hij haar zo liet schrikken? Ze keek hem met verschrikte ogen aan. Ravenfeather keek terug, al even geschrokken. Hij zag de poes nadenken. Ze probeert waarschijnlijk een redelijk antwoord te vinden, dacht de kater. 
De schrik in de ogen van de zwarte RiverClan poes begon te verdwijnen. Ze keek nu eerder opgelucht. Ravenfeather zuchtte even kort van verlichting, en de poes deed hetzelfde. "Hallo..." zei ze. Het klonk een beetje verdwaasd. Ravenfeather voelde zich nog steeds een beetje schuldig, ze was blijkbaar erg geschrokken. Ravenfeather vroeg zich af wat zij nu dacht. Hij zelf had geen idee hoe ze verder zou reageren. Soms kunnen katten zo vol verrassingen zitten. Maar zijn bedoeling was goed, en zolang zij niks zou doen, deed hij haar geen kwaad. Waarom zou hij? Ze bevinden zich immers niet op elkanders terrein, toch? Fourtrees was een bijzondere plek, dat had hij nu wel in de gaten. 
De zwarte poes schraapte plotseling haar keel. 'Ehem, sorry ik euh tja...'. De woorden rolden uit haar mond. Ravenfeather knikte en glimlachte kort. Hij zou in een situatie zoals deze ook zo geklonken hebben, bedacht hij. Hij wist niet of de poes nog meer zou zeggen, dus nam hij het initiatief maar weer op zich. 'Dus', miauwde hij daas. 'Dus umm RiverClan, hè?' Hij keek de poes aan. Haar ogen fonkelden. 'Ik ben Ravenfeather' zei hij maar. 'Thunderclan' voegde hij snel toe. Waarschijnlijk had ze dat toch al door. Hij stamelde. 'H..hoe euhh heet jij?' kreeg hij er nog uit. Hij leek opeens erg verlegen. Dat was hij niet, hij voelde zich niet eens zo. Ravenfeather hoopte maar dat hij niet al te daas overkwam.

De poes deed iets wat Ravenfeather nooit van haar verwacht zou hebben. Natuurlijk, hij had haar nog nooit gezien, maar ze was zo schrikkerig geweest. En nu begon ze te grinniken. Ravenfeather grinnikte ook. Het was zo raar, maar ook erg grappig. 'Riverspring' antwoordde de poes vriendelijk. Riverspring, mooie naam, dacht Ravenfeather. Riverspring grijnsde. 'Goede vangst gehad?' vroeg ze nieuwsgierig. 'Of heeft iets jou gevangen?' voegde ze er grinnikend aan toe. Ravenfeather lachte, waarschijnlijk zat zijn kin onder het bloed, zoals wel vaker als hij iets gevangen had. Vlug likte hij zijn kin schoon. Bij Riverspring zag hij een paar onduidelijke vlekken, geluk dat zij helemaal zwart was, en hij maar de helft. 'Ja hoor' zei hij glimlachend. 'Een grote eekhoorn. Hij ligt daar, onder die boom'. Hij wees met zijn staart naar de boom waar de eekhoorn tijdelijk begraven lag. 'En, wat heb jij gevangen?' vroeg hij nieuwsgierig aan de RiverClanpoes. Haar ogen twinkelden toen hij haar weer aankeek. Net sterren in een donkere nacht, dacht Ravenfeather verwonderd.

"Een konijn, voordat ik het wist was ik opeens op deze plek, het was te mooi om te verlaten' miauwde Riverspring. Ze keek om zich heen en Ravenfeather deed haar na. Het was prachtig, daar had ze zeker gelijk in. Riverspring wierp een blik op Ravenfeather, en schudde daarna haar kop. Ravenfeather keek haar enigszins vragend aan, wat was er aan de hand? Maar Riverspring leek weer normaal te doen, dus negeerde Ravenfeather het maar. Hij grijnsde. 'Mijn konijn ligt daar.' Ze keek naar een plek onder een andere boom. Een konijn, wauw. Ravenfeather had er nooit eentje gevangen. Misschien omdat hij ver van de Highlands woonde. 'Ik moet hem... wacht!' De poes draaide zich weer om naar de plek. De plek was leeg, er lag geen konijn. Riverspring stampte kwaad naar de lege plek, Ravenfeather sprong achter haar aan. 'Ik weet heel zeker dat het hier lag! Waarom gebeurt dit altijd bij mij?' Ravenfeather keek verbaasd toe terwijl Riverspring zocht op de meest vreemde plekken. Het konijn was nergens te bekennen. Even begon Ravenfeather te twijfelen, had ze wel een konijn gevangen? Maar hij zette deze gedachte meteen uit zijn hoofd. Waarom zou ze over zoiets liegen? En bovendien begon hij haar te vertrouwen, hij vond haar erg vriendelijk.
Ravenfeather toonde medelijden toen de poes stug terugkwam. 'Wat vervelend' murmelde hij. Hij begreep dat Riverspring helemaal niet blij was, bij zijn training, vele manen geleden, heeft hij geleerd dat konijnen over het algemeen erg moeilijk te vangen zijn. 'Wil je misschien mijn eekhoorn hebben?' stelde hij voor. Hij voelde een steek van spijt, maar die verdween als sneeuw voor de zon toen hij de poes aankeek in haar zilveren ogen.

Riverspring keek hem vol verbazing aan. Ravenfeather wist wat ze dacht. Ja, ze waren van andere Clans. Ja, ze kenden elkaar niet heel erg goed, maar hij kon op zijn minst proberen om haar op te vrolijken. 'Haha, nee joh! Dit is mijn eigen schuld, ik van wel een muisje op de terugweg of zo.' miauwde Riverspring met een grote grijns. Ze keek naar boven. 'Zo maar een eekhoorn weggeven' grinnikte ze. 
Ravenfeather grijnsde. Het was een groot offer, maar het was het waard. Riverspring bestudeerde hem. 'Je lijkt wel een heldhaftige held, zo zittend in de wind' zei ze plagend. Ravenfeather keek naar zijn vacht, zijn warrige lange haren wapperden in de wind. 'Misschien ben ik dat ook wel' grapte Ravenfeather. Hij tikte met zijn staart op haar flank. 'Maar, ik dacht, misschien wil je de eekhoorn wel delen' vervolgde hij onzeker. Hij wist dat ze hem weer verbaasd aan zou kijken, maar wat maakt het uit? Het is toch gezellig, en dat was het minste wat hij kon doen. Hij hoopte heel erg dat ze dat toe zou staan.

"Misschien ben ik dat ook wel." Miauwde de kater. De poes lachte om het beeld dat ze voor zich zag, Ravenfeather was een grappige kat besloot ze. Zijn staart raakte haar flank en ze keek op in zijn die blauwe ogen.
"Maar, ik dacht, misschien wil je de eekhoorn wel delen?" Riverspring kon een glimlach niet onderdrukken. "Je bent wel een doorzetter" zei ze zacht. "Kom maar op met die vette eekhoorn" Voegde ze er lachend aan toe. De poes wist niet waarom maar het voelde vertrouwd bij deze kater, hij was makkelijk om mee te praten, en hier bij four trees gaf het nog een extra vertrouwde sfeer. Zonder te wachten trippelde ze al naar de plek die Ravenfeather eerder had aangewezen. Ze begon te graven en al snel zag ze het mollige lichaampje van het eekhoorntje liggen. "Wauw, die is zeker dik". Miauwde de kattin vrolijk.

Riverspring keek hem glimlachend aan. Ravenfeather lachte terug. Het gaf hem een soort moed, zo'n glimlach. 'Je bent wel een doorzetter, kom maar op met die vette eekhoorn' lachte ze. Ravenfeather grijnsde. 'Yay' snorde hij. Hij wilde net naar de hoop aarde toelopen onder de enorme boom, maar de zwarte poes was hem voor. Ze trippelde naar de boom en begon te graven. Ravenfeather keek geamuseerd toe. De aarde vloog om de oren van de poes, en toch zette ze door. 'Wauw, die is zeker dik' miauwde Riverspring vrolijk. Ze had de eekhoorn bereikt. Ravenfeather stond op en liep naar haar toe. Hij ging naast de kattin zitten. 'Nou, eet smakelijk dan maar' snorde hij zacht. Hij nam een hap van de mollige eekhoorn. De smaak was verrukkelijk, en Ravenfeather genoot met volle teugen.

OOC: minipost sawrry XD

Ravenfeather keek naar haar door zijn ooghoeken. Ze wilde net aanvallen, maar iets leek haar tegen te houden. Ravenfeather snapte het wel, natuurlijk, ze waren van andere Clans. Maar zou je dan écht geen vrienden mogen hebben uit andere Clans? Hij voelde zich meteen schuldig dat hij al was begonnen met eten. Echte katers laten poezen voorgaan, iets wat hij niet gedaan had. Zou ze misschien daarom niet toe happen, omdat ze beledigd was? Ravenfeather wilde net vragen wat er was, maar plotseling stortte Riverspring zich vol op de eekhoorn. Ze boorde haar snuit in het warme vlees. Ravenfeather grinnikte terwijl hij ook at. Na een tijdje stopte hij even, tegelijk met de poes. Haar hele snuit zat onder de donkere bloedvlekken en Ravenfeather besefte dat hij er waarschijnlijk precies zo uitzag, en dat de vlekken zelfs duidelijker waren op zijn witte snoet. Toch zag het er zeer geestig uit, hoe de poes hem triomfantelijk aankeek terwijl ze onder de vlekken zat. 'Deze smaakt zeker goed!' miauwde de poes vrolijk. Ravenfeather grijnsde. 'Ik heb er mijn best op gedaan' zei hij galant. Riverspring at nog een hap. 'Wel balen van dat konijn' vervolgde ze zacht. Ravenfeather knikte begrijpend. Riverspring scheen wel snel weer op te knappen. Ze keek hem dankbaar aan 'Dank je wel!' miauwde ze. 'Geen probleem' murmelde Ravenfeather vriendelijk. Hij voelde zich geweldig. Hij had zojuist een hele lieve poes ontmoet en zij vond het geen probleem als hij eten met haar deelde. Deze dag was fantastisch.

"Geen probleem." Riverspring zag dat de kater zich goed voelde, waarom? Wist ze niet, maar dat hoefde ze ook niet te weten. De poes voelde zich ook goed en keek de kater nog eens vriendelijk aan. Het eten had heerlijk gesmaakt. "Raven.. Ik denk dat ik weer eens terug moet.. Naar het kamp". De poes keek hem even aan en zuchtte, de wind woei zachtjes door haar vacht en de zon gaf het een gouden glans. Sommige bladeren vielen door de wind naar beneden, wat het tafereel een sprookjes achtige sfeer gaf. "M-maar, ik zou het leuk vinden om je nog een keer te ontmoeten.. Hier of ergens anders?" Verlegen ontweek ze zijn blik. Wat had ze nu weer gezegd? Hij was een andere clankat! Maar vrienden was toch niet zo erg? Deze kat was aardig, grappig en lelijk was hij ook niet. River zuchtte nogmaals en ging op haar zij liggen in de zon. "Of ik kan de clan laten wachten... En hier nog even blijven" grinnikte ze met een speelse grijns naar de kater toe.

'Raven.. ik denk dat ik weer eens terug moet... naar het kamp' miauwde de poes zuchtend. Ravenfeather voelde een kleine steek in zijn hart. Moest ze nu al terug? Hij had het zo leuk en gezellig met haar gehad.. Hij keek verbaasd op toen Riverspring opnieuw sprak: 'M-maar, ik zou het leuk vinden om je nog een keer te onmoeten... hier of ergens anders?' Ze klonk verlegen en ontweek zijn blik. Dat kon Ravenfeather niet veel schelen en drukte zijn kop even tegen de hare. 'Prima' miauwde hij vriendelijk. Maar de poes scheen diep na te denken, en Ravenfeather kon wel raden waarover. Tuurlijk, ze was van een andere Clan, maar vrienden zijn is toch geen probleem? De zwarte poes ging zuchtend op haar zij liggen, maar haar zucht klonk minder zwaar dan eerst. Ravenfeather ging rechtop zitten terwijl hij Riverspring aanstaarde. Haar vacht glom in de zon, ze leek net op een engeltje dat was neergedaald. Plotseling keek Riverspring hem ook aan en grijnsde ondeugend. 'Of ik kan de Clan laten wachten... en hier nog even blijven' grinnikte ze. Ravenfeather grijnsde ook en van binnen was hij dolblij. Ze bleef, gelukkig, het was zo gezellig en het was zo mooi geweest hier met haar, en de eekhoorn, de zon en het konijn en alles... 'Dat kan je ook doen' zei hij terwijl hij haar een speelse por gaf. 'Ik blijf hier wel, het is hier mooi en leuk, en bovendien ga ik niet weg voordat jij weggaat'. Hij keek haar lachend aan, zijn ogen ligten op in de heerlijke zonnestralen. 'Ga alsjeblieft niet weg'.

"...Dat kan je ook doen" een grote glimlach verscheen op haar zwarte snoetje en de groeide grote toen hij haar een por gaf. "Ik blijf hier wel, het is hier mooi en leuk en bovendien ga ik niet weg tot jij weg gaat." Even was Riverspring verbaasd dat de kater zo iets zei, maar al snel knikte ze instemmend "Ga alsjeblieft niet weg." De zwarte poes stond op en ging naast hem zit, haar zilveren oogjes keek hem speels aan. "Nah, ik blijf nog wel even." Miauwde ze op een manier alsof het haar niks kom schelen, maar al gauw lachte ze weer en gaf ze hem een duwtje. "Maar heel lang kan ik niet blijven.. Ik heb twee apprentices en ik moet echt voor wat voedsel voor de clan zorgen." De kattin slaakt een zucht en liet zichzelf achterover vallen in het zachte gras. "Soms
Wil ik dat ik een rogue was.. Geen enkele regels." Ze draaide haar kopje naar de warrior toe, het viel haar nu pas op dat hij er nog vrij jong uit zag, waarschijnlijk jonger dan zij. "Hey, hoe oud ben jij eigenlijk?" Ze grinnikte en gaf hem een plagerige por. "Je lijkt zo wel een kitten" Natuurlijk meende Riverspring dit niet, dat zou de kater ook wel doe hebben toch?

'Nah, ik blijf nog wel even' miauwde Riverspring. Wow, klonk zo overtuigend, ze schoot daarna weer in de lach. Ravenfeather lachtte ook en viel op de grond door het duwtje dat de poes hem gaf. In zijn worsteling om weer overeind te komen gaf hij haar ook een duwtje met zijn achterpoot, maar de poes verroerde zich niet. 'Maar heel lang kan ik niet blijven. Ik heb twee apprentices em ol moet echt voor wat voedsel voor de Clan zorgen'. Ravenfeather zuchtte, net als de poes die zichzelf achterover liet vallen in naar de lucht keek. 'Soms wil ik dat ik een rogue was. Geen enkele regels' miauwde ze. Ravenfeather knikte begrijpelijk, terwijl hij zichzelf weer liet vallen naast haar. 'Daar heb je een punt'antwoordde hij terwijl hij met zijn nagel een punt in de aarde duwde, alsof hij het letterlijk zei. Riverspring keek hem onderzoekend aan. Ravenfeather bleef maar naar de lucht staren, hij was knap, wist hij zelf ook wel. Hij grinnikte kort, waarschijnlijk was dat helemaal niet wat Riverspring dacht. 'Hey, hoe pud ben jij eigenlijk? Je lijkt zo wel een kitten' grinnikte ze en gaf hem een speelse por. Ravenfeather ging bij die woorden rechtop zitten en keek haar speels aan. 'Oh, dus jij wilt zeggen dat ik mij als een kitten gedraag, terwijl jij zo dom ligt te grinniken? Heb je mijn goddelijk groot lichaam niet gezien of zo? Zie ik er echt uit als een kitten?' grijnsde hij. Hij wist wel dat hete en grapje was, natuurlijk. Hij duwde haar om zodat ze op haar buik terecht kwam. 'Ik ben 14 moons, maar jij bent waarschijnlijk ouder, omaatje' zei hij grinnikend. Riverspring zag er helemaal niet veel ouder uit, alleen aan haar grootte zag je het wel een beetje, en hoe ze zich gedroeg. Het was wel een grapje, dat begreep ze wel, toch?

'Oh, dus jij wilt zeggen dat ik mij als een kitten gedraag, terwijl jij zo dom ligt te grinniken? Heb je mijn goddelijk groot lichaam niet gezien of zo? Zie ik er echt uit als een kitten?' Miauwde de kater en hij rolde haar op haar buik. Riverspring grinnikte en draaide zichzelf op haar rug. "Tuurlijk, tuurlijk. Goddelijk lichaam..." Ze lachte en rolde met haar ogen. "Je lijkt niet op een kitten, eerder op een held op sokken." Miauwde de kattin spottend. "Ik ben 14 moons, maar jij bent waarschijnlijk ouder, omaatje" Grinnikte de kater. Ze schudde haar kop en ging zitten terwijl ze een poot op zijn zwarte kop legde. "Luister goed kitty, noem jij mij nog een keer omaatje, dan zie jij dit slanke lijf nooit meer terug." Even keek de zwarte poes heel serieus naar hem, maar al snel schaterde ze het uit. "Hahaha, sorry/ Je mag me omaatje noemen hoor doet me niks, maar dan ga ik me ook gedragen als een oma hoor!" Zei ze waarschuwend en ze liet zich weer op haar rug vallen. "Raven, ik moet nu toch echt terug." Met een glimlach keek ze zijn kant op en sloot ze haar ogen. "Be sure to visit me." Miauwde de kattin kalm voordat ze opstond en weg liep. Ze zouden elkaar nog wel zien, daar was ze zeker van.

OOC; Vervolgtopicje?? Als je het niet te druk hebt ^^

Vervolgtopic: https://www.warriorcatsnl.com/t20348-bring-me-peace
Topic afgelopen c: