Is it any wonder? [Open!]

Kleine pootjes trippelde de nursery uit. Ze had het gehad met die ruimte, ze wou dingen gaan doen! Die kleine balletjes mos die in de den lagen om mee te spelen waren niet meer entertainend genoeg voor Mistkit. Ze had al een paar keer tegen haar moeder gezegd dat ze iets anders wou doen, maar het ging niet verder dan spelen in en rond de nursery. En nu zat ze buiten, ietjes buiten de nursery in de zon. Ze keek rond. De clan was druk bezig met het verzamelen van prooi en patrols die naar buiten werden gestuurd. Toch vond Mistkit de medicine cats nog steeds het beste. Al sinds ze haar oogjes open had was ze geobsedeerd door hun weet van kruiden en planten. Er was niet een ding wat ze niet konden. Dat leek haar de beste manier om een clan te dienen, door de zieken te helpen en de clan weer sterk te maken in tijden van ziektes.
Terwijl de grijze kitten weg zat te dromen over zichzelf als medicine cat apprentice, hoorde ze de naderende voetstappen van een andere kat niet aankomen. Haar blauwe oogjes knepen zich samen en probeerde zich voor te stellen hoe zij zou zijn als de enige echte Thunderclan medicine cat.

Dazzlekit had zijn rode vachtje verstopt in de dikke rode vacht van zijn moeder, Softvoice. Softvoice was de beste moeder die er was, vond Dazzlekit. Het licht verlichtte de nursery, en vrijwel meteen was het vrolijke katertje klaar wakker. Hij schoof onder de staart van zijn moeder vandaan en trippelde naar buiten.
Zijn aandacht werd getrokken door twee poesjes, wie hij herkende als Mistkit, kitten van Brightspots, enkel had hij weinig contact met haar gehad, en Brightkit herkende hij ook. Met een lachje op zijn gelaat benaderde hij de twee poesjes beide jonger dan hij was. "Hey, hey. Wat doen jullie?"

'Hallo!' hoorde Mistkit opeens. Haar kopje schoot omhoog en meteen flufte ze haar vacht op uit schrik. Er stond een kitten voor haar. Ze was een beetje aan het dromen en geweest en had het niet gehoord, wat stom van haar. "Hey, ik lette niet echt op, dus ik schrok.." zei ze maar meteen.
"Hey, hey. Wat doen jullie?" Toen kwam Dazzlekit erbij. Ze kende niet veel kittens die in de nursery waren omdat ze zich een beetje vaak terug trok bij haar moeder, maar dat wou ze nu veranderen. "Wij doen helemaal niks. Wat doe jij?" vroeg ze toen meteen aan hem terug. "Ik ben trouwens Mistkit." stelde ze zichzelf voor aan de andere katten. Ze hoopte niet dat ze krijgertje wouden spelen, want als ze dat met haar zusjes wou spelen dan deed zij nooit mee. Mistkit voelde dat ze niet de ambities had die haar zusjes hadden om warriors te worden. Dat kwam ook omdat er tegen haar was gezegd dat haar jacht positie echt heel slecht was. Mistkit's blauwe oogjes gingen van Dazzlekit naar de andere kitten, van wie ze de naam nog steeds niet wist.