I don't wanna be bored

Alsmaar was de kleine rode opzoek naar iets te doen. Maar langzaam leken de mogelijkheden alsmaar minder te worden. Hij staarde naar de opkomende zon. De Dawn Patrol was al weg, en het was hem niet gelukt om er bij te komen. Hij had echt zijn best gedaan, mar het was mislukt. Met een zucht hees hij zichzelf overeind terwijl hij tegen een stokje aan duwde met zin pootje. Nee, deze vond hij nu ook niet interessant.

OOC: Open

De kleine tabby poes draaide zichzelf nog een keer om in haar warme nestje. Haar ambere oogjes waren dicht en ze snorde zachtjes in haar slaap. Ze lag er vredig bij en de kleine glimlach op haar gezicht verried dat ze zich absoluut veilig voelde in haar dromenwereld. Dit veranderde toen er opeens iemand op haar staart sprong en ze met een gil overeind kwam. Ze blies naar een van de kittens die haar met een lach aankeek, maar die lach verdween al snel toen een moederpoes de kittens streng aansprak. Littlekit snoof naar de kittens die meegenomen werden door hun moeder en gaf haar staart een pijnlijke lik. Stomme kittens ook.
Nog wat slaperig liep de kitten naar buiten toe en het zonlicht verblinde haar bijna. Het was rustig in het kamp, waarschijnlijk lag het merendeel nog te slapen en waren er al patrouilles uitgedeeld. Ze geeuwde en viel daardoor bijna om. Zachtjes grinnikend om haar eigen stommiteit keek ze om zich heen en zag de rode vacht van een andere kitten. Nieuwsgierig liep ze naar de kitten toe. "Hallo Dazzlekit," miauwde ze met een zacht stemmetje, terwijl ze naast de kitten ging zitten.

Oneerlijk was het gewoon. Hij was al aardig groot en sterk. Hij was zelfs de leider van zowat alle kittens! Tot nu toe was iedereen het er mee eens dat híj Dazzlestar was. En wat hem betrof hoorde iedereen er bij. Maar mee met een Dawn Patrol mocht hij niet, hoe sterk en goed hij ook was. De apprentices de net zes moons waren, mochten wel. En dat vond hij oneerlijk. Hij sloot zijn ogen even en probeerde voor te stellen hoe het zou zijn buiten het kamp. Was het echt zo groot als de apprentices beweerde? Dazzlekit wist dat hij zich er bij neer leggen moest. Hij zou toch niet eerder dan wanneer hij een apprentice was het kamp uit mogen. En stiekem wou hij niet doen, daarmee zou hij Softvoice en Rushleap zwaar teleurstellen. Nee, dat zou hij niet kunnen. Bij het horen van een zachte stem keek de rode kitten om. "Oh, hey Littlekit!" Klonk zijn vriendelijke stem. Hij rekte zich uit, en weerhield zichzelf er van om te gaan gapen. "Jij bent ook al vroeg wakker," merkte hij op. Dazzlekit had een doel gehad, hij wist niet of Littlekit ook een doel had gehad.

De slaap zorgde ervoor dat een van haar oortjes naar beneden zakte en ze haar oogjes met moeite open kon houden. Ze had net zo lekker liggen slapen en die vervelende kittens vonden het leuk om haar wakker te maken. Ze keek op toen de rode kitten zich omdraaide en een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Dazzlekit was altijd al vriendelijk tegen alle kittens geweest en ze betrapte zichzelf erop dat ze best wel respect voor het katertje had. Niet als in het respect dat ze had voor Firestar of Silverfang of zelfs Maskheart, maar gewoon omdat hij zo vriendelijk en groot en sterk was en daarmee de beste van de kittens leek te zijn.
Littlekit schudde haar kopje toen ze merkte dat ze dom voor zich uit zat te staren en keek eventjes verlegen naar de grond. Oops. Dazzlekit constateerde dat ze vroeg wakker was en een zacht kort gegrom was te horen. "Er waren een paar kittens in de nursery die het leuk vonden om me wakker te maken door op mijn staart te springen,"<./B> miauwde ze zachtjes, terwijl ze een felle blik de nursery inschoot. Eikels.

Dazzlekit schudde ongelovig met zijn kopje bij het excuus van Littlekit. Oh ja, dat gebeurde wel eens vaker. Maar toch kon hij niet altijd begrijpen wat er leuk aan was. Hij vond het ook niet leuk als andere kittens hem wakker hielden door op zijn staartje te gaan springen. "Oh... Ja, dat is vervelend," reageerde hij. Er echt iets aan doen was niet mogelijk. De Queens hadden het ook al opgegeven. "Heb je anders zin om iets te gaan doen? Ik verveel me... En de warriors willen me maar niet mee nemen op Dawn Patrol," vertelde hij. De rode kitten kon het tot nu toe met iedere kitten goed vinden. Hij had nog niet op gemerkt dat een andere kitten hem niet mocht, of dat hij zich niet goed voelde bij een ander. Hij had ook nog nooit een ruzie gehad. En dat wou hij zo laten ook.

Het poesje snoof eventjes toen ze Dazzlekit ongelovig zijn kopje zag schudden. Het was niet leuk geweest en ze haatte het dat ze altijd haar te pakken moesten nemen. Ze zuchtte zachtjes en gaf haar pootjes een lik terwijl ze luisterde naar wat Dazzlekit van plan was. Of ze zin had om iets te doen en dat hij zich verveelde omdat de warriors hem niet mee wilde nemen op Dawn Patrol. "Je bent toch ook nog te jong?" miauwde ze daarop zachtjes. "Je bent niet eens apprentice, geen wonder dat niemand je mee wilt nemen buiten het kamp. Dat is veel te gevaarlijk joh," kwam er daarna zachter achteraan. Ze durfde nooit iemand de les te lezen of haar stem te verheffen, wie weet werd er wel iemand boos op haar!? "Maar ik wil best wat gaan doen hoor, had je iets in gedachten?" vroeg ze daarna vriendelijk.