Shouldn't we stay inside?

Ze slaakte een gaap en hees zich overeind. Een nieuwe ochtend, opnieuw niets te doen. Het begon haar te vervelen, de dagen een beetje voorbij tellen zonder iets nuttigs te kunnen doen. Ze zag alle Apprentices vol bezig zijn met hun trainingen, Warriors die joegen voor hun Clan en nu het Bare-Leaf werd, zouden ze alle hulp nodig hebben. En wat deed zij? Niets. Descent sjokte uit de den met een nietszeggende blik in haar ogen. Een koude bries raakte haar, waardoor er een rilling door haar rug ging. Ze wilde zich net zo graag weer terug de den in storten om de dag weg te slapen, maar wat zouden haar Clangenoten dan wel niet van haar denken? Wat zouden haar Clangenoten nu wel niet van haar denken. Ze besloot niks te eten die ochtend, om haar luiheid te sparen en ze liep rustig richting de nursery, waar ze naast ging zitten en het kamp rondkeek.

&Windkit, daarna open.

Vrolijk drentelde de kitten naar buiten. Het was ondertussen al Leaf-fall, zo had ze gehoord, maar toch was het nog lekker warm buiten. Dankzij de vele dennebomen in hun territorium merkte je weinig van de kleurveranderingen van de blaadjes. ze had de verhalen gehoord van de elders, van de loofbomen die rood en groen en bruin en geel zouden worden in plaats van bruin, en ze wou het zo graag eens zien! Er zat een donkere apprentice naast de nursery, en vrolijk huppelde ze op haar af. "Hallow!", piepte ze enthousiast, op en neer springend van blijheid. Het was haar natuurlijke gemoedstoestand, en er was heel wat voor nodig om haar rustig te laten worden, of boos, of verdrietig, of elke andere gemoedstoestand behalve blij.

Haar ogen waren op de bomen rondom het kamp gericht, de saaie naaldbomen. Ze was bijna aan het inkakken, toen er ineens een kitten naast haar stond. "Hallow!" miauwde het blije ding. Descentpaw glimlachte. 'Hey, kleintje.' zei ze en stond op. 'Stuiterbal, bedoel ik.' verbeterde zichzelf met een glimlach. De kitten bleef maar op en neer springen. Descentpaw moest weer even denken aan haar eigen kitten tijd, maar daarna volgde de vreselijke beelden weer. Ze schudde het uit haar hoofd en glimlachte weer naar de kitten. Ze glimlachte heel wat af de laatste tijd, maar het deerde haar niks. Het hielp haar alleen maar met opvrolijken.

"Hey kleintje", antwoordde de donkere apprentice. Ze bleef op en neer springen, en hij verbeterde zichzelf; "Stuiterbal, bedoel ik" Dat liet haar stoppen en niet-begrijpend keek ze haar aan. "Stuiterbal?", vroeg ze verward. "Wat bedoel je?"

~Kort

Toen de kitten ineens stopte en haar niet-begrijpend aankeek slikte ze even. "Stuiterbal?" vroeg ze. "Wat bedoel je?" Natuurlijk had deze kitten nog geen een contact gehad met Twolegs, integendeel tot zij. Die vieze dingen had haar van haar broer gescheiden en gevangen genomen, ze had toen veel twoleg dingen geleerd van de andere poes die er was. Ze walgde er nog steeds van, waardoor ze maar liever uit de buurt bleef van die dingen. 'Niets,' zei ze kortaf. 'Waar zijn je ouders, kleintje?' vroeg ze en keek rond. 'Ben je helemaal alleen?'

"Niets", antwoordde de poes kortaf. Windkit wou doorvragen, maar de apprentice vroeg weer iets. "Waar zijn je ouders, kleintje? Ben je helemaal alleen?" De tabby kitten wees met haar staartje naar de nursery. "Mijn mama en siblings zijn in de nursery, en mijn vader is warriordingen aan het doen!", antwoordde ze enthousiast. "Mama Snowynight, ze is zo mooi en lief, en mijn siblings zijn Emberkit en Lurkingkit en Dawnkit en Woodkit en Ivykit, en ze zijn de liefste siblings ooit, en dan papa is Thrushdive en hij is de moedigste warrior ooit, en later word hij wel leader want zijn moeder Shrewstar is nu leader, en mijn grootvader, dus zijn vader is de meest awesome cat ooit! En dan heb je mijn oom Tallpaw, das een broer van papa, en dan zijn er nog ooms en tantes en neven en nichten en en en.. ", ratelde ze verder over haar familie. ze was trots op iedereen, op haar vader, haar moeder, haar siblings, haar grootouders, haar neven en nichten, haar ooms en tantes...