Inspection

Met ruime pootstappen baande de roodwitte kater zich een weg richting de twoleg place. Hij was er al vaker naartoe gegaan, maar had het nog nooit gewaagd om zich er echt te bevinden. Vaak bleef hij gewoon op het hek zitten, kijkende naar de vreemde tweebeners die voorbij kwamen gewandeld. Hij vroeg zich nog steeds af hoe die beesten zo goed hun evenwicht konden bewaren.. Ze waren enorm groot, plus liepen op maar slechts twee benen! Zijn blauwe blik stond nieuwsgierig, maar tegelijkertijd ook voorzichtig. Hij had namelijk al wel verhalen gehoord over bepaalde tweebeners die zomaar katten meenamen. De gedachte alleen maar al om meegenomen te worden door een van die rare wezens deed hem al huiveren van de schrik. Niet dat hij dacht dat hij zichzelf niet zou kunnen verdedigen wanneer ze hem zouden vastpakken, maar het feit dat twolegs zo groot waren schrok hem af. Dan speelde hij liever op veilig dan dat hij zijn vrijheid op het spel zette. Zodra de kater bij de Tallpines was gearriveerd, keek hij even over zijn schouder heen om te zien of niemand hem had gevolgd. Als dat wel het geval was geweest, dan kon het wel eens zijn dat hij diep in de problemen kwam te zitten. Ze zouden zeggen dat aangezien er kittypet bloed dat door zijn aderen stroomde, dat hij verlangde naar het luie leventje van een poesiepoes. Maar Zealpaw kende zichzelf, en was ervan overtuigd dat dat wel het laatste was waar hij naar verlangde. Als hij mocht kiezen tussen verhongeren of het smerige en neppe eten van een huiskat, dan verkoos hij verhongeren. No way dat hij zich ooit zou latten zakken tot het level van een kittypet. Ookal stroomde er deels tam bloed door zijn lichaam, dat betekende nog niet dat hij zich ook zo ging gedragen. Hij was geboren en getogen in de Thunderclan, en hij zou het nooit in zijn kop durven halen om zijn Clan te verraden. De enige reden waarom hij naar hier kwam, was nieuwsgierigheid. Pure nieuwsgierigheid. Aangezien zijn vader er ooit had geleefd, en omdat hij simpelweg wou weten hoe huiskatten eigenlijk waren. Hij had er al wel eens een paar zien rondzwerven in deze buurt, maar was nog nooit een gesprek met hen aangegaan. Zodra de kater er van overtuigd was dat niemand hem had gevolgd, trippelde hij dichter naar het hek toe om zich vervolgens krachtig af te zetten met zijn achterpoten en behendig om het hek te landen. Zijn blauwe blik gleed eerst even voorzichtig over het gebied heen, de rare stenen hollen bekijkende met een zekere nieuwsgierigheid. Hoe zou het daar binnen zijn? Warm, dat zeker. Echter wist hij niet hoe die kittypets het konden uithouden om samen met een tweebener in één hol te wonen. Zealpaw zuchtte even diep, spande vervolgens zijn spieren aan en controleerde nog één laatste keer het gebied. Zodra hij er zeker van was dat er geen enkele twoleg in de buurt was, zette hij zich opnieuw af om vervolgens aan de overkant van het hek te landen. Nu kon hij niet meer terug, of nu dan toch niet. Hij zou eerst op verkenning uitgaan. Wie weet zou zijn kennis later wel eens van pas kunnen komen.

Met geluidloze passen struinde de roodwitte kater over het betonnen pad heen, zijn oren oplettend naar voren gespitst en zijn zintuigen helemaal opgeladen. Als het bleek dat hij in gevaar was, dan zou hij zonder enige twijfel terug rennen naar het hek. Hij wou niet gevangen genomen worden door één van die rare wezens, laat staan aangeraakt worden. En als dat toch zou gebeuren, dan konden ze er zeker van zijn dat hij zich fel zou verdedigen. De kater keek nog een keertje over zijn schouder, om te zien of er nog steeds geen Clankat hem gevolgd was, en keek nadien snel weer naar voren. Maar zodra hij dit had gedaan, merkte hij het enorme gestalte van een tweebener op en sprong hij algauw sissend de struiken in. Echter leek de twoleg geen aandacht aan hem te schenken, en sprak hij slechts woorden uit die Zealpaw niet verstond. Een opgeluchte zucht verliet zijn bekje, waarna hij voorzichtig weer de struiken verliet. Een waterige zonnestraal verwarmde zijn rode rug en even genoot hij ervan, om zich vervolgens alweer te focussen op het doel van zijn komst. Erachter komen hoe die huiskatten eigenlijk leefden.. Wie weet kende iemand zijn vader zelfs! Al betwijfelde hij dat sterk, aangezien Firestar al van jongs af aan de Clan had gejoind, en dus de kans heel klein was dat er nog een huiskat was die hem herinnerde. En .. wat was zijn naam ook alweer geweest? Rukus? Rusus..? Zealpaw schudde even zijn kopje en beet op de binnenkant van zijn kaak. Nee, hij wist het niet meer. Maar de kans was groot, dat als er echt iemand was die zijn vader nog kende, dan ze zelf naar hem toe zouden gaan. Aangezien hij als twee druppels op zijn overleden leider leek. Alleen zijn witte buik, poten en staartpunt verschilden van zijn vader, en de blauwe oogkleur die hij had geërfd van zijn moeder. Maar voor de rest was hij een exacte kopie; Zijn bouw, grootte en rode kleur. Nog steeds baande de rode kater zich een weg door de straten heen, niet precies wetende waar hij naartoe ging. Al keek hij regelmatig over zijn schouder, om te voorkomen dat hij plots mee gegrist werd door een twoleg en zodat hij de weg terug naar het hek zou kunnen onthouden. Het laatste wat hij wou was zijn weg kwijtspelen, en voor eeuwig in dit gebied vast te zitten. Plots hield de kater halt en verstijfde zijn lichaam. Zijn blauwe blik ontmoette het gestalte van een onbekende kat, welke duidelijk geen Clankat bleek te zijn. Was dit een huiskat dan? Al wist hij dat Bloodclanners en rogue's zich hier ook vaak bevonden. En aangezien hij al genoeg ontmoetingen had gehad met die katten, hoopte hij met heel zijn hart dat dit een gewone kittypet was en geen eenling noch Bloodclanner.

'Wel wel.' Klonk de poes, waarna ze naar hem toe liep. Voorzichtig nam de roodwitte kater een stapje naar achteren, niet zeker zijnde of hij deze kattin wel kon vertrouwen. 'Wat doet een Thunderclan kat in Twoleg place?' Vervolgde ze kalm, waardoor Zealpaw even schuw met zijn oortjes wiebelde. Zijn blauwe blik flitste van links naar rechts, zo oplettend mogelijk zijnde. Als de poes uit Bloodclan afkomstig was, dan was de kans groot dat ze niet alleen naar hier was gekomen. "Nieuwsgierigheid," Klonk hij, eveneens kalm. Meer voegde hij er niet aan toe, merendeels omdat hij niet zeker was of hij de poes kon vertrouwen. Hij was dan ook niet van plan om te zeggen wie hij was, aangezien hij wist dat zijn vader de vroegere leider van Bloodclan had vermoord. Als ze dit te weten kwamen, dan kwam hij nog lang niet thuis.