[Halloween event groepje 2] Beware because I’m around you, look always beside you~

Barkpaw was al een tijdje geleden op jacht gestuurd wetend dat zijn mentor, Whitelion, hem zou achtervolgen. Natuurlijk kon hij het soms niet laten om achterom te kijken, om te controleren of zijn mentor nergens te zien was. Net toen de apprentice op zijn prooi wilde afspringen, werd het beestje weggejaagd door een hels lawaai. Barkpaw zelf keek verschrikt op van de bosgrond en legde zijn oren even achterdochtig in z'n nek. Wat was dat in Starclansnaam? Bark was direct afgeleid van zijn jachtopdracht en wilde direct achter de bron van het lawaai komen. Zijn blik liet hij even over z'n schouder gaan om te zien of White er wel of niet was. Al snel trippelde hij uit de beschermen van de struiken uit en zag een reusachtig twoleg nest staan. Zijn oortje wenkte even achterdochtig naar achteren en hij zette zich met een zuchtje neer, nadenkend of hij wel alleen verder zou gaan. Dit was onbekend terrein. De vorig keer dat hij alleen weg was gegaan, was de keer dat hij Quietnight's lichaam ontdekte. Er waren reden genoeg om niet alleen een twoleg nest in te gaan. Er waren verhalen die de Elders hen hadden vertelt, verhalen over twolegs die jonge kittens meenamen. Het waren dan wel verhaaltjes zodat de jonge katten zich aan de regels hielden, maar dat wilde niet zeggen dat het niet echt kon voorkomen.

Langzaam stapte de roguepoes langs de grens van bloodclan. Ze had er laatst weer een gezien en dat beviel har helemaal niet, ze werden ze ijdel en hoog van zich, ze zou ze wel eens naar beneden werken die mislukte rattenvangers. Kort schudde ze de poes haar lange vacht uit, dat verdomde zand bleef ook steeds vaker in haar vacht steken. Oftewel, haar humeur was verpest. Nors stapte ze verder, geen tijd zin of ook maar interresse om voorzichtig te doen, zich te verschuilen of te letten op de wind. Waarvoor zou ze. Helaas leidde een hard geluid haar eerder af dan ze iets gevonden had. Haar vacht ging overeind staan terwijl haar oren in haar nek schoten, haar nagel uit hun hulzen en haar ogen in de richting van het geluid, en dat in de fractie een seconde. Maar al snel trok ze weer normaal en kek ze enkel nog nieuwschierig. Wat was er gebeurt. Elke normale kat had zich omgedraaid en weggerend, maar ja, daar ging je al de fout in, een normale kat had ook niet zoveel bloed aan hun pootjes als zij, letterlijk en figuurlijk. Rustig stapte ze op het geluid af tot ze bij een groot twolegnest kwam te staan. Verbaasd keek ze ernaar.

"Ik ben blij dat je niet alleen verder ging" Barkpaw draaide zich zijdelings om toen zijn mentor naast zich verscheen. Hij richtte zijn oortjes direct terug op bij de goedkeurende woorden van Whitelion. "Sta nu op, dan gaan we op onderzoek uit" De zwarte apprentice wilde zich net recht trekken toen hij een klikkend geluid achter zich hoorde. Natuurlijk draaide hij zich om, om te zien wat het was. Iets wat hij misschien beter niet had kunnen doen. Bij het zien van de zwarte spinnetjes ging zijn haar direct rechtstaan en blies hij kort, waarna hij met een behoorlijk tempo achter Whitelion aanliep en hem vervolgens ook voorbij stak. Hij minderde zijn tempo niet, maar draaide zich toch even zijdelings om, om te zien of Whitelion het oog gehoord en gezien had. Of was hij nu aan het hallucineren?

Hij liep verder zonder te kijken of Barkpaw hem volgde, toen hij ineens klikkende geluidjes achter hem hoorde. Whitelion fronste, maar voor hij ook maar iets kon doen vloog de zwarte apprentice hem voorbij. De grote kater draaide zich nu om om te zien waarvan Barkpaw wegrende. Allemaal kleine, zwarte.. Spinnetjes? Klikten voort op toch een stevig tempo. Al zijn witte haren stonden recht omhoog, maar hij mocht geen zwakte laten zien. De pluizige kater dwong zijn haren weer te gaan liggen en liep naar voren. Met zijn poot sloeg hij één van de beestjes weg, maar de overige gingen gewoon verder alsof er niets gebeurd was. Niet in de stemming om levend opgegeten te worden door vreemde spinnebeesten liep hij achter zijn apprentice aan. Recht het twoleg nest in.. Daar was nog een rogue en een kale kittypet. Hij keek met een walgend gezicht naar de kittypet. De rogue was knap, ietsje jonger dan hem maar ze zag er sterk uit; Geen poesje om zonder handschoenen aan te pakken. Whitelion schudde de gedachte weg en keek om zich heen. Opeens begonnen er om hem heen gedaantes te bewegen, alsof ze een signaal gekregen hadden. De witte kater deed zijn best om er niet bang uit te zien, aangezien ze er niet uitzagen alsof ze hem iets zouden aandoen. Hij dwong een neutrale blik op zijn gezicht, al kon hij het niet laten om te sissen naar de gedaantes in de halfduisternis.

~Flut

Zoals hij wel vaker deed was Vaporpaw er midden in de nacht er alleen vandoor gegaan. Hij was langs de grens van het Windclan en Riverclan gebied gelopen richting Fourtrees. Daar was hij langs de Riverclan en Thunderclan grens verder gelopen. Hij was nog maar net op de Thunderclan Riverclan grens toen hij ergens het water in dook. Hier door werd zijn windclan geur een stuk minder. Doordat hij half Riverclan was en ook op een van die katten leek kon hij makkelijker door hun gebied lopen. Het was midden in de nacht dus er zouden toch niet bijzonder veel katten langs de grenzen lopen. Waarom hij hier was bleef hem zelf ook een vraag, hij volgde gewoon de weg die zijn gevoel hem wees. Plotseling hoorde hij een luid kabaal in de verte. Meteen begon hij te rennen, door zijn grote lichaam kon hij gemakkelijk grote stappen en sprongen maken, echter haalde hij de Windclansnelheid niet. Ondertussen was hij het kittypet territorium genaderd, hier kwam het geluid vandaan. Vaporpaw zag vanuit de bosjes dat een aantal katten het zwarte ding binnen gingen. De kater kon zijn nieuwsgierigheid ook niet bedwingen, voorzichtig stapte hij het twoleg nest binnen. Al meteen werd hij van zijn stuk gebracht door allerlei dingen. Zo snel mogelijk herstelde de langharige kater zich. Hij rook hier kittypet, maar ook rogue en... Windclan? Snel schudde hij de laatste restjes water uit zijn vacht. Zijn Windclangeur werd hierdoor sterker, dan zouden ze tenminste weten aan welke kant hij stond. Nieuwschierig, maar ook heel ongemakkelijk keek Vaporpaw om zich heen. Wat er allemaal gebeurde snapte hij niet, een ding was maak zeker. Er was iets mis met deze plaats.

Lichtelijk voorzichtig liep de grote poes langs het gebouw. Het was een nieuw terrein en wij wist hoe sterk dat twolegnest was. Het zag er niet echt stevig uit. Kort snoof ze, ze rook Windclan, maar nog voor ze iets kon doen aan die geur hoorde ze een tikkend geluid. Haar oren spitste zich en haar kop draide zich naar achter. Ze keek naar de spinnen die haar kant op kwam. Waarom tikte ze, en damn ze waren groot man. Ze siste even naar ze en sloeg er naar, maar ze wou ze eigenlijk niet aanraken. Snel draaide ze zich op en sprong het twolegnest in. De regels bij een twolegnest als je erin kwam, er zo snel mogelijk weer uit. Maar haar nieuwsgierigheid won het van haar verstand. Tuurlijk ook zij werd wel eens nieuwschierig. En dit huis, ja dat trok haar aandacht wel. Het was er behoorlijk donker voor een twolegnest, dat van de meeste was juist licht. Kalm stapte de poes rond, over de krakende vloer tussen de schaduwen. Tot ze de windclangeur weer rook. Meteen stapte ze in de richting maar werd toen meer ingeinterreseerd in de naaktkat. De kittypet. Haar ogen gleden langs de drie die er stonden. Een kittypet zonder vacht, de apprentice die ze met een enkele klap eens tegen de grond had gesmeten en een witte kater.Kort bekeek ze hem, voor een windclanner zag hij er best goed uit. Ze keek om zich heen toen er dingen begonnen te bewegen. Ze zag ze niet erg goed maar het waren geen twolegs. Haar blik schoot omhoog toen ze wat vanaf boven naar beneden zag vallen, het was te groot om te ontwijken en toch probeerde ze het, maar daardoor stapte ze tegen een ander aan. Kort bromde ze wat tegen zichzelf. Vrijwel meteen herpakte ze zich en zette haar eigen I dont care houding op, de duistere houding die katten van haar gewend waren.

Barkpaw was net bekomen van wat hij net gezien had, dat hij het tweede niet echt had zien aankomen. Zijn vacht stond recht en zijn oren zakten automatisch in z'n nek. Bark had zijn aandacht totaal op de bewegende dingen gericht, dat hij Sushi eerst zelfs helemaal niet opmerkte. Net toen Barkpaw zich omdraaide naar een vreemde, maar toch bekende rogue geur, werd hij door een bewegend object in een hoek geduwd. De apprentice zag nog net Sushi's vacht en verdween vervolgens verder het huis in. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes bij het zien van Sushi. Als er iets was waar hij bang voor was, was het voor haar. Eigenlijk was het vreemd, want Barkpaw was niet snel bang voor iets. Hij wilde hier zo snel mogelijk weg, weg uit deze twoleg den, weg van dat monster van een rogue. Bark's aandacht werd direct van de rogue gericht bij het voelen van een harde klap in z'n gezicht. Wat gebeurde er zelfs? Het ging zo snel, dat hij niet eens doorhad of het een andere kat was of één van de bewegende dingen. Whitelion, zijn mentor, stond bijna vlak bij een andere kat. Haar geur gaf haar afkomst weer. Kittypet. Had zij er iets mee te maken? Net toen hij zich wilde omdraaien naar de ingang toe, viel er iets omlaag. De apprentice drukte zich tegen de grond, in de hoop niets op z'n kop te krijgen. Hij opende zachtjes zijn ogen toen hij eer duistere stem uit de schaduwen hoorden komen. “Geweldig is het toch, echt geweldig.” De dingen die eerder leken te vallen, hingen nu een staartlengte boven hen. “Maar het was maar een grapje hoor, een grapje!” Een grom ontsnapte langs zijn lippen heen. Waar was hij in Starclansnaam mee bezig?!