LUNA NIVEA [open]

If you're troubled by the visions
The chaos in your mind
If the voices start to whisper

Zachtjes dwarrelden de sneeuwvlokken naar beneden. Ze bedekten de kale takken, het dode gras, de holen en nesten van de Tweebenen. Silverthorn keek op een heuvel toe op dit tafereel. Achter haar strekte het Wilde Woud zich uit. Of het echt het Wilde Woud heette, dat was te betwijfelen, maar Silverthorn was het zo gaan noemen, omdat het de plek was waar veel wilde katten leefden, inclusief zijzelf, van tijd tot tijd. Silverthorn had geen territorium, geen hol, geen nest, geen thuis. Daar had ze zelf voor gekozen, niet geheel bewust misschien. Thuis was waar mama was, dacht ze, voor de zoveelste keer in haar al lange leven. Ze slaakte een zucht en liet zich op haar buik zakken. De sneeuw voelde haast warm aan, nu ze het zelf zo koud had. Een halve maan geleden had het nog gedooid, maar inmiddels sneeuwde het alweer dagen achtereen. Dat en het gebrek aan verse prooi had Silverthorn verzwakt. Alsof ik sterk was, dacht ze spottend. Wat een misselijkmakend schepsel moet ik zijn, voor de katten die mij hier zien liggen. Ik sterf niet, maar ik leef ook niet. Wat ze nog het ergste haatte aan deze situatie, was het zelfmedelijden. Ze probeerde zich groot te houden, stoer en sterk te zijn, maar om de een of andere reden verviel ze altijd weer in dat afschuwelijke wrak dat liep te zeiken over vrijwel alles wat haar overkwam. Nee, dat is niet waar, dacht ze, in een poging zichzelf te verdedigen tegen haar eigen koude woorden. Ik zeur alleen over het gemis, de eenzaamheid. Toch?

Het was niet haar plan geweest om zo dicht bij het Tweebenengebied te komen. Ze verachtte de Tweebenen en de poesiepoesen, ze haatte ze tot in het diepste van haar ziel. Dat hield ze zichzelf en anderen althans voor, maar diep van binnen was dat enkel een masker dat ze over haar angst geplaatst had. Maar angst was dodelijk. Dodelijk voor een poesiepoes, voor een clankat, maar bovenal ook voor een wilde kat. Wilde katten waren evengoed prooien als dat ze jagers waren, het lag maar net aan hun situatie. Toch was Silverthorn doorgaans niet bang om opgegeten te worden door de eerste de beste voorbijganger. Meer dan een stel botten ben ik immers niet, dacht ze, terwijl ze haar hoofd op haar voorpoten legde en naar de witte vlokken staarde, die voor een donkere hemel naar beneden dwarrelden. Toch joeg de strenge vorst haar angst aan. Want dat zij honger had, betekende niet direct dat de andere katten wél genoeg prooi tot hun beschikking hadden – sterker nog, Silverthorn wist dat dat niet het geval was en dat enkele katten over waren gegaan tot kannibalisme. En ja, dat joeg haar angst aan. Ik had het zelf ook kunnen doen. Ze streek met haar staart over de sneeuw. Die kat, die nog zwakker was dan ik. Ze bleef naar de vlokken staren. Diep gezonken. Diep gezonken, zong het door haar hoofd. Even dacht ze dat er echt een kat aankwam. Ze hief haar hoofd op, spitste haar oren en rook, maar er was niets. Niets dan wind en sneeuw en leegte. En het Tweebenenterritorium.

Waarom ze naar het territorium van deze monsters was getrokken, kon ze zelf maar moeilijk beargumenteren. Ja, er waren redenen, maar ze snapte niet goed waarom ze die redenen sterk genoeg had gevonden om naar het door haar zo gevreesde gebied toe te trekken. Als mijn katgenoten mij al angst aanjagen, waarom zoek ik dan een plek op die mij nóg meer angst aanjaagt, dacht ze verward – een verwarring die haar de laatste tijd steeds vaker overviel. Ze sinds haar moeders dood eigenlijk altijd geprobeerd te overleven, voorzichtig te zijn, goed na te denken en het gevaar uit de weg te gaan, maar steeds vaker namen haar gedachten het over van dat overlevingsinstinct. Ze duwden haar richtingen uit die ze eigenlijk niet durfde te gaan, niet zou moeten gaan, maar toch volgde ze die gedachten. Ze liet zich erdoor leiden. Soms pakte het goed uit, dan ontmoette ze bijvoorbeeld nieuwe katten, katten die niet zo slecht bleken als dat ze gedacht had, maar soms pakte het ook minder goed uit.... Soms... Ze zuchtte opnieuw en legde haar kop weer op haar poten.

Maar hier ben je gekomen vanwege de goede momenten, Silverthorn, zei ze tegen zichzelf en ze hief haar kop weer op. Van de sneeuwvlokken keek ze weer naar het Tweebenennesten. Naar de gele lichten die her en der door het territorium verspreid stonden. Het territorium leek nog lichter door de sneeuw, die het licht weerkaatste. Ze rilde, maar niet van de kou. De kou was inmiddels zo ver haar botten binnengedrongen, dat rillen geen zin meer leek te hebben. Langzaam stond ze op, aarzelend. Als je deze plek je rug toekeert, zal ik je nooit vergeven, lafaard, zei ze in stilte tegen zichzelf, maar meteen voegde ze daaraan toe: Maar waarom dan? Het is veiliger in het Woud. In tweestrijd bleef ze staan. De lichten in het Tweebenenterritorium waren aanlokkelijk, ze leken warm, dat moest ze toegeven. Maar het woud, het woud.... Ondanks dat het daar donker en somber was, was het wel de plek waar geen Tweebenen waren. Al helemaal niet nu er zoveel sneeuw lag. Toch... Ze staarde naar het woud en zag de kale bomen, de donkere schaduwen. De eenzaamheid.

Ze was niet naar het Tweebenengebied gekomen omdat ze hier echte warmte dacht te kunnen vinden, maar ze wist dat hier een kat huisde... Een vriendelijke kater... Mijn leeftijd. Ze had de kat ontmoet toen ze voor het eerst – en voor het laatst – in het Tweebenigen gebied was gekomen. Hij was aardig geweest, beleefd... En hij was in haar gedachten blijven hangen. Ze had in de afgelopen jaren wel vaker vriendelijke katers en poezen ontmoet, maar geen enkele... geen enkele... geen enkele zoals hij. Ze wist niet goed wat ze ervan moest denken, van dat warme gevoel dat haar overviel, altijd als ze aan hem dacht, maar ze wist wel dat ze sinds hun vorige ontmoeting de behoefte had gehad om terug te gaan naar het Tweebenengebied. Om hem nog één keer te zien, nog één keer te spreken. Waarom, dat wist ze zelf niet goed. Misschien dat het warme gevoel zich dan nog verder door haar botten zou verspreiden. Misschien dat het warme gevoel de kou dan wel voorgoed kon verdrijven. Misschien.... Misschien zou ik gelukkig kunnen zijn... Die gedachte schudde de zilvergrijze poes snel van zich af. Nee, gelukkig zou ze nooit worden. Dat wilde ze ook niet. Geluk was er om te breken, verdriet... Verdriet was al gebroken, verdriet kon niet meer verbroken worden. Het was een veilige plek waar ze had leren leven, dat verdriet. En toch was ze nu op weg naar een kat die haar misschien wel gelukkig kon maken.

Nee, nee, nee! gilde ze tegen zichzelf. Maak jezelf geen dingen wijs, stomme kat. Ze was al op weg naar beneden, naar de lichten van de Tweebenen toe, maar had zich haast weer omgedraaid, bang dat ze teleurgesteld zou worden. Kijk op zijn minst of hij nog leeft! schreeuwde ze zichzelf in gedachten toe, toen ze tot stilstand was gekomen, en ze hervatte haar tocht. Het Tweebenigengebied was veranderd sinds de laatste keer dat ze hier was. Dat was niet vreemd, want het was al flink wat maanden geleden, sinds ze tussen deze nesten was geweest. Ze rook vreemde geuren en zag vreemde dingen, maar ze herkende ook punten. Nouja, geuren eigenlijk. Waar woonde hij? Waar moet ik heen? Silverthorn nam af en toe een pauze om te ruiken, maar ze wist niet meer zeker welke geuren ze moest volgen. Zijn geur had ze in ieder geval nog niet gevonden. Leef je nog? Zeg me alsjeblieft dat je nog leeft! Ze sloeg af, rook. De vorige keer was ze in blinde angst het Tweebenigengebied binnen gerend, ze had toen niet geroken, niet gekeken. Had ze dat wel gedaan, dan had ze nu misschien de weg nog geweten. Bij een stenen muurtje bleef ze staan. Dit zou het kunnen zijn... Het leek op zijn nest... Maar dat was het probleem... Alles leek hier op elkaar. Somber ging ze zitten, onder de lichtpaal, zoals ze dat de vorige keer ook had gedaan. Ze bekeek de... tuin. Tuin, zo had hij het genoemd. De tuin. En de vrouwenmantel. Daar had ze mogen schuilen, mogen rusten. De vrouwenmantel kon ze nu echter niet zien. Misschien was die ook wel weg. Of misschien zat ze bij de verkeerde tuin, en was hier nooit een vrouwenmantel geweest. Ze had echter niet het lef om de tuin binnen te gaan en te kijken.

Sneeuwvlokken bleven naar beneden dwarrelen, terwijl Silverthorn in het licht zat. Ze keek naar het rare obstakel, het nest. Ben je daar...? Warmte en kou gierden nu samen door haar lichaam, botsten, veroorzaakten een naar én fijn gevoel. Ben je daar, Meneer Tips?

Onder het warme licht van de paal staarde Silverthorn, roerloos als een standbeeld, naar het Tweebenennest, haar hart vervuld met hoop. Sneeuwvlokken dwarrelden nog altijd om haar heen, maar dat deerde haar niet. Toen ze uiteindelijk even omhoog keek, zag ze hun witte figuren duidelijk afsteken tegen de donkere lucht. Ergens in de verte hoorde ze de krijsende stemmen van katten en dat trok haar aandacht. Ze rechtte haar hoofd weer en luisterde aandachtig en hoopvol, maar die ene stem waar ze naar verlangde hoorde ze niet. Dat stemde haar bedroefd en het zo bekende gevoel van eenzaamheid maakte zich weer langzaam van haar meester. De zilvergrijze poes zuchtte zachtjes en moedeloos. Ze liet haar kop hangen en keek toe hoe dikke vlokken sneeuw neervielen op de vaag zichtbare grond. Stoep, dacht Silverthorn. Het is een stoep. Dat de ondergrond in het Tweebenengebied anders was dan in het bos, was haar meteen al opgevallen, toen ze voor het eerst hier was gekomen, maar ze had niet geweten hoe ze het moest noemen. Ze herinnerde zich echter dat Meneer Tips het een stoep had genoemd. Of misschien één van de andere katten die er toen geweest waren, dat wist ze niet meer. Ze streek met haar poot door het dunne laagje sneeuw heen om de stoep beter zichtbaar te maken en draaide haar kop iets, alsof ze oprecht geïnteresseerd was in deze vreemde ondergrond. De interesse was echter niet meer dan een afleiding voor de leegte om Silverthorn heen en een excuus om nog langer hier te blijven zitten. Teruggaan is geen optie, niet voordat ik weet of hij nog leeft. De grijze poes krabte met haar nagel lichtjes aan een kleverige witte substantie die aan de grond geplakt zat. Ik zou de tuin in moeten gaan... Maar durf ik dat?

‘Silverthorn?’ klonk het plots. Silverthorn keek abrupt op en staarde naar de zwarte kater die naar haar toe stapte. Even wist ze niet wat ze moest zeggen. Ze staarde hem sprakeloos aan, terwijl haar gedachten in een wirwar van emoties door elkaar schoten. Uiteindelijk bracht ze haperend uit: ‘Me... meneer Tips?’ Wat kon ze anders zeggen? Nu ze wist dat hij nog leefde... Nu ze hem weer in zijn gouden ogen kon kijken... Ze staarde hem nog altijd aan, niet wetend wat ze nog meer kon doen of zeggen. Zo ver had ze haar plan – voor zover er van een plan was te spreken – niet uitgedacht. Is hij blij me te zien? schoot het door haar heen. Walgt hij van me? Even kreeg ze de neiging weg te rennen. Niet voor Meneer Tips, maar voor de gedachten die zich aan haar opdrongen bij het zien van de zwarte kater. Zou hij nog steeds zo vriendelijk zijn? Ze wilde iets tegen hem zeggen, verklaren waarom ze hier was, maar wist niet wat. Ze wilde hem niet vertellen dat ze speciaal was gekomen om hem te zien. Nee, dat hoeft niemand te weten. Het is een poesiepoes. Tweebenengebroed. Ik ben een Rogue, een wilde... een Loner.

Maar dat hoeft een vriendschap toch niet in de weg te staan...?

‘Noem me Oswald.’ De woorden gleden als een warme druppels regen door Silverthorn heen. Bijna, bijna was ze zover om Meneer Tips... Oswald... een vriend te noemen. Maar zoals zo vaak in haar onzeker leven, durfde ze het nog niet aan. ‘Oswald,’ zei ze beamend. Ze besefte dat ze aan het staren was en wendde haar blik af. Met haar kop naar beneden gewend trok ze haar bek open om wat tegen hem te zeggen, maar de woorden bleven nog altijd weg. Wat kan ik zeggen, wat kan ik zeggen? dacht ze paniekerig, maar ze probeerde zichzelf tegelijkertijd tot rede te brengen. Alsof Meneer- nee, Oswald – alsof Oswald speciaal voor jou naar buiten is gekomen. Hij had gewoon zin om een frisse neus te halen en verwachtte geen gezelschap, dus als je geen gezellig gesprek met hem aanknoopt zal hij dat heus niet erg vinden. Ze keek weer even kort op, lichtelijk nerveus, heel erg timide. Hij lijkt nog niet verveeld... dacht ze hoopvol.

‘Kom,’ zei Meneer Tips en voor een kort moment was Silverthorn blij dat híj het woord nam. Toen hij verder sprak raakte ze echter in paniek. ‘Mijn huis is hier vlakbij. Binnen is het warm.’ Hij nodigde haar uit? In het Tweebenennest?! Ze keek hem geschrokken aan, keek vluchtig naar het nest, wendde haar kop weer naar Oswald toe, trok haar bekje open, sloot hem weer, trok hem weer open. ‘Eh...’ De woorden bleven steken. Ze was enorm gevleid dat hij haar binnen uitnodigde. De meeste katten zouden haar zonder aarzelen in de kou laten zitten, een enkeling zou zelfs een feestje bouwen zodra ze doodgevroren was, maar Meneer Tips... Zou hij tegen elke kat zo zijn? vroeg ze zich af. Ze betrapte zichzelf erop dat ze hoopte van niet. Dat ze hoopte dat hij haar een voorkeursbehandeling gaf.

Maar voorkeursbehandeling of niet, het bleef een Tweebenennest.

‘Ik... Ik...’ stamelde Silverthorn. ‘Dankjewel... maar ik kan écht niet naar binnen.’ Als katten konden blozen, dan was Silverthorn nu van staart tot oren rood geworden. Wat onhandig stotterde ze erachteraan: ‘Het is niet... Ik bedoel... Ik vertrouw je wel... Eh... Ik... Nouja...,’ Ze sloeg dicht, beseffend dat er geen fatsoenlijke zinnen meer uit haar zouden komen, en keek met paniekerige ogen naar Oswald. Way to go, Silverthorn, dacht ze gefrustreerd. Als hij nu omdraaid en alleen naar binnen gaat, heb je dat mooi aan jezelf te danken. Dan kun je weer in je eentje terug naar de wildernis. Nauwelijks hoorbaar mompelde ze: ‘Sor... sorry...’

Silverthorn besefte dat ze enorm knullig moest overkomen, zoals ze daar zat, met haar hoofd naar beneden gewend en haar stamelende woorden, maar het lukte haar gewoon niet om zelfverzekerd over te komen. Ze richtte haar groengele ogen beschaamd op haar voorpoten, die viezer leken dan anders, deels door de witte sneeuw eromheen, deels omdat Meneer Tips er zo verzorgd uitzag. Ik had me moeten wassen voordat ik hierheen kwam. Ik had mijn nagels moeten verzorgen en mijn vacht... Ik had op z’n minst... Ze werd zich er pijnlijk van bewust hoe smerig ze eigenlijk wel niet was, met haar beklitte haren en haar gescheurde nagels.

Meneer Tips leek zich er echter niet aan te storen. Althans, dat probeerde Silverthorn zichzelf wijs te maken. Hij had je echt niet binnen uitgenodigd als hij je vies had gevonden. Hij is nog steeds even hoffelijk. Nee, hij zweert echt niet samen met de Tweebenen. Nee, nee, nee! ‘Het geeft niet,’ zei de zwarte kater, even vriendelijk als daarvoor en Silverthorn vroeg zich af waarom er niet meer katers waren zoals Meneer Tips. Oswald zou nooit een zwakkere kat uitlachen of van haar prooi beroven. Hij zou nooit een hongerige kat laten sterven of aanvallen... Dat weet ik zeker! Het leek één van de weinige zekerheden in Silverthorns leven: de oprechte vriendelijkheid van deze zwarte Tweebenenkater.

‘Kom dan tenminste naar mijn tuin. Er is een afdakje waar we tegen de sneeuw en de wind kunnen schuilen,’ zei Oswald uitnodigend. De vrouwenmantel? dacht Silverthorn, maar ze ging nog eens na wat hij gezegd had en hij had met geen woord gerept over de struik. Misschien is die struik ook wel in haar winterslaap, kaal en met sneeuw bedekt... Het was grappig hoe erg ze gehecht was geraakt aan een struik, puur om de goede herinneringen die hij met zich meebracht. Ze had sinds haar vorige bezoek aan het Tweebenengebied in de Wildernis vaker op de planten om haar heen gelet, maar ze was tot haar spijt nooit meer een vrouwenmantel tegengekomen. ‘Eh...’ bracht Silverthorn uit. ‘Ja... Ja, graag... Als ... Als je dat niet vervelend vindt?’ Ze was overeind gekomen en schudde zachtjes de sneeuw van haar vacht af, wat nauwelijks lukte. Ze keek schuchter naar Oswald Tips, bang dat hij haar alsnog weg zou sturen.

Gelukkig krabbelde Oswald niet terug. ‘Het is deze kant op,’ zei hij, als een echte heer. Silverthorn wilde dat ze hem een dame terug kon geven, dat ze zich kon gedragen zoals dat van een nette poes verwacht werd, maar ze wist niet hoe. Haar moeder had haar nooit kunnen leren hoe je je behoorde te gedragen en... nouja... had ze nog wel geleefd... Silverthorn vroeg zich af of ze dan wél geleerd had hoe een dame zich gedroeg. In de wildernis heb je geen dames en heren, dacht ze en ergens speet dat haar. Zou de Wildernis niet veel aanlokkelijker worden als er wél dames en heren waren? Galante katers die deftige poezen zouden beschermen tegen wilde beesten?

Ondanks dat ze onder de indruk was van Oswald, bleef ze toch op haar hoede toen ze met hem mee liep. Ze probeerde de spanning in haar lichaam voor hem te verbergen, maar kon het toch niet laten af en toe schichtig om zich heen te kijken. Ze probeerde ook elke geur op te vangen die ze tegenkwamen en ze probeerde de Tweebenengeuren te herkennen, maar om de één of andere reden leek werkelijks alles te zijn overspoeld door die vreselijke geur. Op een gegeven moment ging Meneer Tips voor haar lopen, de tuin in. Silverthorn volgde hem langzaam, ietwat onzeker. Ze herkende de tuin, maar zag tot haar verdriet de vrouwenmantel uit haar herinneringen niet. ‘Waar is de vrouwenmantel?’ vroeg ze zacht, toen ze weer bij Meneer Tips was. ‘Zo heette ze toch? De vrouwenmantel?’ Even was ze bang dat ze het verkeerd onthouden had, dat de plant een andere naam had gehad.

Plotseling klonk er gemauw. ‘Hallo daar! Wie zijn jullie? Ik ben nieuw hier!’ Silverthorn keek geschrokken op toen de stilte van de avond zo onverwacht werd verbroken. Ze dook in een reflex ineen, terwijl haar ogen zochten naar de bron van het geluid. Al gauw vonden haar ogen een jong katertje. Aarzelend keek ze naar Oswald, hopend dat hij het woord zou nemen. Ze voelde er zelf weinig voor om deze jonge kater te vertellen wie ze was en waar ze vandaan kwam, uit angst dat hij haar zou veroordelen voordat ze uitgesproken zou zijn. En dus zette ze al haar hoop op Meneer Tips, in de hoop dat hij raad wist met deze situatie.


OOC: Sorry for the wait ^^;

Silverthorn bekeek het jonge katje dat hen aangesproken had en zoals een echte oude kat betaamd dacht ze terug aan lang vervlogen tijden. Het katje leek op één van haar broers – een broer die nu inmiddels ook al oud zou zijn, of misschien al dood. Weemoedig bedacht ze zich dat het niet zo had mogen zijn, ze hadden niet uit elkaar moeten gaan. Op het moment kon ze zich niet eens meer herinneren waarom ze elkaar in de steek hadden gelaten. Was het haar schuld geweest, haar keuze, of was het de keuze geweest van haar broers? Deed het er überthaupt toe? Als ze elkaar weer tegen zouden komen, zou zíj in ieder geval bereid zijn hen weer te begroeten als haar broers. Áls ze elkaar weer tegen zouden komen, want als er iemand wist dat de dood achter elke boom school, dan was het Silverthorn wel.

Langzaam ontspande ze zich weer wat meer, toen Meneer Tips het woord nam en de kitten beleefd begroette. Helemaal ontspannen lukte natuurlijk niet, want hé, ze was nog steeds in een gebied dat haar door en door angstig maakte. Ze luisterde naar Meneer Tips stem. Alle warmte keerde terug in haar lichaam toen hij haar een dame noemde. Ze wilde spinnen, maar hield zich in. In plaats daarvan glimlachte ze naar Meneer Tips en daarna weer naar de kitten. De kitten vertelde dat hij Avalanche heette. Silverthorn vond het als een chique naam klinken, maar durfde haar mond niet open te trekken. Ze wilde de aandacht absoluut niet op zichzelf vestigen en voelde zich ongemakkelijk. En hoewel ze niet vijandig stond tegenover nieuwe katten, moest ze toegeven dat ze wilde dat de kitten weg zou gaan. Hij was zo jong en enthousiast, dat hij misschien wel Tweebenen naar zich toe zou lokken en die gedachte maakte haar bang en alert.

Haar adem maakte wolkjes in de lucht en ze zag dat ook de kitten het koud had. Hij rilde en merkte op dat hij toch maar beter terug naar binnen kon gaan. Hij groette hen vriendelijk een goedenacht en verdween toen weer uit hun beeld.

Silverthorn wachtte even tot ze er zeker van was dat de kitten echt weg was. Ze spitste haar oren en probeerde de verschillende geuren in het Tweebenenterritorium uit elkaar te halen. Het begon tot haar door te dringen dat er wel degelijk verschil zat tussen de ene tweebeen en de andere tweebeen. Hun geuren kwamen overeen, maar toch leken er subtiele verschillen te zitten tussen de geur uit het ene nest en de geur uit het andere nest. Ze glimlachte naar Meneer Tips en vroeg zachtjes, verlegen bijna: ‘Zijn er erg veel katten hier, in het territorium? Ik probeer ze te ruiken, maar de geuren van dingen die ik niet ken zijn zo overweldigend.’ Ze durfde Meneer Tips niet meer aan te kijken nadat ze dit had opgebiecht. Hij zou haar vast een dom oudje vinden.

OOC: Omdat Avalanche al heel lang niet meer online geweest is en ik dit topic te leuk vind om zomaar dood te laten gaan, ben ik zo vrij geweest Avalanche het topic uit te godmoden. Hope no-one minds. :3

NaNoWriMo Wordcount: 2.734/50.000