Redding van Mr. Steen

Nors stapte hij door, tilde zijn poten overdreven hoog op waarbij het leek alsof hij op een onzichtbare mars pas mee danste. 'En ik zei nog zo, niet telkens weg rollen,' tussen zijn tanden hield hij een klein steentje vast, waaruit het bleek dat hij zijn woorden daarop had gericht. Zijn goudkleurige ogen keken droogjes voor hem uit, zijn hoog optrekkende poten waren besmeurd met modder. Ook het steentje zag er niet echt schoon uit, iets waarbij hij zijn tong ver in zijn mond terug trok om de vieze smaak maar niet te hoeven proeven. 'Want dan moet ik weer achter je aan,' mopperend liep hij door, zijn borstelige staart parmant in de lucht gestoken als persoonlijke uithangstok. Zijn staart strilde even, zijn oren spitste zich waarbij een gevoel van opluchting door hem heen stroomde. Op een huppel pasje hobbelde hij naar de rivier toe om daar halt te houden. Onintelligent keek hij om zich heen, totdat zijn oog op een nabij gelegen plasje viel. Met een glimlach die er nogal vervromt uitzag doordat hij het steentje nog in zijn bek had liep hij hier naar toe. Ondanks zijn grote interesse in hygiëne - iets waardoor hij zich moest inhouden om niet in gillen uit te barsten door zijn viezen poten - vond hij water niet zo'n heel prettig iets. Met een droge plons liet hij het steentje in de ondiepe plas vallen, om tevreden toe te kijken hoe de modder losweekte en het steentje langzaam schoon werd. Met zijn nog besmeurde poot spatte hij voorzichting in het water om het steentje heen en weer te bewegen en de overige viezigheid eraf te krijgen.

Yuriko liep door de bossen en luisterde naar het rustig kabbelende riviertje aan zijn linkerzijde. Hij raakte vermoeid van het elke keer weer zijn gewonde poot mee te slepen. Vlak voor zijn wandeling had hij weer wat papaverzaadjes genomen om de pijn te verminderen. Yuriko pufte even en net toen hij even wilde uitgaan rusten dacht hij iemand te horen praten. Verbaasd keek hij om zich heen. Wie was daar? Yuriko liep verder met zijn blik sterk gericht op de rivier waar het geluid vandaan kwam. Zijn zwarte oren dansten op en neer en nieuwsgierig zag Yuriko een grijs gestreepte, langharige kater met zijn voorpoten voorzichtig in het water spetteren. Yuriko trok zijn wenkbrauw even op. Wat was deze kat aan het doen?
'Hee!' riep Yuriko en trippelde voorzichtig over wat stenen heen die verspreid waren door het water om aan de overkant te komen. Het koude water spatte tegen zijn poten en de rosten glibberden onder zijn voetkussentjes door. Heel even genoot Yuriko van de verkoeling aan zijn pijnlijke poot. Toen kwam hij aan aan de overkant en hij nam de vreemde kater eens goed in zich op. Er stond een grote, langharige kater voor hem met een schijnbaar zachte vacht die grijs was met zwarte strepen. Hij had mooie goudkleurige ogen en was gefixeerd op iets dat in de rivier lag. Geïnteresseerd speurden Yuriko's ogen het water af om te zien wat de grijze kater zijn aandacht had getrokken. Hij zag echter alleen maar wat steentjes en zacht bodemzand. De kater spetterde nog steeds in de rivier en water spatte in Yuriko's gezicht. Hij kneep zijn ogen even dicht en trok zijn kop terug. Toen ging Yuriko rechtop zitten en wreef zijn gezicht droog.
'Zeg, wat ben je eigenlijk aan het doen?' vroeg hij de kater nieuwsgierig aankijkend.

Mr. Steen ligt in een plasje naast de rivier. Ik las dat het niet helemaal duidelijk was, maar dat je het weet :3

Alsof hij doof geboren was bleef zijn poot in het plasje slaan. Deels om de modder hier vanaf te krijgen, deels omdat hij aan de ander kant niet te veel water aan zijn vacht wilde en deels om Mr. Steen schoon te krijgen. 'Eigen schuld, niet zeuren als je verdrinkt,' sprak hij zonder hindering door, negeerde de kat die naar hem geroepen had. De steen was zelf na een slag van zijn poot de helling afgevallen om besmeurt te raken met modder. Alsof hij met een levenszaak bezig was stonden zijn goudkleurige ogen uiterst ernstig, liet uiteindelijk zijn achterste zakken omdat het schoonmaken toch iets langer duurde dan geplant. Achter hem was de kater uit het water gekomen, iets wat Rainpelt nog steeds negeerde. Naar zijn mening stond de kat veel te dichtbij, wat wilde hij van hem. Zijn kop kwam iets lager te hangen toen hij merkte dat hij de kat nat gespetterd had, begon ongemerkt iets harder te slaan in de richting van de kater. Gewoonweg om het feit dat hij veel te dichtbij zat. Een geïrriteerde snuif, duidelijk overdreven voor het moment, was te horen van zijn kant bij de onnozele woorden van het dier. Met een ruk draaide zijn kop om en bleef zijn poot boven de plas hangen waarbij deze voor het moment uit drupte. Rainpelts ogen vernauwde zich aanzienelijk waarbij zijn goudkleurige ogen even over het dier heen schoten. Wit, mannelijk, veel jonger. Conclusie; oninteressant. 'Olifantjes zoeken,' beantwoorde hij de vraag dood serieus nadat zijn ogen naar die van hem waren geschoten. Met een laatste, overdreven zucht wat aangaf dat hij dúidelijk gestoord was door de kater draaide hij zijn kop terug om zijn ogen weer op de plas te richtten. Zijn poot bleef stil hangen, zijn bek zakte langzaam open waarbij zijn ogen zich verwijdde. 'Mr. Steen?' zijn stem piepend en hoog, zijn achterste die met een ruk omhoog kwam waarbij hij zijn neus bijna in de plas duwde.'MR. STEEN?' alsof de wereld verging gilde hij naar het water, zag tussen de enkele stenen die in de plas naast de rivier lagen zijn eigen steen niet meer. Herkende hem niet meer nu hij schoon geweekt was. 'NEE,' verschrikt zette hij zijn voorpoten aan weerzijde van de plas. Zijn ogen schoten in een razend tempo heen en weer, zocht tussen de steentjes zijn eigen. Met een dramatische kreun bleef zijn kop hangen, sloot hij zijn ogen om zo voor enkele secondes te blijven staan. 'Gefaald, alweer. Weer een leven voorbij,' met een poetische draai van zijn staart leek hij opzij te hellen om als een dronkenman die last had van zijn enkel een paar stappen opzij te doen. Met een ruk stond hij weer op vier poten, draaide zijn kop naar de vreemde kater om deze vernietigend aan te kijken. 'Jíj,' alleen zijn beschuldigende stem zei al genoeg. 'Dit is jou schuld!' met samen geknepen lippen en opgetrokken neus keek hij de kater aan alsof deze net voor zijn ogen had beweerd dat hij misschien toch maar moest stoppen met toneel lessen.

Yuriko raakte even geïrriteerd toen hij het idee kreeg dat de kater hem op een gegeven moment expres nat spetterde, maar liet het gevoel al gauw weer gaan. Hij had nu geen zin om te vechten of om zichzelf te verhitten. De kater negeerde hem sowieso volkomen. Yuriko begreep het niet helemaal. Had hij iets fout gedaan? Opeens schoot de kater om en keek hem niet al te vriendelijk aan. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was antwoordde de kat op zijn vraag:
‘Olifantjes zoeken,’
De poot van de kater bleef bewegingloos boven het water hangen en dikke druppels dropen ervan af. De gouden ogen van de kater schoten even langs zijn blauwe en concentreerde zich toen weer op het water. De kat slaakte een diepe zucht waardoor Yuriko het idee kreeg dat hij zich aan hém irriteerde in plaats van andersom. Even grinnikte Yuriko vanbinnen. Hij kon wel raden wat de kater van hem dacht.
Bah, waarom komen die onnozele rotjong toch altijd mijn werk verstoren. Kunnen ze nu nooit eens iemand anders gaan dwarsbomen? Misschien had hij ook wel gelijk. Opeens zakte de bek van de oudere kat omlaag en zijn ogen sperde zich wijd open. Yuriko bewonderde zich nog steeds over waar de kater nu zo in geïnteresseerd was geweest en wat nu beduidend zijn schrik veroorzaakte. Nog steeds hing de poot van de kat doodstil boven het water en geschrokken piepte hij:
‘MR.STEEN?!’
Gelijk schoot de kater omlaag met zijn neus bijna in het water waardoor Yuriko naar achterschoot. Wat was hier aan de hand? Wie is mr. Steen?
‘NEE,’ kreunde de kater en Yuriko keek voorzichtig naar de plas waar waarschijnlijk ‘mr. Steen’ moest liggen. De andere kat zette zijn poten aan weerzijden van het plasje en zijn ogen speurden het water wildzoekend af. Yuriko werd er een beetje zenuwachtig van en stond op. De kater kermde dramatisch en sloot zijn ogen, diep in gedachten verzonken, dacht Yuriko. Wie was deze kat en wat was hij in hemelsnaam aan het doen?!
‘Gefaald, alweer. Weer een leven voorbij,’ zei hij toen en draaide zijn staart om en wankelde op en neer alsof hij overrijp fruit had gegeten. Yuriko’s oren gingen even plat. Wie was er nu dan overleden? Toch zeker niet mr. Steen? Opeens werd Yuriko verstoord uit zijn vragende brein toen de kater opstond en hem vernietigend aankeek.
‘Jij, dit is jouw schuld!’
De lippen van de kater knepen zich samen en hij trok zijn neus op.
‘Ehm sorry denk ik?’ vroeg hij eerst nog verward. Toen bedacht Yuriko dat zijn vragende houding misschien de kater irriteerde en stelde zichzelf wat zelfverzekerder op.
‘Het spijt me zeer, meneer.. Meneer wie?’
Yuriko dacht dat deze aparte kater misschien een spelletje met hem speelde en speelde het maar mee. Hij vond deze kater wel grappig, maar liet hem wel in zijn waarde. Yuriko kende deze kat niet en wist niet van hem te verwachten.

dramatisch was hij omver gevallen, om zichzelf net op het laatste moment op te vangen en wat sukkelige en trippelende pasjes van een dronkaard opzij te zetten. Zijn kop laag, een al even dramatische trek rond zijn mond en zijn ongelovige ogen in het niets gericht. Hij was hem kwijt. Alwéér. Hij was alweer Mr. Steen kwijt geraakt. Enige aandacht op de andere kater had hij niet gericht, was met zijn hoofd alleen maar bezig bij het feit dat hij de steen verloren had in het plasje. In een ruk had hij zijn aandacht op de vreemde kat gericht, had hem vernietigend aangekeken om hem ervan te beschuldigen dat dit zíjn schuld was. 'Moordenaar,' dramatisch schoot zijn stem de hoogte in bij zijn zoveelste beschuldiging, om zijn vernietigende blik op de kat gericht te houden. Zijn bek zakte open, zijn ogen verwijdde zich bij het haperende en onzekere antwoord dat hij terug kreeg. 'Denk ik?' sisde hij nijdig terug, herhaalde zijn woorden op een al even geïrriteerde manier waaruit duidelijk was dat hij niet tevreden was met het antwoord. Al even krachtig snoof hij neerbuigend, liet zijn goudkleurige ogen nog over het jonge dier gaan toen deze besloten had wat aan zijn houding te doen. 'Meneer Kat voor jou,' beantwoorde hij zijn vraag nog met de vage irritatie in zijn stem. Zijn borstelige staart had onrustig heen en weer gezwiept, maar stak nu weer parmantig in de lucht. Voor een laatste keer richtte Rainpelt zijn ogen op de plas om treurig naar de steentjes te kijken. Uiteindelijk sloot hij zijn ogen, tilde zijn kin op om in een statige houding te gaan zitten en zijn borstelige staart rond zijn poten te slaan. Zijn goudkleurige ogen opende zich weer, vernauwde toen ze op de vreemde kater gericht werden. 'Snotneus. Aangezien het jóu schuld is dat Mr. Steen verdronken is word het tijd dat je je leven gaat wagen aan het vinden van het goede, perfecte, meest magnefieke steentje. Een steentje die mijn schone, fantastische en wonderbaarlijke innerlijk weerspiegeld,' zijn stem op een vleierige toon zodra hij over zichzelf sprak, zijn neus in de lucht gestoken en een doodserieuse blik in zijn ogen. 'Sjoefsjoef, waarom zit je hier nog. Als je niet weet waar je moet beginnen draai dat leeghoofdige koppetje van je dan maar om. Een rivier met een rivier bodem vol steentjes,' Het puntje van zijn staart wipte op en neer bij zijn voorboten, zijn oren opgestoken en op het vreemde dier gericht. Een emotieloos gezicht, bloedserieus over iets wat een dramatische ramp was voor een vijfjarige peuter. In zijn ogen was het van levensbelang, en als de kater zijn wens niet zou vervullen zou hij wraak nemen. Wraak op zijn manier.