The filthy smell of BloodClan. [&SUNSET]

Tevreden keek Dice naar het hoopje muizen dat hij had gevangen gisteren en vandaag. Hij nam één van de muizen en begon het op te eten. Zijn blik bleef zo nu en dan hangen op de opening van zijn miezerige schuurtje. Hij had de eigenaren van dit weiland allang niet meer gezien en hoopte dat ze nooit meer terug zouden komen. Dit was nu zijn plek, zijn territorium. Hij vond het echter saai om hier te blijven en dus stond de robuuste kater op en liep uit zijn schuurtje. Het muisje dat hij eerder had opgegeten drukte een beetje op zijn maag, maar Dice werd misselijk toen hij een geur rook die hij zo erg verachtte: het was de geur van BloodClan. De zwarte kater deed een paar stappen vooruit zodat hij uit zijn territorium kwam en keek om zich heen. Hij boog zich naar voren en drukte zich daarna laag tegen de grond terwijl hij de omgeving controleerde en zijn neus het werk liet doen. En plotseling zag hij haar. Ze had een zwarte vacht net als hem, ogen zo zilver als de maan en leek erg op haar gemak te zijn. Dice boorde zijn nagels woedend in de aarde. Hoe kon zo'n smerig ruikende poes zich op zo'n kleine afstand van zijn territorium bevinden? Nee, sprak hij zichzelf streng toe, hij moest rustig blijven. Hij moest het spelletje spelen dat hij altijd speelde. En dus stond de kater rustig op en bewoog zich langzaam naar de poes toe, maar beelden schoten in zijn hoofd van zijn dode broer en hij verstijfde even. Play the game you always play, sprak hij zichzelf streng toe. En dus bewoog de kater zich opnieuw naar de poes toe. 'Wel, hallo,' sprak hij zo charmant mogelijk tegen de poes, maar diep vanbinnen verachtte hij haar. 'En wat doet zo'n mooie poes zo dichtbij mijn territorium, als ik vragen mag?'

Vol met nieuwe moed stapte de poes weg van een tweebeennest, die ze zojuist had geterroriseerd. Haar staart zwiepte uitdagend, en ze staarde naar een kater die haar kant op kwam. "Leuk geprobeert, kater." Zonder haar zilveren blik op de zwarte pels van de kater te werpen, liep ze stevig door. Ze had wel de charmante toon in zijn stem gehoord, en gezien hoe hij verstijfde door haar bloodclangeur. "Dichtbij je territorium, niet in." Schreeuwde ze na, een een sierlijke grijns vormde op haar gelaat. Ze draaide zich weer om en stapte stevig verder. Haar staart hielt ze deels elegant en deels afkeurend in de lucht.

Sorry sorry sorry voor short!

Zo zo. Een pittige tante. Dit werd nog een hele uitdaging voor hem. Hij grijnsde onwillekeurig. Wilde hij dit wel? Hij had echt een hekel aan de BloodClan. Zelfs poezen verleiden van de BloodClan ging hem te ver. Deze katten waren verantwoordelijk voor de dood van zijn broer, dus waarom zou hij zich inlaten met zo'n kat? Zijn beslissing was gemaakt toen hij haar afkeurende beweging zag. Met een snelle beweging drong Dice zich uit zijn territorium, snelde naar de poes toe en sprong op haar rug. Hij drukte haar met zijn klauwen stevig tegen de grond en boog zich naar voren. 'Scheer je weg, vuile BloodClan-cat,' siste hij in haar oor. 'Moordenaars van mijn broer worden hier niet getolereerd. Scheer je weg en zorg dat ik je nooit meer terugzie. BloodClan-cats zijn het niet eens waard om ook maar geacteerd vriendelijk tegen te doen, laat staan te charmeren.' Hij haalde zijn klauwen niet al te zacht weg en sprong van haar rug af, waarna hij achterwaarts neerkwam op de grond en naar de poes keek. Zijn charmante houding van daarnet was geheel verdwenen nu hij besefte hoe belangrijk zijn broer voor hem was. Nee, deze poes verdiende zijn charmante houding niet. Ze verdiende de dood.

Met een flinke ruk draaide de zwarte poes zich om, en voordat de kater bovenop haar kon springen; schoot ze weg. "Noem me nooit meer vuile bloodclancat!" siste ze, furieus mepte ze zijn staart in zijn gezicht. "Ik heb ook haat aan mijn eigen clan, dus stel je niet zo aan." Vervolgens draaide ze zich weer om, en stapte weer weg. "En Jij charmeren? Geen foxdung valt voor zo'n kater als jij." Boos draaide ze zich weer om, en staarde hem recht en strak aan met haar prachtige zilveren ogen. Dreigend stapte ze dichterbij. "Ik ben geen moordenaar, de enige reden dat ik erbij zit is om wraak te nemen op mijn vader!" Na die zin draaide ze zich alweer om en stapte nog verder weg van de kater, en zwiepte haar staart geirriteerd heen en weer.

Dice miste haar, wat hem enorm frustreerde. Hij verachtte zichzelf bijna bij het idee dat hij charmant had proberen te zijn tegenover haar. Ze was er althans niet ingetrapt, maar toch. Hij kon haar op zoveel andere manieren pijn doen, daar had hij zijn charmes nu eens echt niet voor nodig. Hij liet zich in jachthouding zakken en richtte zijn oren naar voren om te luisteren naar wat ze te zeggen had. Zijn houding viel bijna weg toen hij hoorde dat ze haat had aan haar eigen Clan. Daarna werd hij meteen weer alert. Misschien was het één grote grap en probeerde ze hem in de val te lokken. De laatste woorden deden echter zijn nieuwsgierig wekken, maar woede laaide weer op toen de poes zich omdraaide. Hij deed een uitval naar haar staart. 'Hé, hier blijven jij,' siste hij boos. Met één grote sprong belandde hij over haar heen en kwam voor haar neer. Dankzij zijn grootte was het mogelijk om dat te doen en de kater draaide zich om, waarna hij in haar zilveren ogen keek. Als hij eerlijk moest zijn, waren die ogen vrij speciaal. Hij boorde zijn klauwen de grond in zodat hij deze niet in haar vacht zou zetten en keek haar aan. 'Hoe bedoel je dat je je Clan haat? En waarom wil je wraak nemen op je vader?' sprak hij. Hij was nu al iets meer gekalmeerd, maar hij wist niet wat hij hiermee aanmoest. Hij stond recht tegenover één Clanlid van de Clan die zijn broer om het leven had gebracht. Eén verkeerde opmerking en ze was dood.

Snel stapte de poes naar achteren toen de kater voor haar gevoel een stuk te dichtbij kwam. "Omdat mijn vader een psychopaat was en mijn hele familie - behalve mij - heeft uitgemoord!" Nu staarde ze hem strak en doordringend aan. "Ik haat mijn clan omdat ik geen moordenaar ben." Haaar zilveren ogen waren nog steeds op de kater gevestigd, en har oren zaten plat op haar kop gedrukt. "En jij? Waar komt jouw ambitie om poezen te charmeren vandaan?" Haar kaken klemde ze stijf op elkaar. Ze was woest, geen idee waarom maar dat was ze gewoon. "Hoewel ik nog geen training heb gehad in de bloodclan, moet je me niet onderschatten." Siste ze kwaad. Ze had werkelijk geen idee waar die woede vandaan kwam, die opeens verdwenen was. "Wauw ik had geen idee waar dat vandaan kwam." Snel sprong de poes een stukje naar achteren, haar oortjes normaal en haar vacht gewoon plat.

De verbazing kwam in grote maten in hem op toen de poes hem vertelde waarom ze bij de BloodClan zat en nog meer toen ze de reden vertelde. Het leek hem een vreemd, bijna niet te begrijpen verhaal, maar hij moest haast wel. Welke vader doodde nou een hele familie? Hij kon het zich niet voorstellen. Hij had dan ook geen vader en geen moeder gehad, hij had alleen zijn broer en zijn eigenaren gehad. Als hij het zo hoorde, was het een voordeel dat hij geen vader had gehad. Hij kon echter niet zeggen dat hij medelijden met de poes had, want zo'n Clan als BloodClan joinen deed je nog altijd niet. BloodClan was een veel te erge Clan. Je zou beter wraak op je eentje kunnen nemen, maar domme poezen zoals zij begrepen dat toch niet. 'Dat zit in mijn aard,' snauwde hij op haar vraag, 'dat heeft geen bepaalde reden. Sommige katers kunnen ook poezen versieren zonder reden, weet je.' Hij loog, dat wist hij, maar zijn verleden ging deze poes niets aan. Hij zou nooit vertellen hoe zijn broer om het leven was gekomen en al zeker niet aan een BloodClan-cat. Hij wist zeker dat ze helemaal niks meende van wat ze zei en dat ze eigenlijk gewoon een leugenaar was. 'Je laat jezelf zelfs trainen door die gestoorde, op moordbeluste katten?' sprak hij verafschuwd. Hij dook ineen. 'Ik hoop dat je genoeg hebt gehad aan je training voor je de BloodClan joinde, want van mijn part kun je oprotten naar de hel.' Hij ontblootte zijn tanden en boorde zijn klauwen woedend in de aarde onder hem. Nee, hij ging niet socialiseren met een BloodClan-cat. Ze verdiende het niet om aardig tegen gedaan te worden. Een BloodClan-cat verdiende nooit genade, wat de redenen ook waren om de BloodClan te joinen. Woedend deed de kater een uitval naar voren. Hij maakte een schijnbeweging en mepte toen vervolgens met uitgeklapte klauwen naar haar poot toe.

Door haar perfecte reflex en snelheid, sprong ze een stuk de lucht in toen de kater onder haar tegen de plaats waar haar poot net stond mepte. Na de landing van de zwarte poes dook ze woest sissend in een jachthouding, en zwiepte haar staart boos heen en weer. "Waarom iedereen altijd zo agressief?" Vervolgens deed ze alsof ze vol naast hem sprong, maar dankzij haar snelheid kon ze zich meteen weer afzetten om bovenop de kater te duiken, die ze met gemak omrolde. "Training van rogues, sweetheart." Vervolgens voerde ze een trucje uit, waarbij het gezicht van de kater vol getroffen werd door haar uitgeslagen klauwen, waarna ze vervolgens een aantal snorharen uit zijn neus trok. "Je vraagt erom!"

'Omdat je een vuile vieze BloodClan-cat bent, daarom,' snauwde hij haar toe, voor hij volledig ten onder ging. Ze had schijnbaar voorzien wat hij ging doen en niet veel later was hij diegene die op de grond lag. Het wakkerde zijn woede alleen maar aan, maar het deed hem ook denken aan zijn broer. Hoe had deze zich gevoeld toen hij aangevallen werd door een BloodClan-cat en hij een fatale wond toegediend kreeg? Was hij bang of in paniek? Voelde hij zich dapper? De kater siste van pijn toen klauwen langs zijn gezicht schraapten. Vervolgens stampte hij met zijn achterpoten zo hard hij kon tegen haar buik en wist zich onder haar uit te werken, waarna hij hijgend weer overeind. 'Ik hoop dat je geen kittens kreeg, want dan had je echt pech gehad,' zei hij smalend tegen haar. 'Niet dat ik een idee zou hebben welke kater nu voor een smerige BloodClan-cat valt, maar goed.' Hij sprak het gemeen uit en voelde bloed langs zijn wang naar beneden druipen. Hij deed een paar stappen achteruit zodat ze hem niet opnieuw kon verrassen en wachtte af.

"Kittens?" Siste de poes, terwijl ze haar kaken in de staart van Dice zette. Met een hoestgeluidje spuugde ze het bloed uit. "Jij bent ook niet erg goed in het schatten van leeftijden." Ze dook onder de kater, en dankzij haar adembenemende snelheid had ze zo de staart van de kater vast die ze vastgreep. "Niet dat ik een idee zou hebben welke kater nu voor een smerige BloodClan-cat valt, maar goed." Woede fonkelde in haar ogen toen ze dacht aan Vulture, waar ze hopeloos verliefd op was, maar hij had haar achtergelaten. Hoewel ze wist dat veel katers voor haar waren gevallen in haar verleden - en nu - was hij de enige waar ze interesse in had. "Ik ken er anders genoeg." Beet ze, haar woede gaf haar adrenaline en haar adrenaline gaf haar kracht. Genoeg om de staart van de kater met een ruk achteruit te trekken en vervolgens te staren hoe hij haar verassingen afwachtte. Sunset drukte haar poot op het lange, hoge gras wat nu omver boog en in de katers gezicht terecht kwam. Om hem te pesten en af te leiden, bleef ze dat doen met steeds andere plukjes, waarna ze met een enorme sprong aan de andere kant van de kater belandde.

Pijn schoot in zijn staart toen de poes hem daar raakte, maar hij gaf geen krimp. Hij weigerde zich te laten intimideren door hetzelfde soort dat het leven van zijn broer weggenomen had. Hij zou haar doden als dat moest, hij zou haar laten weten hoeveel pijn het deed om net niet vermoord te worden. Hij zou in elk geval nooit meer aardig doen tegen een BloodClan-cat. Nooit meer. Hij zou niet meer charmant doen, hij zou haar gewoon direct aanvallen de volgende keer. Haar vieze geur drong zijn neus opnieuw binnen en hij wachtte geduldig tot ze klaar was met haar pesterijtjes. Zij mocht misschien snel zijn, maar dat was hij ook. Hij draaide zich dan ook ongelooflijk snel om toen ze zichzelf achter hem verplaatste en klauwde naar haar oor. 'Wanneer ga je nou eindelijk eens beseffen dat je niet moet spotten met me?' Met zijn hele gewicht sprong hij tegen haar aan en drukte haar hardhandig tegen de grond. Zijn nagels boorden zich ongenadig diep in haar vel. 'Jij vuile BloodClan-cat,' siste hij haar toe. 'Jouw soort heeft ervoor gezorgd dat ik een dierbare verloor, besef je dat dan niet? Besef je dan niet dat dankzij jouw smerige vriendjes ik één van mijn beste vrienden en één van de dierbaarste leden van mijn familie ben verloren?' Bij elk woordje dat hij sprak drukte zijn nagels steeds harder in haar vel, alsof hij haar de pijn van zijn woorden wilde laten voelen.

"Alsof jij de enige bent die de dierbaarste uit je familie bent verloren!" Blies de poes kwaad, haar staart had ze dik omhoog gestoken van woede, en haar zilveren ogen fonkelden furieus. "Ik had nooit in deze rotclan gezeten als mijn familie niet was uitgemoord en ik als hulpeloze kitten werd opgejaagd door allerlei katers, dus jouw soort kan ik ook haten!" Na een woest gesis stortte de poes zich op de kater, en klauwde haar nagels in zijn zwarte vacht. Na een kreet van woede scheurde ze met haar nagels zijn vel open. Woede verblindde haar en woest hijgend en schreeuwend haalde ze haar nagels over de kater, greep naar zijn snorharen onder het vechten die ze er hardhandig uittrok. "Je vraagt er zelf om!" Duizelig van de boosheid strompelde ze naar achteren. Ze struikelde bijna over haar eigen poten, en haar felle zilveren ogen schenen furieus als twee zilveren lichtjes.

De woorden van de poes maakten Dice alleen maar bozer. Moest hij soms begrijpen dat de kattin haar toevlucht had gezocht tot BloodClan om zich te kunnen wreken op katten die haar het leven moeilijk maakten? Hij zou veel meer respect voor haar hebben gehad als ze het als Rogue had proberen op te lossen. Als Rogue kon je namelijk ook ervaren worden als je de juiste katten daarvoor ontmoette. Hijzelf had bijvoorbeeld genoeg spieren gekweekt door sterk te zijn op zichzelf. 'Een domme poes, dat ben je,' snauwde hij haar toe, 'je zou beter moeten weten dan de BloodClan te joinen. De BloodClan is vervloekt. Het zou veel beter voor je zijn geweest als je gewoon op jezelf was gebleven.' Hij schreeuwde het uit van pijn toen de poes haar woede op hem reageerde. Ook een of twee van zijn snorharen moesten eraan geloven, maar Dice besteedde daar zijn aandacht niet aan. Toen hij merkte dat ze duizelig was van haar eigen daden, sprong hij naar voren en belandde zijn klauw niet veel later in volle voort op haar neus, het pijnlijkste plekje voor een kat die hij maar kon vinden. 'Je moest je schamen om je bij BloodClan te voegen. Die Clan is niet goed voor geen enkele kat. Wraak kan je ook nemen als Rogue,' snauwde hij haar toe, waarna hij achteruit sprong zodat ze hem niet opnieuw onverwacht kon verrassen met haar acties.

"Wel, dat jij vind dan maar." de poes slaakte een kreet, en deed alsof ze een rechteraanval ging doen, maar deed een linker zodat ze haar klauwen perfect in zijn vel kon zetten. Met een enorme kracht duwde ze de klauw dieper in zijn flank, waarna ze met een ruk het vlees opentrok, en er allemaal plukjes vacht tussen haar klauwen waren gaan zitten. In een flits sprong ze op de rug van de kater en zette haar klauw op zijn voorhoofd, en trok die met een ruk naar achteren zodat de kat enorm duizelig zou worden, en met een boogje sprong ze bovenop hem en hield hem stevig tegen de grond aan gedrukt. "Stomme kater,"

Onderwerp: Re: The filthy smell of BloodClan. [&SUNSET]