Shadows are every where in the dark

Light is every where.
In time, in life and on places.
Light is never gone.
But what about Darkness......

Timekit rende voor iets weg, ze wist niet wat. Ze was angstig en bang, iets ging achter haar aan. Het wilde haar pakken, het wilde haar pijn doen maar waarom zou ze rennen. Waarom zou ze niet stoppen, ze draaide zich om en keek het duister aan. Het had geen ogen maar ook geen gezicht of een lichaam. Ze werd wakker en gaapte even. Ze had nachtmerries maar was nergens bang voor, alleen voor een kort moment. Vaak gingen nachtmerries over de duisternis die altijd je wereld verduisterde, alleen was er altijd veel licht. Licht van de maan en hun voor ouders. Ze knipperde even met haar ogen en voelde dat ze naast een broertje en zusje lag, ze woelde even voordat ze opstond. Ze was uiteindelijk wakker geworden, ze zag haar moeder nog dood stil slapen. Ze ademde diep in en stapte naar voren naar de uitgang van het Nursery, ze had de laaste tijd alleen nachtmerries eerst was ze bang maar daarna overheerste ze erover. Ze staarde recht vooruit, het was nog vroeg. Ze wist dat ze niet naar buiten mogt maar toch, het voelde vrij. Ze voelde de wind in haar vacht waaien, het was koud en ze rilden maar ze moest sterk blijven. Ze staarde omhoog waar de maan scheen, hoog door de takken. Ze sloot kort haar ogen, ze draaide zich om en liep weer terug naar de groep. Alleen bleef ze even stil staan en nam een korte blik naar de uitgang, ze wilde naar buiten maar moest binnen blijven. Ze moest luisteren, luisteren naar wat haar moeder te zeggen had. Ze ging twee vosselengtes van de uitgang vandaan zitten, ze bleef nog in het Nursery. Ze zat in het maanlicht die de duisternis verjaagte, dromen en nachtmerries weghaalden.
{Open}

De jonge kitten glimlachte slaperig toen hij hoorde dat zijn zusje opstond. Hij wist niet wie het precies was, want hij vond het moeilijk om de namen te onthouden, maar hij besloot haar te volgen. Gapend stond de groot gebouwde kitten op en piepte zachtjes, om de aandacht van zijn zusje te krijgen. Helaas leek ze hem niet te horen, dus liep Riverkit op haar af en duwde ze haar om. Hij piepte opnieuw als begroeting en gaf haar een likje over haar grijze oortje. Nu wist hij het weer. Dit was zijn grijze zusje, die heette natuurlijk Timekit! "Ha-" Wat kwam daarna ook alweer? "Lo" Miauwde hij en hij stak speels zijn achterwerk omhoog, om aan te geven dat hij wilde spelen. "Tik!" Miauwde hij, terwijl hij zijn zusje hard op haar pootje tikte en zo aangaf dat ze tikkertje gingen spelen. Ze moest wel meedoen, anders vond de kitten haar saai.

Time keek naar de lucht die prachtig straalde, ze wilde niemand wakker maken. Ze moest eigenlijk wel een groot voorbeeld voor haar jongere sibbelings zijn net zo als River, ze keek naar haar grijze poten. Waarom, waarom was ze hier. Waarom leefde ze hier, ik weet het niet meer. Dacht ze en sloot haar ogen met kalmte, vlug spitste ze haar oren maar door de grote poot stappen kon ze al horen wie het was. Het was River, wat deed hij zo vroeg op. Ze had hem toch niet wakker gemaakt, ze liet een zacht zuchtje horen en deed als of ze zijn piep niet hoorden waarna ze een harde duw tegen haar rug aan kreeg. Ze viel maar vlak daarna schoot ze overeind met een glimlach, ook haar broer maakte weer een piepje als een begroeting. Ze zag hoe zijn oren speels in het rond bewogen, zelf deed ze dat niet en legde haar oren speels in haar nek. "Ha-" Miauwde de kater vlug, ze keek hem verbaast aan. Ze zwiepte kort met haar staart die ook speels in het rond bewoog, ze moest misschien wel rustig doen om niet de andere wakker te schoppen. "Lo" Piepte River en hij stak speels zijn achterwerk omhoog, haar ogen straalde gelijk uitdagend en ging gelijk met haar achterwerk omhoog en likte haar scherpe tanden af. "Tik!" Zei de kater speels en tikte op haar poot, zelf keek ze nu verbaast. Waarom tikkte hij op haar poot, ze lachte kort en sloeg met haar poot op zijn poot waarna ze vlug naar achter sprong en uitdagend met haar staart zwiepte. Ze rende vlug het nursery dieper in en liet het aan niemand merken, ze liep op haar teentjes langs de katten die sliepen maar vast zal haar broer gaan draven en met grote stappen haar volgen.

Eerst leek Timekit wat verbaasd, maar toen deed ze vrolijk mee en een harde lach verliet het bekje van de grote kit. Hij rende wat lomp achter haar aan, maar ze was veel te snel en hij struikelde over zijn poten. Met een plof viel hij op zijn kop en boos stond hij op. Een zachte rommel klonk uit zijn keek en geschrokken keek hij om zich heen. Had hij dat geluid gemaakt? Wat cool! Hij probeerde het nog een keer, maar het lukte niet meer. "Wa!" Zej hij verbaasd tegen zijn zusje en keek verwonderd aar zijn borst. Wat was hij ook stoer!

Time dwarrelde door het Nursey heen, hopelijk vond haar broer haar nooit. Ze giegelde even en keek in het rond of haar broer ergens was te bekennen, ze hoorde verderop een klap. Ze keek geschokt op en kwam naar hem toe, ze liep sierlijk over de slapende katten heen en probeerde niet op ze te staan. Ze staarde naar haar omgevallen broer, ze tikten hem een paar keer aan met haar poot en hoorde een rommel uit haar broers buik komen. Ze kroop wat meer naar achter en staarde hem aan, ze kreeg langzaam een glimlach. Ze kwam wat dichter naar hem toe, hij was vrolijk en was trots op zijn rommelende geluid. "Wa!" riep haar broer, even keek ze in zijn trotserende ogen. Zou ze het zeggen waardoor het kwam of zou ze hem nog vrolijk laten, even dacht ze na. 'Weet je River, dat geluid komt uit je buik omdat je honger hebt.' Zei ze vriendelijk, ze voelde zich echt de oudste. Zij wist al alles en het voelde niet fijn om haar broer dommer te laten lijken ter wel het niet zo bedoeld was, ze voelde iets in haar hoofd. Het klopten. Ze schudden haar hoofd, ze keek weer naar haar broer. 'Ik wil naar buiten.' Zei ze en staarde naar de uitgang, 'alleen mogen we niet en kunnen we niet.' Piepte ze en staarde met haar blauwen ogen naar haar broer, hij had een mooie naam vernoemd naar de rivier. Zij was vernoemd naar de tijd die altijd door tikten, ze zuchtte en probeerde zich eerder te concentreren op de situwatie. Ze wist niet hoe haar broer zou reageren, waarschijnlijk zou het hem niks boeien.

'Weet je River, dat geluid komt uit je buik omdat je honger hebt.' Huh? Had hij honger? Opnieuw klonk het harde geluid en wat teleurgesteld keek hij zijn zus aan. "Doe jij die geluid ook soms?" Vroeg hij, zijn teleurstelling plaatsnemend voor nieuwsgierigheid. Opeens besefte Riverkit zich dat ze nog een spelletje aan het spellen, en hij tikte zijn zusje weer hard op haar poot. "Ha! Nu jij!" En hij rende alweer weg, totaal niet oppassend of er andere katten waren en hij hoorde wat au's en piepjes. 'Ik wil naar buiten.' Verbaasd keek de grote kater om, naar zijn zus, die er eigenlijk veel kleiner uit zag dan hem. Naar buiten? Maar waarom dan? Vond ze hem niet leuk? 'alleen mogen we niet en kunnen we niet.' Mochten ze niet naar buiten? Aha, nu werd het interessant. Met een grijnsje op zijn gezicht keek hij haar aan. "Tuurlijk wel!" Miauwde hij, en hij stapte demonstratief naar buiten, de nursery uit. Zie je, hij kon het wel hoor!

Timekit keek haar broer aan, zij leek ouder doordat ze zoveel wist maar haar broer was ouder. Ze staarde naar hem maar wist dat ze hem teleur gesteld had, ze voelde een meedelijdend gevoel. "Doe jij die geluid ook soms?" Vroeg haar broer aan haar, zelf knikte ze naar hem. Even keek ze naar zijn blauwe ogen, hij moest misschien nu naar mama om daar wat melk te halen. Vaak zag ze ook in het Nursery een mannelijke kater bij een moeder poes, zo'n mannerlijke kater werd dan voor de kittens papa genoemd. Waarom hadden hun geen mannelijke kater een papa figuur, ze staarde even weg tot ze weer een harde poot op haar poten voelde. Deze poot was van Riverkit, ze staarde hem aan en glimlachte. "Ha! Nu jij!" Hoorde ze zijn stem en zag hem wegrennen alleen bleef zij stil staan, het was geen tijd om hem te plagen maar ze was zenuwachtig. Ze wilde niemand wakker schoppen, ze kromp ineen alleen zag ze haar broer terug komen en rende naar de uitgang. Nee, dat mocht hij niet doen. Het was gevaarlijk zij haar moeder altijd, "Tuurlijk wel!" zei haar broer uitdagend en was al buiten. Vlug ging ze achter hem aan, "Het mag niet River!" Riep ze streng. Gelukkig stond ze nog binnen, toch voelde ze iets vanbinnen pijn doen. Ze greep hem bij zijn staart en probeerde hem naar binnen te trekken, "ik wil niet meer dat je zo iets doet" zei ze met zijn staart in haar mond. het klonk streng maar dat moest de oudere doen alleen was ze niet ouder als haar broer alleen zo'n gevoel had ze wel, ze zwiepte geïriteerd met haar staart en liet hem los.

"Het mag niet River!" Riep Timekit, zijn zusje, nog, maar hij keek al nieuwsgierig rond. Wat was hrt kamp groot! Overal liepen grote katten, en hij dacht zelfs Dawnstar te zien! Wow. Riverkit slaakte een harde piep toen er opeens aan zijn staart getrokken werd. Boos keek hij zijn grijze zusje aan, en hij slaakte een diepe zucht. Wat was ze saai! "Pf, jij niks durft!" Miauwde hij, nadat zij gezegd had dat hij nooit meer naar buiten mocht van haar. "En, ikke ouder!" Gromde hij laag, terwijl hij iets uit zijn poten voelde komen. Vol vreugde keek hij, en zag dat dit zijn nageltjes waren! Die had hij nog nooit eerder gezien. Hij krapte boos langs zijn zusjes schouder, ook al zou ze het amper voelen.

Timekit staarde kort het Nursery binnen, haar ouders en haar zusjes sliepen nog. Ze voelde weer een pijnlijke steek in haar hoofd, alleen ook op haar borst. Ze staarde omzich heen, ze zag haar broer even een kreet geven. Hij was er niet blij mee met al die regels, alleen had ieder zo zijn of haar regels. Hun mochten niet het kamp uit, ze zou nooit aan kunnen dat een van haar sibbelings zou verdwijnen of zij die nooit meer ou zien. Ze keek naar haar poten toen ze haar broer had binnen gekregen, de kater slaakte een zucht uit. Uit woeden kon ze wel haar klauwen in hem slaan, alleen zou ze dat nooit doen haar respect voor hem was te sterk. Hij betekende te veel voor haar net als de andere, "Pf, jij niks durft!" Miauwde Riverkit kwaad. Ze staarde hem aan met een kille blauwe blik. Ze had geen zin in ruzie, "En, ikke ouder!" Kwam een respectloze reactie van haar broer. Ze wiebelde kort met haar oor, "dat is waar." Antwoorde ze kort. "Alleen niks durven is een ander verhaal," zei ze daarna en wreef met haar poot over zijn bol.

Onderwerp: Re: Shadows are every where in the dark