The little light in the dark night

Hij zag de poes zichzelf ontspannen, waardoor hij zich zelf ook wat meer op zijn gemak voelde. "Whirlwind," stelde ze zichzelf voor. Ze leek niet vijandig, tenminste, in zijn ogen niet. Hij keek even in haar richting. 'Rapidfire.' zei hij. Nu het compleet stil was geworden en hij haar nu goed kon zien, merkte hij op dat ze twee felblauwe ogen had, die in zijn richting tuurde. "Dus, hoe is het aan de overkant?" vroeg ze. Hij glimlachte even en tuurde het donkere bos in aan zijn kant. 'Prima, en daar?' vroeg hij. Stiekem had hij zich altijd al afgevraagd hoe het zou zijn om een ShadowClan kat te zijn, om van kikkers te leven en voort te bewegen in het drassige territorium. Zouden zij er aan gewend zijn of ook nog moeite mee hebben? Het waren allemaal onbeantwoorde vragen die waarschijnlijk ook nooit beantwoord zouden worden.

Hij hoorde Whirlwind zachtjes grinniken en kon het niet laten om eventjes te lachen."Fijn, maar wel drassig en nat. Dat is aan de overkant wel anders, niet waar?" zei Whirlwind. Rapid knikte en glimlachte. 'Dat klopt,' hij keek even het bos in. 'Kan je het vanaf daar goed zien? Hier ziet het ShadowClan bos er namelijk heel donker en griezelig uit.' hij glimlachte even en op dat moment kwam er een enorm ding voorbij racen. Hij schrok even en kwam daarna weer tot rust. Het was altijd even schrikken, zo'n beest. 'Die kwam onverwachts..' zei hij zachtjes. Hij had het ding eigenlijk niet horen aankomen. Hij keek even of Whirlwind okay was. 'Ik zal maar niet proberen om dat pad over te steken,' hij glimlachte. 'Of zal ik?' miauwde hij op een mysterieuze toon. Het zou wel makkelijker zijn om een gesprek te voeren, hij zag het sowieso nog niet zo zitten om terug naar het kamp te gaan. Deze poes maakte hem een beetje meer geïnteresseerd in ShadowClan. Ze leek anders dan de anderen die hij eerder ontmoet had.

"Het is ook best griezelig," Zei Whirlwind. Hij keek een beetje raar op voor dat, je eigen territorium griezelig vinden? Het maakte hem wel geïnteresseerd. 'Goed griezelig of fout griezelig?' grapte hij een beetje. Blijkbaar was Whirlwind ook geschrokken van het beest, hij was dus niet de enige die een beetje verzonken was in het gesprek. Hij lachte een beetje in zichzelf en keek weer haar kant op. "Dat weet ik niet, maar wat als ik eerst het pad oversteek?" ze legde de nadruk op 'ik'. Hij keek haar even aarzelend aan. 'Maar wat als jou iets overkomt?' vroeg hij. Hij keek haar diep in de ogen aan en slaakte opeens een gaap. 'Oeps, mijn excuses.' zei hij en keek haar weer aan. 'Weet je het zeker?'

"Ben ik zo saai?" vroeg Whirlwind. 'Nee, nee, helemaal niet!' zei Rapid snel, en glimlachte haar toe. Eerlijk gezegd, hij was wel geïnteresseerd in haar. Zoveel katten uit een andere Clan kende hij niet. "Niet echt," zei ze. Hij trok zijn mond open om te protesteren, maar voordat hij ook maar iets kon zeggen vervolgde ze haar zin. "Maar ik doe het wel." Hij keek haar even aan. Meende ze die? 'Ik kan ook wel-' begon hij, maar ze was al opgestaan en had haar poten al op het pad gezet. Rapidfire stond op en ging dicht bij het pad staan, zodat als er iets gebeurde, hij er meteen bij was. Ze stak veilig het pad over en tot zijn opluchting was er niets gebeurd. Ze ging echter wel dicht tegen de rand zitten, maar ze deed net alsof er niets aan de hand was, dus negeerde hij het ook maar. "Dus," zei ze. Rapid keek haar even aan. Haar felle blauwe ogen kleurde goed met haar wit zilveren vacht, het was een mooie poes, moest hij toegeven. Hij ging weer rustig zitten en keek haar aan. 'Zo is het fijner om een gesprek te voeren,' zei hij en glimlachte. 'Whirlwind.'

Hij vroeg zichzelf af waarom hij een ShadowClan poes op zijn territorium liet komen, maar op een of andere manier deed het hem weinig. Whirlwind zag er niet uit alsof ze kwade bedoelingen had op het territorium, helemaal niet zelfs. Ze zag er eerder nieuwsgierig uit, misschien was dat ook wel de reden dat hij haar hier liet zitten. Hij was toe aan een gesprek, en hij was ook wel geïnteresseerd in het leven van andere katten, vooral Whirlwind, omdat ze niet van zijn Clan was en niet zo'n duister type was, zoals de algemene ShadowClan kat. "Dat klopt inderdaad," zei Whirlwind, terwijl ze tegenover hem ging zitten. "Rapidfire." Op dat moment moest hij even lachen. 'Ik heb echt geen idee waarom ik jou hier laat zitten, ik word nog vermoord als ik gezien word,' zei hij op een onserieuze toon. 'Achja, ik was wel toe aan het gezelschap van een vreemde.' vervolgde hij en glimlachte haar toe. Hij vroeg zich af, wanneer ze beide terugkeerde naar hun kamp, ze elkaar nog een keer zouden ontmoeten. Iets aan Whirlwind liet zijn rebelse kant tot leven komen, even buiten de regeltjes treden kon toch geen kwaad?

"Je hoort mij te vermoorden," grapte Whirlwind. Rapid lachte en keek haar aan. 'Maar hoe zou ik jou nou kunnen vermoorden?!' Hij zei het een beetje overdreven, maar het was waar. Ook al kende hij haar nog maar net, het voelde alsof ze al een tijdje vrienden waren. "We zijn veilig tot dageraad," zei ze. "En nu is het moonhigh." Rapid keek even omhoog en besefte dat ze gelijk had. Het liefst wilde hij tot dageraad blijven zitten, maar hij wist niet zeker of Whirlwind wel akkoord ging daarmee, dus waagde hij het maar niet om het te vragen. 'De tijd gaat zo snel..' zei hij een beetje in zichzelf. "Ken je veel katten uit andere clans?" vroeg Whirlwind ineens. Hij keek hierdoor op. 'Eerlijk gezegd niet. Ik ken sowieso vrij weinig katten...' Hij bleef even stil en keek daarbij weg. 'En jij? Je lijkt mij vrij sociaal.' Hij keek haar weer aan en glimlachte.

De kattin haalde haar schouders op. "Ik ken katten binnen mijn clan, maar geen die ik echt als vriend kan bestempelen." zei ze. 'De enige kat waarmee ik echt bevriend ben is mijn zusje,' zei hij, zodat ze wist dat hij met hetzelfde rondliep. 'Sinds mijn trauma is het leven opnieuw opbouwen in de Clan lastig.' Vervolgde hij. Hij wist niet waarom hij erover begon, de beelden flitste alweer in zijn hoofd. Maar nu hij ouder was kon hij er beter tegen, maar het was nog steeds hard. "Misschien zijn de dagen warm, maar s'nachts kan het soms als leafbare voelen," zei Whirlwind ineens. Dit leidde hem een beetje van de gedachtes af. Hij glimlachte. 'Sinds leafbare is er ook maar weinig veranderd in het territorium, terwijl het altijd zo mooi is wanneer de bladeren weer groen worden en de prooi weer dikker.' zei hij. Hij voelde de bries ook door zijn vacht waaien, maar voelde er weinig van. 'Hier, ik hou je wel wat warmer.' zei hij en ging wat dichter tegen haar aan zitten. Hij bedoelde het niet verkeerd of flirterig, maar dit deed hij ook bij Clangenoten als ze het koud hadden, dus waarom niet bij Whirlwind? Ze waren immers toch allemaal katten.

Whirlwind leek eerst nog wat verrast, wat hij volkomen snapte, maar gelukkig ontspande ze zich snel. Toen merkte hij pas hoe koud hij het eigenlijk had. "Thanks," zei Whirlwind. Rapid glimlachte naar haar. 'Geen probleem,' hij rilde even. 'Zo warm is het 's nachts niet, ook al is het Green-Leaf.' merkte hij op. Hij vond het jammer dat Green-Leaf dit jaar laat was, maar tegelijkertijd vroeg hij zich ook af waarom. Had het met de Twolegs te maken? Of was het gewoon natuurlijk.. Hij wendde zich af van zijn gedachtes en keek omhoog naar de pasgeboten maan. 'Hij lijkt zo scherp nu,' zei hij, met zijn ogen op de dunne, halve cirkel gericht. Hij zuchtte en moest aan zijn ouders denken, hoe zouden zij het nu hebben? 'Zouden de katten in StarClan écht alles krijgen wat ze hier niet hebben kunnen krijgen?' vroeg hij zich hardop af. 'Ik bedoel, zouden ze hun familie net zo erg missen als zij hen?' hij flapte die vraag er zo uit, die vraag die zolang aan hem had liggen knagen. Elke avond vroeg hij het zich opnieuw af, en waar de StarClan katten waren die in de vergetelheid waren opgelost, of hij wel herinnerd zou worden na zijn dood, daar was hij het meest bang voor. Maar hij zou er niet overna moeten denken.

Hij voelde een steek van verdriet en wendde zich even af, het was moeilijk alle beelden weer te zien, hoe hard hij zijn ouders had zien vechten om het leven van hem en zijn zusje te beschermen. Uiteindelijk had hij gewenst dat hij mee had gevochten en dat ze misschien een kans hadden gehad om te winnen van de rogues. "Ik hoop van wel," Zei Whirlwind, die hem van de vreselijke beelden wegrukte. Hij keek haar aan, een traan over haar wang zien rollend. 'Hey,' zei hij met een medelevende en beetje oppeppende stem. 'Ik ben er voor je.' zei hij en drukte zich troostend tegen haar aan. Ze verdiende de steun die hij niet had gekregen, en hij wilde het niemand aandoen om iemand te verliezen, wie het ook was in haar geval. Natuurlijk wist hij niet wat er gebeurt was, maar hij kende wel het bittere gevoel van gemis.