just looking around...

De nacht was koud, zoals vaker deze tijd. Maar helder. Zo helder, dat de zilveren sterren de witte vacht van de poes alleen nog maar lichter deden lijken. Ze bewandelde een glimmend dwaalspoor, zoals ze genoemd was. Alleen - zoals altijd - was ze op weg naar fourtrees. Het was donker en koud, maar ergens was er een vreemde bron van warmte. Het was een geur van frisse wind en moorland. Het was een kat van de WindClan. "Is d-daar iem-iemand?" klonk een jonge mannenstem. Zijn woorden trilden. Haar nachtblauw ving lichtgroen. Het waren de ogen van de kater die de nacht doorkliefden. Lucent keek hem zenuwachtig aan. In het vage licht van de maan en de sterren kon ze een lichtgrijze tabby onderscheiden. Ze schatte hem niet ouder dan een apprentice. "Ja, ik." zei ze zacht, onwillig om hem te laten schrikken. "Heb ik je laten schrikken?" vroeg ze voorzichtig.

De jonge WindClanner glimlachte. "Een b-beetje." stotterde hij. Luce keek toe hoe hij iets dichterbij liep. "Oh..." antwoordde ze. "Dat-dat spijt me." Onhandig probeerde ze zijn blik te ontwijken. "I-ik ben Shadepaw." sprak hij. Toen keek Lucent hem aan. Deze kater leek niks kwaads in de zin te hebben. En hij was rustig. Niet zoals de andere Clankatten die ze ontmoette. Zo vaak waren de katten die ze ontmoette zulke kletskousen, en hyperactief. Of juist een superkwaad persoon. Hij leek niet zo te zijn. "Ik ben Lucentstray." miauwde ze. Haar spreken was nog steeds op dezelfde verlegen toon, bijna gefluisterd. "Sorry als ik je rustige moment verstoorde." Haar nachtblauwe blik werd van hem afgewend.

Ze kon vaag zien hoe de apprentice zijn kop schudde. "N-niet erg hoor." klonk zijn antwoord, al was het niet helemaal naar waarheid, zag Luce. Je hoefde geen superslim persoon te zijn om dat te zien. Langzaam sloot ze haar nachtblauwe kijkers even helemaal af van de wereld. Daarna schoven ze ook op traag tempo weer open en keken ze de kater aan. "H-hoe is het in R-RiverC-Clan?" vroeg hij stotterend. Lucent gaf een zenuwachtige zwiep aan haar staart. "Eh, goed..." zei ze voorzichtig. Natuurlijk was dat ook niet helemaal waar; ook hun deel van het bos was aangetast door de afgelopen bare-leaf, maar haar Clan verraden was natuurlijk niet de bedoeling.

Hij knikte dat hij het begreep. "Oké, in W-WindClan ook..." was zijn antwoord. Lucent mocht de kater wel. Hij had zeker niks kwaads in de zin, daar was ze nu van overtuigd. Een zacht gesnor rees op in haar keel. "Goedzo..." miauwde ze zachtjes. Haar staart gaf twee kleine tikjes naar links en naar rechts, terwijl haar oren tgen deze richting in draaiden. "Ken jij Riverpaw?" vroeg de WindClankater plots. Vragend keken haar nachtblauwe lampjes hem aan. "Eh, nee, ik ben bang van niet." antwoordde ze. Glimlachend keek ze even weg. "Wel, van naam," gaf ze toe. "Maar ik heb hem nooit gesproken..." Ze zocht naar enige woorden om verder te zeggen, maar ze kwam er niet uit. Gesprekken beginnen was niet echt iets waar ze de beste in was. Integendeel, zij nam nooit enig initiatief daartoe. Maar omdat de andere kater daar ook niet toe in staat leek te zijn verzamelde ze wat moed en sprak langzaam maar zeker een nieuwe vraag uit. "Dus... Hoe oud ben je?" Ze kon zichzelf wel bijten, maar om één of andere reden wilde ze dat dit gesprek door zou gaan.

Hij leek het te begrijpen. Toen ze naar zijn leeftijd vroeg antwoordde hij dat hij twaalf moons was. De stotter in zijn stem raakte hij niet kwijt. "Ik word b-binnenkort w-warrior." Hij voegde het er nog snel aan toe. Naar begrijpen knikte Lucent even kort met haar glanzend witte kop. "Dat ben ik zojuist geworden." Haar stem was nog altijd op zachte toon hoorbaar, maar minder verlegen werd ze wel. Misschien kon ze vrienden maken, voor het eerst in haar leven. Ze zou het absoluut speciaal vinden. Luce was nu niet bepaald de beste in vrienden maken, maar ze kon het in ieder geval proberen.

Een nieuwe glimlach speelde om zijn lippen toen ze hem vertelde dat ze pas warrior was geworden. "D-dat is l-leuk voor je." zei hij vriendelijk. Oh, hij had zo'n fantastische stem. Dat hij stotterde hoorde Luce bijna niet; zijn stem erachter was lief en vriendelijk. Een stem die ze nog nooit eerder zo gehoord had. Ze wist niet waarom ze deze kater mocht, maar ze mocht hem. Gewoon, vanzelf. En daarom vlogen de woorden ook vanzelf uit haar mond. "Ik vind je erg aardig, wist je dat?" Wel, ze had het gevraagd. Niet dat het haar bedoeling was geweest; integendeel. Ze had hem eigenlijk nog wat verder willen observeren. Maar of hij nu al wist dat ze hem mocht of straks pas, dat maakte niets uit, bevond ze uiteindelijk. Toch durfde ze hem niet te lang aan te kijken, dus nadat ze hem even had aangekeken in zijn oplichtend groene kijkers, keek ze naar boven, naar de Silverpelt en de maan. De nachtelijke lucht was kil, maar de hemel was prachtig. Ondanks dat deze net zo blauw was als haar eigen ogen, leken haar kijkertjes toch twee lichtpuntjes, die als zaklampen enkel een vage lichtbundel verspreidden. Ze hield van de nacht. Waarom? Gewoon, de pracht van de avondwereld en de stulte om haar heen, dat was één van de beste gevoelens op de wereld.

Zijn zachte stotters klonken dankbaar naar haar. "B-bedankt." zei hij langzaam. Haar blauwe ogen keken bemoedigend naar hem. Op haar snuit vormde zich niet veel anders dan een glimlach. Omdat hij stotterde werd hij er alsmaar schattiger op. Het was een oprecht lieve kater, besefte Lucent. "Ik vind j-jou ook heel aardig." Haar glimlach kon alleen nog maar verbreden na zijn woorden. Eigenlijk wilde ze gevleid naar de grond kijken, maar haar blik was niet af te wenden van de tabby apprentice. "Dankje," sprak ze terug, langzaam, maar zeker. Ze voelde iets in haar keel borrelen. Een gevoel wat haar lichaam nog nooit eerder zo had verwarmd als dit. Iets wat maakte dat ze wilde lachen en huilen tegelijk. Het gevoel alsof ze weer leefde, zoals ze zo lang geleden pas weer had gedaan. Deze kater had de kracht om haar zich op haar gemak te laten voelen, en dat was weinigen eerder gelukt. Ze verheugde zich niet op het moment dat hij weg zou moeten gaan. Want dat moest hij. Ze hadden allebei hun eigen Clans om voor te zorgen. RiverClan voor haar, en WindClan voor hem. Ze hadden hen allebei thuis nodig. Maar ze wilde niet dat hij wegging. Ze wist niet waarom. De witte kattin ging nu zitten, haar ogen nog altijd op de oudere apprentice gericht. "Dat heeft nog nooit eerder iemand tegen mij gezegd..." gaf ze toe, ietwat miserabel. Het was waar. De kater had haar oprecht weten te raken en het voelde fijn.