The darkness of the night [Rowanflame]

Een van de mooiste delen van het Shadowclan territory, niet alleen maar omdat de plek was waar ze was opgegroeid, maar ook omdat dit de enige plek was waar ze rust kon krijgen. De wind had geen grip op de naalden van de pinetrees, dus hoefde ze zich geen zorgen te maken over irritante geluiden van ritselende bladeren. Haar geel/groene ogen waren half gesloten, terwijl ze in de schaduwen van een van de bomen zat. De nacht was gevallen en een crescent moon stond hoog aan de hemel, niet krachtig genoeg om het pad voor haar te kunnen verlichten. Achter haar klonk het geluid, zacht maar het was er, van pootstappen op een naalden dek. "Het is dat ik je beter ken, Rowan, anders had ik je nog aangezien voor een indringer en hadden mijn net gescherpte nagels nu in jouw nek gestaan," antwoorden ze kort, met een kleine sluwe glimlach op haar gelaat, terwijl ze haar slanke lichaam omdraaide naar de kater.

Ag ja, Scarletbriar kon hij wel achterna zitten, een beetje stangen. Gewoon om dat zij het soort poes was die hij mocht. En dat was ook de reden waarom hij haar nu achtervolgde. Zijn massieve poten raakte de grond geruisloos, en zijn zwarte vacht maakte dat hij nauwelijks zichtbaar was in de nacht. "Het is dat ik je ken, Rowan, anders had ik je nog aangezien voor een indringer en hadden mijn net gescherpte nagels nu in jouw nek gestaan," klonk haar stem onverwachts. Echter liet Rowanflame niet blijken dat het onverwachts kwam en dat hij dus verrast was dat zij hem opgemerkt had. Hij zette een duistere grijns op, en grinnikte. Hij hief zijn kop en knipperde met zijn ogen. "Ah, dat had ik je wel willen zien proberen," klonk zijn stem, nuchter. "En hoe gaat het met mijn prinsesje," klonk zijn stem terwijl hij dichter naar haar toe kwam. Zijn houding was uitdagend en een tikkeltje nonchalant tegelijkertijd.

"Is dat een challenge die ik hoor, of gewoon een kat die dom genoeg is om iemand anders uit te dagen?" siste ze hem toe, toen de zwarte kater tegen haar sprak. Ze vond het gezelschap niet zo heel erg, Rowanflame was de enige die ze nog een beetje respecteerde binnen de clan. Ze leken op elkaar, qua manieren dan en opvallend veel qua uiterlijk. Buiten hun bui waren ze hetzelfde in vacht, maar hun ogen verschilde. Die van hem waren helder geel, bijna goud achtig, terwijl zij met een mengeling van groen en geel zat opgescheept. Ze snoof eventjes toen hij haar prinsesje noemde. Hij moest niet denken dat ze zat te wachten op een special treatment ofzo. "Het verrotte leven met een ter dood opgeschreven leidster gaat verder," sprak ze koud, doelend op het slechte (in haar ogen) leiderschap van Shrewstar. Nee, ze kon die zwart/witte poes echt niet uitstaan. Net zoals dat ze vreselijk oneerlijk het leiderschap had gekregen, tenminste, van de verhalen die ze had gehoord. Want ze was nog te jong geweest om het mee te hebben gemaakt.

"Nou, nou. Je kent me intussen toch wel een beetje?" Reageerde hij met een grijns op zijn gelaat. "Het verrotte leven met een ter dood opgeschreven leidster gaat verder," klonk de koude stem van Scarletbriar. Hij lachte, een humorloos lachje. "Ag ja, dan vraag hoe lang het nog duurt. Het duurt een beetje lang," klonk zijn lage stem. Hij strekte zijn benen uit en haalde zijn nagels een keer naar buiten en weer naar binnen. Wat verlangde hij om haar keel open te rijten met zijn klauwen. Shrewstar was geen waardige Shadowclan leidster. Zij zorgde er voor dat de reputatie van Shadowclan compleet te niet ging. Shadowclan behoorde een gevreesde clan te zijn, geen wanna-be Thunderclanners.