A new smell, a new enemy [Everstar + OPEN]

Quietnight's bloed was het eerste bloed van vandaag dat haar vacht geraakt had, maar nu nam haar eigen bloed en dan van haar huidige tegenstanden elke plek over. De twee poezen, de ene rood de ander wit/grijs, beide bloedrood. Haar vacht plakkerig maar overeind, plukken die eraan hingen. Kort schudde ze de lange vacht uit maar het hield niet veel, sterker nog, het maakte het steken in haar wonden enkel erger. Grommend keek ze naar de poes terwijl ze die naar de grond aan het werken was. Het boeide haar niet eens meer wie ze was, wat haar naam was, het enige was dat die poes eraan ging. Ze weigerde aan de verliezende kant te gaan staan.
Door het happen naar de keel had haar bek zich gevuld met haren, ze probeerde het te negeren maar haar bek werd er droog van. Ze voelde hoe de poes op de grond viel en moest haar best doen om zelf niet mee te gaan in de val, maar gelukkig reageerde haar poten snel genoeg. De adrenaline hield behoorlijk maar ze had niet het gevoel dat dat haar nog lang zou kunnen helpen. Maar toen ze de poes voor haar weer zag op staan grijnsde ze. De poes stond wankel, haar poten trilde duidelijk. Sushi wist zelf ook wel dat zonder de adrenaline zij zelf al door haar poten gezakt was. Dit was haar tweede gevecht in een kort tijd, het was niet raar. Hijgend keek ze naar de poes voor haar, haar volgende kansen in schattend. Kort stonden ze stil, alles om hun heen leek zijn adem in te houden. Zonder twijfel zette ze zich af en stormde naar de poes waarna ze die hard duwde met haar schouder, ze stond te trillen op haar poten, eerst de poes op de grond krijgen. Ze gooide zichzelf erachteraan en haalde tijdens de val haar nagels weer uit naar de keel. Als ze de luchtpijp nu niet zou raken zou ze zorgen dat de poes zou doodbloeden. Daar was ze toch al langzaam mee bezig.

Everstar staarde Sushi zonder met haar ogen te knipperen aan en eerst staarde de rogue alleen terug. Het was stil. Toen floot er ergens een vogel, maar het geluid kwam niet binnen bij Everstar. Haar volledige aandacht was gericht op de poes voor haar. Ze wankelde een beetje, maar bleef overeind, hoewel haar poten moe werden. Ze begon de pijn van haar wonden steeds meer te voelen. Het was alsof ze een dijk had opgeworpen om de pijn te negeren, maar waar nu steeds meer scheurtjes in ontstonden, waardoor het naar binnen sijpelde. En als er scheuren in een dijk zitten, betekend dat dat het niet lang meer kan duren voor hij doorbreekt.
Toen kwam Sushi in actie. Everstar sprong opzij, maar er zat te weinig kracht in haar poten. Door Sushi's harde duw viel Everstar op de grond en zand en stof prikten in haar wonden. Ze hief haar kop en beet zo hard als ze kon in de poot van Sushi die probeerde haar keel te bereiken. Ze beet met al haar kracht en liet niet los. Ze wist het nu, ze voelde het. Ze ging dit niet winnen. Sushi was ook moe en verzwakt, maar haar uithoudingsvermogen was schijnbaar net iets beter. Een rommelende grom ontsnapte uit Everstars keel. Ze zou er in ieder geval voor zorgen dat Sushi de gevolgen van dit gevecht nog heel lang zou voelen. En misschien... een rogue had geen medicine cat. Misschien zouden haar wonden gaan infecteren, misschien zou ze alsnog sterven. Zou Barkpaw nog met hulp komen? Everstar hoopte bijna van niet. Het had toch niet veel zin meer. Ze voelde zich licht in haar hoofd, zwarte vlekken dansten voor haar ogen. Ze vocht ertegen en beet harder. Dit ging waarschijnlijk niet goed aflopen, maar ze moest het proberen, tot op het laatste moment. Een clanleider gaf niet op.

Het was stil om hun heen, alles leek zijn adem in te houden, tot eer een dappere vogel zijn lied weer begon te zingen. dat was ook het moment dat Sushi weer in actie schoot. Alsof het lied haar had gewekt uit een slaap. Haar poten stonden uit elkaar zodat ze niet om zou vallen. Ze trilde wel maar elke spier erin stond gespannen door de adrenaline. Ze wist niet hoe lang dat het nog vol zou houden maar hopelijk lang genoeg. Het probleem hoe ze hier weg zou komen als ze won zou ze zometeen wel uitzoeken, ze moest eerst winnen. Nadat ze de poes tegen de grond geklemd had probeerde ze opnieuw haar keel te bereiken maar de poes beet optijd in haar poot. En deze keer beet die alsof haar leven daarvanaf ging. De pijn schoot door haar poot, naar haar rug en trok die samen. Een hard grommend geluid kwam uit haar borstkas terwijl ze haar poot terug probeerde te trekken, maar de greep was te hard.
De blauwe ogen waren enkel en alleen gericht op de kop van de poes. Haar ogen leken niet helder meer te zien, en hoewel de greep op haar poot erg hard was leek het alsof deze poes geen sterke aanvallen, of uberhaupt nog aanvallen zou plegen. Sushi haalde even diep adem. Haar wonden bloedde behoorlijk, ze kon een gebroken poot niet riskeren, zij had geen medcine cat die haar kon helpen en ze betwijfeldde of iemand in haar groep die wijsheid had. Ze moest los zien te komen, ander zou zij niet veel later achter de poes aan gaan. Grommend beet ze in het gezicht van de poes, haar tanden had in het vlees duwend terwijl ze haar poot los begon te trekken. Ze trok de nodige wonden open voor ze zich los had. Meteen zorgde ze dat ze geheel los was van de poes en sprong weg, een aantal vossenlengte. Hopend dat de wonden die de poes had genoeg was om haar niet meer op te laten staan, helemaal niet. Want ze zakte al zwaar hijgend door haar achterpoten. Haar borstkas leek in vuur omwikkeld te zijn en het zand stak genadeloos in haar wonden. Ze kon niet meer, de adrenaline begon weg te sijpelen terwijl haar ogen de poes nauwkeurig in de gaten hielden. Hoewel ze niet meer kon, als het moest zou ze zeker nog in de verdediging gaan.

Everstars mondhoeken bewogen een paar millimeter omhoog. Doet het pijn, Sushi? De rogue gromde en viel aan. Everstar sloot haar ogen in een reflex, maar liet Sushi's poot niet los. Ze voelde hoe de scherpe tanden haar gezicht kapot maakten, een hoektand prikte net onder haar oog. Niet loslaten, Everstar, pijn is maar pijn. Maar ze kon het niet volhouden. Haar greep verslapte, niet eens zo heel erg, maar te veel. De eenling wist haar poot los te wrikken en sprong zo ver mogelijk van Everstar weg. De rossige poes gromde. Haar gezicht stak en klopte. De dijken waren gebroken, pijn spoelde als een niet te stoppen golf over haar heen. Ze probeerde zichzelf overeind te duwen, maar heel leek alsof haar kracht nu volledig opgebruikt was. Ze keek naar de rogue met een vurige haat in haar ogen, maar helaas konden blikken niet doden. Daar had ze tanden en klauwen voor nodig en die weigerden mee te werken. Sta op. Zij had minder te verliezen dat die eenling. Haar dood zou niet definitief zijn. Dat gaf een clanleider het vermogen om tot het laatste moment door te gaan, zonder zich zorgen te maken over of hij of zij zou overleven. Dat deed er niet toe. Het was prima als ze beiden stierven, want alleen de tegenstander zou écht sterven, voor altijd. Maar Everstar kon niet tot het laatste moment doorgaan. Haar wil om te vechten was nog altijd even sterk, maar haar lichaam was gebroken. Het werkte niet meer. Ze voelde zich hulpeloos, als een aangespoelde haai: de tanden nog altijd gevaarlijk, maar niet in staat zich voort te bewegen. En Sushi zou niet zo dom zijn om binnen haar bereik te komen.

Ergens in haar groeide ook een twijfel. Zou ze echt terug kunnen keren? Ze wíst dat het mogelijk was, ze had het met eigen ogen met Firestar zien gebeuren. Maar ze was nog nooit dood gegaan (iets wat voor bijna iedere andere kat nogal vanzelfsprekend zou zijn, maar voor een kat met negen levens minder). Wat als er iets mis was gegaan toen ze haar negen levens ontving? Wees niet zo'n bange muis, zei ze tegen zichzelf. Wat doet het er überhaupt toe? Als ik geen negen levens had, had ik hetzelfde gedaan. Ze haatte het dat ze niets kon doen. Ze wilde doorvechten, maar de enige tegen wie ze nu vocht was zijzelf. Ze zag alles in een waas, met donkere vlekken ervoor. Het kostte haar moeite om haar blik op Sushi gericht te houden. Uit vele wonden stroomde bloed, en daarmee stroomde ook haar levenskracht weg. Al snel had ze zelfs niet meer de kracht om haar kop op te richten, maar ze ademde nog. Waarom duurt het zo lang? Wat heb ik aan deze extra tijd, waarin ik niets kan doen? Dan kan ik nog beter snel doodgaan, dan ben ik misschien snel genoeg weer terug om dit af te maken. Toch bleef ze zich ertegen verzetten. Ze probeerde zichzelf wakker te houden door zich te focussen om de dingen om haar heen: de grassprieten die vlak voor haar gezicht uit de grond staken, het gezang van de vogel. Ze voelde het wegglippen, alsof ze water probeerde vast te houden. Wacht maar, monster, ik kom zo weer terug, gezond en wel. Ze kon alleen maar hopen dat Sushi te langzaam zou zijn om weg te komen voor Everstar er weer was. Het was een van haar laatste gedachten voor ze wegzakte in bewusteloosheid. Het gras om haar heen was bloedrood gekleurd en de grond zoog het rode vocht op. De vogel was gestopt met zingen. Everstars hart was gestopt met kloppen. Haar eerste leven was weg. De tijd voor Sushi begon nu te tikken, al was de rogue zich daar misschien niet bewust van.

Voor zover Barkpaw zijn tempo erin kon houden liep hij direct naar het kamp, hopend om daar iemand te vinden die hem direct ter hulp zou kunnen schieten. Het was niet direct dat hij hulp nodig had, nee, Everstar had hulp nodig. Eenmaal in het kamp, zakte hij bijna door zijn ene poot heen. Zijn zwarte vacht stak alle kanten op. Zijn ogen schoten bijna onoverzichtelijk alle kanten op. De enige naam die hij nu riep was die van z'n mentor. "Whitelion!" De kater was degene die direct opviel in zijn blikveld. De apprentice wist ook dat hij degene was die sterk genoeg was om Ever te verdedigen. Misschien kon hij daarmee wel zijn eerdere schuld rechttrekken. "Het is Everstar, ze word aangevallen door een rogue." ging hij direct verder en draaide zich direct terug om, hopend dat hij achter hem aan zou lopen. De stekende pijn in zijn poot leek terug verdwenen te zijn, al leek hij niet door te hebben dat het bloeden ernstiger werk. Barkpaw was blij bij het horen van pootstappen achter zich. De directe reactie van de warrior was positief. Hopelijk waren ze nog niet te laat. Het duurde niet lang voor ze aankwamen bij de plek des oordeels. Barks oortjes schoten direct in zijn nek. Hij schoot niet naar voren, op dit moment was het het beste dat hij op de achtergrond bleef. Zijn blik was strak gevestigd op Everstar, die nu levensloos op de bloederige grond lag. Waren ze te laat? Was dit zijn schuld?

"Whitelion", galmde de stem van zijn apprentice door het camp. meteen sprong de grote kater recht en rende naar hem toe. Als hij hem zo dringend nodig had moest het wel een noodgeval zijn. En zo bleek. "Het is Everstar, ze word aangevallen door een rogue.", vertelde de zwarte kater. Zonder iets te zeggen achtervolgde hij de apprentice naar de plek des onheils. Hij rende snel als de wind waarnaar de clan vernoemd was. eenmaal daar aangekomen, was de scéne angstaanjagend. Zijn leader, die hij ergens toch als een rotsvaste kat had gezien, iemand die je niet makkelijk omverwierp, lag levenloos op de grond. hij wist dat ze waarschijnlijk een leven aan het verliezen was. de grond was bedekt met bloed, en een -toch best knappe- rogue poes stond daar, bloed aan haar poten. De witte kater brulde ene woedende grauw en sprong zo over het lichaam van zijn leider naar de poes. Vlak voor haar stond hij stil. "Ik geef je één kans om hier levend vandaan te gaan", siste hij, woedend. niemand zou met zijn clan, en ergens ook zijn familie, spotten!

~Kort maar ik moet weg xd

De passen weg van de rode poes leken langer te duren dan hoorde. Hoewel ze binnen enkele seconden weg was en door haar achterpoten gezakt was leek alles voor nu in slowmotion te gaan, elke beweging leek uren te kosten om uit te voeren. De adrenaline begon weg te stromen en nu begon te dagen dat ze dat ook nog nodig had om weg te komen. Zo te zien zou de poes zeker buiten bewustzijn raken, dit was niet de dag dat zij zelf een gevecht zou verliezen, maar ze moest hier ook nog weg zien te komen, en ze wist, eerlijk is eerlijk, niet hoe ze dat ging doen. Adrenaline was het enige wat haar nu nog in beweging hield. Haar lichaam trilde geheel terwijl ze uitgeput naar het lichaam voor haar keek. De rode pels, doorweekt met bloed, leek steeds langzamer op en neer ze gaan, de ogen werden steeds doffer. Tot ze zag dat die dicht zakte. Tweede keer die dag dat ze dat gezien had. Met haar ogen geforceerd op de poes haar borstkas bleef de rogue even zo zitten. Alles was stil op ze heen, de dappere vogel was gestopt met zingen, de wind hield zich stil, zelfs de bomen leken in spanning af te wachten. En toen stapte de borstkas met op en neer gaan. Het was voorbij. De poes lang bewegingloos, levenloos op de grond. Misschien kwam het door het bloed op haar heen, of de wonden op haar lichaam, misschien omdat Sushi wist wat voor blik er achter de oogleden lag, maar de poes was niet vredig. Ze was dood en nogsteeds leek ze vechtlustig. Hoewel het haar zeker niet aanstond was er niets wat ze eraan kon doen. Wat ze moest doen was gedaan. Ze had de vijanden op haar pad uitgeschakeld. Ze had voor twee verloren levens bij Windclan gezorgd. Quietnight en Ever nogwat. Wat versuft bleef ze naar het lichaam staren tot ze wat hoorde. Ze moest beter opletten. Moe hees ze zich op haar vier poten en wist er zo goed mogelijk een vijandige uitstraling uit te geven. Ookal wist ze dat wat er ook uit de bosjes zou springen, zij zou er niet meer tegen kunnen vechten.

Bloed stroomde uit de vele wonden op haar lichaam. Elke spier onder haar dikke pels trilde terwijl haar ogen even vurig om zich heen keken. Vanbinnen wou ze zo graag door, ze kon het, maar ze wist dat haar lichaam het gewoon niet zou trekken. grommend keek ze toe hoe er een witte pels tussen de bosjes door sprong. Kort keek ze naar de kater, die voor het lijk dook. Sushi siste even naar hem en keek achter hem. Weer die apprentice, Barkpaw. Hij had weer hulp in geschakeld. Had hij met de poes dan niets geleerd. De rogue keek op toen de kater haar de kans gaf om weg te gaan, had hij de lijken dan niet gezien, had hij geen enkel respect voor zijn clan. Hij liet de moordenaar van twee clangenoten lopen. Ze zou weigeren en tegen hem vechten als ze niet net twee andere katten had uitgeschakeld en haar lichaam geheel open lag. Kort twijfelde ze, maar een gevecht zou ze niet uithouden, ze zakte staand al bijna in elkaar. Kort knikte ze, ze zou gaan. Ze had wel genoeg schade aan gericht. Nu kwam de volgende uitdaging. Op haar eigen territorium komen voor ze in elkaar zou zakken. Ze had Vinal moeten leren hoe hij wonden moest verzorgen. Snel draaide ze haar rug naar de drie katten en begon met haar terug weg. Echter dwong ze haar poten sneller, steeds sneller te gaan. Ze wist nooit wie er met Barkpaw mee waren gegaan, wie wist of het enkel de witte kater was geweest.
{ Topic uit }

Nog wat wazig kwam ze overeind. De pijn die ze net nog had gevoeld was verdwenen. Ze zat op een grote grasvlakte die zo ver als het oog reikte doorging. Het leek op het WindClan gebied, maar dan... mooier. Groener. De geur van prooi werd meegedragen door een zacht briesje. Everstar klemde haar kaken op elkaar. Het was dus gebeurd. Ze zag wat katten lopen, sommige herkende ze, andere niet, maar de katten van het groepje dat naar haar toe kwam lopen kende ze allemaal. Haar zussen waren er, Hazeshade en Dreamdust, hun ouders, Whiskermask, met sterren in hun vacht. En... Ze merkte nu pas dat ze naar nog een kat aan het kijken was, één die niet meer was dan een vage, lichtoranje vorm waar ze zo doorheen keek. Ze keek recht in een paar heldergroene ogen. Ze fronste en keek de schim wantrouwig aan. Daarna keek ze door de kat heen naar haar moeder, met haar blik om uitleg vragend. "Dat ben jij, Everstar", zei de warme stem van Moondust. "Dat is het leven dat je net hebt verloren." Everstar knipperde met haar ogen. Ze was dood en het bewijs daarvan staarde haar recht in de ogen. Foxdung, dacht ze, al was dat woord niet helemaal toereikend voor wat er op dat moment door haar heen ging: woede, net zozeer jegens zichzelf als jegens de kat die haar dit had aangedaan, frustratie, angst dat de rogue nu zou ontkomen. Een zachte grom ontsnapte uit haar keel. Haar familie was hier, haar mentor, maar ze kon niet blij zijn hen weer te zien. Het enige waar ze nu aan kon denken was die rotkat, die rogue, en hoe ze zo snel mogelijk terug kon komen in de wereld van de levenden. "Hoe kom ik terug?" zei ze. "Dat gaat vanzelf", zei haar vader. Hij was even stil en vervolgde toen: "Je hebt nog acht levens over, vergeet dat niet. Je krijgt nog veel meer kansen." In zijn ogen zag ze echter verdriet. Niemand wilde zijn kind zien sterven, hoe veel levens die ook had. "Het is dapper dat je de confrontatie met die rogue bent aangegaan", zei Whiskermask. Everstar snoof. "Fijn, dan heb ik dapper gefaald", zei ze. Ze keek hem niet aan en ze vroeg zich af of ze hem gekwetst had. Hij wist als geen ander hoe het was om vermoord te worden door een rogue. Ze praatte echter niet verder en ook de anderen zwegen. Wat een gelukkige reünie, dacht Everstar. Ze ijsbeerde ongeduldig heen en weer. Iedere seconde dat ze hier langer bleef was een seconde voor Sushi om verder weg te komen. Toen begon alles langzaam te vervagen. Ze keek naar de overleden katten om haar heen en kreeg opeens het gevoel dat ze iets zou moeten zeggen, dit was immers haar laatste kans in ze wist niet hoe veel tijd. Maar ze zweeg en toen was ze weer terug in haar lichaam, haar zwakke, pijnlijke lichaam. In haar afwezigheid waren haar wonden geheeld. Van de kleine leek het alsof ze er nooit geweest zijn, van de grotere waren alleen krassen overgebleven die al bijna niet meer dan littekens waren geworden.
Ze opende haar ogen. Even kostte het haar moeite om scherp te stellen, toen zag ze het gras voor haar neus en daarachter vage, bewegende vormen, een witte en een zwarte. Ze duwde zichzelf overeind, te snel, viel weer terug en probeerde het opnieuw, langzamer nu. Het lukte haar om rechtop te gaan zitten. Barkpaw en Whitelion. Ze kon niet zeggen dat ze blij was hen te zien. Als ze dan zo nodig moesten komen, dan tenminste nog op tijd. Nu had ze er niets aan. Nu zagen ze haar alleen maar op haar zwakst. Barkpaw en Whitelion. Geen derde kat, geen rogue. Ze keek om zich heen, half hopend de kat nog ergens in de verte te zien lopen, maar ze zag niet meer dan wuivend gras. Ze sloot haar ogen even. Foxdung, dacht ze opnieuw. Ze zette haar nagels in de grond. Voor niets, het was voor niets geweest. Ze was hier gekomen om die rogue te laten weten dat ze niet met WindClan moest sollen, maar wat had ze nu voor boodschap afgegeven? Dat ze een clan van zwakkelingen waren? Dat blijkbaar iedere eenling die zin had om een kat te vermoorden dat gewoon ongestraft kon doen?

"Ik geef je één kans om hier levend vandaan te gaan" De jonge apprentice richtte zijn blik op zijn mentor, die de rogue blijkbaar nog een kans leek te geven. De rogue had Everstar van een leven berooft en liet de dader van twee moorden gewoon gaan? Barkpaw wenkte ongemakkelijk met zijn oortjes bij het zien van Sushi die tussen enkele struiken door verdween. Iets zei hem om de dader tegen te houden, maar Whitelion zou hem daarin tegenhouden aangezien hij degene was die haar liet gaan. Barkpaw zakte door z'n pootjes, zijn blik op Everstar's lichaam gericht. Het leek een eeuwigheid te duren voordat haar hart terug leek te kloppen en haar longen weer hun werk deden. Barkpaw liet zijn oortjes in zijn nek zakken bij het zien van haar veelzeggende blik. Dit was de eerste keer dat hij een leader een leven had zien verliezen. Ze zag er sterker uit, maar toch leek zijn gevoel te zeggen dat ze nog niet stevig te been was. Barkpaw trok zichzelf met een ruk recht en liep dichter Everstar toe. "De rogue was ontsnapt voordat we hier aankwamen." mompelde de apprentice, achter houdend dat Whitelion de poes levend had latten ontsnappen.

Het was Barkpaw die als eerste naar haar toe kwam nadat ze weer overeind gekomen was. "De rogue was ontsnapt voordat we hier aankwamen", mompelde de zwarte kater. Everstar vernauwde lichtjes haar ogen en keek even naar Whitelion. Waarom mompelde Barkpaw zo, alsof hij iets achterhield? Ach, Everstar, wat zou hij achter kunnen houden. Hij voelt zich waarschijnlijk schuldig, omdat ze te laat waren. Ze knikte en keek nog eens om zich heen, alsof ze beter zou kunnen zien dan de twee katers en Sushi toch nog zou kunnen zien, of iets van een spoor. Ze liep in een grote cirkel om de plek van het gevecht heen en probeerde een geurspoor te vinden, een bloedspoor. Sushi moest wel een bloedspoor achtergelaten hebben. En ja, het was er. Het leidde natuurlijk in de richting van de grens. Die was niet heel ver weg. Als Sushi al weg was geweest toen Barkpaw en Whitelion aankwamen, was ze de grens allang over en het leek Everstar ondanks haar verlangen dit recht te zetten niet verstandig om een rogue die misschien niet alleen woonde het niemandsland in te volgen. Ze gromde en zwiepte boos met haar staart. Daarna draaide ze zich bruusk om. "We moeten terug naar het kamp. Die rogue is inmiddels allang de grens over en ik denk dat ze daar bondgenoten heeft. Een groep rogues, die 'TC'", zei ze. De rogue zelf heette Sushi, dus de twee letters waren niet haar initialen.

De rogue vluchtte, en voor Whitelion ook maar iets kon zeggen leek het alsof Everstar wakker werd. ze had vast een leven verloren voor hij hier kwam. "De rogue was ontsnapt voordat we hier aankwamen." Hij keek zijn apprentice even aan. Waarom was hij bereid voor hem te liegen? Het leek hem niet logisch, maar voor nu gaf hij er geen commentaar op. "We moeten terug naar het kamp. Die rogue is inmiddels allang de grens over en ik denk dat ze daar bondgenoten heeft. Een groep rogues, die 'TC'" De grote kater knikte en liep naar zijn leider toe. Als ze hulp nodig had zou ze het wel vragen, besloot hij. Hij wist wel dat ze trots kon zijn en misschien zelfs boos worden als hij hulp zou aanbieden. Zo was hij zelf ook, hij kon haar geen ongelijk geven. Hij wist niet iets om te zeggen, dus ging hij maar voor naar het camp. Even keek de grote kater om, om te zien of ze hem volgden.

Zowel Whitelion als Barkpaw bood niet aan haar te ondersteunen, iets waar Everstar wel blij mee was. Ze had geen hulp nodig, ze kon prima lopen. Haar poten trilden een beetje van vermoeidheid, maar ze kon prima lopen. Whitelion begon te lopen en keek even om naar Everstar. Die zette zichzelf ook in beweging. Wat moest ze aan de clan vertellen? Sorry, maar Quietnights moordenaar loopt nog altijd vrij rond? Sorry, maar jullie leider was te zwak om een kat te verslaan die al een gevecht achter de rug had? Sorry, maar jullie leider is doodgegaan? Ze moest iets zeggen, in ieder geval over het feit dat hier wel eens een roguegroep achter kon zitten. Ze besloot om haar verloren leven maar niet te vermelden. Oh, ze dacht niet dat ze het verborgen zou kunnen houden. Het was goed genoeg te zien aan die verse wonden, die toch al bijna helemaal geheeld waren. Ze had gewoon geen zin om haar verlies nog eens extra te benadrukken.

Onderwerp: Re: A new smell, a new enemy [Everstar + OPEN]