A new smell, a new enemy [Everstar + OPEN]

Sushi had geen tijd om op de apprentice zijn antwoord te wachten, en eigenlijk had ze daar ook helemaal geen zin in. Hij wou waarschijnlijk enkel haar vermoeden bevestigen. Ze keek naar de nagels die langs haar zij gleden en slechts oppervlakkige sneetjes achter lieten. Niets om zich zorgen over te maken. Pas toen ze de tanden in haar achterpoten voelde gromde ze. Everstar had haar poot niet erg goed vast, maar ze voelde het wel. En er gloeide duidelijke irritatie in haar ogen. Al die domme katjes die haar  poten grepen, hadden ze niets beters te doen met hun miezerige vechttechniekjes. Vorige keer had Nevermind had achterpoot behoorlijk verwond, maar doordat zij er gewoon op bleef lopen was de pijn erin makkelijker te verbijten. Snel draaide ze poes zich, trok haar poot los en zette har nagels in de wang  van verstar, die ze snel opentrok terwijl ze die tegen de grond probeerde te drukken.

Voorzichtig probeerde ze haar achterpoot neer te zetten, meteen schoot er een steek doorheen. Hard duwde ze haar kaken op elkaar terwijl ze hem goed neerzette. Geen zwakte tonen. Hoewel de poes optijd weggesprongen was voor Sushi haar tegen de grond had kunnen werken had ze haar wang nog wel open kunnen krijgen. Het duurde niet lang voor de windclanner zich weer op haar rug gewerkt had en haar nagels in dezelfde wonden als eerder had gezegd. Man, da ding was nog irritater dan een vlo. Maar de pretlichtjes in haar ogen waren nog lang niet gedoofd. Ze hield van andermans pijn, en ze wist dat die rode pijn had. Op haar rug vallen zou niet nog eens helpen, at was te voorspelbaar. Sushi liet zich door haar poten zakken en rolde om. Ze verwachtte dat de poes weg zou springen voor die weer geplet werd en greep haar meteen vast, haar nagels diep in het vlees werknd.

Opnieuw greep de rode poes naar haar poot. De in haar ogwn nogsteeds naamloze poes. Al kon ze hem wel raden, het hoge gedrag, de zin van de apprentice en dat ze beide haar naam vertikte te zeggen. Maar ze kon het natuurlijk niet zeker weten. Kwaad trok ze haar poot weg en zette haar nagels dieper in de poes onder haar. Ze zette haar achterpoot op de zachte buik van de poes en begon die open te trekken. De apprentice bemoeide zich er niet mee, slim van hem. Hij zou ook warriors kunnen halen om te helpen, niet zo slim dat hij dat niet deed. Maar dat gaf haar weer een voordeel. Dit was tot nu toe het uitdagenste wat ze had gehad, maar dat betekende niet dat ze er geen lol in had. Haar kop nogsteeds trots hoog en haar ogen nog steeds glinsterend met plezier. Ze vond dit geweldig. Twee warriors op een dag van een clan afpakken, waarom niet. Sushi schoot vooruit greep de schouder van de poes vast en probeer met haar nagels bij de nek te komen. Zoals ze vrijwel al haar slachtoffers doodde. Stikkend in hun eigen bloed. Maar van deze houding, de kans dat ze de keel goed zou raken was klein, ze moest wat anders verzinnen.

De rogue poes trok haar pluizige buik in toen haar tegenstander ernaar begon te graaien. Maar bleef daardoor niet stil staan, ook zei was opweg naar de zachte buik. Helaas bedacht de poes onder haar zich en kromp ineen haar buik beschermend. Hoewel de pretlichtjes hard in haar ogen schenen, had ze hier niet veel zin meer in. Ze had er al een gedood vandaag, daar was haar energie al lichtelijk aan opgegaan, toen de apprentice nog, al gooide ze die met gemak tegen de grond en dan ook nog deze rode poes. Maar zolang die niet overeind kon komen. Windclanners gebruikte hun snelheid meer dan hun kracht, Sushi had meer kracht, minder snelheid, maar tot nu toe pakte dat goed uit. Ze greep naar de keel maar de poes beet in haar poot, woest grauwde ze wat enkel harder werd toen ze uit evenwicht getrapt werd. Snel stapte ze opzij zodat ze niet om zou vallen, de rode vacht uit haar greep bevrijdend. Kort bleef ze zo staan, nu pas merkte ze dat haar vacht door elkaar zat en op enkele plekken rood gekleurd was. Zowel van haar tegenstanders bloed, Quietnights bloed, en haar eigen bloed.

De jonge apprentice keek gespannen toe toen de rogue terug naar Everstar sloop. Zijn oren lagen in zijn nek, maar zijn vacht lag nog wel netjes tegen zijn lichaam. Zijn ogen werden echter groot toen de poes uitweek in zijn richting. Barkpaw's vacht stond direct recht en hij deinsde automatisch terug naar achteren. Hij kneep zijn ogen kort dicht toen Sushi hem tegen de grond werkte. "Stay out of this, honey. It's too dangerous for someone like you" Een korte grom ontsnapte langs zijn lippen. Ze maakte gebruik van haar kracht en grootte, waardoor de kleine apprentice zich amper kon bewegen onder haar gewicht. Net toen hij Sushi's tanden in z'n voorpoot voelde, hoorde hij vaag de stem van Everstar. Barkpaw probeerde zich onderuit de rogue te werken maar zijn ene poot zat onder zijn eigen lichaam, waardoor hij zich niet onder haar uit kon trekken. Een kort moment voelde hij dat het gewicht boven zich minderde. Daar maakte hij direct gebruik van en sprintte direct een stukje verder, uit het bereik van de rogue. Hij kon nog niet echt plaatsen wat er net was gebeurd. Zijn oren lagen nog steeds in zijn nek, net als zijn vacht die nog steeds overeind stond. Het bloed dat over z'n voorpoot liep, viel hem nu pas op. Hij had gedacht dat zulke kleine wonden niet zo hard zouden bloeden. Had hij het dan zo mis?

Beide windclankatten waren duidelijk geschokt toen Sushi zich naar de apprentice draaide en hem tegen de grond werkte in plaats van de rode poes. Die zou te snel uitgeweken zijn, het was goed dit soort katten te verassen. Daarbij was het veel makkelijker als ze dichtbij waren. Zij kon gebruik maken van haar kracht, haar grootte, zij niet van hun snelheid. En dat was ook ligt de bedoeling, de poes naar haar toe lokken. Dat lukte, geweldig. Met haar tanden in de zwarte poot keek ze op. De woorden van het andere katje hadden haar aandacht gepakt. Ze liet de apprentice licht los die meteen onder haar vandaan schoot. Verder schonk ze geen aandacht aan hem, hij was het niet waard, hij was slechts een leerling. Zelfs Vinal zou het van hem winnen. Met een snelle beweging trok ze haar kop op en ving de poes op toen die onderweg was naar haar. De afstand was weer weg, wat weer een voordeel voor haar zou maken. De poes zou geen idee hebben wat Sushi zou doen, die kon die ook niet gebruik van haar snelheid kunnen maken om hem te ontwijken. Snel greep ze haar vast en zette haar nagels in het vlees, ze had geen idee waar haar poten stonden maar ze haakte zich gewoon vast. Ze moest de poes onder zich zien te krijgen, dan naar de grond zien te pletten, dan zou ze haar kunnen krijgen.

Sushi liet de poes precies doen wat ze wou dat ze deed, en het werkte. De apprentice was verder niet van belang, als de poes niet had gereageerd had ze hem met gemak gedood, hij betekende niets. Maar de poes deed nog wat ze wou. Ze belandde recht in haar poten en werd meteen helemaal gek, ze krabde met alle vier haar poten en hapte als een gestoorde naar haar keel. Sushi hield haar enkel vast, haar nagels in de huid borend terwijl ze haar bij zich vandaan probeerde te houden. Zolang ze zo erg bleef bewegen bezorgde ze zichzelf al genoeg wonden. Ze trok haar eigen huid al kapot. De grijns op sushi's kop werd enkel breder, tot ze nagels op de huid van haar buik voelde. Meteen schoten haar ogen erheen toen haar pluizige vacht langzaam rood kleurde, het was niet erg maar erg genoeg. Kwaad gromde ze en duwde op de grond waarna ze zelf net zo hard begon te krabben. Haar achterpoten richtte zich op de buik, haar voorpoten op de keel evenals haar bek. Dit moest over zijn nu, die poes ging eraan. Licht was ze aan het hijgen, het zand stak in haar wonden en haar ogen waren blauwe vlammen in plaats van ijswater. Daarbij was ze er nu wel klaar mee. Dit had al lang genoeg geduurd. En dat zei ze niet snel over een gevecht, haar lichaam ging gewoon door, ze wou ook gewoon door, maar ooit zou het ophouden, nu moest ze ervoor zorgen dat zij niet aan de verliezende kant kwam, aan de dode kant, of de vluchtende kant, ze vluchtte niet, echt niet.

Sushi's ogen vlamde terwijl haar nagels zich overal in het vlees van de poes probeerde te werken. Haar plezier hierin was ingekort door de wonden die zij zelf was opgelopen maar het was er nog wel. Wat was een gevecht zonder een beetje tegenslag, dit was pas een gevecht in plaats van de speeltjes die ze eerder allemaal gehad had. Dit speeltje had ook klauwen. Het zand stak in haar wonden maar ze wist dat de poes daar ook last van had. Ze wist dat de windclanner ook last van haar wonden had. Maar of het nou hun trots, hun koppigheid of gewoon haar wil was. Ze bleven doorgaan. Waarschijnlijk tot een van hun stopte met ademen of vluchtte. De meeste waren al gevlucht, de meest roque's tenminste wel. Lafaards. Zij niet. Haar trots lag te hoog, daarbij was ze nog nooit gevlucht voor een gevecht en dit zou ook zeker niet de eerste zijn. Dat plezier ging ze de rode lap vacht niet gunnen. Ze zou liever hier terplekke gedood worden dan dat ze zou vluchten voor een windclanner.
Ze keek toe hoe ze zelf wonden maakte bij de poes, hoe haar nagels haar vlees openreten. Haar poten, schouders, buik, kop. alles waar ze bij kon trok ze open, maar het plekje dat ze wou kreeg ze niet te pakken. Maar ze ging door terwijl ze voelde hoe haar eigen huid ook kapot getrokken werd. Haar buik lag open evenals haar poten en plekken op haar rug. De plek waar de twee poezen in gevecht waren zou er ook zeker een aantal dagen niet goed meer uit zien. Het bloed van Quietnight dichtbij, hun eigen bloed dat op de grond was gedruipt of gedrukt. Ze keek op toen ze tegen de apprentice begon te praten dat hij weg moest gaan. Kort keek Sushi om naar de zwarte kat. Barkpaw. Hij leek te twijfelen, zijn oren in zijn nek. Maar ze keek al snel weer terug, ze liet hem met rust. Beter dat hij zou vluchten dan mee zou doen. In haar ooghoek zag ze de zwarte jonge kat wegsprinten, onhandig met zijn gewonde poot. Snel genoeg terug kijken deed ze blijkbaar niet want ze voelde hoe nagels de vacht bij haar keel open haalde. Kort hapte ze naar adem maar het was niet diep genoeg om iets belangrijks te raken. Een paar millimeter en ze was zelf gestikt in haar bloed. Okey, dat maakte haar wel kwaad. Grommend legde ze haar oren meer in haar nek en greep elke kans die ze kreeg. Ze werkte zich steeds meer naar de poes toe. Haar adrenaline hield haar bezig, terwijl ze toch behoorlijk aan de moeie kant was. Wat wou ze, ze had een net een warrior gedood en was nu weer bezig met een nieuwe. Kwaad hapte ze naar de keel van de poes, terwijl haar poten zich bezig hielden met de poten van de poes, om die tegen te houden van aanvallen.