[ Open for RC, WC & TC ] When I got loose

Rusteloos, dat was ze. Haar hartje klopte in haar keel. De kleine tabby was bezig. Ja, bezig. Met haar plan. Ze was het aan het uitvoeren. Het kamp, dat was maar vervelend en saai. Ze was al vijf moons! En ze was het vreselijk zat. Haar moeder - eh, oudere zus, die lag maar te slapen in de nursery. En al haar siblings ook. Darkkit, Cattlekit, Lostkit, Lovekit, Buzzardkit en Whispervoice. Floodkit keek naar ze. Haar blauwe ogen schitterden. Van blijdschap, plezier, spanning. De zon was nog nergens te bekennen. Deze zou ook niet verschijnen vandaag, wist Flood. In de lucht hing de eeuwige mist die deze al twee dagen overdekte. Ze schonk de zes slapende katten een laatste blik voor ze vertrok. De spleet onder de nurserywand liet haar eruit. Of eigenlijk wurmde ze zichzelf er gewoon onderdoor. Toen was ze buiten. Ja, buiten de nursery. Ze zuchtte, hier was ze al zo vaak geweest. Veel vaker dan al haar siblings bij elkaar. Het melkachtige licht van de dageraad vulde de hemel. Ze wist dat het snel ochtend zou worden. Dan zou het licht komen dagen en als ze dan nog niet weg was zou ze zeker gevonden worden. Ze versnelde haar pas, opdat ze met haar kleine pootjes toch even snel zou lopen als een volwassen kater in looppas. De ingang was drie fox-lengths ver. Twee fox-lengths. Slechts één. Nog een tail-length, een mouse-length... Ze stond ervoor, en haastte zich erdoor. En toen... De silver tabby hapte naar lucht. Wat was het groot hierbuiten! Echt, als ze niet vast zaten, waren haar ogen zeker uit hun kassen gerold. Ze stond aan de voet van een heuvel. Dus het kamp lag in een soort van... kuil? Zoiets? Wat was het eigenlijk? Ze besloot de heuvel te beklimmen en het van bovenaf te bekijken. Dus haar pootjes bewogen zich weer voort, omhoog, de heuvel op. Haar ogen waren groot en weer vol van spanning. Het dauwnatte gras voelde kriebelig en klam aan onder haar voeten. Voor ze het zelf eigenlijk doorhad stond ze bovenop de grasheuvel in hun territorium. Ze keek terug. Het kamp - wat zich inderdaad in een kuil bevond - lag er verlaten bij. Hoewel... Een aantal warriors en apprentices werkten zich een weg naar buiten. En toen schrok ze. Niemand mocht haar zien! Ze moest hier snel weg zien te komen! Ze hoorde al iemand roepen, haar naam. Whispervoice? Pearpaw? Fearpaw? Lovekit? Misschien zelfs Lostkit? Wie riep haar naam? Ze was nieuwsgierig, maar was te ver gekomen. Ze moest verder. Ze was hier niet om alleen te kijken waar het kamp nou lag. Ze was hier zeker om te ontdekken! Een kleine grijns verscheen op haar snuit. Ja, ontdekken! Daar had ze echt veel zin in! Opeens boeide het haar niet eens meer wie haar naam had geroepen. De jonge tabby begon te rennen. Te rennen als de wind, zoals WindClankatten dat horen te doen. Als een echte typische WindClanner. Dageraad was aangebroken. Dauw glinsterde in het gras en de vage plukjes heide, met zijn mooie roze bloemen. Ze was trots op haar gelukte poging tot ontsnappen. Al zo lang, zo lang had ze dit gepland. Ze had verhalen gehoord van kittens die bijna verdronken, die vastraakten, overreden werden, werden aangevallen door honden. En zij? Zij zat in het kamp, en verveelde zich. Dat waren haar gedachten toen ze het bedacht. Ze zou ontsnappen. Zeker weten, en nu was het gelukt. Gelukt! Het warme gevoel in haar borst gloeide van opwinding. Haar pas versnelde. Ze bleef kijken. Daar, een levend konijn! Wauw! Eventjes bleef de oudere kitten staan. Ze had deze beesten enkel dood op de prooistapel zien liggen, maar in het echt, wild, levend... Zo had ze de bruine en grijze beesten nooit gezien. Ze besloot het beestje te vangen. Ze had al wel eens geoefend met sluipen en rennen. Ze wist dat deze dieren ontzettend snel waren, maar zij was vast sneller! En toen grijnsde ze, terwijl ze achter een heidebosje sloop. Het konijn knabbelde aan iets. Haar blauwe lampjes zagen niet echt wat het was, maar het boeide haar eigenlijk ook niet. Het prooidier keek niet naar haar, en ze waagde de sprong. Zo snel als haar lichtgrijzige pootjes konden dragen racete ze naar het beest. Maar niet zacht genoeg, natuurlijk. Zoveel vaardigheden had ze er toch nog niet in. Het dier merkte haar op en begon te rennen. Ondertussen was de vijf moons-oude she-kit er al bijna. Ze remde af, maar niet snell genoeg. Ze gleed ongecontroleerd een gat in. Ze viel slechts een paar tail-lengths naar beneden. Hoewel? Slechts? Een paar tail-lengths was toch nog best wel een beetje veel. En auw! Dat was veel meer dan ze tevoren had gevoeld. De klap galmde door de... Grot? Was het een grot? Een tunnel? Wel, het was een tunnel, maar ze kon de grot zien. Helemaal vergeten dat ze gevallen was stond ze op en liep ze een stukje door de donkere tunnel. Hij mondde uit in een prachtige ruimte. Mistig, koud licht stroomde door een gaatje in de bovenkant. Een kleine waterval stroomde van boven naar beneden. Het water was kristalhelder en ijsblauw. Maar het was stromende, en het mondde uit in een gerimpelde poel. De jonge tabby zuchtte. De stilte die om haar heen heerste was perfect. Alleen werd hij verstoord door de waterval, en dat was ook het enige gewenste geluid. Prachtig, rustgevend, zacht. Dit zou een perfecte plaats zijn voor een kamp. Oh, ze moest deze plek onthouden! En goed ook! Misschien, als hun kamp ooit gesloopt werd, dan zou ze alle WindClankatten hiermee naartoe kunnen nemen! Ze zag zichzelf al staan, voor de Clan uit, die hongerig en moe was, en zij leidde haar Clangenoten naar deze fantastische plaats. Haar kop in de lucht, en alle complimentjes die ze zou krijgen. Misschien, heel misschien, zou ze wel de nieuwe deputy worden! Floodflare, de nieuwe deputy te WindClan. Ze duwde haar borst demonstratief vooruit. Ja, dat was wel iets. Maar ze schudde haar kop. Zij was nog klein genoeg om dat gat in te vallen. Maar zelfs haar grote zussen en broers zouden er niet doorheen passen. En toch, toch zou het gaaf zijn. Ze grijnsde, maar vervolgde haar weg toen. Haar blauwe kijkertjes hadden een andere tunnel gespot, en ze was ontzettend nieuwsgierig. Ze liet wel een geurspoor achter in de grot. Deze plek was van haar. En van haar alleen.

In de tunnel was het donker. Aardedonker. Het enige wat licht gaf waren haar twee ijsblauwe lichtjes. Ze leken op te gloeien in het duister en ze was er blij mee. Een goed zicht had ze altijd wel gehad. Nu had ze er voordeel van. Toch hoopte ze stiekem op een uitgang, of enig ander soort licht. Ze zocht haar weg naar boven, maar eigenlijk durfde ze niet boven de grond uit te komen. Wie weet kwam ze in een ander kamp terecht! Want ja, als een kitten weet je nog niet dat die aan de andere kant van kloven en autowegen liggen. Dus ze durfde niet naar boven te graven, ondanks dat ze vreselijk graag uit de tunnel wilde. Wat zou ze doen als ze in een ander kamp terecht kwam? Stel dat het gebeurde? Wat zou ze zeggen? Ze was pas een kitten. Zou ze zeggen dat ze Floodpaw van WindClan was? Zouden ze dat geloven? Ze was inmiddels al bijna apprentice. Ze vroeg het zich af. Waren andere Clans echt zo dom als gezegd? Was Firestar, de machtige leader van ThunderClan, echt ooit een kittypet geweest? Alle vragen duizelden haar. Floodpaw klonk zelfs al beter dan Floodkit. Dan verhief ze zich boven alle kits in WindClan. Boven Oceankit en Pantherkit. Boven de ongeboren kits van Honeyblossom, Lionbeat en alle andere queens. Dan was ze de oudste. Een apprentice. En oh, wat had ze er zin in. Dan zou dit niet meer stiekem zijn. Dan zou ze hier elke dag heen gaan, dat sprak ze bij deze af met zichzelf. Elke avond zou ze hierheen gaan, en hier slapen tot het ochtend werd, dan zou ze gaan jagen. Een perfect idee, bevond ze. Apprentice. Ze had er naar uitgekeken. Maar in het kamp blijven zitten als brave kit... Wacht eens? Stel dat Everstar erachter zou komen? Stel dat iemand haar op zou merken? Stel dat ze later apprentice werd dan haar siblings? Dan Cattlekit, Lostkit, Darkkit, Lovekit en Buzzardkit? Ze zouden allemaal 'paw' achter hun namen hebben staan. En zij? Zij zou dan alleen in de nursery zitten, bij de nieuwe kits. En ze zou zich dood vervelen, zoals ze de afgelopen tijd flink had gedaan. Maar dat wilde ze niet! Maar nu teruggaan? Ze twijfelde. Als ze dan toch opgemerkt zou worden, dan zou ze in ieder geval veel wijzer zijn dan haar broertjes en zusjes! En dus, vol zelfvertrouwen, vervolgde ze haar weg. Het liep zacht af, dat voelde ze wel. Wat zou er aan komen? Nog een grot? Een andere? Een grotere? Met een ingang? En net zo'n grote waterval? Of nog groter en mooier? En misschien veel konijnen en hazen? Gôh, het zou toch te mooi zijn om waar te zijn? Plots was ze bang dat de uitgang zou uitmonden in het kamp. Misschien was ze gewoon een rondje gelopen! Maar hé, dan hadden ze toch mooi een schuilhol als enige soort van beest hun kamp aan probeerde te vallen, toch? Doorlopen, Floodflare, deputy van WindClan. Want als deputy ben je niet bang. Dan kijk je het gevaar dapper in het gezicht. Dus toverde de kit een glimlachje op haar snuit. Maar het licht kwam dichterbij en ze begon weer te twijfelen. Het kamp? Wat was daar toch? In een jachthouding kroop ze langzaam dichterbij, maar ze sprong weer weg. Misschien had iedereen het fout! Misschien... Haar gedachten sloegen nu echt op hol van spanning, opwinding en angst. Misschien was StarClan helemaal niet s'nachts zichtbaar! Misschien woonden de dode katten niet daarboven, op de sterren! Misschien woonden ze hier, ondergronds, in een grot, met een grote waterval en genoeg prooi om op te jagen! Wauw! Nu durfde ze nauwelijks naar voren te bewegen. Leafstorm. Dat was het enige woord wat kwam dagen. Niet dat ze waar waren, maar haar fantasieën zouden haar haar moeder kunnen laten zien. Niet dat Floodkit wist hoe ze eruit zag. Men zei dat het een echte schoonheid was. Ooit. Toen ze deze wereld nog bewoonde. Toen ze haar kits ter wereld bracht. Niet alleen haar littermates, maar ook Whispervoice, en Pearpaw, en Fearpaw. En zelfs kort na haar dood was ze nog prachtig. Een mooie kattin, vol van leven. Wat wilde de she-kit haar graag ontmoeten! Ze haastte zich weer een eindje naar voren. Een tail-length van de uitgang bleef ze weer zitten. Ze kon de waterval al horen. Geruis weerklonk in haar oortjes. Maar misschien was het zo, dat als je StarClan binnenstapte, dat je er dan gevangen zat. Dus werd ze zeunwachtig. Doen, of niet?

Ze besloot dat de wereld niets was. De wereld was niets zonder dat je je ouders hebt gekend. Ze waagde de paar stappen. En ze stond buiten. Ja, buiten. Niks grot. Niks StarClan. Weg fantasie. Niets dan een diepe afgrond, en een instabiel stukje steen wat uit de klif stak en waar zij zich op bevond. Ze keek naar de overkant. Toen snoof ze de geur op. Een frisse geur van WindClan, maar gemengd met de geur van de rivier en twee andere geuren. Ze kon niet ontdekken welke het waren. Misschien... Misschien waren het andere Clans! Wauw! Was ze zover gekomen! Heel de teleurstelling over het vervagen van haar fantasie verdween. Dit door de opluchtign die het wekte toen ze erachter kwam dat ze géén cirkel om het kamp had gewandeld. Ze hoopte stiekem dat er iemand kwam. Iemand van een andere Clan, die haar zou begroeten en een gesprekje met haar zou voeren. Ze zou vast de allereerste kitten zijn van de hele tijd van de Clans die met een kat uit een andere Clan had gepraat!
[ 2011 words and proud ]

Wat werd ze enthousiast toen er inderdaad een kat aan kwam lopen. Een crème-kleurige kater met een chocoladebruine vlek om zijn snuit. Ze had hem nog nooit gezien. Was hij van een andere Clan? RiverClan? Ze kende zijn geur niet. Hij merkte haar op. "Alle..." sprak hij. Dat kon ze enkel net horen. Zijn blauwe ogen keken verwoed rond en ze keek er maar geamuseerd naar. "Niet bewegen, ik probeer bij je te komen." Ah, dus dat probeerde hij. Maar Floodkit duwde haar borst vooruit. "Ik ben heus niet bang, hoor!" miauwde ze, ter waarheid. Ze kon hier makkelijk vanaf komen. Ze was er toch zelf ook op gekomen? Maar hij luisterde niet. "En waag het niet om naar beneden te vallen." sprak hij, voor hij van rots naar rots over de rivier begon te springen. "Dat is echt niet nodig hoor. Ik kan er zelf af komen." zei ze tegen hem. Ze keek naar hem en zorgde dat haar blauwe blik hem niet losliet. "Hoe heet jij? Ben jij een apprentice? En ben je van RiverClan? Hoe is het daar? Is het echt zo dat je kan zwemmen?" bestookte ze hem met vragen. Ze wilde alles weten over zijn Clan.

En hij gaf - wel ietwat ongeduldig - antwoord op haar vragen, stuk voor stuk. "Mijn naam is Creamypaw en ik ben inderdaad een apprentice van de Riverclan. Riverclan is mijn thuis, dus ik vind het er geweldig en ja ik kan zwemmen." Floodkits gezicht klaarde helemaal op. "Cool! En wat een mooie naam!" reageerde ze vrolijk. Intussen vroeg de kater naar haar naam, terwijl hij haar bij haar nekvel nam. Floodkit snapte hem niet. Ze konden veel makkelijker naar beneden dan zo. Maar goed, deze apprentice leek veel te koppig om te luisteren. Dus deed ze geen enkele poging om los te geraken en liet ze zich dus maar gewoon hangen, terwijl ze zijn vraag beantwoordde. "Mijn naam is Floodkit. Ik kom uit de WindClan." Dat hij dat al kon ruiken wist zij toch ook niet? Hij had veel meer kennis over de wereld dan zij. Ze was niet bang om te vallen. Ze was niet bang. Toch spande ze al haar spieren aan, maar dat was gewoon een instinctieve, slimme truc om lichter en kleiner te zijn in de bek van de toch al niet zo grote apprentice. Met een jaloerse blik in haar blauwe kijkertjes keek ze naar de rivier. "Kun jij míj leren zwemmen?" vroeg ze toen nieuwsgierig en enthousiast.