The floor will always catch me

De middengrote kitten zat verstopt in de Nursery. Ze wist dat ze er eens uit moest. Al was het maar voor één keertje. Straks werd ze een apprentice, met mentor en moest ze héél het gebied door. Dan was ze niet eens in het kamp geweest. Zuchtend en met haar oogjes naar beneden liep ze haar veilige den uit. Het licht verblinde haar kort. Maar toen die flits weg was opende ze haar helder blauwe oogjes en keek ze verbaast rond. Katten kwamen en gaan, sommige gingen eten, andere gingen naar buiten. Een ondeugend vlammetje kwam in haar ogen, ze had het niet voor niks gedaan. Het was wel leuk hier. Tevreden ging ze op een plekje in de zon liggen en keek naar iedereen die langs kwam. Haar grijze staartje krulde rond haar heup. Soms kruiste haar blik die van een andere warrior, deze waren voor haar zo groot dat ze haar blik naar beneden wierp, ze keek zo naar haar pootjes. Hiermee kneedde ze de grond onder haar fijn. De blikken van andere maakte haar nerveus. Hoe moest dat later? Ze legde haar fijne kopje op haar zachte poten waarvan de onderkant nu vies waren. Zuchtend sloot ze haar ogen voor de middagzon. Wegdromend naar de gedachten van haar apprentice tijd. Pas toen een schaduw haar zonlicht blokkeerde opende ze haar ogen voorzichtig.

{ Silhouetteheart eerste post, daarna zal ze vallen en mogen de andere binnenvallen om haar te redden ^^

Wat een afschuw en een vernedering, hij,Silhouetteheart,begon zwak te worden. Een Kittypet,een goedzak. De laatste dagen had hij nog maar weinig van zijn wreedheid laten merken en had hij dingen gedaan die voor een doetje bestemt waren. Och,de verwarring van afgelopen dagen hadden hem geen goed gedaan,maar toen er die ochtend een poes op hem af kwam voor een praatje,wist hij dat hij te ver was gegaan. Nu kookte zijn bloed van woedde en klauwde hij in het zand,hij moest iets doen,iets slechts,iets afschuwelijks. Silvergale zou trots op hem zijn,dat was hij graag wilde. Silhouetteheart zuchtte even bij de gedachte aan haar. Iets slecht,maar toch ongemerkt. Zijn blik viel op de Nursey. Een duistere greep omarmde zijn hart en een akelige grijns sierde zijn mond. Net toen hij er naar toe wou gaan,kwam er een wat mollige kitten naar buiten,ze leek een van al wat ouderen te zijn. Silhouetteheart likte kort,zenuwachtig,en ging toen op haar af. "Hoi kleine"begroette hij haar vriendelijk. Hij ging nu niet meer terug. "Jij bent bijna Apprentice,nietwaar?"merkte hij en toen boog hij naar haar toe, "Wat zal je ervan vinden om de anderen een stapje voor te zijn en alvast het gebied te kennen?"hij wachtte niet af en tilde haar op,wat niet echt meeviel. Gelukkig waren op dit tijdstip maar weinig katten in het camp en wat er was lette echt niet op een Warrior die een kitten oppakte voor een standje,of wat ze ook dachten. Silhouetteheart verdween naar de uitgang en glipte het camp uit.

Buiten zette hij haar weer neer, "Je bent zwaar"merkte hij op, "Wel,we gaan verder"hij greep haar weer vast en begon te rennen,richting de Gorge. Gelijk bonkte zijn hart in zijn keel en hij voelde zich afschuwelijk. Hij moest twee keer pauze houden,maar zorgde daarbij dat de kitten niet weg kon. Uiteindelijk zag hij de diepe afgrond verschijnen die de Riverclan en de Windclan scheidde. "We zijn er" gromde hij met de nekvacht van de kitten in zijn bek. Toen voelde hij opeens spijt,waar was hij mee bezig? Hij zuchtte en zette haar neer,niet ver van de Gorge vandaan. "Het spijt me" en toen draaide hij zich om en verdween weg van de kitten. Het lag nu aan haar,wat ze deed en wat ze niet deed. Als ze veilig terugkwam zal ze hem waarschijnlijk verraden en dan was alles de mist in opgegaan. Silhouetteheart wou terugkeren,maar het was al te laat. De gesmokkelde kitten achterlatend verdween hij in de verte.

-Ietsje anders gedaan,ik hoop dat het zo ook goed is?
-Topic in,Topic uit-

Cattlekit keek met haar blauwe oogjes rond door het kamp. Ze wist niet waar ze moest kijken. Eigenlijk wist ze niet eens hoe ze zich moest voelen. Moest ze bang zijn voor al het onbekende en spannende? Of blij zijn met het avontuur? Misschien kon ze was leuks gaan doen… De andere kittens halen voor een spelletje… Straks kon het vast niet meer. Dan moest ze andere dingen doen. Bij die gedachte slikte ze diep. Maar nog voor ze er echt uit was kwam er een zwart-witte kater naar haar toe gelopen. Haar blauwe kijkers keken hem onzeker en angstig aan. Hij was zo… groot… Toen hij naar haar apprentice zijnde vroeg knikte ze lomig. Waar ging dit naar toe? Was hij gewoon aardig? Haar vuilkleurige staartje was opgepluisd. Weer vroeg de grote kat wat maar deze keer kreeg ze niet eens tijd om te antwoorden. Ze werd gewoon opgepakt. Even uitte ze een verbaast, nietszeggend, piepje. Cattle keek hulpeloos rond, niet in staat om hulp te roepen. Haar hart bonsde als een bezetene, ze was bang. De kitten sloot haar ogen stijf, alsof dit allemaal maar iets was wat ze weer weg kon denken. Maar de ander bleef gewoon lopen en het monster wou niet verdwijnen.

Eenmaal buiten het kamp voelde ze de grond weer onder zich. Meteen kroop ze wat pasjes achteruit. Haar lichaam gespannen en haar ogen groot als schoteltjes. Ze werd zwaar genoemd, en ondanks haar zenuwen perste ze eruit; ‘Jij bent dik…’ Het was nauwelijks een fluistering maar dit was het enige wat ze durfde. Ze moest wegrennen, maar voordat ze dit kon werd ze weer opgepakt. De kitten spartelde nu even al stopte dit meteen toen de warrior overging tot een sprint. Bij de pauzes probeerde ze het gebied met al haar macht te herkennen en te herinneren. Ze moest weer terug naar huis. Naar haar familie… mama… Maar de volgende keer dat ze de grond weer raakte deed de ander geen aanstalte haar weer op te pakken. Blijkbaar waren ze er, als ze zijn woorden moest geloven. En hij zei sorry, waarvoor? Maar voordat ze het kon vragen was hij al weg. Cattlekit keek om zich heen en besloot zich te verstoppen tot ze zeker was dat hij weg was. Verderop lag een steen. Daar kon ze achter gaan liggen? Met een bonkend hart rende ze er haastig naartoe, maar ze wist niet wat er achter de steen lag… Daar vond ze een afgrond, haar poten probeerde houvast te vinden, zich vast te klampen. Maar ze vond het niet. Haar klauwen scheurde over het harde gesteente en ze viel de leegte in. Onder haar klonk het kolkende water, klaar om haar op te slokken. Toch was het niet het water wat haar opving, een eenzame richel was degene die haar redde. Hoewel het niet eens zo diep was kwam ze hart op het gesteente terecht. Haar kop ving haar val op. In een klap ging voor haar het licht uit, haar hoofdvacht was opengespleten al was het zeker niet het grootste probleem. Haperend haalde ze adem, haar gedachten waren in een ver oord, weg van het water en gevlekte dikke monsters.

{ OPEN voor katten om Cattle te redden }

Ze joeg het konijn rechtstreeks tegen het heidebosje aan. Pats! Het beestje was al moe, te moe om snel te kunnen ontsnappen vanuit de nauwe situatie. Voor het prooidier het doorhad hing het bungelend tussen haar sterke kaken. Stom ding. Had hij zich maar niet moeten laten opjagen. Ze liep nu langs de gorge. Hier was ze wel vaker, checkend op overstekende katten uit RiverClan of ThunderClan. Dat zou ze niet toelaten. Maar dit keer was dat niet wat haar mintgroene ogen vond. Recht voor haar snuit doemde een silhouet op langs de breuklijn in de grond. Een klein silhouet, groot genoeg voor een jonge apprentice. Maar Mint kende deze lichaamsvorm. Niet van naam, nee, daar moest ze goed over nadenken. Uit het nest van... Whispervoice? Nee, de pleegkinderen van Whispervoice. Het was Leafstorm, de moeder van de pleemoeder van de kit. De grijze vacht herkende ze wel. Maar de kitten had een ongebruikelijke naam. Cowkit? Creamkit? Zoiets. In ieder geval hoorde het arme diertje hier niet te zijn. "Hey!" riep ze. Maar de kitten had iets bedacht, ofzo. Ze liep naar een steen aan de rand. De wenkbrauwen van de bleke tabby vormden zich langzaam tot een frons en ze begon te rennen. "Stop! Cattlekit!" Oh ja, Cattlekit. Het was Cattlekit, die zich probeerde ze verschuilen achter de steen. Het was Cattlekit, de jonge grijsbruine kitten, die in de afgrond stortte. Haar ogen verwijdden zich. Het konijn viel uit haar bek. Dat was bijzaak nu. Er was een weg naar beneden. De weg was niet de veiligste, maar ze besloot het pad te nemen. Geen twijfel mogelijk. Poot voor poot, en zo snel als ze kon, volgde ze de richel van rotsen en breuken naar beneden. StarClan, hoe kwam deze poes hier toch. Het laatste stukje gleden haar poten onder zich vandaan en rolde ze verder, haar schouder verwondende in de scherpe stenen die normaal afgeweerd werden door haar pootkussens. Maar het deerde haar niet. Ze moest Cattlekit bereiken. Ze zocht een geur, die ze vond. "Cattlekit? Cattlekit!" besloot ze te roepen. Daar lag het kleine lichaampje. Nog kleiner dan ze eerder had geleken. "Cattlekit?" vroeg ze nogmaals, maar zag in dat ze niet zou reageren. Haar hoofdvacht was gespleten en uit een wond tussen de vacht sijpelde bloed. Voorzichtig begon ze het op te likken, voor zichzelf en voor haar, opdat het minder erg leek en dat het misschien stopte. Maar dat deed het niet. Dus ze nam het diertje heel voorzichtig in haar kaken en begon het langs dezelfde weg naar boven te dragen.

De kitten lag roerloos op de harde stenen. Haar mondje geopend in de val, ogen dichtgevallen. Maar toch was het leven in haar te zien, de wond bleef bloeden en kleurde de stoffige richel een diep rood. Haar buik en borst schokte bij iedere ademhaling, soms weerklonk er een rochelend geluid uit haar keel, gelukkig leken deze snel weer te verdwijnen. Bij het likken aan haar kopje knelde ze haar ogen dicht. Het was niet dat ze bewust was van de prikkende pijn op haar kopje. Het was meer dat de zwarte leegde voor haar ogen begon te haperen bij de likken. Toch was de rest leeg. Donker en gevoelloos. Het voelde anders, het had geen echt gevoel eerder een aanwezigheid van andere. Bij het oppakken merkte ze het ook, maar zo zacht op de achtergrond dat ze er niet eens bij stil stond. Ze had het vallende gevoel, steeds opnieuw viel ze, ze zag stenen langs haar heen razen. De stenen maakte het geluid van stromend water. Maar de kitten viel en viel en viel zonder ooit iets te raken. Soms kreunde ze, verstijfde ze als ze een richel te dichtbij zag komen. En toen weer zwart, met maar twee beelden om zich af te wisselen was de kitten meestal stil. Het herhaalde zichzelf, maar ze kon er niks aan doen, ze kon het niet stoppen, alleen voorbij laten gaan.

{ Hierna miss nog een post dat ze het kamp ingebracht word en topic uit? ^^ Dan kan ik later topics doen dat ze eens wakker word en alles wantrouwt xD

De tabby zorgde er zeker goed voor dat de grijsbruine kit zich niet bezeerde aan scherpe stenen. Immers had het kleintje wel genoeg wonden voor haar leeftijd. Bloed plakte nu ook in haar voorheen gladde borstvacht, maar het maakte nu niet uit. Dit kleintje moest terug naar het kamp, en gauw. Hoe sneller hoe beter. Intussen nam ze alle smalle richels en rollende rotshopen die hindernissen vormden. Met iets minder gemak dan eerst, natuurlijk, door het gewicht en de extra voorzichtigheid. Naar de laatste sprong kwam in zicht. Haar hart nam een rustiger ritme aan toen ze veilig op de rand stonden, maar was nog niet compleet kalm. Ze zette de kit nogmaals zachtjes neer om de wond te likken, en rende toen verder, zich haastende om het kamp te bereiken. De she-kit in die in haar kaken bungelde móést het halen. Ze mocht niet doodgaan. Daarvoor had de warrior zich niet naar beneden gewaagd. Ook dat gaf haar een beetje extra snelheid. Natuurlijk, snelheid liep hoog op bij WindClankatten, zij niet minder dan enig ander. Maar het extra gewicht vertraagde haar. Vooral omdat deze kitten al groot was. Bijna een apprentice, al zal dat nu uitgesteld worden na dit ongeluk. Het kamp kwam in haar muntgroene zichtveld te liggen. Goedzo. Mintpool kreeg pijn aan haar nek van het hoog opdragen van deze kleine kattin. Zo snel als ze kon droegen haar poten zich naar binnen. Nu stond ze er, in het midden van het kamp. Sparrowpaw en Brindlepool. Ze hadden ze nodig voor deze wond, en hard ook. Meteen rende ze door naar de medicine cat den en riep naar binnen.
OOC: Topic uit, zal ik een nieuw openen?

Onderwerp: Re: The floor will always catch me