No stupidity, I did it on purpose{Open voor Bloodclan}

Als een kat toevallig gehoord had wat Silhouetteheart van plan was,dan had diegene hem voor gek geklaard. Silhouetteheart verklaarde zichzelf ook voor gek,een klein beetje maar. Hij moest toch wat. Zijn laaste Bloodclanner was tijden geleden en die was nu de Leader van dit zooitje ongeregeld. Hij had wel sympathie voor de kleine kater,Lítill. Via via had hij het nieuws gehoord. Nu wou Silhouette hem graag opnieuw zien en dan kon hij beter het hol van de leeuw in gaan. Silhouetteheart was eerst nog aan de rand en gluurde het Camp in. Enkele katten met halsbanden liepen erdoor heen,hij hield zich nog even verborgen. Uiteindelijk haalde hij diep adem en stapte zijn schuilplaats uit. Meteen draaide enkele koppen naar hem toe. "Kan ik iemand spreken?"vroeg hij en keek rond,"Vertrouw me maar" een duistere blik verscheen in zijn vurige ogen en hij knipoogde.

-(open voor een of meerdere Bloodclanners. Gelieve niet(meteen)aanvallen)

Hij had geen idee hoe hij het had gedaan, maar opeens kwam er een kat uit de schaduw lopen. Miles herkende hem niet en snoof meteen zijn geur, geen Bloodclan, eerder een vreemd mengelmoesje van meerdere groepen. Wat deed hij hier en hoe was hij onopgemerkt hier midden in het kamp gekomen? Hij zou daar met Litill over moeten hebben, de ingangen moesten beter bewaakt worden. De kater kwam rechtstreeks op het groepje af waarmee hij stond. Zo zacht en snel als hij kon fluisterde hij "Laat mij dit afhandelen, houd ons onopvallend in de gaten en schiet te hulp als hij me aanvalt." Toen richtte hij zich op de kater "Kan ik iemand spreken?" vroeg hij terwijl hij rondkeek. Irritante lefgozert dacht Miles maar hij liet niets zien, in plaats daarvan zette hij een vriendelijke glimlach op en stapte naar voren. "Natuurlijk." Zei hij, zonder zijn wantrouwen te tonen. "Vertrouw me maar" zei de kater weer maar Miles ving de duistere glimp in zijn ogen op. "Volg me en praat ondertussen." terwijl hij rustig naar de deuren van de schuur liep, de schuur van Litill en hem. Hij bedacht zich meteen dat meneer waarschijnlijk hem niet kende, "Ik ben Miles, rechterhand en vertrouweling van Litill, onze leader. Je wou praten?" zei hij, ditmaal iets beleefder. Hij was nieuwsgierig, maar hij had nog net genoeg zelfbeheersing om niets te laten merken.

Uit de starende katten maakte zich een gedaante los. Het was een rooie gestalte met twee verschillende ogen en een halsband met al wat hondentanden,Silhouetteheart had gehoord dat je dan een hoog aanzien had hier. "Volg me en praat ondertussen."belangrijk iemand dus. Hij volgde de kater richting een soort van Twoleg Nest "Ik ben Silhouetteheart van de Windclan"begon hij maar de andere was hem voor, "Ik ben Miles, rechterhand en vertrouweling van Litill, onze leader. Je wou praten?" Silhouetteheart knikte beleefd, "Ik heb Lítill al een keer ontmoet,maar toen was ik nog een Apprentice en hij nog geen Leader"merkte hij op. De grootste reden dat hij hier naar toe gekomen was. "Ik wil jullie hulp vragen, ik beloof dat jullie er wat voor terug zullen krijgen. Iets wat het waard is"begon hij en keek toen even Miles aan, "Als jullie niet falen" vervolgde hij,maar dat verwachtte hij niet. Zo dadelijk kon hij onderhandelen.

Met grote, wat langzamere passen slenterde de enorme kater het kamp in, waar een vieze geur zijn neus binnendrong. Windclan. De halsband van de tabby waar geen hondentand meer bij paste stak vervaarlijk uit boven de bosjes, en de kater nam plaats naast de warrior. "Ik wil jullie hulp vragen, ik beloof dat jullie er wat voor terug zullen krijgen. Iets wat het waard is" Zei de clankat, die zichzelf zojuist de naam Silhouetteheart had gegeven. Intimiderend grijnsde Demon breed en stelde zich voor. "Demon." Vervolgens wierp hij een blik naar de deputy, en keek weer terug naar Silhouette. "Hulp voor wat?" De grijns die zijn duivelse gezicht sierde werd alleen maar groter, en van nieuwsgierigheid zette hij zijn massieve poot voor zich. "En, wat krijgen we ervoor terug?" Bij die vraag hield hij zijn hoofd scheef; waardoor de diepe hoofdwond die de enorme hond had veroorzaakt toen hij Mary beschermde zichtbaar werd. Deze clanner kon nog eens interessant zijn.

Silhouetteheart merkte een grootte gestalte naast hem op en keek opzij. Een kat met best wel een volle halsband keek hem aan, "Demon."waarna hij van Miles weer terug naar Silhouetteheart keek, die knikte. "Hulp voor wat?"Silhouetteheart wou liever niet dat de gewone leden van de Elite te veel kwamen weten,"Dat ga ik jou voorlopig nog niet aan je neus hangen"zei hij enkel. Demon was nieuwsgierig. "En, wat krijgen we ervoor terug?"daar kon Silhouette wel op antwoorden,"Wat ik kan geven en wat jullie het liefst willen"bij die zin keek hij even de hele clan toe en hield uiteindelijk zijn blik vast op Miles. "Wat wou je doen?'''vroeg hij vriendelijk tegen de rechterhand. Hij vroeg zich of hoe het precies zat met de rangen hier,misschien kon hij daar naar vragen meteen.