Your last chance (Dot)

Hij moest tweemaal kijken voordat hij doorhad wat er niet klopte, ze hoorde hier niet, ze mocht hier niet meer komen. Hij knikte vriendelijk naar de kater die tegen hem aan stond te praten, maar hij luisterde niet naar wat hij zei. Zijn blik ging constant naar het wit-oranje vlekje bij de rand van het kamp. Niemand anders scheen aandacht aan haar te besteden, misschien kon hij haar nog wegkrijgen. Hij mompelde een excuus tegen de kater en liep langs hem heen naar de plek waar hij haar net nog had gezien. Wat bezielde haar? Dacht ze dat ze hier nu nog medelijden zou krijgen? Van alle groepen was medelijden hier wel het minst te vinden, eerder haar dood. Misschien zocht ze iemand, misschien was ze gewoon ronduit zo dom. Hij moest haar hier wegkrijgen, zo'n dood verdiende niemand. Niemand verdiende het om als een vogelvrij speeltje door een groep bloeddorstige krijgers om te komen. Als anderen haar ontdekten zou ze worden bespot en een verschrikkelijke dood tegemoet kunnen gaan. Dat moest hij haar besparen. Als ex-mentor had hij langzaam respect gekregen, voor haar koppigheid, voor haar vreemde manier van leven. Hij had geen medelijden met haar omdat ze was verbannen, maar wel als ze zielig en pijnlijk zou sterven. Hij zag haar weer, met een sprint rende hij op haar af en greep haar bij haar nekvel. Hij was gelukkig groot en sterk dus haar meesjouwen was niet lastig. Hij hield niet op met haar dragen tot ze uit het zicht waren. Hij zette haar neer, liet de haren in zijn nek overeind staan en gromde: "Wat doe je hier?! Als ze je hadden gezien was je nu dood geweest! Of erger: je was als een levende muis geweest die moeders aan hun kittens brengen om ze daarmee te laten spelen voordat ze ze opeten!" Hij was niet van plan haar te laten gaan, en hield haar scherp in de gaten. Dit zou de laatste keer zijn dat ze in dit kamp zou komen, zelfs als hij haar moest vermoorden om dit te voorkomen, hij zou het doen.

Dot liep rustig, misschien was ze wel verbannen maar ze had genoeg te doen. Alleen wilde ze nog eens met Draco spreken, ze keek naar de lucht en zag hoe grijs het was in deze zomer. Ze wist dat het beter was om dit misschien niet te doen, naar het Bloodclan kamp gaan waar ze was verbannen en iedereen haar dood wilde. Het was misschien een win win punt, een ze was dood en hoefde niet meer met Bloodclan katten opgescheept te zitten plus ze kon weer Harpus zien die vermoord was door haar andere stemmen. Ze zuchtte en punt twee is dat ze misschien Draco tegen kon komen, ze was erop verliefd maar wist het niet zeker. Ze hield van zoveel maar verloor ook zoveel, misschien was dit een nieuwe kans om te leven. Ze ging in een hoek van de Bloodclan kamp zitten, nee hij was er nog niet. Misschien kwam Draco later of zo of was hij in een trainig met zijn mentor, ze spitste haar oren en hoorde stemmen in de beurd. "Niet jullie weer." zuchtte ze tegen zichzelf, "we zijn er weer met allen geuren en kleuren." lachtte Foollin. Ze negeerde hun maar het was wel moeilijk, ze sprong op toen ze een kat naar zich zag lopen. Ja, als ze dood was. Was ze nu bij haar fammilie. Tot de kater haar heel bekend leek en helemaal naar ijn actie, de kater pakte haar streng op en schudde haar in het rond. "Miles! Waar is dit voor nodig?" riep ze geïriteerd en merkte dat het een kort tijdje duurde tot ze bij de uitgang van de Bloodclan kamp waren. "Wat doe je hier?! Als ze je hadden gezien was je nu dood geweest! Of erger: je was als een levende muis geweest die moeders aan hun kittens brengen om ze daarmee te laten spelen voordat ze ze opeten!" schreeuwde Miles, de deputy van de Bloodclan. Dot voelde dat ze nogal ruw werd neer gezet, ze maakte haar ogen tot spleetjes. "Dood gaan," miauwde ze simpel weg. Als ze het echte verhaal ging vertellen werd straks Draco ook verbannen, alleen vermoorde Draco teminsten nog katten. "Maar lang niet meer gezien, hoi." miauwde ze en keek naar de grond. Ze schaamde zich, waarom gedraagde Miles zich als een moeder die voor zijn kittens zorgt. Met een zucht draaide ze zich om, ze bleef stil. "Oh kijk wie er nu op zijn knietjes terug kruipt." miauwde Hydra via haar mond. Dot wilde weer ruzie met zichzelf gaan maken maar inplaats daarvan keek ze naar de grond en zei zacht, "Wat wil je."

"Dood gaan" Antwoordde ze cynisch. Miles zuchtte, geërgerd dat ze zo blind was voor wat er bijna was gebeurd. Als je zo graag dood wilt, dan doe ik het wel voor je! dacht hij maar hij zweeg, wachtend op een verklaring van haar. "Maar lang niet meer gezien, hoi." ging ze verder. Ze keek beschaamd, als een kitten die een standje kreeg van haar ouders. "Dot, stop. Stop met wat je ook maar wou vinden in dat kamp, keer om, ren weg en wees blij dat ik mijn orders heb genegeerd en je heb laten leven!" Hij zag hoe ze omdraaide en toen weer stopte, "wat wil je?" vroeg ze. Hij dacht na, de vraag raakte hem. Waarom had hij toegestemd om haar vogelvrij te maken, maar haar vervolgens geholpen? Het was niet goed, plus ze had een les nodig om nooit hier terug te komen. "Dot, je hebt nog een kans om jezelf te bewijzen. Als je staande weet te blijven laat ik je levend gaan, zo niet dan..." hij zweeg even, "dan doe ik wat ik verplicht ben te doen." Hij voelde een steek, hij wist dat katten die niet bij de elite horen denken dat zij moorden voor plezier, dat moorden en pijn doen hun niets doet. Was het maar waar, misschien was het bij sommigen ook wel zo, maar in elk geval niet bij hem. Hij had een geweten, niet eentje die zeurt bij elk akkefietje maar wel een die hem tegensprak bij pijnlijke beslissingen. Hij verzette zich tegen de steek, hij moest dit doen, hij zou dit doen. Al was het maar om Litill te gehoorzamen, of om Dot toch nog eens iets te kunnen leren. Hij spande zijn spieren, liet zijn nagels uitklappen en sprong op de jongeling af, rechtstreeks aanvallend op haar borstkas. Hoe het ook zou gaan, dit zou de laatste keer zijn dat ze elkaar zouden ontmoeten. Het spijt me.

Dot keek Miles aan, waarom kwam deze kater achter haar aan. Ze was dicht bij het kamp maar haar ogen straalde naar het kamp, Draco.. dacht ze en sloot haar ogen. Miles de grote sterke kater die deputy was leek bezorgd, om haar. "Dot, stop. Stop met wat je ook maar wou vinden in dat kamp, keer om, ren weg en wees blij dat ik mijn orders heb genegeerd en je heb laten leven!" miauwde hij bezorgd, ze keek hem aan. Dot schudde nee, ze opende haar mond en nam een paar stappen naar achteren. Ze schudde een paar keer met haar hoofd nee, 'waarom? Wil jij mijn leven sparen.' zei ze tegen Miles met haar oren in haar nek gelegd. "Je kan haar beter vermoorden, hoeven wij niet meer optepassen." miauwde Alice nogal bot. Dot maakte een boos geluidje maar keek naar de grote oranje kater, de woorden die Miles sprak deden wel iets met haar. Het leek wel op fammilie, alleen wist ze uit haar hoofd dat hij niet haar broer was maar leek er wel een beetje op kwa karakter. Ze zakte tegen de grond aan, ze zuchtte kort en bleef hem alleen maar aan kijken. Dot voelde zich schuldig, enorm schuldig. Ze deed haar best om alles te doen als apprentices, maar hij wees haar alleen maar af plus hij verbande haar. Eigenlijk moest ze boos zijn maar in plaats van glimlachtte ze naar de kater, "Dot, je hebt nog een kans om jezelf te bewijzen. Als je staande weet te blijven laat ik je levend gaan, zo niet dan..." sprak Miles en zweeg even hij. Zo ineens wilde hij haar dood maar goed dan was ze toch bij Harpus, ze wilde haar vriendin terug. De gekke pestkop die haar ook hielp al haar hele leven lang. "dan doe ik wat ik verplicht ben te doen." miauwde Miles doordringend, ze keek hem met een kwaade blik aan. "Zo eerst verban je me dan ben je nog gemeen tegen me!" miauwde ze lichterlijk geraakt, "Maar je doet het wel voor Lítill.." zei ze meelevend maar wel op een kwaade toon. Ze zag hoe Miles zijn spieren spande en zijn nagels uitgeklapt hadden voor een harde klap, naar haar borst kas. Ze zwiepte kort met haar staart en maakte ook een sprong naar voren met haar nagels uitgeklapt zodat ze hem ook kon raken, ze voelde de klauwen van de massieve kater maar zij sloeg er op los op zijn gezicht. Eerst de ogen zodat ze minder kunnen zien, ze wist niet of het echt zin had maar ze probeerde haar best. Dot keek hem aan, waarom val ik mijn eigen mentor aan..? dacht ze en sloot haar ogen en trabbelde met haar achter poten om de zachte buik van Miles te raken. Kort daarna landde ze op de grond, haar mentor had haar geraakt op pijnlijke plekken. Haar ogen werde groter na wat er kon gebeuren, "Kijken wie straks jankend op de grond licht." zei Hydra. Dot knikte, misschien was het nu beter dat ze ging samenwerken met haar gevreesde stemmen die bijna Draco hadden vermoord en andere katten.

Ze vocht terug, dat was in elk geval iets. Hij voelde hoe ze uithaalde naar zijn gezicht maar hij kon het ontwijken door zijn kop af te wenden. Ze had te weinig ervaring en ze was te klein om iemand als hem aan te kunnen. Hij was haast dubbel zo groot, dubbel zo oud en dubbel zo sterk, ze had geen kans. Maar hij had beloofd haar te laten gaan, haar door zijn nagels te laten glippen als ze goed vocht. Hij voelde haar trappelen tegen zijn buik, ze trapte hard en net toen hij terug wou deinzen kreeg hij haar omgeduwd. Ze had pijn, hij wist dat ze pijn had. Haar ogen werden groot van besef, ze wist wat er ging gebeuren. Hij gaf haar even wat rust, nam tegelijkertijd deze tijd ook om even weer goed op adem te komen en hij viel opnieuw aan, deze keer was het niet een rechtstreekse aanval maar eentje met schijnaanval. Hij sprong eerst boven op haar, wende op het laatste moment af en kwam zijwaarts bij haar flank terecht. Hij duwde haar om, probeerde haar buik te bereiken met zijn tanden. Hij beet eenmaal hard maar kort, liet haar toen weer even los. Hij voelde de adrenaline weer opkomen, misschien gaf het vechten hem wel voldoening, in elk geval tijdens de strijd. Hij wist wat hij moest doen, hij had besloten. Alles voor Litill, alles voor hem. Hij was de leader en zelfs hij, nee, zeker hij moest zich aan zijn orders houden, wat deze ook waren. Hij moest het goede voorbeeld zijn voor de rest, al vroeg Litill hem om zijn leven te geven, hij zou dat nog doen. Omdat... omdat hij van hem hield, misschien meer als van een vriend. Niemand hoefde het te weten, nooit. Het was zijn geheim en het hield hem in leven, en het hielp hem bij moeilijke beslissingen zoals deze. Hij zag een waas voor zijn ogen en greep het lichaam van Dot op en begon het heen en weer te schudden. Zoals ze met prooi doen om het een snelle en pijnloze dood te geven. Hij schudde en schudde tot hij geen sparteling meer voelde en hij kon zweren dat het lichaam levenloos moest zijn. Hij liet het lijf vallen en  terwijl de waas verdween voelde hij hoe er tranen voor in de plaats kwamen. Hij stond er, roerloos, en staarde naar wat hij had aangericht. Het lichaampje was misvormd geraakt door het schudden, enkele botten moesten haast wel gebroken zijn. Hij zweeg en zwoor tegen zichzelf om nooit iemand te vertellen wat hij precies gedaan had. Hij had haar ontdekt in kamp en vermoord, niets anders, geen kans meer gegund, niet gewaarschuwd. Gewoon zoals zijn opdracht was. Hij zuchtte en dacht na over wat hij met het lichaam zou doen.

Ooc: goed?

Dot keek de sterke kater aan, ze moest alles er om doen om hem trots op hem te maken. Ze moest vechten, ze deed dit voor Miles en voor Draco. Ze voelde dat ze sterk moest blijven, hij mentor had haar tegen de grond aangedrukt. kreeg hij haar omgeduwd. Ze had pijn, de steken in haar lichaam. Dot krabbelde overeind, haar ogen straalde moed uit. Dit moest ze zelf doen geen van haar stemmen mochten haar helpen, alleen deze keer gebruikte Miles een schijnaanval. Haar mentor sprong eerst boven op haar, ze keek hem kwaad aan met een grom probeerde e Miles van zich af te krijgen en probeerde hem te beiten in zijn nek. Miles maakte een zijwaardse keering waardoor hij haar omduwde. Dot zag de glinsterende tanden komen, ze waren groot en wit. Ze ontweek door te rollen de klap allleen het lukte hem wel om haar kleine zachte buik te pakken. Hij beet eenmaal hard maar kort, ze voelde de pijn en sloeg met haar klauw tegen zijn gezicht aan. "Ik geef niet op voor wie dan ook!" schreeuwde ze, ze wilde erbij horen maar dat zou ze nooit meer kunnen. Starclan steun me.. dacht ze en kneep even haar ogen dicht waarna ze naar de gespierde kater keek. Ze voelde haar lichaam voelen, ze had vaak gevochten alleen deden haar stemmen dat en zij zelf niet. Ze zag hoe Miles haar oppakte, ze gromde even en voelde hoe zij door het rond werd gesleurd. Ze probeerde hem te krabben en alles te doen om los te komen, maar wat Miles deed. Deed veel pijn, ze voelde hoe sommige botten kraakte. Kort daarna lag ze op de grond, het deed pijn. Ze zag het haar dood, ze keek kort naar Miles die roerloos erbij stond. Zelf keek ze naar de lucht, "Harpus... Ik ben nou bij je.." piepte ze nog van de pijn en sloot haar ogen waarna ze stierf en dus haar eigen mentor haar vermoord had..

OCC: dit ging te snel, naja ze is dood dus is het goed