The grim of a tiger

Met sierlijke pootstappen baande de zilverkleurige poes zich een weg door het struikgewas heen. Slechts op enkele plekken in het Shadowclan territorium was er begroeiing te vinden, en Wintervole bevond zich daar.
Algauw stak de poes haar neusje in de lucht en snoof ze de verschillende geuren op. Het eerste wat haar alarmeerde was de oude geur van vos, maar deze viel nog maar amper te ruiken. Het tweede dat haar was opgevallen, was de overduidelijke markering van muis. Het duurde dan ook niet lang of ze zag ook het kleine grijze gestalte waar de geur afkomstig van was. Geluidloos dook de poes richting de grond en sloop ze voorzichtig naar het prooidier toe. Al haar zintuigen waren opgeladen en ze voelde de adrenaline door haar aderen heen pompen toen ze met haar achterpoten begon te trippelen. Uiteindelijk zette ze zich af en sprong ze met uitgestrekte poten naar de muis toe, om het diertje vervolgens te doden met een simpele beet in de nek. Trots nam ze het slappe lijfje van de zojuist gevangen prooi beet met haar tanden, niet beseffende dat ze al die tijd een andere kat in de buurt was geweest.

Eerste post voor Tigerpaw.

'Mooie vangst.' Klonk het plots, waardoor de knappe zilvergrijze poes geschrokken opkeek. Haar lichtblauwe blik gleed eerst eventjes vragend over de struiken heen, maar zodra ze het bruinwitte gestalte van een andere kattin zag verdween haar nieuwsgierigheid alweer als sneeuw voor de zon. "Dankje," Miauwde ze slechts, de pestende blik in diens ogen negerende. Ze wist dat als ze er geen aandacht aan schonk, deze vreemde poes haar vast met rust ging laten. Of tenminste toch anders ging aankijken. Wintervole was niet bepaald iemand die vaak reageerde op zulke dingen, dus waarom zou ze dat deze keer wel doen?
Algauw trippelde ze naar een struik toe, om eenmaal hier aangekomen te zijn rustig een kuiltje te graven en het prooidier erin te leggen. Nadien gooide ze er wat aarde over, om zich uiteindelijk om te draaien. Ze zou de prooi later wel komen ophalen wanneer ze terugkeerde naar het kamp.

Het was jammer dat de kattin weinig aandacht aan haar bestaan gaf. Teleurstellend. Maar natuurlijk gaf ze hier geen blijk aan. Het was natuurlijk leuker geweest als de ander spontaan weg was gerent van doodsangst maar van een warrior, zelfs zo’n jonge, was dat niet te verwachten. De zilveren kattin bleek echter nog saaier te zijn dan Tigerpaw had ingeschat. Geen reactie, niet eens een fatsoenlijk gesprek. Iets om je schouders voor op te halen, zeker, maar ze kon het niet laten om haar staart in afkeuring te krullen. Ze likte haar borst nogmaals veelzeggend en stond op om zichzelf uit te rekken. De kattin was geen prater en aangezien de warrior, Wintervole als ze het goed wist, ook geen pret was zou ze maar gewoon weer weggaan. Of de ander wat rondstalken, net wat in haar op kwam. Ze opende haar mond eventjes terwijl ze haar fijne kopje wegdraaide van de ander. De geur van de ander, samen met dat van dood prooi overheersde. Toch vond ze een hiertussen nog een redelijke geur van vers prooi. ‘Wintervole toch?’ vroeg ze zonder de kattin een blik te gunnen, haar toon wat afwezig. Ondertussen liep ze al richting de geur, benieuwt of de oorzaak hiervan al gevlucht was of niet.

'Wintervole toch?' Klonk de stem van de andere poes opnieuw, waardoor Wintervole even opkeek en haar blauwe blik op de apprentice richtte. Althans de poes haar deze keer minder arrogant aansprak, alsnog gunde ze haar geen blik waardig. De zilvergrijze poes besloot maar om het kinderachtige gedrag te negeren en slechts even haar schouders op te halen. Veel invloed zou dit toch niet hebben op de apprentice, aangezien ze het niet eens kon zien wegens de manier waarop ze van Wintervole wegkeek. "Dat klopt." Miauwde ze, haar stem gewoon rustig en een tikkeltje vriendelijk houdende. Soms gebeurde het ook dat dikkoppen hierdoor geïrriteerd geraakte, aangezien ze de andere niet lastig kregen. "En de jouwe is .. Tigerpaw. Toch?" Wintervole knipperde even met haar ogen terwijl ze diens kant opkeek.