Your first time out [ Heatherpaw ] [ SPT ]

Heel voorzichtig neusde Forestrain zijn zwarte snuit tussen de apprentices. Hij zocht het nest van zijn niewe apprentice. Maar hij moest stil doen; velen van hen sliepen nog. Hij spotte de tabby vacht van Heatherpaw. Alleen bij de ceremonie had hij haar gesproken, en even in zich opgenomen. Hij trippelde naar haar toe. "Heatherpaw," fluisterde hij. "Maak je klaar en kom dan naar buiten. We gaan het territorium over." Hij tikte een paar keer op haar schouder met zijn staart, voor hij weer naar buiten liep om haar op te wachten. Het was niet heel vroeg, maar ook niet heel laat. Het was een zachte greenleafochtend en Fores bleef zitten om zich op te warmen in de zon.

Vrijwel meteen toen hij was gaan zitten was zijn apprentice al op hem af gelopen. En ze leek erg vrolijk. "Goedemorgen mentor! Ik ben er hélémaal klaar voor!" De woorden toverden een grijns op zijn snuit. "Zo hoor ik het graag." Hij knipoogde. Toen wenkte hij met zijn staart. "Ik laat je een rondje territorium zien, en ook een paar grenzen." Hij liep naar de uitgang van het camp en wachtte tot ze zou komen. Toen glipte hij naar buiten, waar hij verder ging. "We hebben het territorium onderverdeeld. We gaan eerst een stukje door Tallpines, waar ook de Burnt sycamore staat, en dan komen we nog langs de marshlands. Als laatste laat ik je de Carrionplace zien. Maar pas op, die is niet al te spectaculair." knikte hij, voor hij zijn weg vervolgde richting het bos.

De jonge kattin was ontzettend enthousiast. "Wat is het groot hier!" klonk haar vrolijke hoge toon. "Tallpines, zijn de bomen daar echt zo groot? Dat ze bijna bij StarClan komen zoals de elders vertellen?" En daarop moest Forest lachen. "Ik ben nog nooit zo hoog geweest, dus wie weet. Maar ze zijn zeker hoog, heel hoog." Hij gebaarde dat ze hem moest volgen. Ze liepen over het territorium, en het duurde niet heel lang voor ze Tallpines bereikten. "Kijk maar eens. Zou jij daar bovenin durven klimmen?" Hij keek zijn apprentice schuin aan, voor hij naar boven keek. "Ik denk dat die elders dat ook nooit eerder gedaan hebben, hoor. Ze vertellen nog wel eens wat verhaaltjes aan kittens." Hij schudde zijn kop. "Kom, we zijn bijna bij de Burnt sycamore!"

Maar zijn apprentice had hem zelfs quasi-serieus genomen. Ze sprong de boom in en begon te klimmen. Forest zag dat ze techniek had. Haar klauwen schoof ze in de bast van de boom, en steeds een stukje hoger kwam ze. Hij klom achter haar aan. Mocht ze vallen, dan kon ze hem gebruiken als een soort breker van de val. Maar ze viel niet, nee. Ze hees zich op de eerste dikke tak die ze tegenkwam en bleef daar even zitten. De zwarte kater nam plaats op een andere tak dichtbij. Ze zei iets over het uitzicht. Hij liet zijn groene ogen langzaam over de prachtige bossen glijden. Dat was inderdaad zo. "Je techniek is perfect." zei hij tegen zijn apprentice. "Klimmen hoef ik je niet te leren." Hij grinnikte zachtjes naar haar. "Kom, we gaan verder. Of zit je liever de hele dag hier?"

Op zijn vraag antwoordde ze door haar kop te schudden, voor ze zich stukje bij beetje uit de boom begon te werken. Forest klom achter haar aan, en landde naast haar op de bosbodem. Een glimlach sierde opnieuw de snuit van de jonge kattin. "Waar gaan we nu naartoe?" vroeg ze hem. De zwarte kater grinnikte. "De burnt sycamore. Kom maar mee." Hij liep voor haar uit, tot ze bij de grote verbrande boom stonden. "Okay," begon hij. "Dit is de burnt sycamore, Heather. Even verduidelijking; je mag hier niet in klimmen." Hm. Dit was vast niet heel spectaculair voor de vrolijke apprentice, maar ze moest het territorium op haar duimpje kennen.

Forest gaf haar even de tijd om de boom te bekijken. "Wat voor prooi loopt hier rond?" kwam toen haar vraag. "Dat was je overigens ook vergeten te vertellen bij de tallpines..." Ah, dat was hij helemaal vergeten. "Je hebt gelijk, Heather. Stom van mij," gaf hij eerst toe. Toen vertelde hij het toch maar. "Rond deze plekken wandelt vanalles. Vooral veel veld- en bosmuizen, maar ook wel kikkers en ook wel eens ratten. Maar dat zijn nare beesten, hoor. Je weet nooit of ze ziek zijn of niet. Verder vliegen hier wel merels, vinken, lijsters... Wat je aan vogels denkt nog meer te kunnen vangen." knikte hij, ja, dat was het ongeveer. "Kom, we lopen naar de marshlands. Daar kun je voornamelijk ook kikkers vangen, overigens. Voor muizen is het er veel te nat.

Vanuit zijn rechterooghoek zag hij hoe zijn apprentice knikte. Hij kreeg een nieuwe vraag, iets wat hem een beetje op deed schrikken. "Klopt het dat in de Marshlands katten zijn verdronken?" Angst klonk ergens door in haar stem. Hoe moest hij dat nu weer zeggen? Hij zou niet tegen haar willen liegen, maar hij wilde haar ook weer niet de stuipen op het lijf jagen. "Wel, Heather," begon hij. "Dat kan best, maar als we er nu heen gaan zullen we er niet in gaan. Als je er ooit alleen heen gaat zul je gewoon goed moeten kijken waar de modder stevig is. Het zijn alleen kleine plekken waar je ook echt vast kunt komen te zitten," zei hij, terwijl hij zijn staart even geruststellend over haar rug liet gaan. Ze stonden nu aan de rand van het bos en hij bedacht nog iets. "Wacht even, Heather. Stop, en sluit je ogen. Vertel me even wat je allemaal waarneemt." Dit was eigenlijk een soort basis. Stom dat hij het vergeten was.

De jonge tabby deed wat hij haar vroeg. "Ik... hoor vogels fluiten, merels volgens mij. Ik ruik dat hier nog een patrouille is geweest... Misschien gisteren? Eergisteren?" Het verraste Forest hoe goed ze dat wist. "Ik ruik dat hier... laatst een muisje is geweest.. En dat er laatst... nog iets is geweest waar ik de geur nog niet van ken.." Nu opende ze haar ogen weer. Als blijk van het feit dat ze het goed deed knikte hij goedkeurend. "Je hebt helemaal gelijk. Deze patrouille was hier met sunhigh. Dat weet ik omdat ik daar zelf in zat." Hij was gekozen om met Icepaw en Lightingpaw hier te jagen. "Over die andere geur; dat is een vos. Maar je ruikt dat de geur niet vers is, hij is een paar dagen geleden door een andere kat van het territory gejaagd." bevestigde hij. Door wie? Dat kon hij zich niet meer herinneren. Ondertussen wenkte hij en liep hij verder naar de Marshlands. Ze waren er nu en hij hield halt, om haar even rond te laten kijken.

Toen ze opnieuw opsprak verwachtte de zwarte warrior eigenlijk een andere vraag dan deze. Blijkbaar waren haar gedachten bij de vos blijven steken. "Zijn er veel vossen in het territorium?" In zijn groene ogen lag een verraste uitdrukking bij de vraag. "Nee, Heather," stelde hij haar gerust. "Maar het zit zo. In tegenstelling tot wat je zou verwachten zijn niet alleen leafbare en begin newleaf een bron van problemen. Ook greenleaf brengt zijn eigen issues met zich mee. Vossen en dassen zijn vaak actiever..In elk seizoen gebeurt er wel wat. Maar er is zoveel mogelijk territorium dat ze heus niet alleen in ShadowClan komen, hoor." knikte hij. Zo zat het. Leafbare was een pijn in de staart, maar ook greenleaf bracht problemen. "Vanaf hier rennen we door naar de grens met ThunderClan. Dat is het Thunderpath. Dit is even een kleine test van conditie, maar stop als ik je zeg dat je moet stoppen. Het is daar niet al te veilig, dat zul je wel snappen."

Zoals ze eigenlijk elke keer wel deed als hij iets vertelde knikte ze. En toen zette ze een sprint in. "Ik wed dat ik er eerder ben!" Het toverde een glimlach op zijn snuit. De vos had haar duidelijk niet compleet bang gemaakt voor het bos. Maar hij moest er snel achteraan, om te zorgen dat ze inderdaad stopte waar ze moest stoppen. Nu riep hij haar ook na: "Oh ja?" Hij wilde geen strenge mentor zijn. Deze poes was veel te vrolijk. Van een strenge mentor zou je dan alleen maar nederig worden enzo. Dat wilde hij niet. Maar hij moest ook wel redelijk zijn, en haar in de poot houden. Hij rende achter haar aan. Bij elke stap kon hij de grens dichterbij ruiken. "Heather!" Hij wist dat zijn apprentice nu ver genoeg moest zijn. "Stop!" Hij hoopte dat ze het hoorde, en dacht van wel. Ze leek goede oren te hebben.