You'll never know what hit you

De ochtendbries woei voorzichtig door haar vachtje heen, waardoor ze haar blauwe oogjes eventjes ietsjes sloot. Slatekit had zojuist de medicine cat den verlaten en keek eventjes rond door het kamp. Ze had met een flinke cough te kampen gehad en was dan ook in de medicine cat den gebleven voor een tijdje. Maar voor de rest voelde ze zich weer wat beter en kon ze gewoon rondlopen. Al voelde ze dat de tijd heel erg aan haar voorbij was gegaan. Ze had ook een tijdje geen bezoek kunnen hebben.. Dus had ook een heleboel katten een hele tijd niet meer gezien. Op zich was ze dus best wel nieuwsgierig of er iemand naar haar toe kwam. Slatekit had echter niet het idee dat ze assertief genoeg was om op iemand af te stappen. Voorzichtig ging het kleine grijze poesje dan ook zitten en krulde haar staart om haar lichaam heen, haar blauwe oogjes gericht op de katten die druk bezig waren in het midden van het kamp. Prooi werd binnen gebracht, prooi werd opgegeten... Zijzelf had geen honger, dus ze bleef voor nu eventjes rustig zitten. Wie weet kwam er wel iemand naar haar toe.

{Please, do come in <3 Open voor meer dan 1 kat;D}

Ze had het beloofd, en ze was het niet vergeten. Maar het risico lopen dat ze ziek zou worden, had ze niet kunnen nemen. Ze was immers de Deputy van Shadowclan. Nu het Greenleaf was waren er ook weer zat planten aanwezig. De mooiste kon ze vinden bij het moeras, daar was ze dan ook naar toe gegaan nadat ze klaar was geweest met haar patrouille. De grijze kitten was weer beter, dus kon ze eindelijk haar belofte na komen. Ze plukte een mooie grote witte bloem, en nam die mee terug naar het kamp.
Toen ze in het kamp kwam vielen de ijsblauwe ogen van Innerghost al snel op de grijze kitten wie de naam Slatekit droeg. Ze stapte op de kitten af en liet het bloemetje voor Slatekit vallen. "Dag Slatekit. Weet je nog dat ik belooft had een bloemetje voor je mee te nemen uit de grote buiten wereld?" Het bloemetje droeg een zalige zoete geur met zich mee, en ze was er zeker van dat Slatekit er te dol op zou zijn.

Hij verveelde zich niet, nee, nooit. Hij wist gewoon even niet wat te doen, want als hij zich verveelde zou er wel een warrior aankomen met een uiterst irritant klusje. Dus nee, hij verveelde zich niet. De kater lag echter wel lekker rustig aan de zijkant van het kamp, ogen gesloten en alles deed hij met gehoor en reuk. De kleine Rough had toch wel een indruk op hem achtergelaten, en al snel had de apprentice besloten om ook maar te oefenen met zijn reuk en gehoor. Zo kon hij inmiddels al wat pootstappen van elkaar onderscheiden, en ook wat geuren. Zelfs als er een andere geur bijzat kon hij alle clankatten wel opnoemen, de zoete geur wist hij niet te plaatsen though. Vandaar dat hij opstond, ogen open deed, en om zich heen keek. De geur achterna lopende kwam hij bij ze uit, en meteen vielen de ogen op de mooie witte bloem tussen de deputy en de devil in. "Wat een mooie bloem Slate," Mauwde hij vrolijk, maar durfde niet veel dichterbij te komen dan een vossenlengte afstand. "Heeft de deputy die voor jou geplukt?" Hierbij keek hij vragend naar de twee poezen, met vrolijke ogen.

- If I may?

Een beetje afwezig staarde Slatekit het kamp in, naar hoe alle katten druk in de weer waren. Er werden prooien naar de stapel gesleept en katten wasten elkaar. Slate voelde zich echter nog moe en hield zich dus een beetje op de vlakte. Veel energie om speels te zijn had ze nog niet, dus ze hoopte maar dat ze als apprentice wat meer energie terugkreeg, of een begrijpende mentor had. Het voelde een beetje.. buitenaards in het kamp. Katten waren enorm gegroeid of zagen er anders uit. Ook zag ze katten die ze nog nooit gezien had. Ze voelde zich om eerlijk te zijn.. Een beetje verloren.
Gelukkig kwam oma al snel genoeg eraan, met een mooie witte bloem tussen haar tanden. Slatekit's ogen begonnen te glimmen en met een glimlach knikte ze haar oma zachtjes toe. Ze boog zich naar voren om aan de bloem te ruiken. Het rook inderdaad naar buiten... Maar toen kwam er iemand die ze ook nog kende.. En hij was nog veel, veel groter geworden. Slatekit was ook wel gegroeid, maar lang niet zoveel, vooral omdat ziek zijn veel energie had gekost. Ze knikte wat teruggetrokken naar de oudere kater. "Uhu.." Reageerde ze zachtjes, iets dichter naar Innerghost toe schuifelend, de bloem achterlatend.

{Sorry, laat!}

Slatekit nam de bloem aan met een glimlach. Al voelde Innerghost zelf zich niet zo goed, deed dit haar weldegelijk goed. Haar taken vervullen en haar kleinkinderen opzoeken waren fijne afleidingen van al het gedoe waarmee ze te dealen had. Echter bleven de twee niet lang met z'n tweeën. "Wat een mooie bloem Slate, heeft de Deputy die voor jou geplukt?" Klonk Tallpaw's stem. Innerghost wist dat Slatekit niet zo gesteld was op Tallpaw, maar ooit moest ze met hem leren omgaan. Gelukkig bleef het wel rustig, en stemde Slatekit met hem in, waarna het al snel stil viel. "Hallo, Tallpaw," begroette Innerghost hem. Intussen was Slatekit al dichter naar haar toe gekropen. Innerghost weerhield zich ervan om met haar kop te schudden.

De kitten leek wat angstiger te worden, maar was beleefd genoeg nog wel gewoon te knikken. Dus glimlachte Tall naar haar, en ging liggen met als doel om minder bedreigend over te komen. Toen de deputy uiteindelijk hem begroette keek de kater naar haar op. "Hallo Innerghost," Daarna keek hij weer naar Slate, en hield zijn kopje schuin. "Weet je watvoor bloem dit is Slatekit?" Vroeg hij de poes, blij met het feit dat ze nu iets hadden om over te praten. Daarna keek hij echter vragend naar Innerghost, want hij had geen flauw benul.

Onderwerp: Re: You'll never know what hit you