.: Ceremonie 3 oktober :. {We're going to attack!}

Al enkele dagen had de poes zich bezig gehouden met jagen. Vaak waren het magere prooien, maar de vis die ze had gevangen was iets waar nog veel vet aan zat. Misschien was dat wel iets wat ze eens moest melden dat de vis het nog behoorlijk deed, al zou het nooit genoeg zijn om goed op te overleven. De oortjes van de she-cat schoten naar voren toen ze Dawnstar plots op de rots zag verschijnen. Even haalde ze haar wenkbrauw op. Het was al een tijdje geleden dat ze haar daar had gezien, maar het gaf haar toch terug moed om haar daar weer eens te zien op de vertrouwde rots. Het voelde weer net als vroeger, al hadden ze deze keer een tekort aan prooi om de Queens en Elders te voeden. Even ging haar blik naar Lynxfang die net een prooi op de stapel legde, maar al snel wendde ze haar blik af en trok zichzelf recht. Het zou goed kunnen dat ze deze ceremonie haar eerste apprentice zou krijgen. Eigenlijk keek ze er echt wel naar uit om zelf nieuwe warriors op te leiden, net als haar mentor eerder bij haar had gedaan. Silvercloud duwde haar gedachten aan de kant en richtte haar blik op Dawn, die ondertussen al begonnen was. ”Na de ceremonie is er nog wat extra nieuws, dus blijf nog even rondhangen nadat alle katten hun nieuwe rangen hebben ontvangen.” Haar twee oortjes bewogen even nieuwsgierig naar voren bij haar woorden. Iets extra's? Ergens wist ze al wel waarover dit zou gaan, maar ze zou gewoon het moment afwachten. Ze zette zichzelf neer en luisterde in stilte naar wat ze vervolgens nog allemaal zei. Branchkit, jij bent de volgende in de rij. Vanaf vandaag zal jij worden aangesproken met de naam Branchpaw en zal jij worden beleerd door Silvercloud. Een geamuseerd gesnor ontsnapte langs haar lippen. Haar eerste leerling. Het gevoel wat ze nu had leek heel hard op het gevoel van, wanneer ze zelf haar eerste mentor kreeg. Had haar mentor dit gevoel toen ook voor haar? Spanning en blijdschap in één? ”Dan natuurlijk nog Creamypaw. Vanaf nu zullen jouw trainingen worden verzorgd door Silvercloud. Hopelijk kun je haar helpen bij het trainen van Branchpaw.” Silver werd uit haar gedachten getrokken bij het nogmaals horen van haar naam. Even hield ze haar kopje schuin. Had ze twee leerlingen? Twee was beter als één. Eigenlijk was ze wel blij dat haar tweede leerling al de nodige kennis had en dat ze maar bij één apprentice vanaf het begin moest beginnen. Ze begroette de twee apprentices één voor één en voegde zich vervolgens weer bij de rest, toen Dawnstar weer verder ging. ”Zoals jullie wel gemerkt hebben, is er nog steeds een prooitekort bij de Riverclan. In stilte luisterde ze naar wat haar leader verder zei. Ze knikte begrijpelijk. De Thunderclan verdiende de Sunningrocks niet. Die plek behoorde toe aan de Riverclan, maar het leek gewoon niet tot hen door te dringen. De zilvere poes richtte haar blik op Lynxfang, die zich naar Dawnstar begaf. Even wenkte ze ongemakkelijk met haar oortjes toen ze hem zag knipogen naar hun leader. Ze wende zich al snel af en zette haar gedachten aan de kant. Dit was niet het moment door haar gevoelens te laten overheersen door jaloezie. In plaats daarvan richtte ze zich trots op haar twee apprentices. 'Ik die jullie morgenvroeg aan de ingang van het kamp, zorg dat je beide gegeten hebt.' deelde ze hen mee en knikte kort naar hen, wachtend op bevestiging.

Dawnstar sprong op de steen van hun oude kamp om de ceremonie te beginnen. Niemand wist dat dit geen gewone ceremonie zou worden, behalve Wolfgaze en Dawnstar. Hij zat met zij staart om zijn poten geslagen schuin naast de rots. Hij keek een beetje over het publiek heen en had een goed zicht op Dawnstar. Wolf zag haar zuchten en vervolgens even naar hem toe knikken. Hij knikte terug met een gemoedelijke blik. Wolf kon zich voorstellen dat het fijn was dat zulke grote beslissingen niet alleen werden genomen. ''Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen, zich verzamelen bij de Highrock voor een Clanmeeting!'' De katten verzamelde zich onder de voet van de Highrock. Dawnstar begon haar speech zoals gewoonlijk en gaf nieuwe Apprentices mentoren, en de verse Warriors nieuwe namen. Nadat ze daarmee klaar was begon ze het belangrijke nieuws. ''Ik heb naast de ceremonie nog een mededeling.Zoals jullie wel gemerkt hebben, is er nog steeds een prooitekort bij de Riverclan. Ondanks dat we terug zijn gekeerd naar ons kamp, is de grond weggespoeld en is de prooi gevlucht. Door de late Greenleaf zijn er nog maar weinig vette dieren, dus wat we vangen is vaak dun en er zit weinig vlees aan. Ik heb met Wolfgaze overlegd en wij zijn tot de conclusie gekomen dat er maar één oplossing is, ookal doen we het liever niet. Als we willen overleven moeten we ons territorium uitbreiden, en dit doen we door the Sunningrocks weer terug te nemen van Thunderclan.'' Haar blik bleef even bij Wolf hangen en ze glimlachte kort. Wolf lachte terug. ''Doe het voor Riverclan.'' 'Zei Dawnstar als een soort vecht kreet. De katten begonnen luidruchtig te discusseren en sommige gaven zich al meteen op om mee te vechten. Het stelde Wolfgaze gerust dat er veel katten waren die achter het plan stonden. Lynxfang was de eerste die zich melden, daarna volgende Bravesoul en Snowkiller. "Op mij kan je rekenen,ik zal met jullie meegaan. Thunderclan is waarschijnlijk wel al hersteld van het gevecht met de Windclan,maar aangezien wij al tijden geen gevecht meer hebben gehad,maar wel goed trainen, denk ik dat het ons wel zal lukken." Zei Lynxfang. Wat Dawnstar vervolgens zei kon hij niet goed horen maar het klonk als een ''dankjewel''.

De bekende kreet liet de lilac point niet opkijken. Ze was bezig met haar pootjes te kuisen en had helemaal geen zin in een ceremonie. Plus ze had al twee apprentices en beide waren er nog niet klaar voor om warrior te worden, dus had ze geen reden om aandacht aan deze ceremonie te bieden. Na enkele woorden waar Maze niet veel aandacht aan vergde, keek ze verrast op toen ze een bekende, belangrijke naam hoorde. ”Silverpaw, volgens jouw mentor is er niks meer wat jij van hem kan leren, dus hierbij krijg jij je warriornaam. Beloof je hierbij de warrior code te volgen met je leven en altijd trouw te zijn aan je clan en clanleider?” De kattin kneep haar ogen tot spleetjes en keek naar de zilveren kattin die daar zat. Ja, dit trok wel haar aandacht. Opeens verkrampte de kattin even en liet ze een zachte kreun horen. Een paar katten keken op, maar zij trok enkel haar neus op en deed teken dat het niks was. ”Dan zal hierbij jouw nieuwe naam Silvergale luiden.” De lilac point kneep even haar ogen dicht. Ugh, waarom had ze opeens zoveel buikpijn? Maze besloot zich wat terug te trekken in de den tot ze zich wat beter zou voelen, dan zou ze verder doen. Langzaam verplaatste ze zich van de rand van het kamp naar de den, waar ze even op adem kwam.
Na enige tijd voelde de oudere kat zich al beter en kon ze alweer helder nadenken. Haar ijsblauwe ogen gleden even naar buiten, de ceremonie was zo ongeveer op zijn einde... Toch? ”Ik heb naast de ceremonie nog een mededeling.” De warrior spitste haar oren. Oh? ”Zoals jullie wel gemerkt hebben, is er nog steeds een prooitekort bij de Riverclan. Ondanks dat we terug zijn gekeerd naar ons kamp, is de grond weggespoeld en is de prooi gevlucht. Door de late Greenleaf zijn er nog maar weinig vette dieren, dus wat we vangen is vaak dun en er zit weinig vlees aan.” Ze wist ongeveer wat er zou komen en eigenlijk had de kattin niet verwacht van de leader dat ze zoiets zou doen. ”Ik heb met Wolfgaze overlegd en wij zijn tot de conclusie gekomen dat er maar één oplossing is, ookal doen we het liever niet.” Ze zuchtte nogmaals, maar keek toen sterk uit haar ogen. ”Als we willen overleven moeten we ons territorium uitbreiden, en dit doen we door the Sunningrocks weer terug te nemen van Thunderclan.” Een grijns gleed over haar lippen. "Misschien heb ik haar wel wat te onderschat," fluisterde ze zachtjes in de schaduw van de den. Er was verder niemand die haar kon horen of zien dus kon ze praktisch doen wat ze wilde. ”We zullen eerst een groep katten erheen sturen om de boel te bekijken en daarna komt de rest. Elders, Queens en kittens blijven in het kamp, apprentices gaan alleen als ze goedgekeurd zijn door hun mentor. Er zullen ook een paar warriors hier moeten blijven, maar dat zullen er niet teveel zijn, het gevecht vind niet plaats dicht bij ons kamp.” De grijns verdween als sneeuw voor de zon en de kattin stond op waarna ze naar buiten trippelde. ”Opgeven om met de eerste groep mee te gaan kan bij mij of Wolfgaze na deze mededeling. Dit allemaal zal morgen plaatsvinden, wees dus goed voorbereid, maar ik weet zeker dat we dit zullen winnen.” De ziekmakende lach op het gezicht van de fluffy leader liet haar vanbinnen echt walgen. ”Doe het voor Riverclan.” Neh, ze deed het voor haarzelf en voor niemand anders. Nu was de ceremonie eindelijk op zijn einde en Maze besloot dus om haar eigen katten klaar te maken voor het gevecht. Met elegante stappen liep ze op de zilveren kattin af die haar warriornaam had ontvangen. "Gefeliciteerd," zei ze terwijl ze voor haar ging zitten. Ze leunde wat naar voren en ontmoette de blik van Silvergale. "Het gevecht, doe je mee?" zei ze met een glinstering in haar ogen. Daarna stond ze op en zwiepte ze even met haar staart. "Ik hoop van wel, maar wees voorzichtig," zei ze vervolgens waarna ze haar omdraaide en in de richting van Dawnstar draafde. Ze knikte even naar haar, alsof ze respect had voor de o zo grote Downstar... Bah. "Dawnstar, ik meld me voor de patrouille," zei ze met een knikje naar de pluizige kattin. "Ookal vind ik het echt erg dat we hiervoor moeten vechten, toch denk ik je een goede keuze hebt gemaakt, er zijn al genoeg katten gestorven van Riverclan, dat moeten we zo snel mogelijk gaan beperken," Een sombere blik kwam in haar ogen en ze liet even haar kop zakken, haar oortjes naar achter geplooid. Ja, als ze nog eens zielig deed over haar dode zusje dan zouden ze er zeker intrappen.

Eindelijk was het zover! Ze hoorde de stem van Dawnstar al over het kamp galmen. Ietwat lui ging ze overeind staan, rekte zich uit en wandelde naar de plaats waar die stomme leidster van haar stond. Er waren al een paar katten aangekomen, maar toch was ze er als één van de eersten. Dat gaf haar de kans om een goede plek uit te zoeken. De poes ging vlakbij de rots staan waar haar leidster haar gebruikelijke uitspraak gaf. 'We beginnen met de kat die zijn training heeft afgerond en de rang van warrior verdiend heeft, Silverpaw.' Dat werd tijd! Silver zette een stap naar voren zoals haar gevraagd werd. 'Silverpaw, volgens jouw mentor is er niks meer wat jij van hem kan leren, dus hierbij krijg jij je warriornaam. Beloof je hierbij de warrior code te volgen met je leven en altijd trouw te zijn aan je clan en clanleider?'[/b] Blablabla allemaal onnuttig geklets. Ze luisterde alleen nog naar de naam die Dawnstar haar had gegeven. Als teken dat ze zich ook aan de warriorcode zou houden knikte ze naar haar leider. "Ik zweer trouw aan Starclan en aan jou!" Ongemerkt rolde ze toch even met haar ogen. Alsof ze dat echt meende. Het enige waar ze trouw aan was was aan haarzelf en haar plan.

Silver keerde weer terug naar de groep katten, maar ging deze keer een eind verder weg staan. Ze kon nog net goed genoeg horen welke mentors welke apprentices toegewezen kregen. Silver gromde waarbij ze haar klauwen over de grond haalde. Enkele katten keken haar vreemd aan, maar dat boeide haar niet. Die stomme waterrat vertrouwde haar niet! Zonder nog te wachten op haar volgende uitspraak verdween ze uit de groep. Totdat ze plots de lilac point Mazelock tegen het lijf liep. [i]'Het gevecht, doe je mee?' Silver schudde haar kop. "Wat denk je wel? Ze vertrouwd me niet eens, waarom zou ik dan aan haar zijde staan om tegen Thunderclan te vechten!" Het was duidelijk hoeveel frustratie en woede in haar stem lag. Silver draaide haar kop van de poes weg en liep naar haar nieuwe den om een goed plekje uit te zoeken. Er was nog weinig volk hierbinnen, dus had ze het geluk om het beste plekje alvast voor haarzelf te kunnen claimen.