I'm FREAKIN BORED out of my MIND!

Waar apprentices samen met hun mentor of mentrix het kamp verlieten, vrolijk babbelend over wat ze vandaag zouden doen, warriors met patrouilles mee gingen, of zelfs de queens nog iets nuttigs gingen doen, lag Emberstorm achterin het kamp, verborgen in de den van de medicijnkat Leopardstrike. Haar gezichtsuitdrukking voorspelde niet veel goeds, deze stond namelijk op onweer bij heldere hemel. Chagrijnig maar ook wanhopig verborg ze haar kop tussen haar poten. Kwam ze hier nou nooit weg? Ze lag hier al veel langer dan dat Leopardstrike haar beloofd had, en ter overmaat van ramp, had ze ook nog eens de warriors ceremonie van Pantherpaw gemist. Hij was nu Pantherface en hij WAS haar apprentice! Ze kon het wel uitschreeuwen van frustratie, ze had naast hem moeten staan, hem toe moeten juichen. Maar waar was ze? In de medicine cat den, rustend om een stomme fout van haarzelf. Haar pluizige staart zwiepte geagiteerd heen en weer. Langzaam schepte ze een mosbal op met haar poot, en gooide die naar de andere kant van de den. Oke, vertier nu alweer afgelopen, dat mosballetje ging niet als een boemerang terug komen. Met een chagrijnige zucht legde ze haar kop weer op haar goede poot.

Hij had zijn belofte niet kunnen houden. Jammer, heel jammer. Waarschijnlijk was Emberstorm daar niet blij mee, aangezien haar Apprentice Pantherpaw nu Warrior was geworden. Hij was er wel bij geweest, hoewel dat misschien gemeen was.. Maar hij kon Risingpaw toch niet alleen in Risingvoice laten veranderen? Hij was niet naar haar toegegaan, omdat ze niet veel mocht zeggen en omdat Quietwind al naar haar toe kwam. Hij moest haar nog eens uithoren.. Leopardstrike liep nu snel terug naar de Den. Emberstorm had alle recht om niet blij te zijn, maar toch wilde hij dat hij er wat aan kon doen. Wat dan? Dat was een hele goede vraag.. Waarom? Hij kon er slecht tegen om haar boos of ongelukkig te zien. Dat moest wel te maken hebben met zijn Medicine Cat zijn, dat kon niet anders.. Als het iets anders was, was hij verkeerd bezig. Alhoewel hij de wetten van Starclan al overtreden had, hoe je het ook bekeek. Leopardstrike zuchtte en stapte toen de Den in, merkte dat zijn ogen direct de groene ogen van Emberstorm zochten. Hij zag direct al dat hij goed gegokt had; ze keek moe en lusteloos. Het ging al wel weer beter met haar poot; hij was dan wel over de limiet die hij gedacht had heen, maar na een dag mocht ze weg. Morgenochtend, als haar poot zo door bleef gaan met genezen. 'Hoe voelt het?' vroeg hij, over haar poot. Dan kon hij het haar vertellen, kon hij tenminste iets goed doen en haar hopelijk blij maken..

Een vogeltje was op de grond neergestreken en zat rustig wat op te pikken. Emberstorm gromde binnensmonds. Het was net alsof dat rotbeest wist dat ze op dit moment immobiel was. Ze had de grootste moeite om uberhaupt te onderdrukken om dat rotbeest een lesje te leren. Ze had haar kop alweer zeer chagrijnig neergelegd toen Leopardstrike binnen kwam. Ze had hem uberhaupt niet zien aankomen, en pas toen ze iets wits in haar ooghoek zag, draaide ze haar kop iets. Ze murmelde een zachte groet, maar nam niet de moeite om dat luider te doen. Hij had tegen haar gelogen, hij had gezegd dat ze al eerder weg mocht. Nee, nu was ze onredelijk. Dat wist ze zelf ook wel, maar het was gewoon zo verschrikkelijk frustrerend! Leopardstrike vroeg haar hoe het ging, dat begon vaste prik te worden. Ze keek eventjes op, 'Geweldig,' Murmelde ze, en ze legde haar kop weer neer. Het vogeltje was er nog steeds, 'Hij treitert me..' Gromde ze, langzaam proberend overeind te komen. Haar staart zwiepte nog steeds geirriteerd heen en weer. Ook haar nekharen waren overeind gaan staan. Daarna plofte ze terug in haar nest en keek ze Leopardstrike aan met een blik in haar ogen die verried hoe erg overstuur ze was. 'Ik houd dit niet meer uit Leopardstrike!..' Miauwde ze zachtjes, haar oren platgelegd. 'Ik moet bewegen!.. Ik wil de wind weer in mijn vacht voelen...'

Zijn blik gleed naar het mosballetje dat eenzaam in een hoekje lag, net als Emberstorm. De gelijkenis in uiterlijk was niet echt treffend, maar de symboliek droop er bijna vanaf. Hij hoorde Emberstorm vaag wat mompelen, maar spitste zijn oren te laat om het ook echt te horen. Ze leek erg gefrustreerd, net zoals hij gedacht had. En om eerlijk te zijn, ze had gelijk. Hij wist tot nu toe nog te verbergen dat hij er echt om gaf, of dat hield hij zichzelf in ieder geval voor. Nu zag hij het vogeltje. Het leek erop dat ze gelijk had; het diertje zat onschuldig te pikken en deed alsof het niet doorhad dat er twee katten zaten. Leopardstrike vernauwde zijn ogen, nauwelijks zichtbaar. Dat diertje zou eens moeten weten dat Emberstorm hem bijna zou kunnen vangen. Hij keek weer naar de poes met die prachtige, lange vacht. Ze zag er echt aangedaan uit. Even voelde hij een lichte steek in zijn maag, maar negeerde die. Snel liep hij naar Emberstorm toe en bekeek haar poot van dichtbij. 'Je hoeft het niet lang meer uit te houden. Vanavond mag je weer in de Warrior's Den slapen,' zei hij, met een timide lach op zijn gezicht. Aan de ene kant was hij blij dat ze weg kon, dat ze eindelijk weer haar eigen gang kon gaan en niet zo gefrustreerd hoefde te zijn, maar aan de andere kant.. dan was ze weg, en na haar aanwezigheid van bijna een week voelde dat heel.. leeg. Kon hij haar dat zeggen? Leopardstrike slikte even, hoopte dat hij niet te moeilijk keek. 'Ik kom nog wel een keer checken hoe het gaat dan, hoor,' waarschuwde hij haar. Nee, ze raakte niet zomaar van hem af.. al wist Emberstorm dat waarschijnlijk ook wel. Leopardstrike keek even de Den rond. 'Dan is het hier weer leeg,' zei hij, zo rustig en onaangedaan mogelijk.

Timide trok Emberstorm zich eventjes terug terwijl Leopardstrike dichterbij kwam, ze had haar masker in deze week redelijk afgezet en de normale Emberstorm was weer redelijk naar voren gekomen. Nou ja, de Emberpaw in het begin, en misschien zelfs Emberkit. De echte Emberstorm was er nog nooit geweest tot nu toe. Op eierschalen lopen zorgde daar wel voor. Maar het nieuws wat Leopardstrike bracht, liet haar ogen bijna opgloeien van vreugde, en zette haar oren overeind. 'Vanavond? Echt waar?' Ademde ze verwonderd, ze had het niet als mogelijk meer beschouwd na zo enorm lang wachten. 'Dank je Leopardstrike!' Spon ze, en ze gaf hem uit pure dankbaarheid een kopje. Hij voegde er wel aan toe dat hij nog een keer komt checken, 'Oh nee, ben ik dan toch nog niet van je af?' Miauwde ze, en ze trok haar gezicht in een serieuze plooi, daarna begon ze te lachen, 'Nee, ik maak maar een grapje, je doet maar, is juist gezellig,' Miauwde ze, nu naar de waarheid. Ze likte haar goede poot eventjes schoon. Eén ding had ze niet laten versloffen in al die tijd, en dat was de hygiëne van haar vacht. Ze legde haar oren iets achteruit over zijn woorden in eenzaamheid en leegte. 'Ik.. Kan je komen opzoeken?' Probeerde ze als eerste, daarna begon ze iets te stamelen omdat ze het zo rottig vond voor hem, 'Euhm.. Je mag wel in mijn nest slapen.. Dan slaap ik soms wel hier, dan kun je bij de andere warriors zijn en je vrienden en..' Dacht ze luidop, maar nog altijd een beetje stamelend.

Zijn hart maakte een licht, bijna niet opmerkbaar sprongetje toen Emberstorm hem verwonderd aankeek. De blijdschap straalde van haar af, het ongeloof.. Hij had haar goed nieuws kunnen brengen en dat voelde goed. Haar groene ogen twinkelden bijna, het zorgde ervoor dat zijn glimlach breder werd. Hij beantwoordde haar kopje zachtjes, al verbaasde ze hem daar wel mee. De echte Emberstorm begon door het masker te breken dat ze voor iedereen ophield en dat was goed. Alsof hij haar niet alleen geholpen had met het helen van haar poot, maar ook met haar zelfvertrouwen.. in ieder geval voor hier en nu. Hij hield zijn kop wat scheef en probeerde wat zielig te kijken - wat niet lukte. 'Wil je zo graag van me af?' Hopelijk meende ze het niet, bedacht hij, met een licht onzeker gevoel in zijn maag. Waarom voelde hij de laatste tijd zoveel? Emberstorm maakte echter al snel duidelijk dat het maar een grapje was. Opgelucht keek hij haar aan. Hij knikte. 'Dat zal ik zeker doen!' Daar kon ze van op aan.. Waarom deed hij zo.. Leopardstrike richtte zijn aandacht weer op Emberstorm en glimlachte. De poes likte haar lange vacht, iets wat ze consequent deed. Hij kon zich niet voorstellen hoe ze eruit zou zien als ze dat niet zou doen; ze deed het altijd. Trouwens.. ze zag er schattig uit wanneer ze zo keek. Hij knikte. 'Bedankt, dat lijkt me een geweldig idee! Alhoewel je best in je eigen nest mag slapen,' zei hij vrolijk. Ze wilde hem nog zien! Hij wist zeker dat het als een leegte zou voelen wanneer ze weg was, al praatte ze niet continu. Hij zou het missen. Leopardstrike glimlachte nog steeds, best lang voor zijn doen. 'Of anders ga ik een keer met je mee op Patrol of iets dergelijks,' zei hij daarna, niet van plan haar slaapplaats in te pikken.

Emberstorm maakte haar wasbeurt af met haar pluizige staart, haar vacht begon al weer op te springen en was pluizig zoals altijd, wat haar slanke postuur verborg. Haar roze ruwe tong gleed over haar vacht heen, met bijna zoveel zorg als een moederkat had voor haar kittens. Emberstorm kon ook best wel teder zijn, maar... Dat ging soms lastig als je niemand had om teder over te zijn, ze had niet de droom om moeder te worden, ze had zich altijd voorgehouden dat het zielig zou zijn voor de kittens als ze zo'n moeder zouden krijgen. Emberstorm haalde glimlachend haar schouders op, plukken vacht dansten in het rond toen ze dat deed, mede lieten ze ook los van haar vacht, 'Ik zou bijna een eigen nest kunnen maken van mijn losgelaten vacht...' Murmelde ze bijna mopperend. Daarna keek ze Leopardstrike aan, met een vriendelijke twinkeling in haar ogen, 'Wat mij betreft mag je mijn nest hoor, ik zal het niet missen,' Gelogen was het niet eens, het maakte haar geen sikkepit uit. Emberstorm was een buitenstaander in haar eigen clan, ook makkelijk te beinvloeden, als je eenmaal haar vertrouwen had, had je bijna haar hele doen en laten in je poten. Dan werd ze wanhopig het contact te behouden.. 'Op patrol? Ik vind het goed,' Miauwde ze vrolijk, 'Ik zal je sowieso komen opzoeken, dan ben je niet zo alleen,' Voegde ze eraan toe, ze glimlachte vriendelijk. Een glimlach die zich over haar hele gezicht verspreidde. Haar ogen gingen dicht, en haar mondhoeken omhoog.

Ja, haar vacht pluisde een beetje, hij was niet perfect.. maar dat was juist goed. Wie was er nu perfect? Niemand, helemaal niemand. Hij snapte soms niet wat Starclan wilde. Soms leken ze te willen dat alles bij het oude bleef en dan ineens veranderde alles weer. Net zoals zijn leven.. Van de één of de andere dag was hij wat hij zijn hele leven al wilde zijn, alhoewel het wel op zijn eigen manier geweest was. Had het niet simpel gekund? Het had zoveel gemakkelijker gekund.. Leopardstrike liet de lach op zijn gezicht niet verpesten. Hij schudde lichtjes zijn kop. Zelfs al miste ze het niet; hij ging haar nest niet inpikken. Hij sliep hier en om eerlijk te zijn, al was het soms eenzaam, hij zou niets liever willen dan hier zijn, in deze Den. Hier lagen al zijn waargeworden wensen, hopelijk ook zijn toekomst.. 'Dat zal niet nodig zijn.. Anders gebruik ik wel wat van je vacht voor een nest,' plaagde hij haar. Het viel nog best mee, met meer vacht had je dat nu eenmaal. Zijn blik gleed even naar haar poot. Ja, die was alweer een eind genezen. Hij was blij dat hij dat met zekerheid kon stellen. Wat had hij anders moeten zeggen? Sorry, je blijft hier voor de rest van je leven.. Zo'n verdriet had hij niet willen zien. Leopardstrike merkte dat hij bijna hoopvol was geweest toen hij wachtte op haar antwoord. Alsof iemand als Emberstorm het af zou wijzen, ze was een lieve poes. Hij schonk haar een dankbare glimlach. 'Bedankt.. Ik hoop dat je mijn gezelschap op prijs kunt stellen. Wat vind je ervan als we nu een rondje door het kamp gaan doen om je poot een beetje uit te testen?' Leopardstrike keek even bezorgd. 'Wel voorzichtig doen!' Oké, soms was hij iets te bezorgd, maar hij bedoelde het goed!

Emberstorm keek hem eventjes verontwaardigd aan, het vuur in haar ogen even wedergekeerd, 'Je waagt het niet! Het is MIJN va-' Miauwde ze verontwaardigd, dit liet zien dat Emberstorm best wel fel kon zijn, maar daarna merkte ze dat hij maar een grapje maakte. Ze legde haar oren iets achteruit en kneep haar ogen wat samen. Daarna trok ze een pruillip en keek ze hem met een melijwekkende blik aan, kijken of het zou werken. 'Zou je dat echt doen.. Leopardstrike?' Miauwde ze met een zachte, bijna trillende stem. Haar groene ogen leken bijna groter te worden. Daarna ontspande ze zich weer, 'Ach, ik dol je maar wat,' Miauwde ze daarna luchtig. 'Graag gedaan,' Miauwde ze eerlijk, weer met een glimlach op haar gelaat, daarna bereikten de woorden van hem echt haar brein. 'Zou dat kunnen? Echt waar?' Hoop laaide in haar ogen op. 'Ik zou het heel graag willen proberen!' Ze kwam vlug overeind uit haar nest, maar steunde uit automatisme niet op haar poot. Ze weifelde, 'Mag.. ik?' Vroeg ze, bijna kinderlijk angstig.

Leopardstrike grijnsde even naar Emberstorm toen ze verontwaardigd naar hem keek en zei dat haar vacht ook van haar zou blijven. Halverwege de zin kreeg ze door dat hij een grapje maakte, hoewel het vuur in haar ogen nog even na smeulde. Ze kreeg weer wat van haar oude energie terug, gelukkig. Daarna veranderde haar hele houding, naar iets wat meer smekend was. Haar groene ogen bezorgden hem voor een moment een steek in zijn hart, haar pruillipje en haar blik maakten het perfect af. 'Nee, natuurlijk niet!' zei hij, nog voor Emberstorm de tijd had te zeggen dat ze maar een grapje maakte. 'Oh..' vervolgde hij zacht, waarna hij haar weer toelachte en haar een zachte por gaf. Gelukkig dat ze het meende, dat ze er echt voor hem wilde zijn.. nou ja, dat ze hem niet alleen wilde laten, zoals bijna iedereen gedaan had. Tenminste, zo voelde en zag hij het. Hij zag met een blije lach toe hoe ze enthousiaster dan in al die tijd dat ze hier binnengelopen was, opstond en hem hoopvol aankeek. Leopardstrike knikte. 'Ja,' miauwde hij simpelweg. Het kleine beetje angst dat ze toonde kon daarmee weggehaald worden, het behoefde geen preek van drie uur. Ze konden gaan lopen. Leopardstrike liep naar Emberstorm toe en ging naast haar staan, wachtend tot ze zeker genoeg was om haar eerste stappen opnieuw te leren zetten. Daarna keek hij haar blij aan en liep met haar mee, de Den uit. Het zonlicht scheen fel in zijn ogen, waardoor hij even naar de grond moest kijken. 'Ik geloof dat de zon speciaal voor jou is gaan schijnen,' glimlachte hij.

Emberstorm keek Leopardstrike nog één keer zuur aan van zijn opmerking over haar vacht, daarna stak ze haar ruwe roze tong naar hem uit. Als een goed gebaar natuurlijk, maar ze liet zich niet op haar kop zitten, ook niet door Leopardstrike. Ze wankelde eventjes door zijn por en keek hem behoedzaam aan, haar balans was flink van de wap door het tijdlange liggen en het moeten rusten. Ze had al in geen tijden meer gelopen, een raar gevoel eigenlijk. Zou ze nog wel kunnen jagen? Of zou ze het verleerd zijn? Nou ja, veel verschil zou het niet maken, ze was er sowieso niet zo goed in. Wat was het verschil tussen geen prooi, en geen prooi? Daarna, na Leopardstrike's bevestiging, zette ze haar poot voorzichtig op de grond. Nou ja, ze trok hem bij de kleinste aanraking weer schrikachtig terug, bang voor een pijnscheut. Maar, die pijnscheut kwam niet, alleen een lichte tinteling. Ze fronste ietsjes, deed het echt geen pijn meer? Voorzichtig zette ze haar poot weer neer, heel erg behoedzaam. Uiteindelijk steunde ze voorzichtig op haar eerst zere poot, zou het.. zou het genezen zijn? De verwondering was duidelijk van haar gezicht af te lezen. 'Het.. Het doet geen pijn,' Miauwde ze, haar ogen opengesperd van verbazing. Pas daarna hoorde ze Leopardstrike's opmerking van dat de zon speciaal voor haar was gaan schijnen. Ze keek hem eventjes aan met opgetrokken wenkbrauw, daarna focuste ze weer op het lopen. 'Leopardstrike? Is het normaal... Dat ik zou uit balans ben?' Vroeg ze hem, totaal niet op zijn vorige opmerking ingaande, omdat ze daar niks van snapte.

[Eindelijk! D: Sorry]

Emberstorm stak pesterig haar tong naar hem uit, wat hij gewoon negeerde. Dat terugdoen kwam best kinderachtig over, hoewel het er bij Emberstorm juist schattig uitzag. Schattig. Een woord dat hij zowat nooit in de mond nam, maar bij haar paste het gewoon. Waarom was alweer de vraag. Hoe vaak had hij dat woord de laatste tijd [en posts xD] wel niet gezegd? Emberstorm liep nog wat onwennig, maar hij gokte erop dat het al snel weer beter zou gaan. Even wennen, het was iets wat je niet snel verleerde zodra je kleine hersenen en je evenwichtsorgaan geen ruzie meer maakten. Even beet hij op zijn lip toen ze haar poot terugtrok. Nee hé, deed het nog pijn? Wat had hij verkeerd gedaan.. Maar ze zette haar poot al snel weer neer. Wat alleen maar kon betekenen dat het goed ging. Opgelucht ademde hij uit, zachtjes. Ze waren nu buiten, en het lopen leek al goed te gaan. Emberstorm negeerde zijn opmerking een beetje, iets wat maakte dat hij zich een beetje lomp voelde om de opmerking. Het was ook zo'n cliché.. 'Ja, dat is normaal. Je hebt zo lang gelegen dat je evenwicht even van slag is, maar daarom zijn we nu ook een oefenrondje aan het maken. Je lichaam zal snel weer wennen aan alles, iets wat je al manen kan verleer je niet zomaar,' verzekerde Leopardstrike haar. Al snel bereikten ze de uitgang van het kamp. Leopardstrike bleef daar even stilstaan. 'Wil je verder naar buiten?' vroeg hij aan Emberstorm. Hij wilde haar niet dwingen of wat dan ook, maar haar ook niet tegenhouden. In ieder geval was het weer goed, dus dat zou voorlopig geen probleem moeten vormen. Een wandeling met Emberstorm was voor hem ook geen probleem, al was hij meestal liever alleen. Toch klonk 'er even opuit met Emberstorm' leuker dan 'alleen depressief door het bos lopen'.. Nou ja, het was haar keuze.

Emberstorm keek hem aan met zijn groene ogen, vrolijkheid twinkelde duidelijk in haar groene kijkers, 'Ach, mijn evenwicht's orgaan is gewoon lui geworden net zoals ik,' Miauwde ze luchtig en ze rekte zich eventjes uit. Haar kaken openden zich tot een luide gaap, waarna ze hem verontschuldigend aankeek, 'Sorry,' Miauwde ze. Oef, dat was onbeleefd van haar. Zou hij het erg vinden? Eventjes keek ze beschaamd weg. 'Al weet ik zeker dat ik het lopen niet verleerd heb,' Vervolgde ze, iets van haar oude vechtersgeest terug hebbend. Ze liep voorzichtig achter Leopardstrike aan, nog steeds een beetje wankel op haar poten. Eventjes viel ze bijna om, maar net op tijd wist ze haar balans weer te bewaren. Ze keek even naar de witte kater Leopardstrike, onzekerheid in haar ogen, niet alleen vanwege haar ogen. Maar ook.. Vanwege iets anders. Ze voelde zich soms zo warm van binnen, werd ze ziek? Ook kon ze helemaal wegdromen. Dat had ze nooit eerder gehad, ze was altijd zo gefocust geweest... Naja, ze wou de kater niet opnieuw storen. De uitgang van het kamp bleek steeds dichterbij te komen. Ze had ondertussen nog geen enkele kat in het kamp aangekeken, ze had het gewoon domweg geweigerd. Haar kop hield ze hoog en trots, haar blik was hard. In de enkele secondes dat ze in het kamp was, was haar masker weer opgezet, in een eng snel tempo. Ze schrok even op van Leopardstrike's vraag en knikte kort, 'Is goed,' Miauwde ze rustig. Ze keek hem eventjes aan, ze vertrouwde hem, maar de rest van de katten van de clan niet. Ze moest dus op haar goede zijn wat haar betrof...

{Nieuw topic aanmaken in het territorium?}

http://warriorcats.bigforumpro.com/t2097-you-ll-get-through-this#30086

Onderwerp: Re: I'm FREAKIN BORED out of my MIND!