Windclan needs some sexyness like me { Open

De grote kater keek naar de grens. Nou ja, keek. Het was meer een bewust zijn dat hij die onzichtbare streep niet mocht oversteken. Maar ja, dat maakte het nou juist zo leuk. Ook was het onbewust gekomen dat hij het idee kreeg dat hij onaantastbaar was voor straf. Want ja, hij was al zo vaak grenzen over gestoken dat het niet meer aan geluk kon liggen. Vaak kwamen ze er niet achter en als ze er achter kwamen was het meestal met Tall. En tja, die kreeg van nature altijd meer straf als hijzelf. Hij stapte rustig over het lijntje heen en liep Windclan in. Ja, meestal was het een kleine ‘stout’ en hij kon weer doen wat hij wou. Misschien omdat niemand echt verantwoordelijk voor hem was, geen ouders en geen vaste mentor. Dan stopte de bezorgdheid al snel. Nou had hij natuurlijk zijn grote halfzusy. Die kon misschien nog eens bezorgt zijn. Hij grijnsde, maar ja, hij zat hier in Windclan en zij zat waarschijnlijk ergens thuis. Het zou nog even duren voordat hij kans maakte op een preek. Misschien ging hij wel wat Windclanners pesten, gewoon wat plagen. Grijnzend keek hij om zich heen.

Het konijn hupste vrolijk voor hem uit en knaagde aan een grasstengel,waste zijn gezicht en ging weer vrolijk verder. Silhouetteheart was er niet geïnteresseerd in en hij volgde het konijn enkel voor zijn doel. Eten voor de clan,want tja,hij moest toch eens wat goed meebrengen. Hij kwam steeds dichterbij het konijn en had hem misschien ook wel te pakken gehad, als een andere nieuwe geur op de verkeerde windstroom het niet had laten opschrikken. Er klonk geroffel en hij schoot weg,samen met nog twee konijnen die vlakbij waren. Silhouetteheart vloekte binnenmonds en stond op. Nu kwam ook de geur hem tegemoet en hij merkte dat het geen Windclan was. Shadowclan eerder. Toch schrok hij daar niet van,integendeel hij hoopte dat het een leuke kat zou zijn. Silhouetteheart volgde letterlijk zijn neus,of eigenlijk zijn geurspieren en kwam uit bij een levende haarbal of een kleine schaap. "Verdwaald?"vroeg hij enkel en keek de vreemdeling aan. Het was moeilijk te beoordelen of het een Warrior of Apprentice was.

Acepaw was vaker in Windclan geweest, heel gezellig was het hier. Alleen was saai en monotoon. Overal staken harde en hoge sprieten gras omhoog, en hoewel Ace groot was stond zijn buik dichter bij de grond dan een Windclanner. Hij werd dus ook meerdere malen gestoken door een stuk onvriendelijk dood gras. Verder was de brandende zon enorm irriterend op zijn dikke pels, daarbij was hij meer de schaduw gewent en was deze opvallende manier van lopen nu eenmaal tegen zijn natuur. Maar je kon nu wel de mooie blauwe lucht zien en meters voor je uit kijken. Het leek hier best veilig, en daardoor ook wat saai. Als hij niks zou vinden zou hij maar gewoon terug gaan, Ace had ook geen zin hier doelloos rond te handen. Daarbij kon hij hier nooit een prooi te pakken krijgen. Hij was niet zo snel als een konijn, jammer genoeg. Ineens sprong er een Windclangeur door de lucht, niet zo verbasend op Windclan grond maar deze geur kwam van iets levends. Zo verscheen er al snel een zwart-witte kater met amber kleurige ogen. Ace keek de ander schuin aan. Het was moeilijk om een Windclanner van leeftijd in te schatten dankzij de lange poten, maar hij wist wel dat het zeker een Warrior moest zijn. "Verdwaald?" werd aan hem gevraagd. Zijn eigen spottende lachje kwam op zijn gelaat terwijl hij zijn groene ogen op de ander hielt. ‘Nope, ben gewoon even op bezoek.’ Grijnsde hij vrolijk.

Het ging zo goed, hij had al tijden niet meer gepraat met katten van buiten zijn clan en begon steeds beter te worden in het begrijpen van de soms wat lastige logica van Innerghost. Natuurlijk was er op dit soort momenten dan altijd zo'n klein ding wat het allemaal ongedaan kon maken, maar de kater was er zeker van dat hij dit vol kon houden. Op het moment was hij rustig de geur van zijn PIC aan het volgen om samen met hem te gaan trainen. Dit werd rustig gedaan tot Tall ineens bevroor. Hardop vervloekte hij de wereld, en gromde eens diep. Die Sukkel! Sukkel! Wie moest hem nu redden? Ja, hij weer, echt, als Tall hierdoor in de problemen zou komen zou Ace er nooit meer het einde van horen, dan zou hij nooit meer een normaal ontbijt kunnen hebben. Met dit in zijn achterhoofd stak de kater het pad over, en volgde als een master de geur verder zonder op te vallen. Zijn tabby vacht smolt samen met het hoge gras, al zou het zometeen hard afsteken tegen de vlakte. Gelukkig genoeg leek het niet zo te zijn dat Ace daar was. Zijn vriend was dichtbij, gelukkig maar want de apprentice had geen zin een lange tocht af te moeten leggen in dit gebied. ‘Nope, ben gewoon even op bezoek.’ Ja, definitely Ace, zeker weten. Met een rol van zijn ogen stapte Tall naast zijn vriend uit het hoge gras. "Hij wilde net weer weggaan," Mauwde hij kortaf naar de Windclanner, en keek toen met priemende ogen naar Ace. De kleine spark van spanning was er nog, zijn vriend zou het vast zien, maar de afkeuring overheerste. Dit was fout.

- If I may?

Een zure geur waaide zijn neusgaten binnen en meteen stond zijn vacht rechtovereind. Shadowclan. Op Windclan gebied! Hij was er redelijk zeker van, want zo dicht bij de borders dat hij patrouillerende katten zou kunnen ruiken was hij zeker niet. meteen veranderde de grote witte kater zijn koers en sprintte recht op de geur af. Hij zou die vieze shadowclanners eens een lesje leren. Er stonden twee onbekende Shadowclanners te praten met Silhouetteheart. Meteen ging hij naast de jonge warrior staan. "Wat doen jullie hier?", bast hij met zijn zware stem, geen moeite doende om zijn afkeur te verbergen. Zijn verschillend gekleurde ogen priemden in die van de vijandige katten, of beter slachtoffers, als ze niet snel maakten dat ze terug in hun stinkende gebied waren. "Weetje, het doet er niet toe wat jullie hier doen. Zorg gewoon dat jullie je metéén weer naar jullie gebied reppen, als je ooit nog iets ervan zou willen zien.", vervolgde hij dreigend, zonder op antwoord te wachten.
~Wow, heb eindelijk weer met 'm gepost na wat een eeuwigheid leek x'D Inspi, ik heb je gemist *hugt inspi*

Silhouette bleef de kater voor hem aankijken en wachtte op een antwoord. Eens kijken hoe deze hier zal reageren, ‘Nope, ben gewoon even op bezoek.’ dat klonk al lekker. Silhouetteheart liep nu nog wat dichter bij hem en stelde hem nogmaals een vraag,"En? Bevalt het je?"helaas is er altijd wel een spelbreker aanwezig en ditmaal was die in de vorm van een andere kat,nogmaals van Shadowclan. Silhouetteheart moest iets gemist hebben. "Hij wilde net weer weggaan," zei deze kater,die minder fluffig was als zijn vriend. "En jij,kwam je ook zomaar even op bezoek?"ditmaal klonk zijn stem wat strenger en harder en liet hij zijn spelletje even achterwege. Deze kat was niet geschikt in zijn ogen en twee op voor hun vijandelijke gebied was misschien geen goed idee. De kans dat er wel clangenoten op de geur van indringers zouden komen was groot en dan was Silhouette kans om meer te weten over deze twee voorlopig verpest. Wel,alsof hij door de duivel werd gezonden...Whitelion,ooit een kat waar hij naar opkeek en inmiddels een kat waar hij zijn bedenkingen van had,was erbij gekomen. "Wat doen jullie hier?",Silhouetteheart liet even niks merken van zijn afkeer van de witte kat en keek zelf ook boos naar de twee indringers. "Weetje, het doet er niet toe wat jullie hier doen. Zorg gewoon dat jullie je metéén weer naar jullie gebied reppen, als je ooit nog iets ervan zou willen zien.",nu legde Silhouetteheart zijn staart kort over Whitelion's mond,"Toe,wees nou maar niet te gemeen"zei hij. De naam van de kat ging hij niet verraden,dat mocht hijzelf doen.

Ace had genoten van de training die zijn nieuwe mentor hem gaf. Hij genoot ook van de andere warrior die hem dingen aan leerde. Al waren ze beiden geen goede voorbeelden voor de naïve kat. Zijn karakter was zich beginnen te vormen naar hoe zijn twee voorbeelden zich gedroegen. Maar ja, Ace had geen ander voorbeeld om naar op te kijken en zich aan aan te passen. Hij had niemand die hem op zijn kop gaf voor zijn acties. Ace was zo goed als vrij. Even keek hij op bij de woorden van de Windclanner. Hij grijnsde weer; ’Ja, het is hier heel gezellig, warme sweer, gezellige katten,’ Zijn gedachten gingen weer verder. En ja, hij paste zich ook aan aan Tall. Maar dat was gewoon een vriend en die was perfect op de een of andere manier. En over zijn PIC gesproken. De geur die hij uit duizende herkende stak in zijn gehemelte. Hij keek achterom om daar een tabby kater te zien. Bij het horen van zijn weerwoord ging zijn linkeroor naar achteren. Ace snapte Tall niet meer, eerst vond hij het leuk om samen met hem rond te wandelen in de andere gebieden. En nu? Nu was hij een heilig boontje in dit vak. Hij miste zijn avonturen… Ace was trouw aan zijn vriend en als hij die blik niet had gezien was hij weggelopen. Maar die blik van afkeuring zorgde ervoor dat zijn borstfluf als manen overeind kwamen en nu beiden oren in zijn nek lagen. Hij zag de spanning in Tall zijn ogen niet. Maar in de zijne brandde nu een koppigheid die niet voorbij te praten was. Ineens doemde een witte kater op. Blijkbaar niet zo’n vriendelijke brompot als het op het eerste gezicht leek. Hij keek star terug in de tweekleurige ogen van de ander. Iets in Ace, het kleine stukje hersenen dat werkte, zei hem dat hij nooit van de kater kon winnen. Want deze had ook kracht, en waarschijnlijk meer verstand als hijzelf. Weer keek hij naar de gevlekte kater die weer sprak. Hij leek beter, hij was de soort kat die bij Rowanflame zou staan. Of bij Scarletbriar. Even keek hij terug naar Tall, twijfelend. Tall zou niet met die twee katten omgaan… De twijfel stond in zijn ogen, hij was aan het twijfelen aan welke kant hij stond. Want eerlijk, hij wist niet meer wat hij wou.

Hij keek automatisch om naar de Windclanner toen die weer ging praten, en rolde even met zijn ogen. "Zie ik eruit alsof ik hier zo graag wil zijn?" Bitste hij terug, en wierp weer een blik op Ace, die keek met de koppigheid die Tall in tijden niet had gezien, zijn vriend mocht best een beetje meer voor zichzelf opkomen, maar niet hier en niet nu. "Weetje, het doet er niet toe wat jullie hier doen. Zorg gewoon dat jullie je metéén weer naar jullie gebied reppen, als je ooit nog iets ervan zou willen zien." Daar had je het al. Tall rolde met zijn ogen naar Ace, om de irritante toon van de witte kater. En glimlachte even. Daarna ademde hij eens in, en merkte dat de ander hoogstens een centimeter groter was dan hij, en dat kon ook te maken hebben met het feit dat Tall's vacht heerlijk ontspannen lag. Hij voelde zich allesbehalve bedreigd eigenlijk. "Toe,wees nou maar niet te gemeen" De apprentice trok een wenkbrauw op en keek even naar Ace of hij het begreep. Uiteindelijk keek hij weer naar de ander. "Ja, wees niet te gemeen, we kunnen het ook niet helpen dat onze poten ons hierheen leidden, alle geurmarkeringen waren onduidelijk," Niet helemaal onwaar, het leek alsof de laatste patrouille zijn werk niet goed had gedaan. "Maar ja, we vinden de weg terug vast wel," Mauwde hij met een schampere glimlach naar de ander, nee, heel respectvol deed hij nou ook weer niet. Dat kwam door de mengeling van verbazing over Ace, de spanning waarvan hij hield, en het feit dat Shadowclan gewoon beter was.

De poes volgde de twee geuren die kennelijk over de grenzen met Windclan heen liepen. Eén van de twee herkende ze goed genoeg, en wist van zijn eigen woorden dat hij het territorium niet mocht verlaten. Wat ze niet begreep was waarom hij dan nog überhaupt een ander naar Windclan territorium volgde? Slender haalde haar schouders op en bleef het spoor volgen. Ze spotte de twee; het was duidelijk wie bij Shadowclan behoorde; tot een derde, en ook een vierde; waarschijnlijk Windclan; gedaante's zich op haar netvlies bevonden. Ze herkende één van hen als Tallpaw van Shadowclan. De witte kater tegenover hem herkende ze jammer genoeg maar al te goed. Whitelion. "Tall? Ik hoop dat dit een misverstand is. Of moet ik er soms Innerghost bij halen?" Ze wist dat meer katten bang waren voor haar dan Shrewstar. Daarbij was zij nu ook Tall's nieuwe mentor.

De jonge warrior legde zijn pluizige staart kort over de bek van Whitelion. "Toe,wees nou maar niet te gemeen", zei hij. Whitelion keek hem geïrriteerd over dit duidelijke gebrek aan respect naar een oudere kat aan. Eén van de twee indringers keek twijfelend naar zijn companion, maar die leek zich er niets van aan te trekken. "Ja, wees niet te gemeen, we kunnen het ook niet helpen dat onze poten ons hierheen leidden, alle geurmarkeringen waren onduidelijk," zei hij. Duidelijk iemand die niet wist wie hij voor zich had. Hij trok één wenkbrauw op en keek hem sarcastisch aan. "Ik vraag me af wat ze de jeugd in Shadowclan vandaag de dag leren. Blijkbaar hebben jullie allemaal een chronische verkoudheid ofzo, dat jullie niet meer kunnen ruiken", kaatste hij terug. "Maar ja, we vinden de weg terug vast wel," ging dezelfde tabby apprentice verder. "Dat zou me verbazen. Misschien kan ik je er beter naartoe katapulteren, al zou het me verbazen als je zou merken dat je in Shadowclan gebied bent, gezien de situatie van je neus..", antwoordde hij weer. Een zwarte Shadowclanpoes kwam er nu ook bij. Ze was jong, maar waarschijnlijk wel al warrior. "Tall? Ik hoop dat dit een misverstand is. Of moet ik er soms Innerghost bij halen?", zei ze. De poes had hij al eens eerder ontmoet, maar hij kon niet meer weten wanneer. ach, het deed er neit toe, het waren mormels. Overdreven dramatisch zuchtte hij. "De jeugd van tegenwoordig heeft echt geen enkele les onthouden van zijn mentor, is het niet? Ik ben waarschijnlijk de enige hier die nog een beetje fatsoen heeft, al zal jullie dat misschien verbazen", zuchtte hij, zijn stem vol melancholie. "Toen ik zo oud was als jullie was ik onschuldig. Nu niet meer, en ik heb er geen moeite mee om iemand te vermoorden. Dus tenzij je de volgende wilt zijn op mijn lijst van slachtoffers, zou ik maken dat ik dat lui gat van ons territorium haalde, en wel meteen!", bulderde hij. De grote kater leek nog groter door zijn witte vacht die rechtovereind stond nu hij echt kwaad begon te worden. Als ze ook maar een klein beetje verstand hadden, waren ze allang weggeweest. Hij was niet voor niets bekend onder de clans, en elk woord dat hij gezegd had was waar. Hij zou hen met plezier vermoorden om zijn woede kwijt te raken, en dan waren er gelijk wat minder mormels van de Shadowclan, en waren ze weer wat zwakker als er ooit een oorlog begonnen werd.

Whitelion was niet vrolijk met zijn staart,maar Silhouetteheart trok zich er niks van aan. Hij keek de twee voor hem doordringend aan, "Ja, wees niet te gemeen, we kunnen het ook niet helpen dat onze poten ons hierheen leidden, alle geurmarkeringen waren onduidelijk,"Silhouetteheart trok zijn wenkbrauw op,hij ging niet zo vaak mee op patrouille dus met dat ding bemoeide hij zich niet,toch twijfelde hij er aan of de Windclan echt zo weinig aan de geurmarkeringen deden zoals deze kat beweerde. Wel,Windclan trok blijkbaar vandaag Shadowclan aan,want nu kwam er een zwarte poes tevoorschijn,die dezelfde geur als de twee vreemde katers droeg. "Wist niet dat Everstar vrije toegang voor Shadowclan had gegeven" dacht hij bij zich zelf,de poes sprak de twee aan en had het over Innerghost,de Shadowclan deputy,gezellig,nog meer zielen! "De jeugd van tegenwoordig heeft echt geen enkele les onthouden van zijn mentor, is het niet? Ik ben waarschijnlijk de enige hier die nog een beetje fatsoen heeft, al zal jullie dat misschien verbazen", zuchtte hij, zijn stem vol melancholie. "Toen ik zo oud was als jullie was ik onschuldig. Nu niet meer, en ik heb er geen moeite mee om iemand te vermoorden. Dus tenzij je de volgende wilt zijn op mijn lijst van slachtoffers, zou ik maken dat ik dat lui gat van ons territorium haalde, en wel meteen!"Silhouetteheart keek naar zijn ex-idool en siste kort naar hem. Goh,als die katten nou eens wisten wie er echten voor hun stonden. Wel,daar kwamen ze wel achter. Silhouetteheart besloot dat hij eens moest spreken, "Whitelion heeft het niet zo op indringers en ikzelf meestal ook niet, wel kort toegevoegd dat we beiden niet de knuffelaars van Windclan zijn,al ziet Whitelion er erg knuffelbaar uit met zijn vacht,dus zullen we niet reageren zoals je van een Windclanner zult verwachten"sprak hij uit,een beetje Whitelion stangen. Hij zweeg weer en keek de drie indringers aan. En nu? Wachten.

Hij stond nog met zijn rug naar Ace toe toen de stem hem bereikte. De kater vloekte zachtjes en draaide zich toen om met een schuldbewuste glimlach. "Tall? Ik hoop dat dit een misverstand is. Of moet ik er soms Innerghost bij halen?" Die laatste woorden maakten dat hij de poes wel kon wurgen, maar de kater wist het goed te verbergen. Nog voor hij iets kon zeggen was die irritant grote witte kater hem toch al voor. "De jeugd van tegenwoordig heeft echt geen enkele les onthouden van zijn mentor, is het niet? Ik ben waarschijnlijk de enige hier die nog een beetje fatsoen heeft, al zal jullie dat misschien verbazen" Tall had inderdaad zijn wenkbrauwen opgetrokken, en keek sceptisch naar de warrior. Hij fatsoen? Niet dus. "Toen ik zo oud was als jullie was ik onschuldig. Nu niet meer, en ik heb er geen moeite mee om iemand te vermoorden. Dus tenzij je de volgende wilt zijn op mijn lijst van slachtoffers, zou ik maken dat ik dat lui gat van ons territorium haalde, en wel meteen!" Oke, Tall gaf toe dat menig kat teruggeschrokken zou zijn, maar hij was even groot, en had het niet zo op gasten die zo tegen hem bulderden. Dus zijn reactie bestond uit het nóg hoger optrekken van die ene wenkbrauw. Chillax. "Whitelion heeft het niet zo op indringers en ikzelf meestal ook niet, wel kort toegevoegd dat we beiden niet de knuffelaars van Windclan zijn,al ziet Whitelion er erg knuffelbaar uit met zijn vacht,dus zullen we niet reageren zoals je van een Windclanner zult verwachten" Waarom maakten ze het zo lastig voor hem? Zijn wenkbrauw kon al niet meer hoger terwijl al die speeches er toch echt om smeekten. Vandaar dat hij maar een lachje rond zijn lippen liet spelen, waarna hij ze compleet negeerde en zich tot Slender wendde. "Ik kwam hier om Ace te halen, ik wilde niet dat hij in de problemen zou komen," Legde hij rustig uit, en wierp toen een geïrriteerde blik op de twee Windclanners. "Dat is dus duidelijk mislukt,"

- Ik ben de volgorde een beetje kwijt.. :')

Innerghost had Slenderstep's geurspoor gevolgd toen deze naar de grens met Windclan leidde. Ze had de poes willen vragen of ze mee ging op jachtpatrouille, maar nu was de zwarte poes van gedachten veranderd.
Al snel drongen anderre geuren haar neus gaten binnen, Acepaw en Tallpaw. Hoe kon het ook anders, al had ze dit soort acties van Tallpaw niet meer verwacht. Hij moest hier ook een goede reden voor hebben, mocht hij zonder straf hier onderuit willen komen. Dit gold voor beide katers, trouwens.
Ze luisterde naar de woorden die er vielen. Slenderstep foccuste zich voornamelijk op Tallpaw, niet geheel terecht, Acepaw was er ook nog. Het leek er op dat Tallpaw hier niet was voor zijn plezier, en in haar ogen wou hij ook zo snel mogelijk weer weg. Acepaw hoorde ze nauwelijks, hij leek meer in zichzelf getrokken te zijn. Bij de woorden van de Windclan katten, vooral bij het woordje moord, stapte Innerghost Naar voren met een intimiderende uitstraling in haar houding. "Ja, daar staat Windclan bekend onder, niet? Als oplossing katten vermoorden," grauwde ze. Ze ging naast Tallpaw staan, en legde geruststellend haar staart op zijn rug. Ze vermoedde dat dit uit pure loyaliteit kwam dat hij nu hier stond. Acepaw was hier al langer, dat merkte ze aan de geur verschillen die ze had opgemerkt. "En als of jullie apprentices zo braaf zijn, ga niet doen als of jullie die heiligste clan zijn in het woud, Shadowclan bestaat tenminste niet uit een stelletje moordenaars," gromde ze op beheerste toon. "Of katten die aanpappen met elke poes die ze tegen komen, Windclan of niet," hier bij richtte ze een strakke blik op Whitelion. Ja, Fallentear had hier bij ook goed fout gezeten, maar het kwam van beide kanten. Tevens kon ze vage kitten geuren in Whitelions vacht ruiken, en vermoedde ze dat hij vader was van meerdere nestjes was, en niet enkel in Windclan of Shadowclan.

OOC: Don't worry Emma, Inner will be nice to him this time.

Een mengeling van geuren was door een windvlaag over de heide heen gebracht en had de kater aangespoord om in de richting van de grenzen te gaan. Hier aangekomen zag hij twee katers van zijn clan: Silhouetteheart en Whitelion. Die tweede was iemand die hij al helemaal niet vertrouwde, en Sparrowpaw was tevens een kater die niet snel andere zijn vertrouwen gaf. Twee apprentices en twee warriors van ShadowClan stonden tegenover hem, maar die ene was duidelijk Innerghost, deputy van ShadowClan. "Ja, daar staat Windclan bekend onder, niet? Als oplossing katten vermoorden," grauwde de poes, waarschijnlijk iets wat de twee katers eerder gezegd hadden. "En als of jullie apprentices zo braaf zijn, ga niet doen als of jullie die heiligste clan zijn in het woud, Shadowclan bestaat tenminste niet uit een stelletje moordenaars," gromde de poes, maar met een rustige en beheerste toon. "Of katten die aanpappen met elke poes die ze tegen komen, Windclan of niet," mauwde de poes met een blik op Whitelion gericht. Sparrowpaw kwam nu aanlopen en stopte half tussen de twee partijen in. "Ik ben geen moordenaar," mauwde de kater op een kalme toon en wierp zijn blik op Innerghost. Misschien zou het wat vreemd overkomen dat zo'n kleinere apprentice als hij tussen een gesprek kwam, maar hij had ergens toch wel de power om dit niet tot een gevecht te laten komen.

Silhouetteheart likte zijn lip als teken van ergernis,toen een van de twee vreemdelingen zijn wenkbrauw nog verder omhoog trok Ugh,wat haatte hij dat. . "Ik kwam hier om Ace te halen, ik wilde niet dat hij in de problemen zou komen," Legde de andere rustig uit, en wierp toen een geïrriteerde blik op de twee Windclanners. "Dat is dus duidelijk mislukt," Silhouetteheart snoof even en wou net reageren,toen er nog een zwarte kat op het toneel kwam. Toen Silhouetteheart Innerghost herkende,keek hij haar even aan en wachtte totdat ze iets ging zeggen. "Ja, daar staat Windclan bekend onder, niet? Als oplossing katten vermoorden,"Silhouetteheart trok nu zelf zijn wenkbrauw op,de Deputy ging naast de wenkbrauwoptrekker staan en legde kalmerend haar staart op zijn rug en ging verder met haar rede,"En als of jullie apprentices zo braaf zijn, ga niet doen als of jullie die heiligste clan zijn in het woud, Shadowclan bestaat tenminste niet uit een stelletje moordenaars," gromde ze op beheerste toon. "Of katten die aanpappen met elke poes die ze tegen komen, Windclan of niet,"Silhouetteheart grauwde kort,maar werd weer verstoord door een nieuwe stem. Ik ben geen moordenaar," Sparrowpaw had zich erbij gevoegd. Gezellig. "Ik ook niet""Helaas". Silhouetteheart keek schuin opzij naar Whitelion,zijn haat voor de kat borrelde in hem,"Maar elke clan heeft uitzonderingen"

Het liep allemaal zo snel. Ze had nog maar net tegen Tallpaw over In erghost gesproken en de zwarte katin kwam weer aangedraafd. Slender wende zich onmiddellijk tot haar wanneer ze klaar was met opiegen tegen de twee Windclanners. "Innerghost, ik denk niet dat Tall iets van plan was. Ik volgde zijn spoor tot hier..." Ze keek haar oude mentor even aan. "Straf hem niet. We gingen net weggaan," Even twijfelde ze. "Zoals hij zei." Even leke alle andere problemen verleden tijd. Maar ze was haar nog steeds bewust van de twee; die nu met drie waren; Windclanners voor hen. Zij waren in de meerderheid. En ze hadden het geluk dat ze een volwaadige deputy en zij als warrior hadden. Maar van Tall was ze zich bewust dat hij ook ee paar rake klappen kon uitdelen mocht dat nodig zijn.

Ze keek de beide Shadowclan apprentices even aan, maar vooral Tall. "Laten we gaan. We willen geen gevecht met hen." Ze draaide zich om en keek de robuuste witte Windclan kater aan. "Je zult geen last meer van ons hebben." Ze keek weer naar Innerghost om toestemming te vragen. "Maar blijf voortaan uit ONS territorium." Ze was het nog steeds niet vergeten, die ene keer dat ze hem had betrapt van de vele keren dat hij vast hun territorium al ingedrongen was.

Het duurde niet lang of de poes van wie Slender gesproken had was er al. Hij voelde, door zijn enorme oplettendheid op de windclankatten, de staart pas toen hij haar ook al naast zich zag staan, en ontspande meteen. Ze leek niet boos op hem, wat heel fijn was want dit was voor de verandering eens niet zijn eigen fout. De woorden die ze sprak waren beheerst, maar de kater kon de dreiging erin horen. Nu moesten ze haar niet boosmaken, anders hoefde Tall en Ace niet eens degenen te zijn die het gevecht zouden starten. Helaas kwam er, voor ze weg konden, ineens nog een kat bij. De kater werd door Tall herkend als de medicine cat, en de bijdehante opmerking deed de kater met zijn ogen rollen. Al snel antwoordde de andere Windclanner ook ontkennend, maar keek kwaad naar de grote witte krijger. De apprentice kon het niet laten om even te glimlachen, als ze nu elkaar aan gingen vallen bespaarde hen dat een hele hoop. Vandaar dat hij rustig bleef staan en kijken naar de drie terwijl Slender met Inner overlegde, hij zou pas luisteren naar de orders van zijn deputy, Slender mocht dan wel ouder zijn dan hijzelf, en een rang groter, maar de kater hoefde niet naar haar te luisteren als Inner er ook was.

Ace zat er helemaal doorheen. Tall probeerde weer alles goed te praten en de fluffy kater zelf kreeg er een hekel aan. Smoesjes verzinnen. Nee Tall, hij was hier omdat hij hier freakin wou zijn. En omdat jíj ineens te goed bent om met hem mee te gaan is hij maar alleen gegaan. Je moest toch iets. Bij de laatste woorden snoof hij bruut waarna hij zijn kont duidelijk op de grond plaatste. Zijn oren hingen ongeamuseerd langs zijn kop terwijl zijn staart uitgepluisd werd. Alsof zijn dag niet beter kon kwam er ook nog een zwarte poes bij. De geur was van Shadowclan en hoewel hij nooit echt met de kattin heeft gepraat wist hij haar naam. Tjah, Slander nogwat. Het achtervoegsel wist hij niet, maar het maakte ook niks uit. Want wie die kat mocht zijn, al was ze de leider van Shadowclan zelve. Ze begon gewoon Tall te bedreigen? Ace mocht dat wel aan zijn vriend twijfelen, hij liet hem niet afsnauwen. Natuurlijk had ze hem geen blik waardig gegund, hij spande zich al aan. Bij de woorden over de Deputy erbij halen draaide hij zich fel om. In zijn groene ogen stond iets vals dat buiten zijn eigen karakter viel. ‘Ah kom op, je ziet Tall een seconde in een ander gebied, niet eens zo ver van de grens en je begint al te dreigen?’ siste hij. Ace stond op, zijn vacht uitgepluisd waardoor hij nog groter leek dan hij al was, hij torende boven de ander uit en kwam dreigend dichterbij. ‘Want hij kwam alleen mij ophalen, zoals jij hém kwam zoeken, moet ik Innerghost nu ook halen? Hmm.’ Toen hij nog maar kort van haar was verwijdert draaide hij zich weer om en liet zich weer op de grond zakken, duidelijk nog boos en diep ademend. Alsof heel dit pakket nog niet genoeg was begon Witje ook nog met een nieuwe preek, zelf luisterde hij er al niet meer naar. Hij keek wat om zich heen, duidelijk nog aangespannen en vol van woede om alles om zich heen. De gevlekte kater ging op Witje in, Ace gunde de twee nog steeds geen blik waardig. Hij was nu in zichzelf gericht tot er weer wat zou gebeuren vanaf zijn kant. En dat gebeurde. Tall zei dat hij hier alleen was om hem op te halen. Niks omdat hij iets aan deze vriendschap wou doen. Nee, alleen om hem op te halen. Alsof hij een kitten was die een oppas nodig had. In een boze bui trilde zijn ruggengraat maar nog voor hij wat kon zeggen kwam de Deputy erbij. Toch twijfelde hij geen moment toen hij opstond, de aanwezigheid van Innerghost negerend, en naar Tall liep. De goede bedoelingen van zijn vriend werden aan de kant gegooid terwijl hij naar de kater liep, hoewel ze ongeveer even groot waren keken zijn groene ogen op een bijna neerkijkende manier in de gouden van zijn vriend. ‘Ik heb geen oppas nodig Tall, als dat de enige reden is waarom je hier bent kan je net zogoed oprotten.’ siste hij de tabby toe, zijn pels omhoog staand. Na zijn woorden beukte hij de ander met zijn schouder en liep hij terug richting Shadowclan grond. Op een langzame tred liet hij zelfs de nieuwe bezoeker aan het gezelschap achter zich.

{ Hij is nog niet topic uit ^^

Tall had veel geleerd, vandaar dat hij nu wist dat hij stil moest zijn. Even stil zijn, alles in zich opnemen, de kater had het waarschijnlijk ook zelf wel kunnen afhandelen aangezien zijn woede-grens gestegen was, maar het voordeel aan deze situatie was dat hij nu ook wel aan Inner kon laten zien dat hij het onder controle had. Helaas werd dit allemaal even in de war geschopt, de blik alleen al vertelde de apprentice dat er iets goed mis was, vandaar dat hij koortsachtig na begon te denken over wat hij zo mogelijk verkeerd gedaan had. Gelukkig genoeg was de ander zo aardig het uit te leggen. ‘Ik heb geen oppas nodig Tall, als dat de enige reden is waarom je hier bent kan je net zogoed oprotten.’ Verbaasd keek de kater zijn vriend aan, maar liet zich niet zomaar opzij beuken. Hij zette rustig een stap opzij, zijn trots was echt wel iets te groot om zich omver te laten beuken. Tall keek toe naar hoe de ander langzaam zijn weg terug begon te maken. Onzeker wat te doen keek hij even naar Innerghost, en verontschuldigde zich toen in stilte, waarna hij achter de ander aanschoot. De deputy zou hopelijk begrijpen dat hij Ace op zo'n moment niet weg kon laten lopen. "Ace!" Riep hij hem na, en haalde de ander al snel in. "Wat was dat allemaal? Wat heb ik misdaan?" Verslagen keek hij de andere kater aan, hij zou hem simpel, alleen al door techniek, kunnen verslaan, maar het feit dat hij daar alleen al aan dacht maakte hem ziek. Wat was er ineens gebeurt?

Slenderstep begon te spreken na haar komst. Innerghost vernauwde haar ogen en keek strak naar haar oude apprentice. "Je hoeft het niet voor Tallpaw op te nemen hoor, ik ben niet blind," miauwde ze enkel op koele toon. Vervolgens ging Slenderstep verder richting de Windclan katten. Ze zuchtte enkel en keek van kat naar kat. Vervolgens begon toch Acepaw te spreken. Hij had haar negeerd en was recht op Tallpaw afgelopen. Ze hoorde de woorden wel, en meteen gingen haar oren naar achteren staan en zwaaide ze met haar staart. Acepaw ging er vandoor en Inneghost wende zich voor een laatste keer tot de Windclan katten. De komst van de apprentice, ook al was het een medicine cat apprentice had ze geheel negeerd. "Het is klaar zo, wij gaan terug naar huis. Het spijt me dat één van onze apprentices de regels vergeten was, maar dat handelen wij zelf wel af," klonk haar stem. "Tallpaw, jiij gaat met Slenderstep terug naar het kamp. Ik zal me wel bezig houden met Acepaw. Je hebt goed gehandeld, Tallpaw, ik ben trots op je. Enkel zou het toch beter zijn als je de volgende keer een warrior inschakeld wanneer je iemand betrapt op het oversteken van de grens. Maar verder ben ik echt trots op je," miauwde ze, en een aai met haar staart kon ze niet achterwege laten. Ze knikte naar Slenderstep als teken dat ze konden vertrekken, en vervolgens ging Innerghost haar weg achter Acepaw aan.