Night owl

Het maanlicht scheen tussen de eikenbladeren van het woud heen, de sterren stonden om de maan heen als kleine satellieten, allemaal kleine deeltjes van hetzelfde geheel in de lucht. Een witte kater met vlammenkleurige markeringen bewoog zich stil tussen de varens heen. Het gebeurde wel vaker dat Flamepool niet kon slapen en dus de nacht in ging. De wacht had hem er zoals altijd door gelaten, die was het wel gewend dat hij er 's nachts eventjes vandoor ging om te jagen. Tenminste, hij ving altijd wat om vol te houden dat hij gejaagd had. Hij moest wel productief blijven, of niet dan? Hij was dit keer naar de uilen boom gegaan, misschien zou hij een glimp opvangen van de befaamde uil die daar scheen te jagen? Wie weet, het zou waar zijn als het aan de elders en aan de queens lag. Maar het werd ook als een dreigement gebruikt, dus goed oordelen kon hij niet. Hij gaapte eventjes diep en rekte zich uit, plots hoorde hij geritsel in de struik. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en draaide zich met een ruk om in de richting van de bron van het geluid.

De nacht, de maan, de stilte.. Alles waar zij behoefte aan had, alles om haar zichzelf te laten vergeten. De sterren die stil en koud in de duistere lucht hingen zag ze als de lichtpuntjes die zij niet zag, die ze misschien wel nooit zou zien.. Dewstream slikte, maar probeerde niet de gedachtes te verdringen. Dat probeerde ze immers al zolang. Vroeger had ze wel eens gewenst dat haar vacht een andere kleur had; nu had ze zich erbij neergelegd dat ze saai was, saai, depressief en vaal, niet in staat vrolijker te kijken dan een regenachtige hemel aan het einde van de zomer. Haar pootstappen leidden haar overal naartoe, overal en nergens, net het spoor dat haar gedachtes volgden. Waarom was haar einddoel altijd nergens? Nooit kwam ze ergens uit wat ertoe deed, wat haar gedachtes kon veranderen, dat haar levenshouding een andere draai zou geven. Ze boog haar kop wat in een poging de struiken waar ze zich doorheen worstelde te negeren en gewoon rechtdoor te lopen. Jammer genoeg waren de struiken echter en tastbaarder dan haar wensen en angsten, waardoor de takjes haar striemden en haar korte, stugge vacht door de war haalden. Ze bleef naar de grond kijken tot ze door de struiken heen was en keek toen even omhoog. Uilenboom, leuk, ze was weer eens ergens gekomen waar ze werkelijk niets te zoeken had. Ze wilde zich omdraaien en had dat ook gedaan als een witte vacht in het duister haar aandacht niet getrokken had. Wie.. Dewstream schrok even. Vast iemand die iedereen ging vertellen dat zij in het duister rondliep alsof ze zelfmoord wilde plegen en haar reputatie bij de Clan nog wankeler zou maken! Ze keek nog steeds niet op. 'Er is niets mis mee dat ik hier rondloop,' zei ze, hoewel ze eerder onzeker dan geprikkeld klonk, toen het stil bleef. Die kat daar had niets te zeggen, toch? Ze keek op. Flamepool, vertelde haar ogen haar. Waarom moest ze hem tegenkomen en dan ook nog onbeleefd zijn? Het liefst zou ze wegrennen en hem negeren, maar dat kwam zo lomp over.. 'Uhm.. Hoi,' miauwde ze toen maar, haar stem bijna een fluistering. Ze was eenvoudigweg niet in staat harder te praten of meer haar best te doen voor de decibels. Ze had nergens meer zin in, wilde het liefst stil blijven liggen tot haar tijd gekomen was. Dan was alles in ieder geval voorbij.. Ze keek Flamepool een moment recht aan en keek toen weg. Ze had echt de neiging weg te lopen, maar onderdrukte die nog steeds. Flamepool was niet de ergste om tegen te komen.

Flamepool gaapte diep en rekte zich eventjes uit, zijn slanke tengere lichaam eventjes uitstrekkend en zijn nagels in de donkerbruine aarde begravend. Het was al best wel laat.. De maan scheen haar zilverig licht op de donkere bosgrond en het groene gebladerte dat deze zo mooi sierde. Het kleurde alles in een zilverig licht, een esthetische verandering waar Flamepool zo kon genieten. De glinsterende sterren.. Ja, alles was vreselijk mooi hier. Hij sloot zijn ogen eventjes, om ze vervolgens weer te openen, zijn bleekblauwe ogen, ogen die onlosmakelijk verbonden waren met zijn kleurpatroon, een tegenpool die zo apart gevonden werd, blauw bij rood, water bij vuur. Maar nu waren zijn ogen gefixeerd op gebladerte waarachter hij geluid hoorde. Het kon geen prooidier zijn, daarvoor was het geluid veel te luid en te zwaar, daar konden zijn gevoelige oren genoeg decibels voor oppikken, of zelfs teveel. Een bijna venijnige opmerking werd naar hem toegeworpen, Flamepool zette daardoor bijna automatisch een stap naar achteren. Waar sloeg dat nou weer op? Hij trok één van zijn wenkbrauwen eventjes op, om vervolgens weer te ontspannen. Een koele nachtbries speelde met zijn vacht, het was gewoon te rustig nu om je over een opmerking druk te maken of niet dan? Maar toch, het venijn van de opmerking stak hem wel. Waar in Starclan's naam sloeg dat op? "Ook hallo, denk ik," Miauwde Flamepool als reactie op een erg zachte hoi, het leek alsof ze niet echt al te vrolijk was om hem te zien. Nou ja, hij ook niet echt op dit moment. Net nu hij zat te genieten van de nacht, kwam er een grote, levende, onweerswolk op hem af, klaar om neer te regenen op alles wat ze zag. "Zeg.. Als ik in de weg loop, ga ik wel hoor," Miauwde hij daarna, en hij begon richting de struiken te lopen.

Het lot haatte haar, zoveel was zeker. En niet alleen het lot, ook de wereld en al haar bewoners. Het zou haar niets verbazen als er een bliksemschicht op haar insloeg om er direct een einde aan te maken, hoewel dat natuurlijk weer niet doorging. Nee, daar was het leven te gemeen voor. Wie zou haar nu sparen, het was toch veel beter om haar zielig rond te laten lopen. Had de rest van de wereld nog een beetje vermaak.
Dewstream slikte en hoorde nog net Flamepool's stem, die lichtelijk verbaasd klonk. Wat had ze dan verwacht? Ze stond hem hier praktisch uit te schelden en dan zou ze moeten verwachten dat hij aardig deed? En Flamepool was nu net een aardige kater, al kende ze hem niet zo goed. Wie kende ze wel, ze kende zichzelf niet eens.. Dewstream sloeg haar ogen even neer en dacht even na. Flamepool had hoi gezegd, maar dat was gewoon uit beleefdheid. Hij was aardig. Hij was beleefd. Hij was niet half depressief en een halve donderwolk. Ze voelde zich er net één, eentje die geen controle had over haar buien. Hij begon weg te lopen. Dan was ze weer alleen.. maar als hij weg wilde. Dat was te begrijpen, kom op.. Zij was hier nu eenmaal de mislukte, chagrijnige poes.. 'Nee, je loopt niet in de weg!' miauwde Dewstream snel. Als ze alleen was.. de schaduwen leken haar wel in te sluiten.. 'Het spijt me,' verontschuldigde ze zich. 'Ik wilde de nacht niet verpesten..' Straks was ze hier helemaal alleen en wie weet wat er dan de duistere nacht uit zou komen? Flamepool was - vergeleken bij haar angsten - echt niet erg. Trouwens, dat was hij sowieso niet. Maar ja, nu was het alweer te laat; ze had iemand boos gemaakt, ze had weer een potentiële vriend afgesnauwd en weggejaagd. Weer een deel van haar leven verpest of zwarter gemaakt. Alweer. Ze had serieus een persoonlijkheidsprobleem! Dewstream keek voorzichtig naar Flamepool en probeerde zijn reactie te peilen. 'Het spijt me,' zei ze nog eens, heel zacht, zodat het niet zeker was of hij haar hoorde. Wat nu als er weer iemand de pest aan haar had? Wat moest ze dan doen? Het vergeten en verdergaan, nog zwarter naar de wereld kijken en alles proberen te vergeten..

- Ik hoop dat je er wat mee kan D:

Flamepool's poten begonnen hem rustig weg te dragen, stap voor stap, al deed het van binnen pijn dat Dewstream hem zo afgesnauwd had. Hij kon er niet tegen dat iemand hem blijkbaar niet mocht, maarja, wie mocht hem wel? Komt allemaal omdat hij het qua sociaal leven in zijn apprentice tijd verprutst had, en nu had hij het blijkbaar voor altijd last van...Als hij terug in de tijd kon had hij het allemaal anders gedaan, maar wat had hij daar nou nog aan? Niks niet, in de tijd reizen kon hij niet en dus het was een loze gedachten die hij niet door zijn hoofd had mogen laten gaan.
Zijn vlammenkleurige markeringen leken juist extra eruit te springen door het licht van de maan, hoe erg hij zijn vacht soms verachtte.. Hij haatte het dat hij zo verschrikkelijk opviel. Maar goed dat kon hij dus niet veranderen, dus wat maakte het ook uit? Maar waarom zou starclan hem zo'n opvallende vacht schenken, terwijl hij juist niet wou opvallen? Het lot, het was vreemd, dat zeker. Maar misschien moest hij er lessen uit trekken? Als hij het zo zag, zag het er in ieder geval niet meer zo eng uit in zijn hoofd. 'Nee, je loopt niet in de weg!' Klonk een stem achter hem. Langzaam kwam hij tot stilstand en keek hij over zijn schouder heen, verbaasd met zijn ogen knipperend. Waarom maakte het nu ineens niet meer uit? Die poes wist ook niet wat ze wou, eerst gaf ze hem de indruk dat hij zo spoedig mogelijk de plek waar hij eerst was moest verlaten, en nu maakte het niet uit? Weird. Langzaam draaide hij zich toch maar om en kwam hij terug lopen, met sierlijke, gelijkmatige passen, al viel dat hem niet op. Zijn lichtblauwe ogen stonden onzeker, hij was zeker niet de persoon om te gaan pronken met wat hij deed, hij zou het nog liever afkraken dan. . 'Het spijt me,' verontschuldigde Dewstream zich. 'Ik wilde de nacht niet verpesten..' Flamepool schudde zijn kop, "Geeft niet," Miauwde hij vriendelijk, maar een enkele zwiep van zijn staart verraadde zijn ongemak. Als hij niet kon anticiperen wat een andere kat deed of wou doen, voelde hij zich ongemakkelijk, en bij Dewstream kon hij dat zekersteweten niet.' Het spijt me,' Weer een excuus, al was deze zo zacht als de fluistering van de bladeren. "Geeft niet," Mauwde hij opnieuw terwijl hij zijn poot schoon begon te likken. "Zeg... Waarom ben jij hier?" Vroeg hij uiteindelijk maar, gewoon om een gesprek te beginnen.

*probeert zeurgehalte terug te schroeven*
Ze moest zichzelf onder controle krijgen. Ze zag Flamepool weglopen, voorzichtig bewegend, ook al viel zijn vacht ontzettend op. Hij had nog iets gekregen; een mooie vacht. Zij was muisgrijs en had niets bereikt in het leven. Het zat overduidelijk niet in de familie [:3] Haar zus dan; zij had een prachtige, honingkleurige vacht, waar ze ook naar vernoemd was. Dat was nog niet het enige; ze had een partner, ze had kits, ze was vervangende Deputy geweest.. Zij had alles en Dewstream voelde zich alsof ze niets had. Ja, haar zus. Die haar jaloers kreeg zonder dat ze er wat aan kon doen. Honeyfeather was aardig, lief, geliefd. Nog een verschil. Dewstream beet lichtjes op haar lip en keek naar Flamepool. Hij kwam.. terug. Nee, serieus. Hij kwam terug, hij draaide zich om en kwam terug. Stap voor stap, langzaam en misschien wel wat onzeker. Maar hij kwam terug. Niet voor haar, waarschijnlijk, maar uit beleefdheid. Hij keek en sprak vriendelijk, zei dat het niet uitmaakte, maar voor zover ze lichaamstaal kon interpreteren zei zijn lichaam iets anders. Ongemak, wilde hij liever weg? Maar hij was net terug.. Als ze nu nog een keer zei dat hij wel net zo goed weg mocht gaan als hij zou willen, dan kwam ze helemaal over als iemand die niet kon beslissen.. wat ze ook niet kon. 'Uhm..' Ze dacht even over zijn vraag, wat klonk niet alsof ze weg wilde vluchten uit het kamp? Dat was wel zo, maar toch.. 'Ik had behoefte aan een nacht buiten het kamp,' miauwde ze toen maar, niet in haar eerste opzet slagend. 'Het is daar soms een beetje benauwend.. En jij?' retourneerde ze de vraag, om de aandacht van zichzelf af te leiden. Best mogelijk dat het juist aandacht aantrok, maar dat zou ze dan wel merken.