Chasing the owl!

Graystripe zat naast de prooistapel, zijn muis op te eten. Hij wilde vandaag iets leuks gaan doen. Het moest ook wel bewegend zijn. Graystripe had niet veel geslapen deze nacht. Hij moest steeds denken aan de eenling die hij was tegengekomen. Naast dat hij niet kon slapen, was hij niet moe. Om te voorkomen dat hij toch moe zou worden wilde hij een lange wandeling maken. Lekker om de bomen heen rennen, de wind in zijn vacht voelen! Graystripe likte snel zijn poten en bekje schoon en liep toen het kamp uit. Hij was opweg naar de Uilenboom. Een plaats waar geen kit durfde te komen, omdat er werd gezegt dat uilen stoute kittens eten. Graystripe trapte daar nooit in. Hij had het dier al een keer eerder gezien. Het was een dikke vogel die zelden zijn nest verliet. Graystripe zou de uil vandaag eens wakker maken! Opgewekt en met zijn staart omhoog liep Graystripe verder. Het was een grote boom waar de uil in woonde, het dier had de hele boom voor zichzelf. Graystripe kwam moe en hijgend bij de boom aan. Hij had de hele weg alleen maar gerend, en was nu buiten adem. Met grote ogen als die van een volle maan keek hij naar de boom. Die boom is wel gegroeid sinds ik hier voor het eerst kwam! Graystripe was geschokt van hoe de boom was gegroeid. Je kon de top van de boom maar moeilijk zien door de grootte. Graystripe liep een paar rondjes om de boom heen om te zien waar de uil zijn hol had. In de boom zaten namelijk meer holen, nu de boom groter was. Opeens rook Graystripe een geur. Het moest de uil wel zijn. Hij volgde zijn neus en kwam uit bij het grootste gat in de boom. Hij zag een verenkrans op en neer bewegen, de uil zat te slapen. Die uil is ook dikker geworden! Graystripe spinde van plezier. Hij kon niet wachten om deze uil te laten schrikken! Stil en voorzichtig klom Graystripe de boom in. Gelukkig was het gat niet al te hoog, Graystripe had namelijk een hekel aan hoogtes. Zonder pardon stak Graystripe zijn kop door het gat. Het was een diepe, en de uil zat helemaal achteraan, ineengedoken in zijn veren. Graystripe spitste zijn oren en keek om zich heen om te kijken of niemand hem zag. Toen de kust veilig was, zette Graystripe zich schrap. De uil zal natuurlijk heel erg schrikken en naar buiten vliegen! De uil was nog steeds vredig aan het slapen, en Graystripe opende zijn bek. Hij liet een laag gegrom door het hol heen gaan en de uil schrok wakker. Snel dook Graystripe naar beneden en de uil vloog als een speer naar buiten. Dat was leuk! Graystripe lachte zich rot. Toen hij de uil een eindje verderop op een tak zag zitten sprong hij er naartoe. De uil vloog direct weer weg en Graystripe rende er achteraan. Hij wilde de uil niet doden, hij had al genoeg gegeten, maar hij wilde gewoon een spelletje spelen. Graystripe volgde de uil tot het uiteindelijk weer zijn hol in vloog. Graystripe was weer moe, doordat hij de nacht niet had kunnen slapen. Graystripe nam even een pauze voordat hij weer terug naar het kamp zou gaan, en plofte neer op de grond. Even deed Graystripe zijn ogen dicht, hij was nog steeds erg moe. Opeens schoten zijn ogen open en zijn oren stonden overeind. Hij was wakker geworden van een geluid dichtbij, was er dan toch iemand die hem de uil zag verjagen ?


(open voor iedereen)

Shadowrose gaapte. Ze vond het veel te vroeg om nu al op te staan. Aan de andere kant wist ze ook wel dat ze geen andere keus had als opstaan. Shadowrose gaapte opnieuw. Uiteindelijk werd ze wakker doordat de zon, die in de Den scheen, een paar keer knipperde dankzij de katten die naar buiten gingen en waardoor er dus steeds korte schaduwen in de Den vielen. Shadowrose sloot haar ogen, maar het geknipper van de zon hield maar niet op, alsof die haar per se de Den uit wou hebben. 'Al goed, al goed,' mopperde Shadowrose en ze stond op. Ze rekte zich uit. Ze was veel veranderd. Ze moest denken aan haar cyperse vacht. Nu was ze een flink stuk lichter van kleur en haar ogen waren van amberkleurig naar een beetje lichtblauw gegaan. Shadowrose kon de veranderingen niet eens meer opnoemen. Was het wel normaal dat een kat zoveel veranderingen opging als hij ouder werd? Shadowrose besloot er maar niet over na te denken. Allemaal veel te veel verwarrend. Dat ging later trouwens nog eens wat worden als ze een leerling moest trainen en ze kwam er niet uit. Shadowrose zuchtte en likte over haar poot, waar net een kiezeltje in was gekomen. Ze keek naar het kiezeltje. Het liet een klein, bloederig plekje achter. Shadowrose zette haar pootje weer neer en negeerde de pijn. Ook al was het wondje klein, de pijn was niet fijn. En dat rijmde! Shadowrose gaapte opnieuw, meer dankzij haar eigen droogheid dan iets anders en verliet toen uiteindelijk het kamp. Ze dacht aan Graystripe. Meteen voelde ze haar hart harder bonken. Ze zuchtte. Meteen besefte ze dat het praten met Swarthyclaw een beetje een fout was geweest. Ze had zich emotioneel gedragen bij hem. Dit had ze niet fysiek getoond, maar wel mentaal. Elke kat kon door het depressieschild van haar heen kijken, gek genoeg. In ieder geval was het acceptatie voor huiskat wel gestegen. Alleen een enkeling maakte nog een felle opmerking naar Shadowrose. Shadowpaw zou vroeger iedereen hebben aangevallen die haar ook maar in het openbaar durfde te beledigen. Maar Shadowrose negeerde het, keerde de aandoener van plagerij en pesterij de rug toe en wandelde weg. Soms maakte ze een felle opmerking terug, om toch maar een terugblik te krijgen op wie ze vroeger was. Ze vond het namelijk niet terecht als ze niet liet weten met wie ze te maken hadden, want Shadowrose liet zich echt niet zomaar pesten. Fireheart was in dat opzicht vroeger veel rustiger geweest. Of er tegen hem ook vervelende opmerkingen gemaakt werd, wist Shadowrose niet. In elk geval had ze zich volgens Ravenwing al genoeg bewezen en daar ging het haar ook om. De strijd om krijger te worden en voldoening te krijgen, was gestreden en zij had gewonnen. Dat was nog eens een wijze les voor iedereen die ook maar het hoogste woord over haar had willen krijgen. De enige die pas echt steeg in zijn acceptatie voor haar, was Graystripe. Hij had niet één moment stom gedaan tegen hun, of hun uitgedaagd om hun afkomst. Shadowrose had nieuwe vrienden gemaakt. Ze had het Dewstream en Winterstorm vergeven, zonder moeite. Misschien omdat beide poezen het allebei moeilijk hadden gehad en Shadowrose ook gewoon van eigen al behulpzaam was, misschien omdat ze gewoon geen ruzie meer wou en het vechten voor haar doen zat was. In elk geval, ze was nu een volleerd krijger van de DonderClan en daar was ze pas echt trots op. Ze was expres niet meegegaan naar de Grote Vergadering. Maar de volgende Grote Vergadering ging ze wel gewoon mee. De andere katten, excuse me, de andere Clans, hadden vast al van haar en Fireheart's komst gehoord. Fireheart was wel meegegaan naar de Grote Vergadering. Shadowrose had hem niet eens gevraagd hoe het daar was, had het niet eens nodig gevonden. Geen enkel nieuws was in het bereik van Shadowrose geweest. Dat werd weer flink inhalen bij de volgende Grote Vergadering. Shadowrose keek op. Onder al haar gedachten, waren haar poten gewoon al beginnen lopen. Ze was nu bij de Uilenboom. Shadowrose merkte op dat haar pootje al geen pijn meer deed, alsof de gedachten haar een beetje van de pijn afgeleid had en haar een andere wending had gegeven. Ze keek op naar een grijsachtig iets. Ze snorde al direct voor ze eenmaal zijn geur goed ontving in haar neus. Ze zuchtte. Zo zou het altijd blijven gaan. Zij was nog altijd verliefd, terwijl ze dacht dat ze zich over hem heen had gezet. Juist ja, we hebben het over Graystripe. Foutje, verleden tijd. We hadden het over Graystripe. En nu kwam het onderwerp Graystripe gewoon terug opdagen, als een eeuwige pest die rond haar bleef hangen. Niet dat hij haar ooit had afgewezen, nee, ze was niet eens zo dapper om het hem te vertellen, maar het voelde pijnlijk om op hem verliefd te zijn en gewoon normaal tegen hem te doen. Vroeger was ze op Fireheart verliefd geweest. Ja, vroeger. Nu was ze verliefd op Graystripe, nog altijd. Eerst dacht ze dat ze iets voor Swarthyclaw had gevoeld, maar dat was dus niet zo. Shadowrose en liefde, allemaal heel gecompliceerd, als je begreep wat zij bedoelde. Shadowrose zette zich over haar verwarde gevoelens heen. Het grijsachtig iets keek toch al haar kant in, dus er was geen weg maar terug. Shadowrose voelde haar huid kleuren onder haar vacht en grijnsde een beetje oenig. Ze schudde zich wakker en liep op Graystripe af. Ze had totaal niet door dat hij op een uil aan het jagen was, had alleen haar eigen gedachtegang gevolgd. 'Hé Graystripe,' zei Shadowrose, terwijl ze hem een kopje gaf. Ze kon haar hart horen bonken. Deed Graystripe dat ook?

Het geluid kwam dichterbij, het waren poten die op hem af kwamen. Opeens herkende Graystripe de bruinige vacht van Shadowrose. Ze kwam snorrend op hem af. Graystripe voelde zich minder alleen nu. Ze zouden samen terug naar het kamp kunnen lopen. 'Hé Graystripe,' groette ze hem. " Hoi Shadowrose " De woorden kwamen nogal raar uit zijn mond. Misschien vond hij haar stiekem toch wel leuk ? " Zag je hoe ik die uil weg jaagde ? " Graystripe was nog steeds opgewonden over de uil. Zou Shadowrose het kinderachtig vinden dat hij kitten verdrag vertoonde ? Snel mauwde Graystripe verder over zijn middag bij de uilenboom. " De uil vloog meteen zijn hol uit toen ik hem liet schrikken! Ik was de uil nog even aan het achtervolgen en toen ging hij weer terug naar zijn hol! " Graystripe spinde van het lachen en rolde over de grond. Het gras was lekker zacht rond de boom, en de vogels zongen in zijn oren. Hij zwiepte wat met zijn lange pluizige staart door een hoopje zand. Zachte korrelige zand, ik zou willen dat nieuwblad vanaf nu alleen maar bestond! dacht Graystripe. Hij hield van het nieuwblad seizoen, welke kat nou niet ? Prooi is in overvloed, en de zon schijnt dag na dag, de hele dag! Graystripe focuste zijn ambere ogen op een klein vogeltje dat net wegvloog. Toen hij zeker was dat het vogeltje niet ergens achter zijn rug landde zodat Graystripe het zou kunnen vangen, richtte hij zijn aandacht weer op Shadowrose. " Wat heb jij vandaag al gedaan ? Nog geen patrouille hoop ik ! " Graystripe spinde, hij vond patrouilles saai, tenminste de grens patrouille. Graystripe hield wel veel van jagen, en vond de jacht patrouilles toch stiekem wel leuk.



(Ugh ik had gedacht dat de post langer zou zijn >.< Volgende word beter!)

Met een verbeten blik probeerde Shadowrose haar hartkloppingen een beetje te temperen. Ze kon een klein glimlachje opbrengen toen Graystripe haar begroette. Ze vond het echt heel erg stom van zichzelf dat ze gewoon niet beter kon dan dit. Ze was nu al een paar manen gewend aan hem en het samenzijn met hem, het jagen en de patrouilles en toch had ze het nog steeds niet opgebracht om hem gewoon te vertellen wat ze voelde. Ze beloofde zichzelf telkens dat het wel zou komen en dat het zo snel mogelijk zou gebeuren, maar Shadowrose zag het zichzelf nog niet zo gauw vertellen aan Graystripe. Ze luisterde verbeten naar zijn uitleg over een uil. Ze schoot in de lach, probeerde haar spieren een soort van ontspanning te geven en keek Graystripe aan. Bij zijn vraag kwam een klein gevoel van schaamte opdagen. Zou ze hem vertellen dat ze gewoon de hele dag had geslapen? Shadowrose keek hem aan en grijnsde toen een beetje beschaamd, waarna ze naar haar buiten keek en toen weer naar Graystripe. Graystripe zou haar heus niet op een foute manier uitlachen. Trouwens, hij was wel meer dingen van haar gewend. Shadowrose haatte het dat ze zich zo aanstelde. Vroeger zou haar mond gewoon alles eerlijk gezegd hebben en zou ze gewoon alles gedaan hebben zonder rekening te houden wat anderman daar van dacht. Dat was nu helemaal anders geworden. Alsof ze met het krijgersschap ook meteen een nieuw hart en nieuwe gevoelens had gekregen. Nee, nieuwe gevoelens, dat was niet helemaal waar. Ze was nog altijd diezelfde Shadowrose als eerst. Ze keek richting Graystripe en probeerde een antwoord te bedenken wat niet alles zou verraden, maar wat ook geen liegend antwoord zou zijn en wat ook snel zou komen. Hier werd ze uiteindelijk zo moe van, na een paar seconden al en keek Graystripe aan. 'Eerlijk gezegd ben ik net pas wakker,' zei ze toen grijnzend, waarna ze Graystripe langer aankeek dan nodig was en haar blik naar de grond richtte en naar haar poten keek. Ze wist nu al dat de jacht geheel zou mislukken. Zou ze het Graystripe maar gewoon vertellen dan? Dan was het wel een korte pijn en ze zou zijn antwoord meteen weten. Gelijk kwam er een ander gevoel bij haar op. Als het een afwijzing werd, dan zouden er ook jachten verpest worden. Dan stond ze toch op gelijke stand? Meteen besefte ze dat dat anders zou zijn. Als ze het nu gewoon zei - en ze kon niet nalaten dat ze niet nieuwsgierig was naar het antwoord, want dat was wel zo - dan had ze eindelijk haar kopje een beetje vrij. Ze maakte het gewoon te gecompliceerd voor zichzelf. Ze keek naar Graystripe. Ze had er nu de tijd voor. Niemand was er. Niemand kon hun lastig vallen. Niemand zou hun kunnen pesten met het feit dat Shadowrose haar gevoelens voor Graystripe had blootgelegd. Trouwens, als iemand dat deed, wist Shadowrose niet eens zeker of ze wel zo rustig kon zijn en de situatie zo rustig kon behandelen als dat ze nu soms deed als ze weer eens gepest werd. Shadowrose haalde diep adem, terwijl ze haar kopje liet rondgaan. 'Graystripe...' begon ze, waarna ze hem aankeek. 'Ik moet je iets vertellen. Al heel lang,' zei ze, waarna ze de kater rustig aankeek. Ze voelde de spanning gieren door haar lijf. In een waas begon stond ze op en begon ze te lopen, wachtend of Graystripe haar zou volgen of een beetje te vol van verwachting was en zou blijven zitten, wachtend op haar antwoord. Shadowrose voelde elke ademhaling hard door zich snijden. Ze voelde hoe haar hart schreeuwde om haar gevoelens aan Graystripe bloot te leggen en voelde ook de drang om dit daadwerkelijk te doen. Trouwens, nu kon ze sowieso al niet meer terug kruipen. Graystripe wist nu sowieso al dat er iets was wat ze hem moest vertellen. Shadowrose keek hem aan, terwijl een vriendelijke twinkeling opsteeg in haar ogen, maar haar gedachten helemaal wazig waren en haar van alles vertelden om te doen. Shadowrose haalde opnieuw diep adem. Of Graystripe al iets gezegd had of niet, was nog niet door haar doorgedrongen. Dat ene wat ze hem al een paar manen wou vertellen, drong alleen maar door haar gedachten, schreeuwde om eruit te gaan. Het grote geheim van Shadowrose, kon je het wel noemen, aangezien ze het werkelijk nog met niemand gedeeld had, zelfs niet met Winterstorm, terwijl ze die normaal toch bijna alles vertelde. 'Ik vind je leuk,' zei Shadowrose, terwijl ze naar haar poten keek. Verkeerde woordkeus. Iemand leuk vinden kon ook voor vriendschap betekenen. 'Wat ik bedoel.. Wat ik probeer te zeggen is,' zei Shadowrose zachtjes, terwijl ze juiste woorden probeerde te zoeken, terwijl ze die al van God weet hoe lang van te voren gekozen had. 'Ik ben verliefd op je, Graystripe,' zei Shadowrose. Shadowrose keek hem aan. Nu was er geen weg meer terug. Nu kon ze alleen maar afwachten. Ze voelde hoe haar hart schreeuwde om antwoord, om duidelijkheid en om Graystripe's blik. Shadowrose bleef hem ten alle opzichten rustig aankijken, maar voelde dat ze dit niet lang meer vol ging houden. Ze slikte. Een hoorbare slik. Het leek wel alsof het moment haar juist wou pesten. De vogels waren gestopt met fluiten en Shadowrose hoorde het gras en de struiken niet meer ritselen, waar het normaal overvol zat met prooi. Shadowrose' vermoedens werden alleen maar meer bevestigd toen ook geen geluid meer van de bomen klonk. Het was alleen haar en Graystripe.

'Eerlijk gezegd ben ik net pas wakker,' Met een grijns op Shadowrose's gezicht antwoordde ze hem. " Oh, ik ook! Ik was net klaar met mijn dutje... ik had de hele nacht niet kunnen slapen. " Graystripe schaamde zich omdat hij liever niet wilder vertellen dat hij bang was voor de eenling die hij was tegen gekomen. Het was ook niet niks! De kater was twee keer zijn grootte! Graystripe keek naar Shadowrose, die onrustig heen en weer bewoog. Graystripe deed zijn kopje opzij, en mauwde iets. " Is er iets ?" vroeg Graystripe. Hij zag aan Shadowrose dat zij hem iets wilde zeggen, maar ze was blijkbaar bang dat Graystripe hem raar aan zou kijken. Zou ze een geheim voor hem hebben ? Ze kan mij alles vertellen, ik bewaar al de geheimen die mij verteld worden Graystripe weet dat Shadowrose altijd naar Graystripe toe kwam als ze een probleem had, of naar Winterstorm of Fireheart. Ze waren goeie vrienden, en Graystripe voelde zich altijd op zijn gemak als hij bij Shadowrose was. Shadowrose staarde even naar Graystripe en keek toen naar de grond. Ze had duidelijk iets aan haar hoofd. Graystripe keek wat serieus. " Als er iets is...je kunt mij alles vertellen dat weet je " zei Graystripe. Aan Shadowrose's houding te zien wist ze dat ook en ze begon te mauwen. 'Graystripe...' dat was alles wat ze zei, en toen stopte ze even. Graystripe keek haar nog steeds aan. " Ja ....?" hij schaamde zich een beetje bij het zeggen van deze woorden. Misschien vond Shadowrose hem een beetje te aandringerig ? Shadowrose keek Graystripe weer aan en vervolgde haar zin. 'Ik moet je iets vertellen. Al heel lang,' Graystripe voelde de Shadowrose's ogen branden in de zijne. Ze keken elkaar recht in de ogen aan. Er was dus toch wel iets dat Shadowrose verborgen hield. Graystripe wachtte aandachtig naar wat Shadowrose verder nog verder zou gaan zeggen. Opeens zag Graystripe dat Shadowrose opstond en ging lopen. Graystripe liep naar haar toe en wilde iets zeggen. " Wat is het ? Je kunt het mij vertellen! " Graystripe wilde graag weten wat Shadowrose's geheim was. Niet om haar daar mee naar te laten voelen, maar Graystripe was een hele nieuwsgierige kater, en wilde bijna alles weten van zijn clan maten. Shadowrose stopte opeens met lopen, en Graystripe keek haar aandachtig aan. Zou ze haar geheim aan mij toe vertrouwen? dacht Graystripe. Hij wilde nog steeds graag weten waarom Shadowrose opeens zo raar deed. Graystripe lette even niet op, maar was net op tijd met zijn gedachte toen Shadowrose weer begon te praten. 'Ik vind je leuk,' zei ze. Graystripe voelde zich even een steen. Ze vind me leuk ? Hoe leuk ? Als vriend, familie of,partner ? Graystripe had zich nooit met zijn gedachte verdiept in een partner, en dacht dat Shadowrose hem alleen wilde bedanken dat hij haar altijd begreep. Graystripe voelde zich weer normaal. Hij vond de bruinige poes wel erg mooi, maar hij wist nooit wat hij met dat gevoel aan moest! Shadowrose was blijkbaar nog niet klaar, ze probeerde weer iets te zeggen, terwijl ze naar haar poten keek. 'Wat ik bedoel.. Wat ik probeer te zeggen is,' de woorden waren zo zacht, dat Graystripe wat dichterbij stond. 'Ik ben verliefd op je, Graystripe,' voegde ze eraan toe. Graystripe voelde zich weer een steen. Verliefd! Ze vind me echt leuk! Leuk leuk! Opeens begreep Graystripe het. Shadowrose hield van hem, maar wat voelde Graystripe voor haar ? Graystripe ging zitten en keek naar de grond, nadenkend. Wat moet ik doen ? Ik weet niet of ik haar ook leuk vind! Graystripe schaamde zich erg. Hij wist niet wat hij moest doen. Hij vond Shadowrose erg aardig, en kreeg altijd een warm gevoel als hij bij haar was. Is dat het gevoel van verliefdheid ?


(Worden ze ook echt partners, of zijn ze alleen verliefd op elkaar ?)

Shadowrose voelde haar vacht gloeien, telkens als ze Graystripe aankeek, maar ze wist niet goed wat ze nu moest doen. Aan de ene kant zou ze haar flank graag tegen de zijne willen drukken en hem haast willen smeken om haar partner te worden, wat trouwens erg stom zou zijn, aangezien dat gewoon opdringerig was, maar aan de andere kant voelde ze dat ze een beetje afstand moest nemen van hem. Ze wou hem niet opdringen, nee, zeker niet. Ze keek naar Graystripe en voelde zich ergens toch wel erg ongemakkelijk. Ze wist zeker dat zij niet de enige was die zich zo voelde, maar dat Graystripe zichzelf ook vast wel ongemakkelijk moest voelen. De poes keek hem rustig aan. De zon scheen in haar ogen, zodat die een goudkleurige glinstering kregen. Ze ging zitten en keek naar haar roskleurige vacht, die ook gloeide in de zon. Ze wist niet goed wat ze kon zeggen om Graystripe meer om zijn gemak te stellen. Ergens voelde ze het diepe geluk dat ze niks tegen Swarthyclaw had gezegd op dat moment dat ze Swarthyclaw leuk vond. Dat zou een overhaaste beslissing zijn geweest. Shadowrose vond Graystripe al leuk vanaf toen hij Graypaw was. Misschien was het andere katten ook al opgevallen, misschien niet. Shadowrose keek naar Graystripe en bewoog haar oortjes nerveus heen en weer. Hier stil staan naast elkaar en niks zeggen zou de situatie nu niet bepaald helpen. Tenslotte vond ze het behoorlijk irritant dat ze gewoon niks nuttigs zei tegen Graystripe. Ze grijnsde even onbeholpen naar hem, had geen antwoord klaar en wist niet wat ze moest doen. Het frustreerde haar dat ze niks deed, dat ze gewoon niks zei tegen Graystripe over haar gevoelens en dat ze hier gewoon als een standbeeld stond die niks zei. Misschien irriteerde Graystripe zich dit ook wel. Shadowrose wist op dit moment helemaal niks meer. Ze voelde zich rot omdat ze niks kon bedenken om tegen Graystripe te zeggen. Ze ging een beetje verlegen zitten en vond dit ook stom. Ze kon toch wel iets doen? Ze zou toch niet gewoon blijven zitten en niks doen? Kon ze niet gewoon tegen hem praten, of tenminste iets nuttigs zeggen? Zou ze vragen of hij haar partner wou worden? Shadowrose slikte even. Daar had ze nog niet eens aan gedacht. Tja... Als je zoiets zei, dat je verliefd was, hoorde het deel 'Wil je mijn partner worden?' er natuurlijk ook bij. Ze keek even naar Graystripe en haalde zacht - zodat hij het zeker niet zou kunnen horen, dat zou pas afgang zijn - diep adem. Ze keek naar hem en toen naar haar poten. Haar ogen schitterden weer goudkleurig toen ze even naar de vroege ochtendzon keek. 'Wil je mijn partner zijn?' vroeg ze toen, terwijl ze hem aankeek. Haar staart zwiepte vol zenuwen heen en weer. Als Fireheart haar nu zou zien, dan zou hij waarschijnlijk hard gaan lachen. Maar iemand om partnerschap vragen was moeilijker dan Shadowrose ooit had kunnen denken. Shadowrose keek Graystripe rustig aan, terwijl de zenuwen door haar lijf gierden. Hoe kon ze hier nu zo rustig blijven zitten terwijl de knapste kater van de Clan voor haar zat? Ze wist het zelf niet eens. Haar rosse vacht plakte tegen haar lichaam aan. Ze was gewoon nat van het zweet. En dat kwam niet door de zon. Het was lekker warm, maar ook bij dit twijfelde Shadowrose of dat werkelijk door de zon kwam of gewoon door Graystripe. Haar ogen dwaalden naar zijn ogen. Ze keek naar zijn amberkleurige ogen, die ook een gouden gloed gaven in de zon en keek verlegen weg. Shadowrose en verlegen, dat ze dat nog eens mochten meemaken. Iedereen zou haar voor gek verklaren. Shadowrose werd een pittige poes genoemd, met veel energie en een grote mond. Of was dat toch Shadowpaw? Het duizelde Shadowrose allemaal een beetje. Die grote mond kon soms nog wel eens van pas komen, als er bijvoorbeeld eenlingen op hun territorium zaten. Maar als ze tegen een Clanleider sprak, dan was het niet bepaald slim om een grote mond op te zetten. Shadowrose keek zenuwachtig naar Graystripe. Nu werd de rustige houding langzaam vertroebeld door de zenuwachtige houding. Shadowrose ging zitten, stond weer op en ging weer zitten, terwijl duizenden gedachten in haar om hetzelfde vroegen: wat was Graystripe's antwoord? En wat als het een afwijzing werd? Hoe kon ze daar dan mee leven? Moest ze dan niks laten merken? Haar verdriet verbergen? Of juist wel laten merken dat zou keuze haar dan wat zou kunnen schelen? Shadowrose maande zichzelf tot stilte. Ze begon nu al conclusies te trekken en zichzelf hard voor te bereiden voor Graystripe ook maar gesproken had. Misschien kon ze nu gewoon beter even zijn antwoord afwachten, rustig blijven, niet te veel aan andere dingen denken en proberen haar hart een beetje te temperen.

(sorry voor de laat heid, moest nog wat huiswerk maken >.<)


Graystripe zag dat Shadowrose hem aandachtig zat aan te kijken. Wachtend op zijn antwoord. Graystripe voelde zich nerveus, hij had nooit echt geleerd hoe je met poezen in dit soort situaties om moest gaan. Een gedachte raasde door Graystripe heen. Je bent een krijger, geen bange leerling! Graystripe werd boos op zichzelf. Als krijger moest je voor deze dingen voorbereid zijn. Je werd namelijk volwassen en zou een partner met kits kunnen krijgen. Dat was een droom die elke clankat wel had. Graystripe schaamde zich weer, hij had daar nooit over nagedacht. Hij dacht toch altijd dat poezen niks in hem zagen. Meestal vonden ze het raar dat hij met Fireheart omging, die vroeger een huiskat was geweest, en ze vonden zijn grapjes nogal onlogisch. De enige poes die geïnteresseerd was in hem was Shadowrose. De hele tijd hield zij van hem, en Graystripe heeft het nooit kunnen zien, dat allemaal door zijn valse schaamtes. Graystripe keek van de grond af, recht in Shadowrose's ogen. Het licht van de zon scheen helder in haar ogen, Graystripe kon zijn ogen er niet vanaf houden. Hij wilde iets zeggen tegen Shadowrose. Misschien een "sorry" omdat hij het nooit gezien heeft ? Maar het kwam er niet uit. Graystripe hield ook van Shadowrose, de hele tijd al, maar hij heeft het nooit kunnen merken. Graystripe dacht altijd dat het gewoon een vriendengevoel was...toch voelde hij zich onder Fireheart anders. Een andere soort warmte, niet van echte liefde, maar vriendschap. De warmte die hij nu voelde, voelde hij alleen maar bij Shadowrose. Graystripe focuste zich weer op Shadowrose, op haar geheim dat ze zojuist had verteld. Hij was niet boos op haar, dit geheim had hij zelf ook...alleen had hij het nooit voor woorden kunnen brengen. Toch dwong Graystripe zichzelf om iets te zeggen en het floepte er zo uit, hij dacht zelfs dat het te snel was. " Ik...ik denk dat ik ook wel verliefd ben op jou" Graystripe werd een beetje nerveus van de woorden. Zijn eerste verliefdheid! Dat is natuurlijk wel spannend. Vooral als je niet weet wat de ander zou gaan zeggen. Na een paar minuten relaxte Graystripe een beetje. Hij spinde wat en ging wat makkelijker zitten. Hij zat eerst helemaal stijf van de zenuwen. Shadowrose wilde ook een antwoord geven op hem. Ze begon iets te zeggen waardoor Graystripe weer enorm ging nadenken. 'Wil je mijn partner zijn?' vroeg ze. De vraag die een hele toekomst voor je kan openen. Ze wil mij als haar partner! dacht Graystripe. Hij kon het nog steeds niet geloven. Hij vond zichzelf altijd de laagste van de clan, ook omdat hij nog niet zo'n lange tijd een krijger was. Graystripe vond zichzelf nogal kinderlijk voor een krijger. Het zou nu moeten veranderen, hij is een krijger! Hij zou serieus moeten antwoorden op deze vraag, en niet opeens als een dolle kit wegrennen. Graystripe was niet bang, hij hield van Shadowrose. Graystripe zag dat Shadowrose nerveuzer werd, ze keek recht in Graystripe's ogen, en weer kon Graystripe niet de andere kant uit kijken. Hij kon nu niet meer terug, maar wat moest hij zeggen ? Graystripe keek wat nerveus en benauwd om zich heen. Toen draaide hij zijn kop weer naar Shadowrose, klaar om te antwoorden. " Ja, ik zou geen andere poes dan jij als mijn partner willen" de woorden floepte weer uit Graystripe's mond, zonder na te denken. Hij voelde zich zweterig en miselijk, maar ook blij aan de andere kant. Zou ik niet te veel hebben gezegt ? Zou alleen JA misschien genoeg zijn geweest ? Graystripe keek wat zenuwachtig om zich heen. En wachtte rustig af op Shadowrose's antwoord.

De nervositeit sloeg toe, naarmate Shadowrose langer moest wachten op het antwoord. Ze vond het echt kinderachtig hoe ze dacht en probeerde zichzelf dan ook een klein beetje te kalmeren. Graystripe zou vast geen poes willen die erg zenuwachtig kon zijn, alhoewel dat haar een stomme reden leek om haar aanbod af te slaan, als ze serieus moest nadenken. Ze keek naar Graystripe. Zijn prachtige ogen, die nu wel goud leken, zorgden er voor dat ze geen andere kant meer kon opkijken en alleen haar aandacht op hem kon richten. Ze slikte even. Toen ze zijn antwoord hoorde, leek haar hart even stil te staan. Dan zou ze wel dood neergevallen zijn, maar ja. Ze keek naar Graystripe en kon er niks aan doen dat een grote grijns op haar gelaat plaats nam. Ze keek hem aan en liep toen voorzichtig op hem af. 'Ik zou ook geen andere kater dan jou willen,' zei ze zachtjes, waarna ze haar neusje begroef tegen zijn borst en zachtjes snorde. Ze voelde haar hart hard kloppen, maar deze keer van blijdschap en opwinding. Na al die manen geheimhouding was Graystripe haar partner! Ze kon wel juichen. Een luid gesnor steeg op uit haar keel. Ze dacht er nu al aan hoe het zou zijn om straks samen met hem in de Den te liggen. Misschien wist Graystripe nog wel dat ze als Shadowpaw ook altijd op zijn rug was gaan liggen met haar kopje. Ze keek naar Graystripe, diep in zijn amberkleurige ogen. Haar blik bleef op hem gericht. Ze kon haar blik gewoon niet van hem verwijderen. Ze grijnsde voorzichtig naar hem. Je kon gewoon zien aan Shadowrose dat ze het fijn vond dat Graystripe nu haar partner was. Ze gaf hem een voorzichtige lik over zijn mond en snorde luid. 'Ik hou van je,' mompelde ze toen zachtjes, terwijl ze opnieuw haar neusje in zijn borstvacht begroef. Een heerlijk gevoel kwam in haar op en heel Shadowrose' lijf trilde van plezier. Ze vond het fijn dat haar geheim nu eindelijk blootgelegd voor Graystripe was. Zou hij het de andere Clanleden al willen vertellen? Er was een grote kans dat er katten waren die spottende opmerkingen gingen maken. Graystripe was nu eenmaal een kat die zich niet altijd als een krijger gedroeg. Anderen vonden dat irritant aan hem, Shadowrose vond dat juist leuk aan hem. Ze kon goed met hem lachen en ze wist zeker dat Fireheart goed zou reageren. Ze keek op naar zijn ogen. Ze had zich zeker al een minuut met haar neusje tegen zijn borst verborgen. Een verlegen blik speelde zich op bij Shadowrose, maar je kon zien aan haar dat ze trots was dat Graystripe nu haar partner was. Nu ze krijgers waren, mocht dat. Shadowrose keek hem verlegen aan, maar grijnsde wel vrolijk. Op haar typische Shadowrose-manier. Ze keek naar Graystripe, volgde de lijnen van zijn vacht. Hij was veel veranderd qua vacht. Zijn vacht was langhariger geworden en haar kleur van vacht was alleen maar lichter en lichter geworden. Haar ogen waren een beetje diepblauw achtig, met hier en daar een goudachtige schittering, dat extra versterkt werkt als de zon erop scheen, op haar ogen. Ze keek naar de kater voor zich, waar ze echt zielsveel van hield. Maar wat wou hij nu doen? Gaan jagen? Shadowrose keek hem vragend aan. 'Zin om te gaan jagen?' vroeg ze toen maar. Ook al zou Shadowrose willen, ze konden niet voor eeuwig in de zon tegen elkaar staan, dat was gewoon onmogelijk, aangezien ze ook voor de Clan moesten jagen. Shadowrose keek hem grijnzend aan, een ondeugende glinstering was in haar blik gekomen. 'Wel, ik ga jagen en dan zie ik je bij zonsondergang wel weer terug. Tot straks, liefje,' zei ze ondeugend, waarna ze hem een lik gaf en toen lachend wegging. Meteen verhief ze haar concentratie op de jacht. Ze klom soepel in een boom, probeerde hiermee de slankheid te laten zien die ze in haar lijf had. Tja, nu ze Graystripe eenmaal had, kon ze hem ook laten zien welk lichaam hij nu eenmaal als partner had. Trouwens, Shadowrose wist zeker dat als Graystripe vlak voor haar neus zou jagen, zij ook erg onder de indruk van hem zou zijn. Alsof Graystripe naar haar keek, liet ze haar staart sierlijk heen en weer zwaaien en sloop soepel op een lijster af, die op een tak zat en haar niet in de gaten had. Nu zouden haar jachttechnieken alleen maar verbeteren, nu ze zich zo gelukkig voelde. Ze sloop voorzichtig op de lijster af en sprong toen. Ze beet de lijster in de lucht. Zijn nekje brak over en Shadowrose landde op de grond, met de lijster naast zich. Die begroef ze. Over de hele middag verspreid had Shadowrose vier muizen gevangen en een eekhoorn. Dit was echt een supergoeie jacht en dat kwam allemaal door haar partnerschap met Graystripe. In dat geval zou ze zelfs geluk hebben tijdens bladkaal en bladval. Shadowrose groef al haar prooi op en liep richting de plek waar ze afgesproken had met Graystripe. Ze grijnsde even en ging liggen, een beetje vermoeid van de jacht en met kloppend hart, wachtend op de kater op wie ze verliefd was en aan wie ze haar hart gegeven had. Figuurlijk.

Een kater met een vlamkleurige vacht sloop door de bossen van ThunderClan. Het was groenblad, de tijd van kittens, de tijd van een overvloed aan prooien, te tijd van liefde. Het was best duidelijk dat veel katten in ThunderClan een partner hadden of tenminste verliefd waren op een ander. Hij zelf voelde zich niet zo naar iemand toe. Hij was vrij en bezig met zijn reputatie als warrior. De Clan had goede warriors nodig en dus zou hij de beste zijn die hij kon zijn. Met luchtige passen stapte sprong hij overeind en stapte rustig verder. De prooistapel in het kamp was groot en de katten waren wel gevoed. Het was weer eens tijd om rustig aan te doen en een beetje te ontspannen. Hij en Shadowrose waren samen naar ThunderClan gekomen en daar waren ze de beste vrienden geworden met Graystripe. Hij was blij dat hij zulke goede vrienden had verworven. Niet iedere kat kon dat zeggen. ThunderClan leek hem te accepteren. Met een vrolijke twinkeling in zijn groene ogen stapte hij verder. Bij de zonnerotsen streek hij neer om te genieten van de hete middag zon. Zijn vacht kleurde bijna als vuur op de stenen, maar te warm had hij het niet.
Toen hij zijn groene ogen weer opende, zag hij dat de dag al bijna over was. De lucht begon te kleuren in de mooiste tinten oranje, paars en roze. De jonge kater stond op, rekte zich uit, en nam zijn weg terug naar het ThunderClan kamp. Genietend van de warme bries en de bekende plaatsen om hem heen wandelde hij voort. Bij het horen van een zachte ritseling hield hij stil en spitste zijn oren. Fireheart opende zijn mond om de geuren uit de omgeving op te vangen. Shadowrose was duidelijk dichtbij. Zijn hart maakte een vrolijke sprong. Hij had haar al een tijdje niet echt meer gesproken. Vrolijk liep haar haar richting op. In plaats van de grijze kater Graystripe, kwam Fireheart tevoorschijn. 'Shadowrose' zei hij blij toen hij de poes zag staan. Als begroeting streek hij met zijn kop langs die van haar en ging naast haar zitten. 'Hoe gaat het ermee?' vroeg hij vriendelijk. Pas toen had hij door dat ze ergens op wachtte. Vragend keek hij haar aan. 'Op wie of wat wacht je?' vervolgde de kater. De zachte avond bries streek door zijn vacht terwijl hij op haar antwoord wachtte.

Graystripe zag dat Shadowrose's blik in haar ogen veranderde. Ze was nu niet meer nerveus en straalde liefde en warmte uit. Met een lieve stem begon ze te praten tegen Graystripe. 'Ik zou ook geen andere kater dan jou willen,' terwijl ze dat zei, liep ze dichter op hem af. Graystripe voelde zich niet meer nerveus, ze waren nu partners! Graystripe zou haar alle liefde in de wereld geven, hij hield veel van haar. Graystripe spinde luid toen Shadowrose, Graystripe een likje gaf en haar neusje in zijn kraag begroef. Graystripe likte Shadowrose over haar kopje. Haar vacht was zo zacht als vogeldons. Graystripe keek verliefd naar Shadowrose, toen zij naar hem lachte. 'Ik hou van je,' spinde ze tegen hem. Graystripe liet een hard gespin horen, harder dan hij ooit had gespind. " Ik hou ook van jou " Graystripe drukte zijn neus tegen die van Shadowrose, hij voelde zich een stuk volwassener. " We zullen altijd bij elkaar zijn, niks houd ons van elkaar! " snorde Graystripe. Hoewel Graystripe dolgraag met Shadowrose hier voor altijd zou willen blijven, hadden ze een clan waar ze voor moesten zorgen. Het was ondertussen al bijna na middag, en als ze niet voor middernacht in de clan zouden zijn, zou de clan ongerust kunnen worden. Opeens kwam Shadowrose met een idee dat Graystripe geruststelde. 'Zin om te gaan jagen?' vroeg ze hem. " Ja, tuurlijk! Ik ben altijd in voor een jacht! " Graystripe maakte een sprong en keek met grote opwindende ogen naar Shadowrose. Aan haar houding te zien was zij ook klaar om te jagen. Ze zouden de vangst mee naar de clan kunnen nemen als excuus dat ze zo laat waren. Toen Graystripe druk aan het nadenken was, was Shadowrose ondertussen al gestart. 'Wel, ik ga jagen en dan zie ik je bij zonsondergang wel weer terug. Tot straks, liefje,' zei ze toen, met een ondeugende toon. " Graystripe keek geamuseerd. " Laat nog wat prooi voor mij over! " Weer een typische Graystripe grap, hij rende achter Shadowrose aan die ondertussen een vogeltje aan het besluipen was. Graystripe keek met grote ogen naar Shadowrose die sierlijk sloop naar het vogeltje. Wow, ze is niet slecht! dacht Graystripe. Hij kon niet wachten om samen met haar te jagen, maar dan wel in vrije tijd zonder de drukte van de clan. Shadowrose had het vogeltje snel te pakken en begroef het voor later om mee naar de clan te nemen. Shadowrose had die late middag nog vier muizen en een eekhoorn gevangen. Graystripe was blij dat zijn partner zou goed kon jagen! Graystripe zag dat Shadowrose even was gaan liggen, jagen kostte veel energie. Daarom was Graystripe ook blij met wat vrije tijd, die hij gelukkig veel had. De katten van de patrouille kozen Graystripe niet veel, omdat ze altijd dachten dat hij toch alleen maar grapjes maakte en zich niet focuste op de patrouille.... Graystripe zette die gedachte uit zijn hoofd, het zal nu wel veranderen. Shadowrose begreep hem tenminste. Even stopte Graystripe, er was iemand anders bij gekomen. Al snel kwam de geur en de fel oranje vacht bekent. Het was Fireheart ! Snel trippelde Graystripe naar hen toe, hij kon niet wachten om te vertellen over zijn middag met Shadowrose. " Hee Fireheart, hoe gaat het ? " vroeg Graystripe, ogen zo wijd als die van een kitten.

In verwachting dat het Graystripe was die tevoorschijn zou komen, zag ze een o zo bekende vlamkleurige vacht. De vacht waar ze erg veel van hield, op de tweede plaats natuurlijk. Haar hart sprong omhoog. Het was lang geleden dat ze deze kater nog had gezien en ze vond het eigenlijk te lang dat ze had moeten wachten. Had ze hem al gefeliciteerd met zijn krijgersschap? Meteen bestrafte zij zichzelf. Natuurlijk had ze dat al gedaan! Ze keek naar Fireheart en snorde vrolijk. 'Fireheart!' snorde ze, waarna ze haar ogen sloot toen zijn kopje even langs de hare ging. Blij keek ze de kater aan. Ze waren samen naar DonderClan gekomen. Ze waren totaal verschillend, maar hun vriendschap was alleen maar groter geworden. En ondertussen waren ze ook bevriend geraakt met Graystripe, die hun al accepteerde vanaf de eerste dag. 'Ja, goed hoor. Druk bezig voor de Clan en afwachtend op een leerling, natuurlijk,' snorde ze, waarna ze haar ogen snel over Fireheart's lichaam liet gaan. Hij was groter geworden, merkte ze op. 'En met jou?' vroeg ze wederkerend. Het was Fireheart waarschijnlijk opgevallen hoe zenuwachtig ze er stond, kon ze aan zijn vraag opmaken. Ze voelde haar huid gloeien onder al dat vacht. Haar oren bewogen heen en weer en Shadowrose slikte even. 'Op Graystripe,' zei ze toen zo gewoontjes mogelijk. Ze wist niet of iemand het al mocht weten dat ze partners waren. Fireheart toch zeker wel? Eerst wou ze wachten op Graystripe. Het zou vast niet meer lang duren voordat Graystripe naar deze plek toekwam en dan konden ze het samen vertellen, als Graystripe wou natuurlijk. Ze konden ook gewoon wachten. Ze keek naar Fireheart. Zou hij eigenlijk al iemand op het oog hebben? Shadowrose vermoedde van niet. Fireheart was nu eenmaal een strever voor zijn Clan, niet voor liefde. Dat kon ze wel opmaken uit toen hij hier voor het eerst was. Fireheart hield van gezelligheid en vriendschap, maar Shadowrose wist bijna zeker dat hij te veel in zijn rang opging om ook maar naar één poes om te kijken. Shadowrose voelde haar huid nog steeds gloeien en vroeg zich af of ze wel zo onopvallend met Graystripe's naam geweest was. De poes keek rustig naar Fireheart. Qua vacht was Fireheart nog niet veel veranderd en eigenlijk qua persoonlijkheid ook niet. Hij wou misschien beter zijn best doen voor de Clan, maar hij was nog altijd die vrolijke, lieve Fireheart die zij kende. Rustig keek Shadowrose richting Fireheart. Ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen. Toen schoot haar iets te binnen. 'Ik hoop dat we allemaal zo snel mogelijk een leerling krijgen,' zei ze, terwijl ze snorde. Naast partners worden met Graystripe, was haar grootste droom om een leerling te krijgen, die ze kon trainen en die ze haar eigen koppigheid kon leren en kon meemaken hoe het was om een krijger te worden. Shadowrose gloeide nu al van trots als ze eraan dacht dat het waarschijnlijk niet veel manen meer zou duren dat Fireheart, Graystripe en zij een leerling kregen. Dat betekende wel dat Shadowrose veel minder tijd had voor Graystripe. Dan zouden momenten waarop ze samen konden trainen juist hartstikke zeldzaam zijn. Shadowrose keek naar de kater naast zich. Ja, Fireheart was gegroeid, maar hij had nog altijd een hart van goud. In tegenstelling tot Fireheart was zij wel veel meer veranderd. Het grote verschil tussen Fireheart's komst en haar komst, was dat zij nog niet met respect kon omgaan en hij wel. Ze hadden totaal verschillende meningen, die van haar feller en die van hem rustiger. Maar de vrolijkheid als ze bij Graystripe of bij Fireheart was, was nog altijd hetzelfde gebleven. Ze keek naar Fireheart. Ze wou hem het liefst alles over Graystripe vertellen. Dat ze nu een partner van hem was en dat ze dit echt heel leuk vond, dat ze veel van Graystripe hield en dat ze het leuk vond om met Graystripe te gaan jagen. Maar nu kon het nog niet. Ze wist niet hoelang zij zichzelf nog kon verbijten om het niet te zeggen. 'Ik hoop maar dat Graystripe gauw komt,' mompelde Shadowrose toen en meteen voelde ze haar huid weer gloeien. Nu had ze zichzelf haast verraden. 'Dan ziet hij jou ook weer,' zei ze gauw, met een grote grijns. Een erg goed excuus was het niet, maar ja. Shadowrose keek onopvallend naar links en naar rechts. Haar ogen flitsten naar de struiken en ze dwong zichzelf om minder druk te doen en rustig op zijn komst te wachten. Het zou niet helpen als ze nu hyperactief begon rond te kijken en begon te wachten op Graystripe. Tenslotte zou Fireheart dan zeker iets doorhebben en dat wou ze niet. Shadowrose keek rustig naar Fireheart en toen weer naar de struiken. Dat ze ongeduldig was, was hem nu vast en zeker opgevallen. Shadowrose ging zitten en begon haar poot te wassen, over opvallend gesproken. Ze vervloekte zichzelf omdat ze niet gewoon stil kon blijven zitten, maar ze was gewoon benieuwd naar Graystripe's reactie. Zou hij lief tegen haar doen, zenuwachtig of juist zoals ze voordien deden, voordat ze een relatie kregen? Toen ze hem zag, kon ze het niet laten om luid te snorren. Ze had zich bijna versproken en 'Hé liefje' gezegd, maar dat kon ze nog net inhouden. Ze keek naar Fireheart en wachtte op zijn antwoord naar Graystripe toe.