The flavour of fresh blood [COBRA,CLOUD,YINYANG]

Wegens een error heb ik het topic opnieuw moeten plaatsen. Moest deze erro opgelost zijn, zal dit nog steeds het juiste topic blijven. c:

Een warme bries liet Moonwhite's vacht opwaaien. Claw was bij zonhoog teruggegaan naar zijn clan waardoor Moon nu alleen was met haar drie kittens. Cobra, Cloud en hun dochter Yinyang. Er waren nu enkele dagen gepasseerd en de kittens waren levendiger dan ooit. Ze moest moeite doen om alle drie de kittens steeds in de gaten te houden. Ze snapte niet dat er andere katten waren met dubbel zoveel kittens. Hoe konden zij ze zo goed in de gaten houden? De witte poes trok zichzelf recht en plukte een muis van de kleine stapel prooi, die Claw voor haar had gevangen. Toch wel handig, aangezien zij om de zoveel tijd de kits moest voeren. Ze was het gelukkig al wat meer gewoon en het constant wakker worden was nu een gewoonte. Vermoeid was ze nog steeds, maar ze kon er al beter mee omgaan. Ze nam de muis mee naar de drie kittens en legde zich daar neer, waarna ze de muis naar binnen werkte. Zij waren nog te jong voor vlees, maar ze hield ze niet tegen om de geur vers bloed in zich op te nemen. Ze hield haar kittens niet tegen, dat ze de geur maar in zich opnamen. 'Raak er maar aan gewend. Jullie zullen er snel genoeg mee temaken hebben.' mompelde ze en glimlachte even.

OOC: Enkel Cobra, Cloud en Yinyang

Mmm, daar was die geur weer. Die vertrouwde, fijne, heerlijke geur. Clouddust zoog zijn longen vol met die geur, terwijl hij lang nadacht van wie het kon zijn. Opeens wist hij het, en hij draaide blij om, om te kijken of hij gelijk had. En ja hoor, daar kwam zijn moeder aanlopen. 'Mama!' riep Cloud blij. Hij rende naar haar toe, als struikelend over zijn eigen pootjes. Ver was het niet, zijn moeder liep al naar hem toe. 'Wat is dat, mama?' vroeg Cloud nieuwsgierig. Hij wees met zijn voorpootje naar het ding geklemd tussen haar kaken. Hij rook een vreemde geur, een geur die zijn vacht kil deed oprijzen, maar het rook ook wel weer... aangenaam. Hij herkende sporen van zijn vaders geur in de onbekende geur dat van het ding kwam. Het rook toch best lekker. 'Mama? Wat is die geur? Dat van dat ding afkomt?' vroeg hij onschuldig. Hij liep met zijn moeder mee naar zijn siblings en ging op zijn zij liggen. Hij had best honger eigenlijk, dorst meer, misschien zou hij wel wat mogen drinken. 'Mama, vertel nou over dat ding!' drong hij ongeduldig aan. Hij klauterde overeind en ging voor haar poten liggen, zodat ze wel antwoord moest geven.

-OOC: flutpostje, zat zonder inspi XD

Slapen? Echt niet. Daar zat de zwarte kater niet zo mee. Hij wilde spelen, en als zijn siblings dat niet wilde doen ging hij zelf maar op zoek naar iets om mee te spelen. In dit geval dus een bolletje mos dat hij bij elkaar had gedraaid. Cobra sprong op en neer over het bolletje heen, sloeg er met zijn klauwtjes op en zetten zijn tanden erin. Geen enkel deeltje zou onbewerkt blijven als het aan het zwarte katertje en hij was trots op zichzelf toen het balletje uiteindelijk uit elkaar viel. hij had zijn eerste 'prooi' vermoord. Zijn aandacht werd getrokken toen hij een onbekende geur rook, of nou niet echt onbekend, maar het was dichterbij dan dat hij ooit had gemerkt. Niet veel later hoorde hij ook de stem van zijn moeder en rustig trippelde hij dichterbij, om daarbij een zucht te slaken toen zijn witte broertje Cloud begon te kakelen. "Can you just be quiet for one minute?" mompelde Cobra geïrriteerd terwijl hij zijn groene ogen op het ding liet vallen. Nieuwsgierig kwam hij dichterbij en prikte erin met zijn pootje, waarna hij wegsprong. Maar het ding kwam niet achter hem aan en bewoog ook niet. Hij kwam dichterbij, prikte er nog eens in en merkte dat er rood iets op zijn pootje zat. Nieuwsgierig rook hij eraan en likte voorzichtig. Het proefde ... vreemd, melk was veel lekkerder, maar hij zou er aan kunnen wennen. Zijn groene ogen richtte zich op zijn moeder, zou ze trots op hem zijn?

'Raak er maar aan gewend. Jullie zullen er snel genoeg mee te maken hebben.' Met deze woorden dropte haar moeder een hoopje vacht, recht voor de neus van Yin en haar siblings. Het poesje keek Moon aan. Ehm, wat had dit te betekenen? Haar broertje, Clouddust, begon er doorheen te tetteren. Yinyang rolde met haar ogen. "Can you just be quiet for one minute?" Siste Cobra boos. Geamuseerd keek de kit naar haar zwarte broertje, die bijna altijd kwaad was. "Chagrijn!" Piepte ze naar Cobra. "En jij moet stil zijn!" Met deze woorden gaf ze Cloud een por tegen zijn hoofd. Eindelijk vestigde ze weer haar aandacht op het rare hoopje vacht. Eerst prikte ze er wat in, maar uiteindelijk nam ze en hap, omdat haar siblings dat ook deden. De textuur was heel anders, en het was minder zoet dan melk. Maar wel lekker. Was dit wat ze zouden eten voor de rest van hun levens? Het idee stond de poes niet erg aan, maar ze moest er maar mee leven.

Een geamuseerd gesnor ontsnapte uit Moon's keel bij wat de kittens zeiden. Cloud was altijd enthousiast. Misschien een beetje te veel, maar dat was toch beter dan een kitten die voor alles bang was. 'Wat is dat, mama?' De witte poes wenkte even kort met haar oor bij wat Cobra zei op Cloud's gepiep. Ze had hem altijd al als een kleine Claw beschouwd. Zijn vacht en karakter kwamen het meeste overeen met zijn vader. Ze keek in stilte toe naar wat ze deden. Cobra ging direct over tot actie en testte de prooi en likte vervolgens wat bloed van zijn pootje af. Hij was altijd snel mee. Ze knikte goedkeurend en draaide zich om naar de zwart-witte kitten. Zij, daarin tegen, probeerde al direct een klein hapje. Ze kon het altijd proberen, dat was nooit slecht, maar ze zouden alle drie toch nog een hele tijd moeten overleven op melk. 'Mama, vertel nou over dat ding!' Moon's oren schoten naar voren toen Cloud vlak voor haar ging zitten. 'Dit is een muis, prooi. En wat je ruikt is bloed.' Beantwoorde ze zijn vraag. 'Elk levend wezens heeft dat in zich. Als je je prooi of je tegenstander wilt doden of verzwakken moet je de plekken raken, waar het bloed doorstroomd.' Meer zou ze later nog wel vertellen. Ze duwde de muis wat naar voren zodat alle drie de kittens er goed aan konden.

'Ik mag toch heus wat zeggen?' piepte Cloud geïrriteerd tegen Cobra. Cobra scheen zich er niets van aan te trekken en liep naar het ding toe dat zijn moeder had laten vallen. Cloud richtte zich op zijn zusje, Yinyang. 'Chagrijn!' piepte ze tegen Cobra. Cloud lachtte even, blijkbaar was zij het met hem eens. Maar hij zat mis, nog voordat hij met zijn ogen kon knipperen porde Yinyang tegen zijn kopje. 'En jij moet stil zijn!' zei ze. 'Auw! Stommerd!' piepte Clouddust verontwaardigd. Hij dook ineen, zijn aandacht gevestigd op het ding. Zijn siblings proefden van het ding, Yinyang nam zelfs een hapje. Zo, dat ze dat durfden. Wat als het nou gevaarlijk was? Wat als het opsprong, en zou roepn: Ha, ik heb je! Cloud bleef op een afstandje, maar toen hij zag dat zijn sibs nog normaal deden en het leek alsof ze het lekker vonden, kroop hij voorzichtig naar het ding en porde er even in. Het ding, dat erg warm was en onder rode vloeistof zat, gaf even mee. Cloud besloot sterk te zijn, al ging dat moeite, maar toch slaagde hij er in om een tongpuntje op het warme ding te leggen. Hij kreeg een smaak in zijn mond... het smaakte niet zoet, zeker niet, niet zoals de melk van zijn moeder. Maar het was niet vies. Toch wilde hij er liever geen hapje van nemen en hij kroop terug naar de poten van zijn moeder, waar hij eerst voor zat. Zijn moeder beantwoordde eindelijk zijn vraag. 'Dit is een muis, prooi. En wat je ruikt is bloed. Elk levend wezen heeft dat in zich. Als je je prooi of tegenstander wilt doden of verzwakken moet je de plekken raken waar het bloed doorstroomt' miauwde ze. Bloed... dus dat was het wat hij proefde. Maar, hoe kon dat nou in elk levend iets zitten? Hij was geen muis, hij was een katje. 'Maar mama, hoe kan dat nou?' Cloud liep achteruit, weg van het ding. Het was wel lekker, maar nog steeds was hij op zijn hoede. Hij liep terug... zo met zijn achterste de scherpe doornstruiken in. Zijn achterpoot raakte verstrikt in de kluwen van doornen. Cloud raakte in paniek, hij probeerde zijn poot los te wrikken, maar dan kwam er pijn en als hij doorging, werd het erger. 'Mama! Mama! Ik zit vast!' piepte hij bang. Wat moest hij nu doen? Cloud probeerde rustig na te denken. Wat zou hij kunnen doen.. Niet doorgaan met loswrikken, dat deed erg veel pijn. Hij ging rustig zitten, hij probeerde kalm te blijven, en haakte met zijn voorpoot de doornen weg van zijn achterpoot. Hij sprong naar voren. Vrijheid! Cloud rende naar zijn moeder toe en verstopte zich tussen haar poten. 'Auw, dat deed pijn!' piepte hij geschrokken. Hij keek naar zijn achterpoot, een straaltje rode vloeistof droop uit een gaatje waar een doorn in had gezeten. Bloed... Elk levend wezen had het in zich... 'Dit is bloed, toch? Mama?' piepte hij. Het deed geen pijn meer, hij was nu eerder geïnteresseerd dan bang. 'Ik heb mijn bloed gezien!' piepte hij tegen zijn siblings toen hij zijn achterpoot liet zien aan zijn moeder.