Rest,peace and a kitten. {Lecter}

De zon brak door de donkere wolkenvelden heen en de verwachte regen leek toch niet te komen. Kova keek op en zag hoe de zonnestralen door de wolken heen vielen en zo zachtjes de grond aanraakte. Wolken gingen aan de kant en de zon werd feller. Misschien moest Kova dat haten, maar waarom zou ze een lekkere warme zon haten. Om gewoon in te rusten en op te warmen. Kou, nee,wat schoot je daar nou mee op. Kova had een dun velletje, dus was kou niet haar lievelings-ding. Trillen in de winter en niks kunnen, haar zwakte. Een van haar zwaktes die ze liever verborg. Och,ze kon zich prima redden, maar lang niet zo goed als in de andere seizoenen. Nu warmte er was, besloot Kova er gebruik van te maken. Daarna kon ze nog wel Bloodclan dingen doen. Laat Kova die Bloodclanners kennen. Daarom zocht ze een plek op waar niemand was. Ze legde haar kop op haar buiten en dommelde langzaam in. Een droom over haar vroegere leven sloop bij haar in, maar ze vertoond niet veel kenmerken van een heftige droom. Het moest een van die rustigere momenten zijn, want ze lag er tevreden bij. Toch werd ze kort wakker van een zonnestraal die helaas tegen haar ooglid aan scheen. Ze knipperde kort tegen het felle licht en schoof een stukje opzij. Op dat moment gingen er woorden door haar kop,die niet echt paste bij een kat zoals zij. Rest,peace and" de gedachte moest eindigen met harmony, maar dat deed het niet. "A kitten". Kova keek verstoord op naar de kitten die voor haar was. "Hoi"mompelde ze zachtjes en legde haar kop weer op haar poten. Blijkbaar trok ze kittens aan, maar goed, deze zal vlug zien dat ze geen vrolijke kinderjuf was, die gezellig met hem ging spelen.

Onderzoek. Dat was het enige dat hem nog een beetje plezier deed nu hij nog vastzat in het kamp en nog geen goede zinnen kon vormen om langzaamaan informatie te verzamelen over iedereen. De gestreepte kitten was vaak buiten het nest van zijn moeder te vinden, al was hij nog heel erg jong. Met onhandige pasjes bewoog hij zich voort en had zijn doelwit al uitgekozen. Deze zag er niet zo klein uit als de kat die hij eerder had gezien, nee, deze was zeker weten ouder. Misschien wel ouder dan zijn moeder. Met een zacht piepje kwam hij voor de poes tot stilstand en keek haar met een kritische blik aan. "Ha-Hallo." Piepte hij terug, nog wat haperingen in zijn woorden, maar dit was een van de weinige woorden waarvan hij zeker wist wat het betekende. Ja, hij begon al aan zijn weg naar wijsheid.

De kitten begroette haar wat stotterend terug en Kova opende een donkergele oog. Ze liet dat oog even over de kitten heen gaan, die duidelijk nog erg jong was. Aangezien zijn oogjes open waren, schatte Kova hem ergens rond de twee en halve week. Ze geeuwde nogmaals en gaf een zwiep met haar staart, "Waar is je moeder?"mompelde ze vragend. Kova was niet iemand die snel interesse in een ander toonde, maar als zijn moeder toevallig in de buurt mocht zijn... Och, hoe dol deze poes op haar rust was.

Hij bewoog wat schokkerig met zijn kleine, nog zeer pluizige, oortjes toen de vreemdeling iets aan hem vroeg. Zijn kopje moest even nadenken voordat hij precies wist wat ze bedoelde met deze vraag, maar het duurde nog langer voordat hij echt een antwoord had gevonden op deze vraag. Met zijn kopje keek hij achterom, naar de plek waar de Queens van BloodClan allemaal bij elkaar lagen en vervolgens draaide hij zijn kopje weer om naar de vreemdeling. "Ik.." Begon hij moeizaam. Een diepe frons verscheen op zijn gelaat toen hij verder dacht. "Lecter!" Piepte hij toen, waarbij zijn staartje triomfant omhoog kwam.

De kitten moest nadenken over haar vraag en Kova doezelde bijna in,toen het antwoord kwam. ''Ik.." klonk het moeizaam, Kova wachtte af, benieuwd wat er zal volgen. "Lecter!" piepte hij en zijn staart stak triomfantelijk omhoog. Kova snapte het verband tussen haar vraag en zijn antwoord niet, maar besefte toen dat Lecter waarschijnlijk zijn naam was. "Mooi,maar ik vroeg waar je moeder was"beantwoorde ze, zo geduldig mogelijk. Waarom moesten kittens altijd bij haar zijn?