When Black Meets Black {&IV + Open}

IV was net wakker op zo'n lente dag, alleen was het nattig net als water. Hij had iets tegen water, iets wat hem ook weer liet herinneren aan iets wat er in zijn leven was gebeurd. Even schudde hij zijn kop en stond direct op, zijn vacht was vochtig en nat en het was geen slim idee om buiten te gaan slapen op dagen zoals deze. Hij schudde kort zijn vacht uit en staarde kort in het rond, weinig katten waren nu nog wakker echt maar zelde. Misschien kon hij nu eindelijk rust krijgen van alles wat er was gebeurt, het bleef maar door zijn hoofd spoken. Kort likte hij zijn zwarte poot en wreef het over zijn hoofd heen met korte slagen, kort sloeg hij met zijn staart en begon even te lopen tot hij een klauw achter zich voelde. IV blaaste kort naar een zwarte poes en draaide zich met een ruk om, "Boe." klonk de zachte stem van de poes. "Jij ook goedemorgen." miauwde hij kalm, door de schrik kleurde weer is zijn linker oog naar grijs. Hij bekeek haar is goed, ze had een grijze vacht met zilvere ogen die je zielloos aan staarde. Kort verscheen er een grijns op zijn gezicht maar hij bleef kalm, hij was al aangebrand door deze rust. "En jij bent IV... Toch?" begon de zachte stem van de poes veder, "ja, kennerlijk ken je me en dus.. jij bent...." miauwde hij al niet in de perfecte stemming. IV keek haar slaperig aan maar schudde weer zijn kop, "laten we het maar over iets anders hebben. Zo wat heb je gedaan vandaag." miauwde hij kort maar was nogal afgeleid. IV..... dacht hij met een zucht, hij wist alleen dat hij als vierde geboren was en zich daarom IV had genoemd maar zelf bedacht om er ijve van te maken of ieder geval de uitspraak.

IV keek haar aan en legde zijn kop schuin, "Sunset" zei de zwarte poes met zilvere ogen. Hij knikte alleen maar en staarde naar de lucht, kennerlijk was Sunset al verdwenen in haar gedachte. "Mooie naam," miauwde hij en gaf haar een kort complimentje, "alleen ben je niet zo mooi als de Sunset." plaagde hij haar met een korte grijns. Hij merkte dat er kort een grijns bij de poes kwam maar dat was eerder dat ze vast zat in haar gedachte, misschien is ze niet zo als de andere poezen. dacht IV kort en staarde haar rustig aan. Het was slecht weer, de wolke kleurde grijs en de grond onder hem was al bijna modder. Hij wiebelde met zijn oor en was nog steeds aangebrand door Sunset's reactie, even ging hij zitten op de natte grond en sloeg voorzichtig zijn staart om zijn poten heen. "Wel, IV. Heb je al een mentor?" vroeg Sunset, ze keek vreemd en dus had ze iets opgevallen wat hem nog niet opgevallen was. IV kreeg een korte grijns en sloot zijn ogen waarna hij daarna lachten en sprak, "nog niet maar als ik er een krijg word ik beter dan een kitty als jij." Hij zette zijn poot op het kopje van Sunset en probeerde haar een beetje lager te krijgen. Hij keek haar aan en trok zijn poot terug maar al vlug staarde hij al naar de grijze lucht, fijn regen dan gaat mijn vacht weer naar de muizen maar het was toch al slecht verzorgd. dacht hij makkelijk en haalde zijn schouders op. Hij merkte op dat Sunset met haar kop hevig begon te schudden en siste bot: "Nothing." poezen, blijven altijd het zelfde..dacht hij. IV keek haar afkeurend aan en zette een stap achteruit toen de poes in de lucht vloog en op een bij terecht kwam, hij legde zijn oren in zijn nek maar al gauw voelde hij zich kalmer worden. IV begon kort te lachen toen hij opmerkte waardoor het leek dat de poes zo bang was, door een bij hoefde je niet bang te zijn en helemaal niet nu. "Het is zo saai hier!" miauwde Sunset die al vervelend begon te worden, "En jij?" miauwde ze er kort erna. IV legde zijn kop schuin en duwde tegen Sunset,"jij bent saai." miauwde hij met een grijns. Hij keek weer afgeleid naar de kille lucht, deze poes had veel in huis want dat kon hij nu al zien alleen bleek er nog wat met haar te zijn iets wat hij kort ontmoette in haar prachtige zilvere ogen. Alleen was hij daar minder uit van, voor hem draaide het om het innerlijk en niet hoe je eruit ziet en om die reden liet hij zijn vacht heel wild en soms verzorgde hij het wel maar alleen als hij er zin in had.

IV keek haar glimlachend aan en plaagde Sunset vooral, helemaal nu dat ze zo boos is. Ze sloeg blazend zijn poot weg, hij staarde haar aan met een vriendelijke/plaagende glimlach. Voordat hij het echt door had sprong de zwarte katin al bovenop hem en siste met een grijns: "Dat was een fout die je niet had moeten maken." Hij voelde haar achter poten tegen zijn buik aan trappen, hij ontblote een klauw en legde die hard tegen haar nek aan waardoor als ze haar kop boog gewoon dood stikte. Kort glimde IV's grijze oog even en maakte zijn ogen tot spleetjes, hij had nog geen zin om echt zijn best te doen tegen Sunset. Hij voelde hoe Sunset's klauwen door zijn lichaam heen gingen, alleen bleef hij vriendelijk en sprak "weet wel dat, je zwakken plek hebt laten zien voordat je dat niet wist." miauwde hij en sloot zijn ogen trots en opende ze weer. Hij merkte dat Sunset lachend haar hoofd schudde en zei, "Ik was met 4 maanden gevlucht voor mijn vader: De seriemoordenaar, waarna ik zo'n 6 rogue-mentors heb gehad, en nu ben ik hier." Siste Sunset en ging al vlug door. "Dus noem me maar geen kitty, of saai. Want dat ben je zelf als je binnenkort dood bent, hm?" IV gooide Sunset van zich af en nam een vlug moment om boven op haar te springen en haar tegen de grond te drukken, al gauw had hij de rollen al omgedraaid. "Oh dus jij denkt dat jij het al moeilijk hebt." zei hij en stapte van haar af, "Jouw vader heeft je fammilie vermoord en je bent opgegroeid door rogue's en zo om eerlijk te zijn ben je best sterk voor een Bloodclanner." zei hij met gemak en stak zijn poot uit om haar te helpen als ze hulp nodig had. Hij sloeg zijn staart om haar heen en staarde haar diep aan in haar zilvere ogen, "Jij hebt teminsten niks mee gekregen van je verleden." zei hij maar wilde liever niet over zijn verleden praten. Hij wist er wat van en genoeg om dat te beweizen maar hij wilde er niet over beginnen, zijn ogen brandde al door er alleen maar aan te denken. "Alle poezen zijn hetzelfde, iedereen denkt dat hij of zij het meeste heeft meegemaakt of dat ze alles zijn. Weet wel dat zijn we niet," Zei IV en keek haar aan met een dood serieuze blik. "Als je denkt dat je zielig bent dan ben je dat ook," miauwde hij kort en kwam dichter tegen de poes aanstaan, hij kon haar al horen ademen. "oja het gaat om je innerlijk niet om je uiterlijk, Sunset." lachtte hij en sloeg zijn staart om de poes heen. Hij had immers al wel medeleiden gekregen met haar maar wilde dat zo min mogelijk laten blijken, alleen moest hij er blijven aandenken om zijn verleden een geheim te houden.

IV was nog steeds aan het plagen, alleen bleek het dat Sunset stoer wilde doen en het leek dat hij haar gekwetst had. Alleen leek Sunset wel krankzinnig te worden, hij was niet bang voor haar en vond het helemaal niet erg. "Ik vind mezelf niet zielig." Grijnsde Sunset en zei daarna, "Ik ben er blij mee." ze lachtte hard. "Echt niet? want je hebt het net wel steeds over je zielige verleden en misschien had je vader wel jouw moete vermoorden." miauwde IV bot en keek haar aan, hij was niet bang en helemaal niet voor haar. Hij wist dat deze poes sterk was maar dat maakte hem voor geen moer uit er waren veel zwakken plekken op Sunset die je zo kon breken waardoor je haar met gemak kon vermoorden, hij had haar kunnen vermoorden maar dat had hij helemaal niet gedaan. Hij bleef waardig aan zijn Clan en zijn Clangenoten want wat is een Clan met katten die alleen ruzie maken of elkaar willen vermoorden, hij keek haar aan en merkte meteen op hoe kinderachtig Sunset was geworden. "Gaat de arme kittypet de wijze kat uithangen?" miauwde Sunset nog steeds vreemd. Even kreeg hij een grijns, een grote grijns en staarde haar aan. "Wist je niks beter, als ik jouw arme Kittypet ga noemen word jij boos maar natuurlijjk ben je dat ook. Want ik ben niet arm en heb geen lux leven als een kittypet, alleen ben ik wel wijzer dan jouw maar ja hoe kon het ook anders. Een bonk spieren kan namelijk geen hersenen hebben," plaagde IV haar met een grijns. Hij merkte een vies trukje op van Sunset wat hij namelijk niet verwacht had, eerst beet ze hem in zijn staart en duwde hem daarna tegen een boom aan. IV voelde de harde boom en landde op de natte grond, hij liep weer naar haar toe en keek haar met een grijns aan. IV rende naar haar toe met zijn nagels uitgestrekt en raakte Sunset, hij wilde wel even laten zien dat hij niet van zijn stokje afgeblazen werd door maar een poes. "Je mag dan wel veel groter zijn dan ik ben!" Spuugde Sunset bot. IV begon te lachen want kennerlijk had Sunset zijn woorden niet begrepen. "Maar dat betekend niet dat je sterker bent!" riep Sunset woedend, hij likte even kort zijn poot. "Wie heeft er gezegt dat ik een lieftallige poes zoals jouw onderschat en niet eens sterk vind?" miauwde hij even verward, deze poes had echt een steekje los. Hij had haar veel complimeten gegeven en dat deed hij bijna bij niemand, zij mocht trots zijn opzichzelf. Sunset rende naar hem toe en probeerde zijn keel vast te grijpen maar vlug ontweek hij het, hij stond op vier poten en schoot langs haar alleen zorgde hij ervoor dat hij haar niet raakte. "Maar waarom onderschat jij mij? Want je hebt het nu wel over jezelf Sunset maar eigenlijk beledig jij mij hier ook mee, maar weet je wat ik ga maar." miauwde hij kort en sloot zijn ogen, "Ik had medeleiden met je maar kennerlijk heb jij iets te veel meegemaakt waardoor je geen vrienden meer kan maken of wel?" zei hij kort met een grimas zijn oog kleurde terug naar blauw en hij draaide zich om, hij had te veel gezien om ook andere te vertrouwen even vertrouwde hij haar maar dan verpest ze het weer. Er was iets met hem en andere katten helemaal nu, zij gaf hem niks terug wat hij aan haar gaf maar dan zal hij met haar een vijand creeéren dus hij had er weer een nieuwe bij.

IV keek Sunset niet meer aan, ze bleef maar door gaan. "Misschien." Siste Sunset pissig, "Moet je niet alleen maar andere katten de schuld geven." Hij begon kort te lachen. "Moet jij zeggen." zei hij kort, hij wilde geen ruzie maar zij begon om hem aan te vallen maar hij begon zelf met haar plagen omdat hij dacht dat het haar niet kwaad kon. "Jij bent echt een typische kater he?" zei Sunset, pfff ze wilt alleen maar aandacht.. zuchtte IV en stond met zijn rug naar haar gekeerd. "Eerst andere katten afzeuren en als het aankomt op een gevecht jezelf eruit praten en vluchten als een bange kittypet, hm?" begon Sunset nogal bot om weer is een ruzie te maken. "Kort, ik vecht niet graag met Clangenoten en zeuren zal ik het niet noemen alleen is er een ding waarom heb je het tegen mij en niet tegen jezelf." zei hij kort en bleef stil op zijn plek staan. Hij ontblote kort zijn klauwen, hij wilde vechten maar hij zou niet zomaar iemand kunnen pijn doen. Hij had wel medeleiden met haar story maar op deze manier leek ze op een luxe trut, "Misschien is dat wel de reden waarom ik katers haat! riep Sunset. En ze blijft maar door gaan he? Wanneer stopt ze of wacht ik kan zelf weg lopen. dacht hij en zat zowat een beetje na te denken. Hij merkte een poot op zijn staart, uit woeden die hij niet meer kon in houden draaide hij zich om en krabte haar vol uit in haar gezicht. IV blies kort en zijn linker oog kleurde naar grijs, hij draaide zich weer terug om en liep veder weg van haar vandaan. "Ik hoef je medelijden niet."Blies Sunset, "En wat vrienden betreft, kijk eens naar jezelf." Hij draaide zich om en staarde haar aan met een rustig blik maar ook kon je woeden zien, "Ik wil niet vechten," miauwde hij kort. "Maar je bent zo uit op alles dat ik is mijn verhaal ga vertellen maar je gaat er toch weer wat gemeens op reageren of niet soms?!" begon hij aangebrand, hij was een rustige kater alleen was zijn grimas allang vertrokken. "Oké toen ik kitten was leefde ik fijn en vredig, op mijn tweede derde maand wilde ik trouw zijn aan mijn fammilie om wat te gaan jagen maar toen ik terug kwam." Hij stopte en draaide zich weer om, "Dit verhaal is niet voor poezen bedoeld." zei hij met een grijns en draaide zich naar haar en waarschijnlijk zal ze weer is bot en aangebrand reageren want zo'n gevoel had hij al. Dit was zijn langste dag ooit, of in ieder geval zal dat het worden..

IV staarde Sunset nog steeds niet aan, hij hoefde niet weer is elke poes tegen te komen die allemaal hetzelfde zijn en ook zo antwoorden. "Toen je thuiskwam waren ze dood, bla bla bla." snauwde Sunset hem af, een grijns verscheen op zijn gezicht maar hij zei nog niks alleen begon hij zacht te lachen wat als huilen klonk. Hij voelde zijn klauwen, zijn klauwen tintelen. nee, toen hij thuis kwam was er iets wat hij nooit kon vergeten die dag die alles van hem afgepakt. "Nou schat wat erg toch!" plaagde Sunset hem, wat hij al door had. Hij voelde de zwarte staart over zijn rug strelen, hij keek haar aan met een grote grijns en begon weer veder te lachen. "Kom op nou dacht je echt dat het zo was gebeurt, dat ze ineens dood waren.. Ik had wel 2 ouders en 5 broers en broertjes maar zo snel ging het niet." lachtte hij, hij wist dat deze poes hem al dik had onderschat maar zo slecht dat ze nog dacht dat ze hem kon gebruiken als speel bal. "Waarscheinelijk was mijn vader de boosdoener, want die vind het ge-wel-dig om voor de ogen van kittens hun famillies te verscheuren, en vervolgens jou de schuld te geven, niet?" ging Sunset blij door, ze grijnste alleen bevalde deze grijns hem wel. Hij wilde Sunset ook terug plagen dus ging expres dichter tegen haar aan zitten, "Ach wat erg is het toch, niet? Is het arme katertje ó zó verdrietig?" zei Sunset die hem als eerste afsnauwde. IV legde zijn kop schuin precies tegen het kopje aan van Sunset, hij draaide zijn kop en drukte zijn neus tegen de hare aan. "Denk je zo echt over me." miauwde hij kort met een grijns, "Ik zei dat ik niet arm was en zoiezo niet verdrietig maar toch, wilt het poesje het verhaaltje veder luisteren." zei hij rustig. Zonder dat hij haar liet antwoorden legde hij zijn poot tegen haar mond aan, "eerst begin ik lieve schat." fluisterde hij in de oor van Sunset. Hij zette zijn poot weer op de grond en keek haar aan, hij wachtte deels zijn moment af en wilde 'ssssst' zeggen als ze begon te praten. "Zo ik kwam thuis en rook uit de verte iets maar voor dan boeide het me niet, na dat ik me binnen gewurmd had zag ik Qwinten voor me staan. Mijn broer, hij was niet blij en keek me kwaad aan. Ik wist nog niet wat er aan de hand was maar kennerlijk had ik iets gedaan wat niet goed was, klinkt nu helemaal niet erg toch." miauwde hij en gaf expres een kort likje over Sunset's schouder. Hij hoopte dat ze er kwaad van zou worden, zo kwaad dat ze weg liep zodat hij weer de rust kon hebben die hij wilde hebben. "Toen ik weg was had ik bessen gebracht daarvoor ging ik opzoek om mijn oudste broer te genezen met die bes, alleen bleek het..... Death berry's te zijn. Ik had hem vergiftigt en vermoord alleen omdat ik hem wilde helpen, niet alleen kreeg ik een litteken maar ook starf maar dat was niks." zei IV die een stukje veder van Sunset op schoof en zijn staart om Sunset's staart heen legde. Hij haalde diep adem om even alles weer te herinneren, natuurlijk niet alles maar wel wat."Ik was weggelopen van mijn thuis tot ik bij een berg kwam wilde ik een laaste blik er naar, ik staarde maar met een angstige blik. Het was lang lopen maar er bleek vuur te zijn, overal in de buurt brandende vlammen uit elke hoek. Zo ik rende als een kip zonder kop terug om mijn laaste twee broers te redden want de andere waren al dood, ik zocht door ons hol heen maar vond niks als brandende vlammen alleen maar...." sprak IV en staarde haar uitdagend aan met een lieve blik maar ook met een arrogante blik, hij legde zijn kop schuin en nam een kort moment en richtte zijn blik naar de grijze lucht. "Vlammen, die mij raakte... Na een tijdje kwamen tweebenige die het vuur ook hadden ontmoet. Ik was nog steeds binnen de kern van de vlammen, ik was weinig geraakt alleen mijn vacht werd een grijzere kleur. Ik stond stil en zag mijn broer trey dood liggen, verbrande en kapot.. Hij was de derde die geboren werd. Zelf viel ik neer door de rook, de lucht was donkerder dan dee lucht.." Miauwde hij en kneep zijn ogen dicht, hij kreeg het gevoel of dat hij weer in dat moment zat. IV keek haar aan en wiebelde met zijn oor, "maar er was meer... Alleen dat hoef je niet te weten." zei hij makkelijk. Misschien klonk dit vreemd maar ooit was hij verliefd op een poes met zilvere ogen en een oranje vacht die nooit naar hem keek alleen op het korte moment, ze waren verliefd maar zij dumte hem voor een andere kater. IV schudde zijn hoofd, dat was een van de dingen waar hij het niet over wilde hebben. Het gebeurde na het ongeluk, hij was alleen op de straten en gevlucht van de mensen toen hij uiteindelijk kon staan. Hij haate dat moment toen hij niks meer kon, ook zijn lichaam voelde weinig na dat moment en nu nog steeds. Zijn vacht prikte elk moment van zijn leven met al die brand wonden die hij had opgelopen door zijn stomme actie, maar hij wilde zijn broers redden maar die waren allang dood.

IV zat naast de poes niet te close naast haar en niet op de afstand dat hij haar met zijn neus de hare kon aanraken, "Dat is dan enorm sneu..." miauwde Sunset. Toch hoorde hij dat ze het wel nep deed maar voor het proberen waart deed ze het goed, dit liet hem weer aan de oranje poes met zilver ogen denken Die op dezelfde toon het tegen hem zei waardoor hij al wist dat het nep was maar toen dacht hij dat het wel zo was. Hij staarde Sunset aan, in haar zilvere ogen die hij maar aan de poes lieten denken. Hij kon haar naam niet meer herineren, zijn eigen naam was hij ook al vergeten daarom verzon hij IV van 4 want hij was als vierde geboren dus best vol speelbaar. Hij keek haar aan en knikte, hij wilde zijn mond opend doen maar toen begon Sunset: "Misschien moeten we opnieuw beginnen..." IV schrok van haar reactie en stond direct op maar ging gelijk daarna weer zitten, hij knikte en staarde naar de zilvere ogen van Sunset. "Je laat me aan iemand denken..." miauwde hij met een korte knik, "Misschien wel." zei hij er vlak achterna met een vriendelijke glimlach. Alleen val ik soms weg, dacht hij en schudde zijn kop dat hoefde Sunset helemaal niet te weten. Hij had weer de zelfde beslissing genomen toen dat moment terug en daarna werd hij gedumt, met een zucht draaide hij een kort rondje op zijn plaats en staarde haar aan alleen verdwaalde hij steeds in haar zilvere ogen. "Ik kwam eigenlijk naar je toen om te pesten, maar maybe kunnen we opnieuw beginnen en vrienden worden?" sprak Sunset op een eerlijke toon maar hij bleef haar niet vertrouwen, er was iets wat hij in haar ogen vond. "Oké," begon IV. "Als je zegt dat ik je kan vertrouwen vind ik het goed." miauwde hij rustig daar vlak na en sloot zijn ogen, "het spijt me van daarnet." zei hij kort en gevoelloos maar hij meende het wel. Hij keek haar aan en ging weer zitten naast de zwarte poes en sloeg zijn staart om zijn poten heen, hij begon kort te lachen "misschien zijn we allebei niet in een goede bui." miauwde hij kort en gaf een kort duwtje tegen Sunset.

IV keek kort naar de zwarte poes, haar ogen kleurde mooi bij het zonlicht wat pas net straalde. Nee, hij wilde niet meer denken aan de oranje poes. Even stond hij stil hij herinnerde haar naam, Rio. Zij was een roguer die niet omzichzelf dacht maar alleen om andere maar kon ook heel afsnauwend ijn net zo als Sunset, daarom vertrouwde hij Sunset helemaal niet meer of kon hij juist haar vertrouwen. IV schudde zijn kop en focuste zich even op Sunset die hij pas net kende en ruzie mee maakte, het beste was dat hij nu weg liep en zich niet meer aan zijn verleden liet kopelen. Hij staarde haar aan met zijn twee blauwen ogen naar haar zilvere ogen, hij moest even zichelf bij elkaar rapen hij moest zich wel blijven gedregen als een harteloze kater. "Je hebt gelijk, ik was inderdaad nogal chagrijnig vandaag." begon ze kort maar gevoelloos, Sunset kon dat teminsten. Hij staarde haar roerloos aan, hij knikte kort. Vlak daarna voelde hij een steek door zijn lichaam die met veel pijn in hem kwam, die brand. Die vlammen die zijn lichaam hadden geraakt, hij voelde de brand wonden nog steken die er hadden gezeten. Sunset had haar blik op de grond gevestigt, "Het is omdat..." begon ze. IV keek haar aan en legde zijn poot vlak onder zijn rechter oog, dat liteken die Qwitten het had gegeven na het perongelukke dood van de dood van de oudste broer. Hij voelde zich zo schuldig van dat moment, het bleef door zijn hoofd spoken. Brand, tweebenige, stad en Bloodclan want dat was alles waar hij al was geweest in een korte tijd. Hij merkte een traan van Sunset's wang afrollen, hij opende zijn mond en begon twijfelend: "gaat het?" miauwde hij kort. "Ik heb ook altijd iets gehad tegen katers dus daar doe ik ook niet altijd aardig tegen." zei Sunset met een glimlach en velen tranen, hij knikte en staarde net zo als zij de lucht in met een glimlach. "Weet je.." begon hij en richten zijn ogen weer naar de zilvere ogen van de poes, "na de brand zat ik meer dan een paar maanden bij tweebenige." ging hij veder zonder enige gevoel maar ergens kon je horen dat hij dat helemaal niet fijn vond.

IV keek haar aan met een glimlach maar hij voelde veel dingen te gelijk, nu helemaal. Er was iets waarvan hij schrok, al deze gevoelens. "Was jij een kittypet!?" riep Sunset kwaad en ze stond op, hij knikte rustig en staarde haar aan, zijn linker oog verkleurde weer naar grijs en hij staarde haar fel aan. "ja, ik kon niet meer lopen door de pijn of niet eens meer goed zien... Want toen ze het hol bluste vonden ze mij en hielpen ze mij om me te genezen, anders was ik dood en natuurlijk wilde ik geen kittypet zijn. Ik kon niks voor een maand behalven eten en drinken en zelfs dat deed pijn." Miauwde hij vlug en kneep even zijn ogen dicht van de pijn die hij nog steeds had. "Ik was eerst rogue daarna Kittypet en daarna Bloodclanner." sprak hij en staarde naar de grond. IV wist dat ze zich tegen hem af zou keren en helemaal nu omdat ze wist dat hij een kittypet was, maar hij had dat nooit wille zijn maar hij kon niet meer lopen of ieder geval moeilijk en helemaal niet weg lopen. Hij had nog steeds wantrouwen in Sunset en geloofde geen bal van wat ze zei, ze had gelijk over dat hij een kittypet was en ze mocht ook gelijk weglopen. "Sorry, dat bedoelde ik niet! Ik schrok even." mompelde Sunset, 'Ik ben ooit een rogue geweest dus dan staan we soortvan hetzelfde" zei ze erna. Zie je. dacht hij met een zucht. Ze was ineens in een trans, ze zat vast met haar gedachten dus besloot hij maar veder te gaan met zijn saaie verhaal. "na dus die tijd zitten bij tweebenige omdat ze me hadden meegenomen naar die brand, hielpen ze me maar ik wilde het niet en alles brandde. Toen ik eindelijk weg kwam bij dat stinkende hol, of gevlucht was besloot ik maar een nieuw hol te zoeken of in ieder geval een slaap plaats waar ik kan slapen. Het zat erg in mijn hoofd over mijn fammilie, soms als ik er aandenk ga ik onder mijn rechter oog voelen waar een litteken zit die Qwinten had gemaakt dat is namelijk een pijnlijke herinnering die ik altijd blijf onthouden. Ik wilde gaan slapen tot een kater op dook en kwaad was, ik vocht tegen hem maar hij was te sterk om van te winnen. Voordat hij me wilde vermoorden kwam er een poes genaamt Rio....." zei IV maar stopte bij het woord Rio, hij voelde zich al zo erg van wat er was gebeurt in het verleden en zijn hard was gebroken na dat moment.

Hij voelde de grond onder zijn katten pootjes, Sunset herhaalde de naam Rio een keer en daarna zei ze het nog eens maar dan met Kittypet erachter. Voor hij iets kon antwoorden kwam Sunset met een vraag die eigenlijk best bot klonk: "En was meneer de kater ook een kittypet?" hij schudde 'nee' alleen vond hij die vragen nogal vreemd want dacht Sunset nou echt dat hij helemaal kittypet was?! IV was verbaast, hoe lang kon deze poes door zeuren over het kittypet gedoe. Hij was het maar een maand en was gevlucht waarom zou Rio dan ook een kittypet zijn?! "Nee, ik was gevlucht van de mensen toen ik net kon lopen doordat hun me geneeste want als hun er niet waren geweest was ik net zo als mijn broer overleden." Hij keek naar de lucht. Het was veel beter geweest als hij was gestorven, dan was hij nu bij zijn fammile en zorgde hij er niet voor dat hij andere in gevaar bracht. "Rio was een straat kat net zo als die kater, zij bracht er iets tegen. Het gevecht en daarna hielp ze me en we sliepen samen voor een tijdje om mijn wonden te genezen, ik vertelde mijn verhaal tegen haar zij vertelde de haren tegen mij. Zij verloor haar moeder en haar vader was een Kittypet geworden omdat hij dat wilde, alleen wilde zij een van de sterkste katten worden of dat was haar droom in ieder geval. Mijn droom was om weer een gezin te creeéren omdat ik er nooit een heb gehad of niet voor een lange tijd, we deden dingen samen en kwamen ook weer andere straat katten tegen. Er was een lange tijd voorbij gegaan alleen werd ik wakker en ze was verdwenen." zei hij en sloot zijn ogen voor dat moment, hij staarde naar de lucht. De grijze lucht die hij donkerder had gezien op die dag, hij richte zijn blik weer naar Sunset die dit ook waarschijnlijk niet al te serieus nam. Hij wilde niet meer naar Sunset luisteren haar stem was fijn alleen was haar toon minder, ze bleef hem maar beledigen om elke manier dan ook. "Hoe ben je hier gekomen?" vroeg Sunset nogal bot, "Mijn doorzetting door de tijd heen." miauwde hij kort. "En jij dan? Waarom denk jij dat ik heel lang een kittypet ben?!" zei hij streng, hij verwachtte niet dat hij het op een kwaade toon zei maar misschien zou zij wat respect kunnen leren. Zijn grijns verscheen, heel duidelijk. Even wilde hij niet meer veder praten over zijn verleden die hij zo lang meegemaakt had, die hij zijn hele leven zag en voelde. Die pijn.