To the end

Met een plofje belandde de kitten op de bladeren. 'Oi!' ze uitte een klein kreetje van verassing en verward schudde ze haar kopje. Fluffykit stond rustig, maar met veel energie vanbinnen terug op haar vier pootjes. Met haar pientere blauwe oogjes keek ze rond door het bos. De bomen waren bedekt met mos, en de schors was dezelfde kleur bruin-grijs als haar vacht. Behalve de berken dan, die waren zwart met wit. Een beetje zoals haar broertje, Mallowkit. Fluffykit's snorharen trilden kort terwijl ze snorde bij de gedachte aan haar siblings. Ze waren aardig, net zoals haar vrienden. Maar ze... verveelde zich de laatste tijd in het kamp. Ze rook zoveel geuren van buiten, de plek waar de sterke warriors vandaan kwamen. Ze wilde er ook heen! Ze was een van de sterkste kittens, ze kon toch zeker wel naar buiten? Kijk, ze was al heel erg ver gelopen en nog niets was haar overkomen. Ze had zelfs een konijn gezien! De flinke kitten trippelde verder door het bos, toen een scherpe geur plotseling haar neusje binnendrong. Haar oren gingen recht overeind staan van verbazing en afkeer. Dit had ze nog nooit eerder geroken... Maar het rook niet goed! Naar wilde dieren, en herten. En vooral... jacht. En niet alleen op kleine dieren! Ze wist niet waar het vandaan kwam of wat ze moest doen, dus ze liep langzaam achteruit, tegen een boom aan. Toen was er geritsel in de struiken en een middelgrote, bruine hond met een zwarte rug en een witte buik sprong haar richting op. Zijn lange oren flapperden door zijn snelheid, en hij uitte een jachtkreet toen hij dichterbij de kitten kwam. Fluffykit hapte naar adem. Deze hond was nog groter dan haar moeder! Met een kreet sprong ze weg, geen idee waarheen. De hond volgde haar, slim als hij was. Haar pootjes roffelden over de bosgrond terwijl de hond haar volgde. Hij kwam steeds dichterbij, en ondanks dat het nog een jong beest was begon hij haar echt in te halen. Plots zag ze een dicht struikgewas voor haar verschijnen. Misschien zou ze daar veilig zijn! Ze miauwde luid en sprong omhoog, de struiken in. Maar precies toen ze een flink stuk boven de grond hing voelde ze een stekende pijn door haar vacht gaan. Fluffykit schreeuwde in paniek, en haar ogen werden groot van angst. Ze bungelde een groot stuk boven de grond, maar dit was nog niet eens het ergste. Ze was verstrikt in een groot stuk ijzerdraad, en de punten drongen diep haar huid binnen. Piepend en kermend voor help probeerde ze zich los te worstelen, wat haar verwondingen alleen maar erger maakte. De hond uitte nogmaals zijn jachthuil, en een blonde, vrouwelijke twoleg kwam aanrennen. Ze riep wat onverstaanbare woorden naar de hond, die haar verbaasd aankeek. Toen liepen de twoleg en de hond samen weg, waarschijnlijk om verder te gaan met jagen of iets dergelijks. Maar ze hadden de kleine kitten niet gezien. De punten waren steeds dieper in haar vel gekomen en ze krijste het uit van pijn toen er een vlijmscherp stuk over haar neus ging, en het ergste; het bleef vlak achter het bot zitten. Ze worstelde nog harder om weg te komen, toen ze plotseling een kattengeur opmerkte die steeds dichterbij kwam. Eindelijk! Was dit haar redding? Maar ze kon niet meer zien wie het was; toen de kat de struiken uit sprong voelde ze hoe het metaaldraad doorbrak en ze langs nog meer punten omlaag ritste. Toen merkte ze nog kort hoe haar kop het natte gras raakte. Daarna werd alles zwart en zakte ze weg in een diepe bewusteloosheid.

{Iciclespirit / Thymewillow 1e post!}

Er heerste paniek. Het gierde door haar hele lijf, haar hele hoofd. Fluffykit. Waar was Fluffykit. Ze liep al de hele middag naar haar te zoeken. Ze was niet in het kamp, echt nergens. Icicle stond op het punt om te gaan gillen. Het hele territory bij elkaar, het liefst. Maar iets weerhield haar daarvan. En dat iets, dat was een geur. Een bepaalde geur die haar deed denken aan Fluffykit. Haar kitten. Ze aarzelde geen seconde en begon het te volgen. Het liep naar de bosjes waar je het kamp uit kon. Haar grijze haren rezen ten berge. Ze haastte zich naar de nursery terug en zocht Mallowkit en Flashkit. Gelukkig, ze waren er. "Jongens, ik ben Fluffykit zoeken. Blijf hier." Haar stem klonk streng en ongerust, en ze hoopte dat haar andere kits zouden luisteren, en dat het tweetal veilig in het camp zou blijven. Ze likte ze beiden over hun kop en vertrok weer, achter het spoor aan en de bosjes in. Ze kon niet ver zijn. Dat kon niet, toch? Bijna drupten er tranen van haar neus naar beneden. Ze was vast de slechtste moeder die er ooit geweest was in ThunderClan. Haar pas versnelde wat, maar ze bleef staan toen ze ergens, niet heel ver, een hond hoorde blaffen. Onder haar lichtgrijze vel werd ze lijkbleek. Toen begon ze te rennen. Het geblaf stierf weg, en het maakte plaats voor een gekrijs van pijn. Fluffykit. Het kon niet anders. "FLUFFY!" gilde Iciclespirit. Maar er was geen antwoord. Niet eens meer het gillen van zojuist. Was ze te laat? Nee, nee, ze kon niet te laat zijn. Ze mocht niet te laat zijn! Fluffy moest nog leven! Het moest gewoon! Ze haastte zich de struiken uit. En daar lag ze. Haar kitten, het bruine bundeltje vacht wat haar zo dierbaar was lag, verstrikt in een ijzeren koord, op de grond met een compleet bebloede pels. Nu kon de grijze kattin de tranen niet meer houden. Ze drupten uit haar ooghoeken terwijl ze probeerde de punten uit het velletje te krijgen. Maar het hartje. Het hartje klopte nog. Ze kon het voelen, diep onder het vel. "Oh Fluffy... Wat- wat heb ik gedaan?" De laatste draden trok ze er voorzichtig af. Dat haar pootkussentjes bloedden, dat maakte haar niets uit. "Beloof me dat je wakker wordt, okay? Beloof het me!" Icicle likte haar eerstgeborene over de kop, nam haar voorzichtig bij het nekvel en begon haar weg terug te rennen naar het camp.

Het zwart voor haar ogen werd langzaam doorboord door fel gekleurde patronen en flitsen; kleine blauw-rode stipjes die zich over haar netvlies verspreidden, groene strepen die er in patronen naar beneden vielen, et cetera. Na een lange tijd begon haar bewustzijn terug te komen. Wakker was ze zeker nog niet, maar haar hersenen werkten goed genoeg om te voelen dat warm bloed uit haar wonden stroomde en het leek alsof twintig klauwen haar vacht uit elkaar rukten. Met een schor piepje kromp Fluffykit ineen. Het deed pijn, heel veel pijn. Maar ze mocht niet weer een black-out krijgen! Nee, ze moest sterk zijn. Anders zou het misschien wel het laatste zijn dat ze van de wereld zou zien, dat kon ze nog wel weten. Haar nu gejaagde ademhaling werd langzaam weer rustiger toen de geur van haar moeder de neusgaten van de kitten binnendrong. Voor een kort moment vergat ze het warme bloed, de ijzergeur en de pijn en ze voelde hoe haar nekvel voorzichtig door haar moeder werd vastgehouden. De geur van het kamp kwam steeds dichterbij, maar de pijn ook. Fluffykit's bewustzijn was bijna weer helemaal terug, maar ze was een beetje verdoofd door de pijn. Plots kreeg ze een ideetje. Ze drukte haar poten dicht tegen haar buikje aan, met haar klauwtjes uitgeschoven. Wanneer ze haar spieren aanspande voelde ze de pijn wat minder. Uiteindelijk werd de geur van het kamp zo sterk dat ze kon merken dat ze er bijna waren, en ze opende haar blauwe ogen voorzichtig tot spleetjes. 'M-' ze kromp kort ineen. 'Mam?'

Wat was Iciclespirit opgelucht toen ze na een tijdje de spieren van de kitten langzaam voelde aanspannen. "M..." klonk het eerst. "Mam?" De grijze kattin kon wel janken, zo blij was ze. "Niet bang zijn. Je overleeft het, zeker weten. Ik geloof in je." Haar stem klonk lichtelijk gedempt door het dik bevachte nekvel dat zich nog altijd in haar bek bevond. Ze waren er bijna. Ze was zo trots op haar kitten, en kwaad tegelijk. De kitten was wel sterk, en slim, maar zee had nooit het kamp uit moeten glippen. En schuld, en schaamte. Maar dat was meer over zichzelf. Ze had beter moeten letten op haar kitten. Het was zeker háár kit. Zíj had erop moeten letten, en ze had zichzelf gefaald. Ze voelde zich gewoonweg waardeloos. "Wat ben ik nou voor een moeder?" mompelde ze kwaad tegen zichzelf. Opluchting overspoelde haar echter. Ze bereikten het kamp. "Medicine cat den." sprak ze, meer tegen zichzelf. Ze richtte rechtstreeks haar voetstappen richting de medicine cat den.

Na een tijdje half knipperen en hopen dat ze niet verblind zou worden door het felle licht en haar hoofdpijn kon Fluffykit haar ogen eindelijk volledig openen. "Niet bang zijn. Je overleeft het, zeker weten. Ik geloof in je." miauwde haar moeder, Iciclespirit zachtjes. Opgelucht ademde de kitten in, als haar moeder zei dat het goed zou komen was het waarschijnlijk ook wel zo. "Wat ben ik nou voor een moeder?" De jonge poes wilde antwoorden dat het niet haar schuld was, maar ze had er de kracht nog niet voor. Ze zag geschokte blikken van enkele katten die op haar waren gericht, maar ze kon alleen maar met lege ogen hen aanstaren. "Medicine cat den." De bruingrijze kitten snifte kort, de stekende pijn was erger dan alles wat ze eerder had gevoeld. Maar... Misschien is het gewoon voorbereiding voor later? dacht ze, hopend dat ze zichzelf zou opvrolijken. Het voelde als verkoeling voor haar ogen toen het duister van de medicine cat den hen opslokte. Gelukkig, eindelijk een kalmte. Ze voelde hoe ze bij de buitenkant van het hol werd neergezet. Oh... het regende? Dat had ze nog niet eens gemerkt. Maar waarschijnlijk was het nieuw. De regendruppels die van de overdekking af druppelden brachten verkoeling aan op haar wonden, en ze slaakte een zucht van verlichting. De drukkende pijn veranderde in een stekende, die net zo erg was, maar hier kon ze tenminste mee omgaan. Ze keek op haar naar moeder, voorzichtig dat ze niet nog meer pijn zou krijgen. Plots besefte ze dat ze heel stom bezig was geweest... Ze boog haar kop snel weer, de pijn in haar nek negerend. 'S-Sorry...' Haar huidstemperatuur flitste tussen bloedheet en ijskoud van schaamte en pijn. 'Ik... Wilde allleen... Laten zien dat ik ooit warrior kon worden' ze kon wel huilen van schaamte. En nu had ze alles verpest!

Ze kon de diepe schaamte van het pluisje in haar kaken bijna voelen. Het warme bloed drupte langs haar borstvacht en haar pas versnelde weer. Bijna was ze blijven staan toen de stem van haar eerstgeborene weer in haar oren klonk. Want de woorden deden haar nog meer pijn dan alles bij elkaar. Alles wat er vandaag gebeurd was. "S-Sorry..." piepte ze beschaamd. Haar kittenstemmetje klonk zoveel kleiner nu ze gewond en bloedend uit haar kaken bungelde. "Ik... Wilde allleen... Laten zien dat ik ooit warrior kon worden." Met grote passen liep de grijze kattin de medicine cat den binnen, en zette haar kitten op een vrij stukje mos, waar ze de wonden een beetje schoon begon te likken. "Maskheart? Ben je hier?" riep ze, haar stem verheffend. Toen richtte ze haar ogen weer terug naar de gewonde kitten. "Luister, Fluffy. Wat je ook doet, wie of waar je ook bent, voor mij ben je altijd mijn kleine warrior, okay? Beloof me dat je nooit meer zoiets zult zeggen. Want voor mij... Voor mij ben je altijd en altijd een warrior, hoe dan ook." De woorden klonken als vol van pijn, maar ook liefde. Liefde zoals alleen een moeder aan haar kittens kan geven. Een moeder die zou sterven om de levens van haar kinderen te redden. Met mos begon ze voorzichtig, om het hummeltje van slechts een moon oud geen pijn te doen, de wonden droog te deppen.

Maskheart draaide zich om toen hij iemand door de tunnel hoorde komen. De kans dat het iemand was die hem nodig had was groot. Vooral sinds Milkypaw was gestopt met zijn apprentice te zijn en hij kon haar reden nog steeds niet begrijpen. Ook al was haar zicht verslechterd, dan had ze nog best een Medicine cat kunnen worden, maar ze had er nu eenmaal voor gekozen en er was niks meer aan te doen. "Maskheart? Ben je hier?" Hij werd weggetrokken uit zijn gedachten door de stem van Iciclespirit. Hij liep naar de poes toe en bekeek haar even, maar het leek er niet op dat er wat mis was met haar, dus richtte hij zijn blik op het bundeltje vacht dat in het mos bij haar lag. Het was als hij het goed had Fluffykit. "Wacht hier even." Zei hij toen hij eenmaal de wonden van de kitten had gezien. Hij draaide zich om en pakte wat spinrag, want hij moest er eerst voor zorgen dat het bloeden zou gaan stoppen, daarna zou hij verder moeten denken over ontstekingen tegengaan, maar op dit moment was het belangrijk om het bloeden te stoppen, want de kitten mocht niet doodbloeden. Hij pakte dus een stukje spinrag en drukte het tegen een van de wonden van de kitten. Hij probeerde niet te hard te drukken, maar wel hard genoeg om het bloeden te stoppen.

Mallowkit werd abrupt wakker. Hij had vast en heerlijk geslapen. En toch wekte iets hem .. Toen hij merkte dat zijn moeder weg was ging zijn bekje verbaasd open. "mama?" Piepte hij. Bezorgd keek hij om zich heen. Nee.. alleen andere moeder poezen met hun kits. Mallowkit's inmiddels groene ogen gingen automatisch naar rechts. 1 bundeltje vacht .. Flashkit .. 2 bundeltje- nee wacht.. dat was geen bundeltje! Dat was mos! Mallowkit kukkelde voorover door zijn nog iele pootjes heen in zijn haast naar buiten te komen toen hij pootstappen hoorde. Nieuwsgierig tuurde hij naar buiten. Iciclespirit ging de Medicine cats den in. Meteen voelde hij zich beter. Medicine cats den!? Als mama er was kon hij er ook naartoe! Verheugd trippelde hij onvast achter hen aan. Huppelend kwam hij de den binnen. "Ik ben er ook mama!" Met een glimlach liep hij om zijn moeder heen. Toen hij haar gezicht zag werd hij stil. Hij begreep niet echt waarom ze zo keek. Was de medicine den niet leuk om te onderzoeken? Toen zag hij een bebloed, klein hoopje vacht liggen. Geschrokken slaakte hij een kreetje en rende hij op haar af. "Zusje!!" Riep hij uit en hij bleef met grote ogen voor haar staan. Wat was er met haar gezicht? Hij schrok er niet van terug maar aarzelde wel. Toen Maskheart tegen Fluffykit's wondjes begon te drukken keek hij hem geschokt aan. "Wat doet u nouw?" Bracht hij totaal verbaasd uit. "Mama .. waarom zegt Flufffffy niets?" Hij haperde even bij de f en keek Iciclespirit een beetje angstig aan.

Op het moment dat de enige tomkit uit haar nestje de medicine cat den binnenviel brak haar hart. "Ik ben er ook mama!" Zijn stemmetje was zo lief, vrolijk en enthousiast, en alles van dat vervaagde toen zijn inmiddels groene oogjes zich op Fluffykit richtte. Hij had geroken dat het zijn zusje was. Dat wist Icicle natuurlijk niet zeker, maar het hoopje vacht was zo onherkenbaar onder alle wonden dat dat het wel moest zijn. "Zusje!" riep hij in ieder geval. Zijn kleine pootjes tikten op de harde aarde toen hij naar de bruine she-kit toe rende. Maar hij leek te aarzelen. Maskheart, die inmiddels was gearriveerd, drukte voorzichtig cobwebs op de bloedende wonden. Aandachtig keek de zwart met witte tomkit ernaar. "Wat doet u nou?" vroeg hij aan de medicine cat. "Mama... Waarom zegt Fluffy niets?" Voorzichtig schoof de grijze kattin haar kitten tussen haar voorpoten, en gaf een lik over zijn gevlekte pelsje. Ze wist dat ze antwoord moest geven, maar ze wilde het jong geen pijn doen. "Je zusje heeft... Een ongeluk gehad." Ze kneep haar ogen dicht en liet daarna haar ogen weer naar de bruingrijze kitten glijden. Zo gewond leek de grootste kit uit haar nestje toch zo ontzettend kwetsbaar en klein. Het deed haar pijn. Wat had ze gedaan?

Het gewonde katje kermde zachtjes maar hield snel op toen ze de bekende geur van de Medicine Cat rook. Ze had Maskheart niet heel vaak gezien, maar Mallowkit was altijd bij hem in de buurt te vinden. Dus het was enkel logisch dat haar broertje de geur van de medicine cat den had overgenomen. "Wacht hier even." mauwde de kater rustig. Fluffykit ontspande ietsje bij de rustige toon van de andere kat. Hij leek goed om te kunnen gaan met kruiden en spinnenwebben. Het zou vast wel goedkomen, net zoals haar moeder had gezegd. Ze sloot haar ogen en voelde hoe de gevlekte kat spinrag met zijn poten op haar lijfje drukte. Ze wist een kreetje van pijn binnen te houden en probeerde zo stil mogelijk te blijven liggen. Niet veel later was de geur van haar broertje ook in de den te ruiken. "Zusje!!" Riep Mallowkit uit. "Wat doet u nouw?" Bracht hij totaal verbaasd uit tegen Maskheart. Ze opende haar felblauwe ogen een beetje en keek kort naar haar broertje. Hij keek weer terug naar haar, plotseling bezorgd nu hij haar wonden zag. "Mama .. waarom zegt Flufffffy niets?" zei hij bezorgd. "Je zusje heeft... Een ongeluk gehad." was het antwoord van haar moeder. De jonge kit haar spieren verstrakten kort. Ja, inderdaad. En het was haar eigen stomme schuld... voornamelijk, dan.