What will become of me? [open]

De nu vijf manen oude kitten huppelde vrolijk over onbekend gebied, niemandsland. Dat zou haar vader toch niet erg vinden? Het rook er niet naar katten of rechtlopers, maar dat betekende niet dat Lola ze niet tegen kon komen. De laatste tijd dacht het zwart-witte poesje vaak aan wat er kon gebeuren. Iets wat ze vroeger nooit deed. Bedoelden ze dit met opgroeien? Meer na gaan denken over wat je doet en de consequenties daarvan? Veel anders kon Lola er niet bij bedenken. Maar ze vond het juist zo leuk om kitten te zijn, en niet na te hoevrn denken over wat je deed. Snel zou dat anders zijn, zij en haar siblings naderden de zes manen. Dan zouden ze meer gaan trainen met cyber, hun vader. Ze konden zich dan niet meer als kittens gedragen, ze zouden meer verantwoordelijkheid krijgen. Ook zoudenz e het moeten nemen voor de dingen die zee deden. De oudere, maar vooral kleine kitten was zo diep in gedachten verzonken geweest dat ze niet gemerkt had dat er een struik recht voor haar stond. Daar knalde Lola keihard in. Ze probeerde eruit te komen, wat niet lukte. Geweldig! Dacht de kitten. Lola probeerde uit te maken waar ze was. Het poesje rook een duidelijke clangeur. 'Geweldig! Ook nog eens op clan territorium!' Gromde het poesje geïrriteerd tegen haarzelf. Er zat die dag dan ook echt niks mee, dacht ze. De clan geur werd sterker. Waarschijnlijk een clankat of meerderen. Alsof het nog niet slechter kon, wat een rotdag. Hopelijk vielen ze haar niet aan, bovenal was ze nog steeds een kitten, ook al was een rogue. En ook had ze heluk dat haar bouw haar nu eens meezat. Nu leek ze bog maar vier manen inplaats van vijf. Lola begon tevergeefs te spartellen om uit de struik te komen waar ze in vast zat.

Een vervelende, prikkende geur stroomde de geurklieren van Frostfang binnen, en meteen was ze alert. Dit was een maar al te bekende geur; rogue! Natuurlijk had iedere geur van een rogue net een andere bijgeur, maar over het algemeen kon je een rogue goed herkennen. Snel liep ze naar de geur toe en hoorde al snel wat geritsel in een struik. Het leek eigenlijk meer op een mini-orkaan in een struik. Hoe slim kan je zijn? Als je jezelf niet eens probéért om te verstoppen? Frostfang stak haar poot met ontblootte nagels in de struik en prikte in een vacht. Snel trok ze aan het duidelijk kleine lichaampje, zodat deze op de grond uit de struik viel. Een hoogstens vier moons oude kitten lag schattig te zijn op de grond, maar daar trapte Frostfang niet in. Rogues konden maar al te gemeen zijn. "Wat doe jij hier?" Vroeg ze bars, maar haar ogen verrieden dat ze niet echt boos was op het kleine mormel.

"Sorry, ik ben perongeluk jullie territorium in gehuppeld en ik zag deze struik niet. En toen kwam ik daarin vast te zitten, maar ik weet de weg terug naar huis niet meer" mauwde Lola oprecht, nadat ze op de geploft was nadat de poes haar uit de struik had bevrijd. Ze zag in de ogen van de poes dat ze niet boos op haar was. "Ik heet trouwens Lola!" piepte Lola vrolijk. "En jij?" vroeg ze gelijk daarna, heel nieuwsgierig.

(sorry dat het zo'n korte post is)

"Sorry, ik ben perongeluk jullie territorium in gehuppeld en ik zag deze struik niet. En toen kwam ik daarin vast te zitten, maar ik weet de weg terug naar huis niet meer." Frostfang overwoog eventjes de waarheid, en besloot toen dat een kitten niet zoveel detail zou kunne verzinnen in een leugen. Het moest wel waar zijn. Toch? "Ik heet trouwens Lola!" Miauwde de zwartwitte haarbal. "En jij?" Frostfang glimlachte eventjes. "Ik ben Frostfang. Jij bent een rogue, toch? Wie zijn jouw papa en mama?"

"Ja, ik ben een Rogue. Maar ik heb alleen een vader, mijn moeder is dood" mauwde Lola, gelijk een stuk somberder. "Maar papa's naam is Cyber, ken je hem?" Vroeg Lola aan Frostfang. Ze dacht er maar niet aan, aan haar moeder. Nee, ze zou haar nooit vergeten, maar het was beter om het verleden achter haar te laten. Ze wilde graag naar huis, ze voelde zich niet echt comfortabel op clanterritorium. "Papa woont bij een paardenplaats, misschien heb je daar wat aan?" Mauwde ze. Hopelijk hielp het de poes.

"Ja, ik ben een Rogue. Maar ik heb alleen een vader, mijn moeder is dood" meteen had Frostfang spijt van haar vraag, maar het was toch nodig om te weten. "Maar papa's naam is Cyber, ken je hem?" Cyber... Cyber, misschien had ze zijn naam wel is gehoord in de clan. Ze zou is op onderzoek uit gaan later. "Nee, die ken ik niet." Antwoordde ze daarom maar en keek het poesje vol medeleven aan. Een rogue en alleen met je vader was nou niet een bepaald leuk leven. "Papa woont bij een paardenplaats, misschien heb je daar wat aan?" De paardenplaats? Daar had ze nog nooit van gehoord. Misschien... "Is het vlakbij een andere clan? De windclan?" Paarden, dat zou echt iets typisch Windclan zijn...

"Dat weet ik niet, ik ken geen van de clans. Maar anders ga ik zelf wel op zoek" mauwde Lola, die door had dat Frostfang haar toch niet echt kon helpen. Lola ging op zoek naar haar eigen geurspoor en begon het te volgen, maar al niet ver van Frostfang vandaan raakte ze het al weer kwijt. Dus nu zou ze echt moeten gaan zoeken, dan moest ze maar opschieten, voordat het donker was. Ze keek even rond, en zocht naar een herkenningspunt. Ze herkende niets dus begon Lola maar de kant op te lopen waar ze vandaan kwam. Ze kon ook een stuk verder haar eigen geurspoor niet vinden. Ze ging even zitten en gaf een van haar voorpootjes een paar likken.

(of ze volgt Lola of ze is het topic uit denk?)

"Dat weet ik niet, ik ken geen van de clans. Maar anders ga ik zelf wel op zoek" Dat kon Frostfang niet toelaten, toch? Het was eigenlijk een kitten in nood, en de Warrior Code zei dat je een kitten in nood nooit alleen mocht laten.. "Wacht even! Ik... Ik kan je naar Fourtrees brengen? Misschien dat je de weg vanaf daar wel weet" stelde de witte poes snel voor.

- Misschien kunnen we dan bij Fourtrees een nieuw topic aanmaken waar Cyber haar tegenkomt als Frostfang haar daarheen brengt?

"Uhm oke, misschien helpt dat wel ja" mauwde Lola. "Maar het lijkt me niet slim als ik vanaf daar de weg zelf weet, je toch met me meegaat. Papa heeft het niet zo op clankatten, hij veracht ze meer" mauwde Lola, met een voorzichtig stemmetje. Hopend dat de poes daar niet over in discusie ging, of dat voor haar ging bepalen. Ze kon namelijk heel goed voor haarzelf zorgen, al wist de poes dat waarschijnlijk niet. Die dacht zeker dat ze niet eens zelf kon jagen, dat ze alleen maar speelde, net zoals die domme clankittens. Ze vond Frostfang eigenlijk heel irritant, maar natuurlijk zei ze dat niet, omdat ze de poes nodig had om thuis te kunnen komen. wat waarschijnlijk toch niet ging lukken, behalve als haar vader hun tegemoet kwam, wat Lola niet erg waarschijnlijk achtte.
"Welke kant zijn Fourtrees op?" vroeg het zwart-witte poesje aan Frostfang. Lola wilde er zo snel mogelijk zijn, des te sneller was ze thuis, uit dit clangebied, met die stomme, en ook vooral domme clankatten.

(Okii lijkt me leuk, maak jij dan?)

Onderwerp: Re: What will become of me? [open]