There's light even in the darkest places. [Sunset]

Met de zon hoog bovenaan de lucht en een frisse wind liep de zwart witter kater over de straten. Het was stil. Soms kwam er er tweebeen langs maar geen van hen leek echt te kijken naar hem. Eerder die ochtend was hij nog benaderd door kinderen die dachten dat hij zielig was. Zo zag hij er ook wel uit. Een kater het witte was vies, hij was dun en hij liep zonder stoppen door. Thor had geprobeerd de tweebeenkittens te vriend te houden door lief te blijven, in de hoop dat ze eten gaven. Wat ze uiteraard deden. Het vlees was heerlijk. Er was zelfs een bakje vers water bij en alles. Ja een rogue zou geen kittypet moet spelen. Maar in zijn stand nam je alles aan. Hij was nog altijd in de buurt van het huis in de hoop meer tweebeenkittens te zien. Maar ze leken allemaal verdwenen. Allen heel kleine die begonnen te schreeuwen als ze hem zagen. Hij gaapte en strekte zich uit. Met soepele sprongen kwam hij op een kleine schuurtje. Daar ging hij liggen. In de kittypet wereld was het wel fijn. Maar helaas was het wel druk bewoond.

[Sunset]

"Ahem." Snauwde de zwarte poes, ze had net heerlijk in de zon gelegen, bovenop een schuurtje van een aantal twolegs. Haar vacht was al opgewarmd, en haar zilveren ogen reflecteerden het zonlicht als twee spiegels. Totdat, ja. Er natuurlijk weer eens een kater haar heerlijke zonperiode moest verstoren door met een luid kabaal het dak op te klimmen. Het was Thor. Luid en duidelijk schraapte Sunset haar keel. Ahem!" Na een behendige, grote sprong landde de poes behendig naast de zwartwitte kater, en staarde hem doordringend aan. Geirriteerd kneep ze haar ogen tot spleetjes. "Volgende keer mag je wel wat stiller mijn schuur op komen.." Haar poot legde ze op het hoofd, en ze draaide zijn gezicht naar haarzelf toe. "..Meneer." Ze staarde nu recht in de blauwe ogen van de kater, en liet hem los. "Jij ziet er nou niet echt top uit, hm?"