~Sometimes it feels like the world screams to loud for me~ [Open]

[Creamypaw zijn verhaal wordt iets anders. Na een aantal berichtjes met Firestar. De topics hiervoor kunnen gezien worden als gespeeld, maar dan moeten sommige stukjes even weggedacht worden over zijn afwezigheid.]

Een kleine lichtgekleurde apprentice verliet zo stilletjes mogelijk het Riverclan kamp. Er lag een afwezige blik in zijn lichtblauwe ogen terwijl hij de verschillende gebieden van het Riverclan territorium achter zich liet. Hij stopte toen velden zich voor het uitstrekte en knipperde met zijn ogen om zijn gedachten weer op een rijtje te krijgen. Voor hem strekten de Higlands zich uit. De wind blies door zijn crèmekleurige vacht, omdat zonder beschutting de wind vrijspel had. Hij gaapte even en ging toen zitten, zijn nagels boorde hij in de zachte grond. Voor het geval een rukwind hem om zou willen blazen. Hij keek even naar de grassprietjes die meedeinden in de wind, een mooi gezicht vond hij dat. Hij zuchtte even en in zijn houding was te zien dat hij ergens mee zat. Hij vond het moeilijk om zijn draai te vinden er was veel gebeurt terwijl hij buiten bewustzijn was geweest. Hij genoot van zijn vrienden in de clan en van de kittens van Bravesoul en Riversong, maar er was ook een gemis door de katten die er niet meer waren. Hij deed hem opnieuw pijn dat hij tijdens een patrouille zo ernstig gewond was geraakt, waardoor hij zoveel belangrijke dingen gemist had. Hij was heel lang buiten bewustzijn geweest, zo lang dat Nightstream zich afgevraagd had of hij nog wel wakker zou worden. Dat had hij wel gedaan en hij vroeg zich nog steeds af of dat een teken was geweest, een teken dat zijn leven hier nog niet beëindigd had kunnen worden. Dat hij nog een taak had, maar hij had geen flauw idee wat. Hij had hele wisselende dromen gehad toen hij buiten bewustzijn was geweest, mooie maar ook nare dromen. Sommige had hij onthouden en hij vroeg zich af wat ze betekende. Hij wist dat hij er niet te veel over na moest denken, dat dat hem gek zou maken. Toch was het moeilijk om er niet over na te denken. Het had hem veranderd, het leek hem wijzer gemaakt te hebben. Misschien wel te volwassen voor zijn leeftijd, dat waren dingen waar hij nog niet over na hoorde te denken. Hij staarde over de velden en opeens wilde hij dat er iemand bij hem was. Hij was hier gekomen om alleen te kunnen zijn, maar nou had hij behoefde aan een troostend gebaar. Hij liet zijn kop iets zakken en staarde naar zijn voorpoten. Er lag een verdrietige blik in zijn ogen en ze werden wat vochtig. In stilte maakte hij een gebed dat een Riverclan kat hem gezelschap zou komen houden.

[Open]

Terwijl ze zachtjes in zichzelf liep te neuriën wandelde de sneeuwwitte kattin door het territorium heen. Ze was er door Nightstream op uit gestuurd om wat kruiden te gaan zoeken, iets wat opvallend makkelijk ging nu het Greenleaf was. In gedachten herhaalde ze de werking van de kruiden, hoe ze ze moest gebruiken en waar tegen het zou helpen. Herhaling was goed, zo wist ze, dan zou ze in no-time alles weten en zou Nightstream haar misschien volledig Medicine Cat maken. Natuurlijk zou ze dan wel onder Nightstream blijven staan, maar dan mocht ze wel al zelfstandiger opdrachten aannemen, zodat haar mentor het wat rustiger zou krijgen.
Een bekende geur deed haar opkijken en ze zag in de verte een bekende crème kleurige vacht. Haar oortjes gingen vrolijk omhoog staan en ze pakte het grote blad waar de kruiden inlagen. Rustig wandelde ze naar het katertje toe en bleef halverwege hangen. Er hing een wolk van verdriet over de kater heen en ze twijfelde eventjes of ze dichterbij moest komen. Toch vermande ze zich en stapte verder, langzaam, met een medelevende blik in haar blauwe ogen. "Hey, Creamypaw," miauwde ze zachtjes, toen ze het blad had neergelegd en was gaan zitten. Het katertje was lange tijd patiënt geweest van Nightstream en haarzelf, maar ze had nooit echt de tijd gehad om met hem te spreken. "Gaat het een beetje?" vroeg ze zachtjes, toen ze zijn waterige ogen zag.

[Ik kan niet heel snel reageren, ben met mn huiswerk bezig :')]

Hij probeerde de tranen in zijn ogen weg te knipperen toen de geur van Honeypaw zijn neus bereikte, dat lukte alleen niet helemaal. Hij schaamde zich een beetje toen hij de stem van haar hoorde. Hij keek op toen ze zijn naam noemde en er verscheen een klein glimlachje om zijn lippen. “Hallo Honeypaw,” zei hij zacht terug. "Gaat het een beetje?" Hij knikte langzaam. “Ja, een beetje.” Hij keek even voor zich uit voordat hij haar weer aankeek. “Ik heb zoveel gemist, daardoor voelt het soms alsof ik er niet echt meer bij hoor.” Zijn stem trilde toen hij dat zei. Hij sloeg zijn blik weer neer. “Ik ben blij dat er nog katten zijn waar ik bevriend mee ben, maar er zijn ook vrienden dood gegaan.” Hij slikte en knipperde opnieuw met zijn ogen om de nieuwe tranen weg te krijgen. Hij bleef even stil en besefte hoe blij hij was dat Honeypaw er was. Hij mocht haar graag en haar aanwezigheid troostte hem. ‘Ik wilde dat ik afscheid van ze had kunnen nemen.” Zijn stem was nog maar een zachte fluistering. “Ik ben blij dat je er bent Honeypaw,” zei hij er toen net zo zacht achteraan. Een traan drupte op zijn poot en hij keek er even naar. Toen gaf hij er aan toe en liet de tranen in zijn vacht druppelen. Wat maakte het ook uit. Honeypaw mocht best zien dat hij er verdriet van had. Ze zou er niet anders door oordelen. Ze had hem lang genoeg meegemaakt om te weten hoe hij was, ze had hem een hele tijd verzorgd en er weer bovenop geholpen.

Germ, hij zag er zo zielig uit hier. Honeypaw kon het niet laten om eventjes dichter tegen hem aan te gaan zitten, om aan te geven dat ze er voor hem zou zijn. Ze was misschien wel een Medicine Cat Apprentice, dat betekende niet dat ze een of ander harteloos kreng moest zijn. Er was nog wel iets van het zachte karakter van haar moeder in haar terug te zien. "Hey," miauwde ze zachtjes, terwijl ze hem een kopje gaf. "Je komt er wel weer bovenop. Ik snap hoe je je voelt, het doet pijn om te bedenken dat je katten om je heen bent kwijt geraakt. Maar we zijn een clan en iedereen is er voor elkaar, je komt er vast wel weer tussen," miauwde ze zachtjes, terwijl ze probeerde om het zo vrolijk mogelijk te brengen. Maar hier zittend samen met Creamypaw, pratend over katten die ze waren verloren, deed haar terug denken aan het nieuws van haar moeder en ze kreeg een brok in haar keel. "Ik ... ik weet niet zeker of iemand je al had ingelicht over wat er met Lostvoice is gebeurd," miauwde ze er daarna zachtjes achteraan. "Ik ken je pijn," besloot ze haar 'preek' te eindigen en ze glimlachte wat waterig.
Voorzichtig likte ze een traan weg uit zijn vacht en keek het katertje met een kleine glimlach aan, nu moest ze moedig blijven. Met haar poot drukte ze hem voorzichtig in haar pluizige vacht en legde haar kin op zijn kop. "Huil maar, het zal je goed doen," miauwde ze, bijna op een moederlijke toon. Ze wilde er niet aan denken hoe dit eruit moest zien, zeker omdat Honeypaw het dunne en kleine formaat van haar moeder geërfd had.

Hij zei even niks, hij kon ook even niks zeggen. Ze lijf schokte zachtjes terwijl het verdriet uit hem wegvloeide. Hij vond het lief van haar dat ze hem probeerde te troosten en tegen hem aan ging zitten. Het deed hem goed haar zo dicht bij hem te voelen, dat troostte hem. Het was lang geleden dat iemand hem op die manier had getroost. Hij zorgde er wel voor dat hij sterk was en niemand zag hoeveel verdriet hij eigenlijk met hem meedroeg, maar nou het er allemaal uitkwam luchtte dat heel erg op. Het voelde alsof het allemaal van zijn schouders afgleed. Toen het snikken minder werd en hij zijn lijf weer onder controle kreeg duwde hij even zijn neus in haar vacht. “Dankjewel Honeyaw.” Fluisterde hij. Zijn stem klonk warm. Hij meende wat hij zei, dat kon je bij hem altijd duidelijk horen. “Ik voel me al een stuk beter.” Hij haalde zijn neus uit haar vacht en glimlachte vriendelijk naar haar. Zijn ogen waren nog een beetje waterig, maar zijn tranen waren gestopt. “Wat is er met jou moeder gebeurt dan? Ik heb daar nog niks over gehoord.” Vervolgde hij toen op haar eerdere opmerking. Hij vroeg zich af wat er met Lostvoice gebeurt was, dat had hij ook compleet gemist. Hij likte zijn vacht om de tranen weg te werken, daarna keek hij haar weer aan. Hij wachtte haar antwoord af terwijl de pijn helemaal uit zijn ogen verdween en plaatsmaakte voor interesse.

Honeypaw snorde zachtjes toen ze merkte dat Creamypaw begon te trillen en harder ging snikken. Het katertje had een zware tijd achter de rug, al had hij het zelf niet echt meegemaakt. Ze vond het zielig voor hem, niemand verdiende het om zo'n gat in zijn leven te hebben, gewoon een heel deel missen. Het maakte haar bang, om er over na te denken dat zo iets kon gebeuren. Maar toch, toch waren er dingen die ze liever wilde vergeten. Ze zuchtte zachtjes terwijl ze wachtte totdat Creamypaw was uitgehuild en vroeg wat er met haar moeder was gebeurd. Ze keek eventjes weg en haalde diep adem om de tranen weg te duwen. Ze wilde er niet weer om gaan janken, ooit moest ze er toch overheen komen. "Lostvoice, mama. Ze was weg op een dag, gewoon verdwenen. Warriors hadden haar geur gevolgd en waren daarbij bij de river uit gekomen. Haar geur was vermengd met die van een Bloodclan kat en er lagen plukje vacht. Iedereen nam aan dat ze was vermoord door de Bloodclan kat en in de rivier was gegooid, mama kon immers nooit goed zwemmen. Ongeveer anderhalve maan geleden kwamen Bravesoul en Autumnwish echter terug met het nieuws dat Lostvoice springlevend was, zich had aangesloten bij Bloodclan en Graypaw had vermoord," legde ze zachtjes uit. "Ze had haar eigen clan verraden en iemand uit haar oude clan vermoord, en nu ... Nu kijkt iedereen me aan alsof ik hetzelfde kan gaan doen, alleen maar omdat ik op haar lijk. Ze vertrouwen me niet meer en ik weet nu niet meer of ik door moet gaan met mijn opleiding tot Medicine Cat,"haar stem was zachtjes gebroken en ze trilde van verdriet. Ze haatte het om over haar moeder te praten, maar het voelde ergens ook weer goed om het hele verhaal eruit te gooien. Creamypaw was te vertrouwen, zo voelde het gewoon.

Hij observeerde haar toen hij dat gevraagd had. Hij was niet de enige die dingen meegemaakt had en dat wist hij maar al te goed en hij zag aan haar dat iets haar stak. Zijn blik werd ernstig terwijl hij wachtte totdat ze uitleg zou geven. Hij luisterde naar haar verhaal en zijn blik veranderde van bezorgdheid naar ongeloof en weer terug. Hij snapte echt niet hoe katten zulke dingen konden doen, maar hij begreep ook dat het Honeypaw haar moeder was en hij wist uit ervaring dat die band zou blijven bestaan. Dat betekende alleen niet dat ze hetzelfde waren, maar het was simpelweg haar moeder. Daarom ging hij niet zeggen hoe Lostvoice dat in vredesnaam gedaan kon hebben, ook al dacht hij dat wel. Hij wilde haar niet nog erger van streek maken. “Honeypaw,” zei hij zacht en geruststellend. Hij tilde haar kop ietsje op door zijn kop onder die van haar te duwen zodat hij haar recht aan kon kijken, daarna keek hij haar aan. “Als ze dat al denken dan hebben ze daar geen recht toe.” Hij gaf haar een bemoedigend likje over haar wang. “Je moed jou taak, jou reden waarom je op deze wereld gezet bent niet opgeven. Niet omdat katten denken dat jij de Riverclan zou verraden. Dat is het echt niet waard. Ze draaien wel weer bij als ze zien hoe goed je het doet en anders maar niet. Er zullen altijd katten zijn die jou honderd procent vertrouwen, doe het dan voor hen.” Hij duwde nog een keer zijn neus in haar vacht. Het was raar hoe vertrouwd dat voelde. Misschien kwam dat wel omdat ze voor hem gezorgd had. “Ik zal jou altijd vertrouwen.” Hij tilde zijn kop weer op en keek haar aan. Een vastberaden blik in zijn lichtblauwe ogen. “Als ze gemeen tegen je doen kun je altijd naar mij komen. Ik wil dat je dat weet.” Hij glimlachte naar haar.

Haar blauwe ogen stonden verbaast toen ze merkte dat Creamypaw zijn kop onder de haren had geplaatst en daardoor haar kop omhoog bewoog. Ze kon het zelf niet eens zo goed tegenhouden, dat ze zachtjes begon te spinnen. Het was lang geleden dat ze zo bij iemand had gezeten, aangezien ze haar broer Wolfpaw ook bijna niet meer zag. Die zal het wel te druk hebben met zijn warrior trainen en het feit dat zijn zusje zich moest vermaken in de Medicine Den vergeten zijn. Ze keek eventjes in de blauwe ogen van de oudere kater voor haar en was blij dat hij er was. Hij leek een van de weinig te zijn die haar snapte om wat ze had meegemaakt en misschien vertrouwde ze hem wel zo omdat ze voor hem had gezorgd toen hij in de Medicine Den lag, wie wist. Toch schrok ze toen hij haar een likje over haar wang gaf en stapte verbaast achteruit. Waarom? Maar ze sprak het niet uit, daar in tegen luisterde ze naar wat hij te vertellen had. Ze keek wat verlegen naar de grond toen hij uitgesproken was en wist niet zeker hoe ze erop had moeten reageren. Ze had, naast haar broer, niet veel vrienden binnen Riverclan, dus als iemand opeens zo aardig en lief tegen haar begon te doen raakte ze altijd een klein beetje in paniek. "Dank je ... Cream," miauwde ze zachtjes, terwijl ze nog steeds niet de moed had gevonden om hem aan te kijken. "Dat geldt ook voor mij," kwam er daarna gehaast achteraan. "Ik bedoel, ik zal alles wat in mijn macht als Medicine Cat Apprentice ligt gebruiken om je te helpen," miauwde ze daarna om zichzelf te verbeteren en ze voelde hoe haar kop roder werd, wat onder haar witte vacht licht te zien was. Ze keek hem eventjes awkward aan en richtte haar blik daarna weer op de grond. Oh dear Starclan, wat had ze gedaan?

Hij zag aan haar dat hij haar in verlegenheid had gebracht en zocht verwoed naar een manier om dat ongedaan te maken. Het was niet zijn bedoeling geweest om haar een ongemakkelijk gevoel te geven, maar hij hield toch op met zijn hersenen te pijnigen. Was het eigenlijk wel zo erg? Misschien was het juist wel goed dat ze wist hoe hij er over dacht en dat hij haar vertrouwde. Ze keek hem niet aan toen ze hem bedankte en hij slikte even. Of misschien had hij toch iets verkeerd gezegd. Hij hoopte dat ze zijn woorden begreep en dat ze er niet van geschrokken was. Het zou hem pijn doen als ze zich daardoor afstandelijker tegen hem op zou stellen. Er brak een vriendelijke glimlach op zijn gezicht door toen ze zei dat ze er alles aan zou doen om te helpen. “Dat weet ik, dat heb je ook wel bewezen door voor mij te zorgen.” Opeens vroeg hij zich af of hij haar daar wel voor bedankt had. “Heb ik jou daar eigenlijk wel al voor bedankt?” Nou was het zijn beurt om verlegen te worden. Hij keek naar het rood onder haar witte vacht en toen naar zijn voorpoten. “Dankjewel.” Fluisterde hij zacht. De blik in zijn lichtblauwe ogen gleed weer naar haar. De situatie was eigenlijk ronduit ongemakkelijk geworden. Hij kon er niks aan doen maar hij schoot in de lach. “Ooh jemig,” Zijn ogen kregen een verontschuldigende uitdrukking. “Dit is best ongemakkelijk geworden of niet? Dat was niet mijn bedoeling.” Hij gaf haar een verontschuldigend kopje tegen haar schouder en knikte toen naar het blad achter haar. “Was je kruiden aan het zoeken?” Probeerde hij het gesprek een andere draai te geven.

“Dat weet ik, dat heb je ook wel bewezen door voor mij te zorgen.” Honeypaw keek wat verlegen naar de grond. Het gebeurde echt maar zelden dat iemand zo vriendelijk tegen haar was, niet alleen vanwege haar rang, maar ook vanwege haar verleden. Ze glimlachte kort naar Creamypaw toen hij haar bedankte voor haar zorg voor hem en ze wilde eigenlijk met iets heel clichés antwoorden, maar slikte de woorden weer in. "Geen dank," miauwde ze zachtjes. En uit reflex gaf ze hem een kopje onder z'n kin. "En bedankt voor het luisteren," miauwde ze daar achteraan, waarna ze weer terug ging zitten en verlegen wegkeek. Oh hemel, wat was dit een ongemakkelijke situatie geworden.
Creamypaw dacht er klaarblijkelijk hetzelfde over toen hij haar gedachten uitsprak en ze grinnikte wat verlegen. "Maakt niet uit," miauwde ze zachtjes, waarna ze iets wat geschrokken opkeek toen ze een kopje van hem kreeg. Oh Starclan, waarom gebeurde haar dit? Ze volgde zijn blik en merkte het blad, waar enkele kruiden op lagen. "Ja, eigenlijk wel, maar er viel niet veel te vinden. Gelukkig is de voorraad nog niet zo leeg dat we ons zorgen moeten maken, maar het is altijd prettig als we iets van overvloed hebben. Dan is er minder paniek, snap je?" legde ze uit en direct betrapte ze zichzelf erop dat ze nogal zakelijk was gaan praten. "Oh, sorry," miauwde ze verontschuldigend. Toen opeens bedacht ze zich iets en ze keek Creamypaw aan. "Uhm, Cream? Mag ik je om een gunst vragen?" vroeg ze daarna zachtjes, terwijl ze haar best deed om zijn blauwe blik vast te houden.

Zijn adem stokte even in zijn keel toen ze hem een kopje onder zijn kin gaf en hem bedankte voor het luisteren. Hij slikte om zijn lijfje weer normaal te laten functioneren. Ooh jeetje, waar ging dit heen. Waarom reageerde hij zo op een bedankje? “Dat was ook geen probleem hoor.” Er klonk een zachte trilling door zijn stem, die aangaf dat hij wat ontdaan was door de situatie. Gelukkig werd de situatie weer wat gemakkelijker toen ze grinnikte om zijn opmerking, dat het wat ongemakkelijk was geworden. Klaar blijkend dacht zij daar ook zo over en hij voelde zich schuldig dat hij haar zo in verlegenheid had gebracht. Hij was blij dat hij het onderwerp uiteindelijk had weten te veranderen. Hij knikte dat hij het begreep toen ze over de voorraad begon. “Dat snap ik heel goed. Eigenlijk komt dat een beetje op hetzelfde neer als de prooi op de prooistapel, maar zonder prooi kun je wel enkele dagen leven. Ik kan mij voorstellen dat sommige kruiden veel belangrijker zijn.” Hij staarde naar het blad. Zijn blik gleed echter wat verward naar Honeypaw toen ze zich verontschuldigde, waarom deed ze dat? “Waarom zeg je sorry?” vroeg hij nog steeds wat verward."Uhm, Cream? Mag ik je om een gunst vragen” Meteen werd zijn blik serieus en keek hij haar onderzoekend aan. “Wat is er Honeypaw? En ja je mag mij altijd om een gunst vragen.” Hij bleef haar afwachtend aan kijken, met een serieuze blik. Hij vroeg zich af wat ze hem wilde vragen.

Een kleine glimlach stond op haar gezicht toen ze de reactie van Creamypaw waarnam. Het zag er best wel droog uit, zoals ze bij elkaar zaten. Toch gingen haar oortjes in d'r nek toen ze de trilling in zijn stem hoorde, had ze iets verkeerds gedaan? Ze was altijd al zo slecht geweest in dingen pijlen bij andere katten. Iets wat niet echt handig was voor een Medicine Cat, je moest immers goed weten wat er met je patiënt aan de hand was, zij was daar nog niet zo gedreven in.
Ze grinnikte zachtjes toen Creamypaw opmerkte dat het wel heel erg ongemakkelijk aan het woorden was en ze draaide haar kop wat verlegen weg. Stiekem vroeg ze zich af of haar moeder vroeger ook zo gereageerd had. Ze wist van verhalen dat Lostvoice ook een verlegen poesje was geweest, maar dat haar partner, en dus haar vader, haar daar overheen had geholpen. Stiekem keken haar blauwe ogen naar de crème kleurige kater. Zou Creamypaw er voor kunnen zorgen dat zij over haar verlegenheid heen kwam?
Honeypaw's oren schoten overeind toen de kater in ging op haar gunst en glimlachte wat verlegen. "Ik, nou, hm..." begon ze moeizaam. "Nightstream heeft niet zo veel tijd, door mijn training en de rest van de clan gezond houden. Dus nou ja ..." ze wende haar blik af, bang dat ze straks zou worden neergehaald door wat ze zou gaan vragen. "Zou je me willen helpen ... leren zwemmen?" het was maar goed dat ze een dikke vacht had, want anders was het nu zeker rood uitgeslagen. Oh starclan lief, help.

Hij observeerde haar. Haar mooie sneeuwwitte vacht en haar verlegen lichtblauwe ogen. Ze was mooi en lief, even werden zijn ogen een fractie iets groter. Hij keek snel de andere kant op, zodat Honeypaw het niet zou zien. Waarom zat hij daar opeens aan te denken, hij hoorde daar helemaal niet aan te denken… Toch schoten de momenten waarop ze hem verzorgd had door zijn kop en nu was ze bij hem komen zitten om hem te troosten. Oké Creamy rustig adem blijven halen dwong hij zichzelf. Hij slikte een keer en het ongemak verdween uit zijn ogen. Hij kon dit best, hij kon haar best zien als de medicine cat apprentice die voor de Riverclan zorgde. Dit betekende helemaal niets. Toch waarschuwde een zacht stemmetje hem op de achtergrond, maar die negeerde hij. Hij draaide zijn kop weer zodat hij haar aan kon kijken. Er lag een vriendelijke blik in zijn ogen en een klein glimlachje om zijn lippen, hij had zichzelf herpakt. Hij wiebelde nieuwsgierig met zijn oren toen ze begon te praten. Welke gunst wilde ze hem vragen? Er kwam een enthousiaste blik in zijn ogen en zijn oren spitsten zich toen hij haar vraag hoorde. Natuurlijk wilde hij dat, dan kon hij eindelijk iets voor haar terug doen. Hij was een goede zwemmen, dus hij zou het haar wel kunnen leren. “Natuurlijk wil ik dat!” Hij gaf haar een zacht en bemoedigend duwtje tegen haar schouder. “Dat is geen probleem.” Hij keek even naar de lucht, voordat hij Honeypaw weer aankeek. “Het water is alleen wel koud nu, vind je dat erg?” Opnieuw stond er iets vragends in zijn ogen. “Wanneer je het wilt leren moet je het maar zeggen, het kan ook nu. Het maakt mij niet uit.” Hij glimlachte weer naar haar.