I'm no mere weapon {open}

Met lange passen sprong de flame-point she cat door het open land van hun territorium. Haar blauwe ogen gefocust op haar doel. Het konijn dacht van haar af te kunnen komen maar Butter was een snelle poes. Ze droeg geen lange pluizige pels zoals haar clangenoten deden wat haar net iets sneller maakte op het land dan de anderen. Maar andere Riverclan katten hadden weer meer bescherming in het water, hun main hunting ground. Butter was geboren zonder de beschermende vacht tegen het ijskoude water en daarom zeker in de winter verkoos ze jagen op het land boven jagen op vis.

Binnen enkele sprongen die bijna even groot waren als die van een jonge vos had ze het konijn ingehaald en met een laatste sprong wist ze haar voorpoten op het lichaam van het konijn te plaatsen en bracht het vluchtende dier naar de grond. Met een snelle beet beëindigde ze het leven en ging zitten met schokkende flanken van haar extreme ademhalingen. Langzaam draaide ze haar hoofd richting de hemel en dankte in haar hoofd Starclan voor het leven dat haar gegund was om de clan te kunnen voeden in deze barre tijden. Leafbare betekende honger en hopeloosheid. Niemand kon dat vergeten. En er was geen tijd om Starclan dankbaarder te zijn voor elk deel prooi dat ze konden bemachtigen.

Met een tevreden zwaai van haar staart kwam ze omhoog met het konijn in haar bek bungelend en begon richting het kamp terug te lopen. Onderweg zou ze nog een mus en een waterrat moeten ophalen maar dat maakte niet veel uit. Ze wist dat haar clan goed gevoed zou zijn vanavond en dat was het belangrijkste wat telde.

Slaperig opende de kater zijn kaken in een langgerekte gaap, die kleine traantjes in zijn ooghoeken deed verschijnen. Zijn korte vacht beschermde hem niet goed tegen de doordringende leafbare kou, maar als hij zo nu en dan een beetje bewoog en zich uit het water en de sneeuw hield, dan zou hij het barre seizoen wel kunnen overleven. Een charmante glimlach verscheen op zijn gelaat en hij rolde zich op zijn buik om vervolgens overeind te komen. Zijn geur had zich nu wel redelijk dik op dit plekje genesteld, dus warriors zouden hem sneller kunnen oppikken hier. Een wat ervaren warrior als hij kon het niet hebben om nu met luiheid gepakt te worden, zeker niet nu de prooistapel steeds meer begon uit te dunnen.
Ook al beschikte de warrior over een lui karakter, hij zou wel jagen als het echt moest. Maar.. dan moesten er geen afleidingen op zijn pad komen. Helaas trok de geur van zijn favoriete poes zijn aandacht echter. Met hertjessprongetjes huppelde hij op haar af en snorde zachtjes toen hij voor haar pad tot stilstand kwam. "Wat moet zo'n knapperd hier?" Vroeg hij met zijn diepe stem en blokkeerde haar weg met zijn gespierde slanke lichaam. "Alleen minder knappe katten mogen over deze grens, helaas.." Knipoogde hij toen.

Met snelle passen had ze haar waterrat opgehaald en die bungelde nu ook uit haar bek terwijl ze met een tevreden glimlach verder liep. Ze moest actiever blijven tijdens het koude weer omdat ze het sneller koud kreeg dan haar mede clangenoten die een lange vacht droegen maar Butter maakte het niet veel uit. Ze hielt van actief bewegen en actief zijn. Soms leek ze echt nog een jonge kitten met hoe ze rond kon rennen van hot naar her om alles te regelen voor haar clan. En toch.. toch was ze gevallen voor een kater die simpelweg te lui was om eigenlijk een warrior te kunnen zijn.. Een warrior die haar nadat ze kits had gekregen praktisch in de steek had gelaten waardoor ze langzaam maar zeker leek te vallen om de kater die niemand leek te vertrouwen. Echt wat voor mannen koos zij? Misschien kon ze toch maar beter naar de poezen gaan kijken in hun clan. De gedachte bracht een lach bij haar op die verstomde toen ze Blizzardstorm zag aankomen. Onzekerheid kwam in haar naar boven terwijl ze haar prooi neerlegde op de grond. zijn woorden ozuden haar normaal laten lachen maar ze kon nu niet lachen. "Blizzardstorm, ben je op jacht patrouille?" Vroeg ze zacht maar wist het antwoord al. "Natuurlijk niet.." Mompelde ze haar hoofd schuddend. "Je weet dat de clan gevoed moet worden toch?" Mompelde ze nog even droogjes en keek naar de prooi aan haar poten.

Zijn kopje maakte een minuscule beweging naar links toen zijn woorden bijna geen invloed hadden op de rossige warrior. Een licht fronsje bekleedde zijn gelaat, maar hij bleef haar met pretoogjes aankijken. Hij kon niet anders, zijn hele leven had hij nog niet echt een vervelende emoties op zijn gezicht laten zien. Natuurlijk had hij ze wel gevoeld, maar hij wilde de wereld niet verdrietiger maken door de emoties van hem. "Blizzardstorm, ben je op jacht patrouille?" Vroeg ze plots, direct, zonder een begroeting zijn kant op te brengen en de bruine kater liet zijn kopje nog een graad schuiner bungelen. Huh? Wat was er aan de hand? Zijn hartje maakte een klein sprongetjes van schrik, maar hij slikte het weg. "Je weet dat de clan gevoed moet worden toch?" Vol zelfvertrouwen rechtte hij zijn kop en liet zichzelf weer stralen. Ze was misschien gewoon een beetje star van de kou, maar hij zou haar wel opwarmen! "Dat weet ik, ja." Glimlachte hij breed en bleef zijn licht groene kijkers op haar gelaat richten. "En jij weet ook wel dat ik dat weet, niet waar?" Zijn lippen krulden wat omhoog. "Of ken je me toch niet zo goed?" Grijnsde hij toen speels en gaf haar gevangen prooi een klein porretje met zijn voorpoot.

Natuurlijk had ze zijn woorden gehoord.. Natuurlijk had ze zijn stem verstaan en was die tot diep in haar hart doorgedrongen. Haar hart brekend. Hij hielt van haar, Hij vertrouwde haar compleet en zij.. Zij was achter zijn rug om verliefd geworden op niemand minder als Snowkiller. Een kater die echt compleet het tegenovergestelde was van Blizzardstorm. Twee totaal verschillende katers van wie ze ongelooflijk veel hielt.

Langzaam schudde ze haar hoofd. "Je kan niet niets blijven doen Blizzardstorm. De clan heeft al nauwelijks genoeg om iedereen te voeren. Als warriors niet mee jagen.. Wat dan?" Vroeg ze zachtjes en duwde haar kopje tegen zijn hoofd. "Ja natuurlijk ken ik je goed genoeg." Ze glimlachte zacht en keek hem even recht in zijn ogen aan. Haar blauwe ogen glimde voor ze opnieuw haar blik afwende van hem. "Kom op. Je kan wel een deel van mijn prooi nemen als je eigen. Of we gaan nu nog jagen?" Ze glimlachte zachtjes

"Je kan niet niets blijven doen Blizzardstorm. De clan heeft al nauwelijks genoeg om iedereen te voeren. Als warriors niet mee jagen.. Wat dan?" Ook al drukte de lichte rossige poes haar kop nu wel tegen hem aan, toch voelde hij een klein steekje in zijn hart. Blizzardstorm? Was zijn koosnaampje opeens verdwenen? De kater was echter geen argwanende kat, maar hij kon altijd nog wel over zijn gevoelens struikelen. Toch gaf de gestreepte kater zijn partner een lik over haar oor.
"Kom op. Je kan wel een deel van mijn prooi nemen als je eigen. Of we gaan nu nog jagen?" Door trots rechtte hij zijn borst en schudde met een charmante glimlach zijn kop. "Ik ben lui, maar ik neem geen prooi aan van andere warriors." Antwoordde hij eerlijk. "Maar ik kan geen aanbieding afslaan om niet met deze mooie poes samen te jagen." Snorde hij toen zacht en keek Butterbell toch aan, ook al leek zij het niet aan te kunnen om zijn blik te ontmoeten.

Ze wist dat hem bij zijn volledige warrior naam noemen hem alleen maar pijnlijker werd. Ze zuchtte zacht. "Bliz.. Dat hoeft niet." Fluisterde ze hopend dat hij niet doorhad dat ze zichzelf had betrapt op hem aanspreken alsof ze niets anders waren dan clangenoten. Schuldig verlaagde ze haar hoofd en duwde een van haar twee prooien naar hem toe. "Je hebt al vaker prooi van mij aangenomen Bliz. Laat dit niet de eerste keer zijn dat je dat niet doet. Bovendien, we kunnen wel iets anders doen als jagen. Gewoon gezellig samen?" Fluisterde ze bijna hoopvol. Ze vertrouwde nogsteeds niet dat hij nog altijd bij haar wou zijn maar misschien.. Misschien hielt hij dan toch echt nog van haar? Als dat waar was.. was zij werkelijk het grootste monster dat er bestond..

"Bliz.. Dat hoeft niet." Zou ze het gemerkt hebben aan zijn houding? Verward keek de kater naar de poes, maar schudde de gedachte van zich af. Ze was misschien met een verkeerde poot uit haar nest gestapt, misschien was het noemen van zijn volledige naam een klein foutje geweest? Ach, hij kon het haar gewoon vergeven. "Hey, ik ben ook een warrior, ik kan makkelijk een prooi vangen als ik me ervoor inzet." Glimlachte hij tegen haar. "Maar dat kan ook na wat je in je gedachten hebt, want natuurlijk wil ik elke mogelijke seconde met jouw spenderen." Snorde hij zacht en gaf haar een likje over haar oor.

Met pijn in haar ogen keek ze de warrior aan die eens zo zo veel voor haar betekend had. MAar ze kon nu niets anders voelen dan schuld wetend dat Snowkiller in het kamp was en misschien nu aan haar dacht. Dacht aan de tijd die ze samen hadden gespendeerd. Ze hielt van hem. Echt ze hielt van Snowkiller maar tegelijk hielt ze ook zo veel van de luie kater voor haar. Zijn grapjes waren altijd al genoeg geweest om haar uit de put te tillen. Zijn liefde had haar hart echt overgenomen maar nu.. Nu wist ze het gewoon niet meer.."En wanneer zet jij jezelf toch ooit eens in voor iets?" Mompelde ze met een zuchtje en schudde haar hoofd langzaam. "Ik heb nietecht iets in m'n hoofd Bliz. Ik wil gewoon even samen met je zijn. Dat zijn we al zo lang niet geweest.." Fluisterde ze de grond omwoelend met haar pootjes en zuchtte zacht. "Gewoon zoals vroeger.."

Het was hem al opgevallen dat ze hem niet echt honderd procent vrolijk aankeek en daardoor was de frons op zijn gelaat nog steeds niet verdwenen. "Ik heb nietecht iets in m'n hoofd Bliz. Ik wil gewoon even samen met je zijn. Dat zijn we al zo lang niet geweest.." Nu kon de gestreepte kater het niet inhouden en deed hij een klein stapje bij haar vandaan, zodat hij wat ruimte kreeg om adem te halen. "Butter.." Begon hij, niet echt begrijpend wat er aan de hand was. ".. is dit een soort beschuldiging?" Hij klonk niet beledigd, maar zelfs een luie donder als hij had het alsnog druk met warrior taken. Maar als Butterbell dat opnam als een belediging, wilde hij dit wel weten.

Ze had in zichzelf gesmeekt dat zijn frons zou verdwijnen van zijn gezicht maar op een of andere manier wist ze zeker dat dat niet zou gebeuren. Onzeker legde ze haar oren in haar nek toen hij begon te spreken en stapte iets naar achteren. "N..nee Bliz nee ik beschuldig je niet. Ik bedoel ik heb het ook druk gehad. Met patrols met Snowkiller. Schoot schuldig door haar hoofd en ze keek omlaag. "Ik wil gewoon de clan zo veel mogelijk helpen. En.. Ik weet dat jij dat ook wil. Ik denk gewoon.. Momenteel niet echt aan relatiedingen. Aan ons.." Fluisterde ze zachtjes en onzeker.

Hmm, nee, hij droeg dus geen schuld volgens haar. Maar ze bleef die vreemde toon aanhouden, alsof haar toch iets dwars zat, maar ze was te koppig om het hem te vertellen. Waar was het vertrouwen dan? Was hij niet haar partner? "Ik wil gewoon de clan zo veel mogelijk helpen. En.. Ik weet dat jij dat ook wil. Ik denk gewoon.. Momenteel niet echt aan relatiedingen. Aan ons.." Zijn oren vlogen direct naar zijn nek en zijn ogen werden groot. Dat was zijn antwoord dus. "Oh.." Stamelde hij verbaasd en kwam wat ongemakkelijk overeind en sloeg zijn ogen, sinds zijn aankomst, neer en verbrak het oogcontact. Ze wilde niet eens meer aan hen denken? Dat klonk niet als een goed teken. "Dan weet ik niet of je nog met mij iets wil gaan doen." Zijn stem brak een beetje en zijn vrolijke staartje droop af naar de grond.

Haar woorden waren er compleet verkeerd uitgekomen en ze voelde zich gelijk nog schuldiger maar ze wist dat het toch uitgesproken moest worden. Ze had geen idee of ze nog iets van een relatie hadden. Of ze nog wel iets waren.. "Blizzard het spijt me." Fluisterde ze zachtjes en sloot haar ogen in pijn. "Ik.. Denk dat het gewoon beter is als we momenteel wat rustiger aan doen. Ik.. Ik heb het gevoel alsof er heel veel gaat veranderen in mijn leven, ons leven en ik wil er niet headfirst in duiken. Ik wil klaar zijn voor alles en niet voor verassingen komen te staan." Ze sprak maar niet over Snowkiller wetend dat Blizzardstorm dat al helemaal vreselijk zou vinden..

De poes leek zich er ook niet goed onder te vinden, maar de kater kon het even niet aan om nu nog op te kijken. "Ik.. Denk dat het gewoon beter is als we momenteel wat rustiger aan doen. Ik.. Ik heb het gevoel alsof er heel veel gaat veranderen in mijn leven, ons leven en ik wil er niet headfirst in duiken. Ik wil klaar zijn voor alles en niet voor verassingen komen te staan." Nadat hij met zijn ogen had gerold keek hij iet wat cynisch op en richtte een wat scherpe blik op de poes, waar hij nog steeds van hield. "Butter.." Zuchtte hij, niet verslagen, want hij liet zich (nog) niet leiden door emoties. "Je hoeft me niet te behandelen als een kitten. Ik heb wel meer van dit soort verhalen gehoord." Antwoordde hij redelijk kalm, al was zijn kop van binnen een grote warboel. "Ik denk dat je het dus uit wilt maken, niet?" Vroeg hij toen koel, pijn schitterde echter in zijn blik. Ze hield waarschijnlijk niet meer van hem, want ze had zich bij lange na niet zo tegenover hem gedragen als dat hij had gedaan.

Ze voelde pijn door haar aderen stromen terwijl ze haar gezicht probeerde te verbergen en slikte pijn weg. Ze wist wat hij dacht en ze wist dat hij wist wat ze bedoelde. Ze trilde over haar hele lichaam terwijl ze hem aankeek. "Blizzard alsjeblieft ik wil je geen pijn doen." Fluisterde ze bijna in tranen en staarde hem recht aan. Het was nu de knoop doorhakken of wegrkuipen in een hoekje. Diep haalde ze adem en knikte langzaam. "Voor nu.. Lijkt dat me het beste Blizardstorm. Ik hou van je maar.. Ik weet niet. Ik voel alsof er iets gaat gebeuren waar ik klaar voor moet zijn. En dat kan ik niet als.. Als alles om me heen zo snel gebeurd." Fluisterde ze zachtjes en likte even over haar poot. "Sorry Blizzardstorm.." Ze dacht het echt te voelen maar het kon ook tussen haar oren zitten maar het leek alsof ze haar hart hoorde breken..

"Blizzard alsjeblieft ik wil je geen pijn doen." Zijn mondhoeken werden nog wat naar beneden getrokken toen hij de tranen in haar mooie blauwe ogen zag glinsteren. "Sorry Blizzardstorm.." Hij trok zich er niets van aan en deed een klein stapje in haar richting. "Het geeft niet Butter," Murmelde hij, ietsjes bitter van de uitspraken die ze beiden net hadden gedaan. "het is niet jouw schuld." Hij schudde zijn kopje en drukte stevig zijn wang tegen die van haar. "Weet dat ik altijd van je blijf houden, zelfs door zo'n barre tijd als deze." Hij trok zijn kop terug en wist een soort glimlach op zijn gelaat te tonen. "Doe jij maar wat je moet doen en vergeet deze niet." Hij pakte haar gevangen prooidier en legde deze op haar rug, alsof het een kleine kitten was.

Ze voelde tranen over haar wangen rollen en ze keek hem aan. "B..blizzard." Fluisterde ze gepijnigd en duwde zichzelf vol tegen hem aan. "Ik beloof je ik hou ook van jou echt maar ik weet niet." Ze piepte bijna en keek hem aan. Hij hielt zo ongelovelijk veel van haar hoe kon ze hem breken.. "Het is wel mijn schuld!" Ze gooide het gewoon allemaal er uit als ze nu doorging maar ze wist zichzelf niet meer te stoppen. "S..snowkiller hij is.. Ik hou ook van hem." Ze stapte achteruit waardoor het prooi van haar rug viel en ze draaide zich om wegschietend door het kleine bos.

"Ik beloof je ik hou ook van jou echt maar ik weet niet." Hij rook haar bekende geur en voelde zich even gerustgesteld, maar toen ze iets zei in de richting dat de schuld bij haar lag, voelde hij als een soort instinct zijn nekharen overeind komen. Wat was er in Starclan's naam aan de hand? "S..snowkiller hij is.. Ik hou ook van hem." Zijn ogen werden groot en toen hij eenmaal had geknipperd, was ze verdwenen.
Het werd zwart in zijn kop en het leek alsof hij zou gaan flauwvallen, maar wonder boven wonder wist hij zichzelf op zijn poten te houden. Wat.. ze had hem de hele tijd aan het lijntje gehouden? Hoe kon ze.. zonder het te zeggen ..? Onbegrijpend keek hij naar op het gevallen diertje en legde zich ernaast neer, zijn oren verslagen tegen zijn kop gedrukt. Hoe ..? Was hij dan zo'n slechte partner geweest? Wie was die Snowkiller überhaupt?

Zo snel ze kon rende ze door. ZE wou niet meer nadenken neit meer voelen. Ze wou wegwezen zo snel ze kon. Ze wou hem niet meer pijn doen en ze wou Snowkiller niet pijn doen. Ze wou de twee katers niet aan een lijntje houden en voor zichzelf claimen terwijl allebei niet wisten dat ze van de ander hielt. Ze wist dat beide katers haar zouden dwingen te kiezen en Butter had geen idee wiens hart ze nog meer moest breken. Ze rende door geen besef hebbend van haar bestemming. Al wat ze wist was dat ze weg wou zo snel mogelijk en zo ver mogelijk om maar niemand meer pijn te hoeven doen..

Wat twijfelend liep hij door het bos, hij had toestemming gekregen om te jagen en jagen was wat hij ging doen ook. Wat hij zocht was iets groots, een konijn of misschien wel een eekhoorn! Hij keek wat verward naar voren toen hij harde, rennende voetstappen hoorde, alsof iemand aan het vluchtten was? Hij bleef staren om te zien wie het was, waarna hij glimlachte toen hij zag dat het zijn moeder was. "Mam!" Riep hij maar hij had niet doorgehad hoe snel ze eigenlijk ging. Met een harde klap kwam ze tegen hem aan, waardoor hij hard op de grond viel om weer op te staan.

Klein beetje minimodden vind je niet erg toch? ;a;