The miracle of life

Een zacht zonnetje straalde neer op de vacht van een honingkleurige poes die vlak voor de nursery lag te zonnen. Haar ogen waren gesloten, ze was eigenlijk redelijk ontspannen, ondanks het feit dat ze al een tijd niet meer had kunnen jagen, het ergerde haar mateloos. Maar ja, de verwennerij die bij het queen zijn hoorde, daar kon ze ook wel aan wennen. Haar buik was al flink gezwollen, het zou niet lang meer duren totdat de kits kwamen. Ze blies uit en ademde diep in, gewoon lekker ontspannen. Misschien kon ze dan toch nog eventjes een dutje doen tot het samentongen? Ze begon langzaam in te dommelen, totdat er een pijnscheut zich door haar buik verspreidde, een kramp? Ze kneep haar ogen eventjes dicht, oef. Zouden de kittens komen? Ze murmelde eventjes naar een kat dat hij Doveheart en Ravenwing moest halen(Hoeft niet in de RPG te gebeuren, kom maar gewoon Ravenwing en Doveheart xD) en trok zich terug in de nursery. Ze was niet van plan om er zo'n circus van te maken zoals sommige queens soms deden. Ze zou gewoon kittens krijgen, en ze zou dat met trots doen. Ze begroef haar klauwen eventjes in de aarde toen er weer een kramp door haar buik schoot. Ze ging in haar nest liggen en ademde eventjes diep in en uit, maar het duurde niet lang totdat ze begon te hijgen van de pijn en gewoon nervositeit. Ze had wel eens gehoord van queens die dood gingen terwijl ze.. Nee, niet aan denken. Waar bleven Ravenwing en Doveheart?

Ravenwing kwam net terug van de jacht. Op een rustig tempo kwam de kat met 4 prooien binnen gelopen. Een dikke vogel en 3 kleine muisjes. Hij gooide het voedsel bij de stapel met andere prooien. Vervolgens liep hij naar een hoekje van het kamp en begon zich hier rustig schoon te likken. Toen hij hiermee klaar was ging hij liggen en doezelde langzaam in. Het warme zonnetje dat op zijn zwarte vacht scheen had hem slaperig gemaakt. Maar net op het moment dat hij net in slaap viel werd hij wakker gemaakt door een kat van Clan. Hij schrok op en keek hem vragend aan. "Honeyfeather, krijgt kittens." hoorde hij hem zeg. Gelijk sprong Ravenwing overeind. Op dit moment had hij zo lang gewacht. Zijn partner was al een tijd drachtig en de laatste week konden elk moment de kittens komen. En nu was het dan zo ver. Op een drafje liep hij naar de Nusery en ging naar binnen. "Honeyfeather?" mompelde hij zacht Daar zag hij Honeyfeather liggen. Hij voelde met haar mee toen hij zag dat ze hijgde van de pijn. Een kort likje gaf hij over haar hoofd. "Gaat het nog?" miauwde hij tegen haar. Hij ging bij haar zitten en vroeg zich af waar Doveheart bleef.

Doveheart was rustig in haar den bezig met een aantal kruiden sorteren. Het was rustig geweest de laatste tijd, niet veel katten die gewond waren, dus ze had niet veel te doen gehad, maar er bleven altijd nog de gebruikelijk dingen. Kijken bij de queens of daar alles goed ging, bij de elders kijken en zo kon ze nog wel een aantal dingen opnoemen. Ze liet haar blik nog een keer over de kruiden heen gaan er was nog genoeg van alles, dus daar hoefde ze zich geen zorgen over te maken. Plotseling hoorde ze iemand buiten haar den en ze stak haar hoofd naar buiten, daar stond een kat die haar vertelde dat Honeyfeather haar kittens zou gaan krijgen. Ze knikte even naar de kater en ging daarna weer terug de den in. Ze pakte de kruiden die ze nodig zou hebben of nodig zou kunnen hebben en liep ermee de den uit. Ze liep in een snelle pas naar de nursery, bijna rennend, maar dan zou ze misschien iets van de kruiden laten vallen en dat wilde ze niet hebben. Ze bereikte nu de ingang van de nursery en liep nu rustiger naar binnen, omdat ze niemand wilde storen. De warme geuren van de nursery verwelkomden haar en ze zocht met haar blik naar Honeyfeather. Toen ze haar zag liggen liep ze naar haar toe en zette ze de bundel met kruiden neer. "Probeer zo rustig mogelijk te blijven, dan zal het alleen maar makkelijker gaan." Adviseerde ze de poes. Ze legde haar poot voorzichtig op de buik van Honeyfeather en voelde de krampen die door de buik heen gingen. Ze haalde haar poot er weer vanaf. Het was nu wachten tot het tijd zou zijn voor de eerste kitten.

Weer een kramp flitste door haar buik heen als een bliksemschicht, samen met zijn inslag. Ze kon haar buikspieren voelen pulseren, niet zo'n fijn gevoel al vond ze dat zelf. Ze was graag in de controle over wat haar lichaam deed, maar op dit moment had ze geen controle, zelfs een lichte angst dat het mis zou kunnen gaan. Maar al vlug kwam haar geliefde Ravenwing haar vergezellen. Zacht gespin borrelde op in haar keel en ze gaf hem een zwak kopje, ze kon niet overeind komen om hem een echt kopje te geven tenslotte. 'Het gaat goed,' Spon ze zachtjes. Daarna kwam Doveheart binnen, die haar instructie gaf over dat ze rustig moest blijven. Honeyfeather knikte alleen maar flauwtjes en maakte haar kop eventjes leeg. Zometeen zouden zij en Ravenwing prachtige kittens hebben, het zouden de mooiste bolletjes pluis van de wereld zijn. De allermooisten. Perfecter zou niet kunnen. Uiteindelijk klemde ze haar tanden op elkaar en kreunde ze zachtjes. Daarna begon ze met persen, de kittens zouden snel komen.

-Oke, kittens mogen nu komen, volgorde: Timberkit, Cherrykit, Flintkit, Tigerkit -

Een klein bolletje pluis, dat werkelijk stikte van de energie voelde hoe er iets geks door het warme goedje trok. De verzengelde hitte begon op een rare manier af te koelen, iets wat hem totáál niet aanstond. Met een klein, zwak trapje liet hij de buik van zijn moeder indeuken. Alsof hij zijn moeder al niet genoeg kwaad deed, door hier te zijn. Als hij nog niet zo klein was, had hij zeker gelachen om zijn humoristische gedachten. Opeens schoot er een kramp door de buik van mama. Wat was dit voor een raar iets? Hij had hier maanden heerlijk gezeten, en nu begonnen er allemaal rare dingen op te spelen. Zijn instinct vertelde hem hard te gaan trappelen, en sprak tegen hem dat het hier te klein werd. Maar zijn hart vertelde hem, dat hij hier voor altijd wilde zijn. Het was zoals altijd donker, het was alleen stilte, en het kloppen van zijn hart en die van zijn broer en zus. Leefde die eigenlijk nog wel? Ach, uiteindelijk liet het hoopje wol het maar over aan zijn instinct, wild begon hij te trappelen. Nu viel het op hoe klein deze ruimte eigenlijk was, hij kon zich amper ronddraaien. Verontwaardig gaf hij nog een klein duwtje met zijn poten. Tot er opeens een soort zuigend iets aan hem trok, hij voelde hoe zijn moeder en de natuur het werk overnam en besloot maar stilletjes te blijven wachten tot het over was.
Zijn gedachten schreeuwden om hulp, maar ergens voelde hij iets brandden om te weten waar hij heen ging. Een verstikkend gevoel duwde tegen zijn tengere lijfje aan, en het voelde alsof de dood hem kwam halen. En toen, toen zijn lichaam het bijna niet meer uithield maakte hij een smak tegen de grond. Het was gelukkig zacht, maar een scheut schoot door zijn ruggengraat. Het vliesje dat zijn lijfje - onuitstaanbaar genoeg- bij elkaar hield, behield hem van de lucht die hij zo onderhand wel in had moeten ademen. Instinktief spartelde hij heen en weer, om het plakkerige dingetje er van af te halen. Nog steeds was het donker, maar een soort kou had hem in zijn macht. Opeens voelde hij zich nutteloos worden, de rillingen die over zijn rug liepen waren verschrikkelijk. Wie kwam hem redden? Wie weet. Een ruw, glibberig dingetje gleed over zijn lijf. Het maakte hem warmer. Opeens werd er iets open gescheurd, van schrik begon hij luid te mauwen en bewoog zijn lichaam in alle gekke vormen om hier weg te zijn. Moest hij het nu echt zelf gaan oplopen? Pluisje begon rond te kruipen, tot zijn neus iets zachts raakte. Hij stak nu zijn hele hoofd erin, hé wat is dit voor een rare fluffybol? ondanks de nieuwe ontdekking, snakte hij naar de warme buik van zijn moeder én naar zijn broertje en zusje. Wist hij veel dat hij nu echt 'geboren' was. Hoe kon die nou weten dat hij er later mee ging opscheppen, dat hij over de oudste leeftijd beschikte? Pluisje had geen andere keus dan met zijn neus de buik verder te onderzoeken. Het was maar gek hoor, deze wereld.

Zijn neus raakte een flubbeltje, het trok zijn aandacht onmiddelijk door de zoete geur die het versprijdde. Bijna automatisch zette hij zijn tandjes er in, en begon met zijn nageltjes in zijn moeders buik te prikken. Een wit goedje gleed zijn keel binnen wel met zo veel kracht dat het over zijn hele hoofdje gleed. Verward schudde zijn kleine, rossige, zandkleurige kopje heen en weer, om het dikke slijmdinges er af te halen. Hoe werkte dit nou weer? Het knabbelen ging over in geconcentreerd zuigen, en nu met meer succes. Hé, misschien was deze wereld toch niet zo verschrikkelijk..

Cherrykit voelde dat de omgeving om haar heen begon te bewegen. Het was geen fijn gevoel en ze probeerde tegen te stribbelen, het was zo lekker rustig en warm geweest en nu leek dat allemaal ineens verstoord te zijn. Ze voelde nog wat druk op haar komen en ze wist niet of dit wel een goed teken was, het voelde eerlijk gezegd helemaal niet alsof het goed zou gaan aflopen, maar opeens voelde ze dat ze meer ruimte kreeg. Blijkbaar was één van de kittens weg. Het gaf haar wel meer ruimte en ze was er eigenlijk wel blij mee, maar lang kon ze er niet blij mee zijn, want de druk begon opnieuw en ze had het gevoel dat de ruimte steeds minder werd. Ze had niet alleen het gevoel, het was ook nog zo. Ze voelde hoe ze werd gedrukt en de ruimte om haar heen steeds smaller werd, ze had het gevoel dat ze geplet zou worden, maar plotseling was er wel heel veel ruimte en kwam ze op de wereld.
Ze voelde hoe de kou zich in haar vacht drong, het voelde helemaal niet fijn hier, ze had wel geweten dat het een slecht teken was geweest. Ze wilde weer terug naar deplek waar het warm was, maar dan ook wel weer voor de druk groter werd. Ze wilde gewoon terug ze hield niet van deze kou. Ze wilde wel huilen, maar ze hield zich stil, misschien zou het nog wel warmer worden, maar na een kort tijdje gaf ze het op, ze werd maar niet warmer. Plotseling voelde ze iets over haar lijfje heen gaan, iets ruws maar toch ook weer iets dat haar opwarmde. Ze wist niet precies wat het was, maar het gaf haar wel een wat prettiger gevoel dan ze de hele tijd had gehad. Plotseling stopte het en ze wilde dat het door ging, maar het leek alsof ze niet nog meer zou krijgen, ze voelde zich nu nog steeds wat kouder, het likken had haar even opgewarmd, maar nu had ze het gevoel dat de kou weer haar lichaam in drong. Ze moest een warmere plek vinden! Hulpeloos begon ze te zoeken naar een warmere plek, maar zo snel kon ze het niet vinden, of toch wel? Er kwam ergens iets warms vandaan en ze probeerde er naartoe te gaan, steeds dichterbij, nu kon ze de warmte al voelen. Het was inderdaad iets warms, iets wat ze eigenlijk niet op deze wereld had verwacht, maar het was iets warms. Ze kroop dichterbij en eindelijk voelde ze iets, een andere vacht? De vacht van haar moeder misschien? Ze begon met haar pootjes te zoeken naar een tepel en toen ze er eindelijk één had gevonden begon ze te drinken. De heerlijke warme vloeistof kwam haar mond binnen en vulde haar buikje. Het maakte ook haar lichaam een stuk warmer, maar dat deed de vacht naast haar ook. Zachtjes kneedde ze de buik van haar moeder met haar poten terwijl ze haar buikje vol dronk. Het gaf haar een goed gevoel, misschien was deze wereld toch zo slecht nog niet. Eindelijk was haar buikje vol en ze voelde zich al een stuk warmer en daardoor ook een stuk beter. Ze voelde ook andere vachten naast haar, maar ze besteedde er verder niet echt aandacht meer aan. Ze was namelijk best moe, dus wat slaap zou geen kwaad kunnen. Ze krulde zich op en het duurde niet lang voor ze in slaap viel.

Rustig lag het jonge katertje tegen de warme wand van zijn moeders buik. Hij lag opgelord met zijn oogjes dicht. Naast hem voelde hij zijn broertjes en zusjes. Het leek alsof dit altijd zo zou blijven. De hele dag lekker warm en af en toe wat gewiebel. Maarja, Flintkit wist ook niet anders. Zijn stak een achterpootje uit, en raakte de baarmoederwand. Het was een grappig gevoel, alsof er iets indeukte, en weer golvend terug kwam. Maar opeens voelde hij het. Wat gebeurde er? De ruimte waar hij in "dreef" werd steeds ruimer. Hij voelde dat er een soort zuigkracht op stond. Wat gebeurde er?? Paniekerig kronkelde Flintkit rond. Dit voelde een beetje ongemakkelijk, maar toch. Het gevoel dat hij eruit moest was bijna instinctief. Het katertje werd iets meer naar binnen gezogen, en weer los gelaten. Het werd weer wat ruimer in de warme buik. Flintkit voelde dat hij aan de beurt was. Hij werd met een enorme kracht weggezogen van zijn plaats. Wat was dít?? Zijn kop belandde in een heel smal buisje. Het voelde haast alsof hij geplet werd. Was dit het einde? De jonge kat spartelde heen en weer, maar dat verbeterde de situatie niet veel meer. De duwende kracht werd groter, en langzaam werd hij naar buiten geleid. Zijn kop was er al uit, en daarna al zijn pootjes. Piepend en huilend spartelde hij om zich heen. Flintkit's vlies[:3] werd er vanafgetrokken, en helemaal schoongelikt. Wat was het koud hier!! Was dit het leven? Hulpeloos op een harde koude ondergrond? Hij wilde terug! Plotseling voelde hij tanden in zijn natte nekvelletje. Hij belandde in een zachte pels. Dat was lekker zacht... Meteen daarna werd er weer een ruwe tong over hem heen gelikt. Ook die was lekker warm. Flintkit piepte nog eens. Hij begon zijn kleine neusje steeds meer te gebruiken. Dichtbij rook hij een zoete, romige geur. Zijn instinct begon te werken, en meteen kroop het hulpeloze katertje erop af. Hij zoog zich vast aan een tepel en begon gulzig te zuigen. Dit was heerlijk! Het smaakte lekker zoet en romig, zoals het ook had geroken. De warme melk stroomde naar binnen en gelijk werd hij opgewarmd. Nog even bleef hij gulzig aan de tepel hangen, maar toen hij merkte dat hij genoeg had, kroop hij er wat vanaf, en drong zich in de fluwelen vacht van de buik. Zachtjes doezelde hij in een droomloos slaapje. Het leven was blijkbaar niet zó erg....

[Flintkit is alive ^^]

Een zachte rommeling streek door de buik van haar moeder. De kleine kitten bleef rustig op haar plek. Het was warm en plakkerig naast haar drie nestgenootjes, maar de kittens waren niet anders gewend en dus zou het naamloze kitten niet zeuren. Het was makkelijk te voelen wat er allemaal gebeurde met haar moeder, vooral als het haar buik betrok. Een plotselinge trilling schudde haar wakker, de wanden van de kleine kamer naar elkaar toe drukkend. Ze wist niet wat er gebeurde. Zij en de drie anderen hoorden daar gewoon in rust te leven, dit was niets zoals ze eerder had meegemaakt. Het duurde niet lang voor er een hevigere schok volgde en voor ze het wist was een van de drie verdwenen. Voor het eerst in een tijdje had het kleine poesje wat meer ruimte om zich te bewegen. Ze werden toch wel aardig groot voor deze plek. Voor ze helemaal bekomen was van het plotselinge verdwijnen van een van haar nest genootjes, kwam de volgende schok al aanzetten. Het tweede kitten verdween. Oogjes nog stevig op elkaar geplakt, rekte ze haar pootjes uit. Twee weg en nog twee over, maar ook dat duurde niet lang meer. Plotseling was ze alleen. Het voelde eenzaam, geen pootjes meer die in haar zij drukte. Geen andere lichaampjes om tegenaan geplakt te zitten. Weer gleed er een rilling over Honeyfeather en dit maal was het poesje aan de beurt. Zacht werd ze uit de warme wereld geduwd, om neer te komen op een zachte hoop mos. De koude lucht greep naar haar als een hand en klemde zich om haar heen. Van schrik piepte ze. Dit was niet wat ze had verwacht. Waren de anderen hier ook naartoe gegaan? Maar ze voelde de rest niet, alleen iets groots dat ervoor zorgde dat ze voor de eerste keer een hap lucht naar binnen kon halen. Het was koud, haar lichaampje rilde zacht. Een zacht duwtje deed haar vooruit kruipen. Begeleid door haar moeder baande ze zich een weg door een wereld die ze nog niet kon zien. Hulpeloos loet ze zich leiden. Plotseling voelde ze iets warms. Een zachte vacht en de lichamen van de drie anderen. Zij waren hier ook! Van genoegen piepte ze weer even, ze was niet alleen. Een warme tong likte haar schoon, het werd iets minder koud. Het poesje drukte zich in de vacht van Honeyfeather, daar was het nog te doen! Een plotselinge geur bereikte haar neusje. Iets zoets, dat wilde ze ook! Smachtend van verlangen zocht ze naar de bron van de geur en vond uiteindelijk de tepel. Verward duwde ze haar hoofdje er tegenaan en opende toen haar mond om die eromheen te sluiten. Instinctief zoog ze en duwde met haar twee kleine voorpootjes tegen de buik van haar moeder aan. Zachte bewegingen zorgde er voor dat er langzaam melk in haar mondje droop. Dit was het! Ze had het gevonden! Warm en zoet, smaakte het. Het leek alsof het poesje er nooit genoeg van kon krijgen, maar al gauw zat ze vol. Een tevreden gebrom steeg op vanuit haar buikje. Het poesje rolde zich op tegen de anderen en viel in slaap.

Pijnscheuten en krampen gingen door Honeyfeather's buik. Een zacht gekreun ontsnapte uit haar wittige mond, ze wou het niet uitschreeuwen, maar het deed echt pijn... Hoe ging ze dit in starclan's naam volhouden? Ze keek Doveheart en Ravenwing eventjes aan, angst twinkelde in haar ogen. Maar ze had geen tijd meer om iets aan ze te vragen, om haar zorgen te uiten, de eerste kitten kwam er al aan. Ze keek er eventjes naar. Wat moest ze doen? Maar daarna nam haar instinct het over. Ze beet de zak voorzichtig open en bevrijdde de kitten uit zijn omhulsel. Een katertje, bruin, donkerder dan haar vacht, maar ze herkende het kitten wel. Een zachte glimlach kwam tevoorschijn op haar snoet. Voorzichtig likte ze de kitten schoon en ze duwde hem naar haar buik, zodat hij kon drinken. Ze glimlachte zacht, helemaal vertederd. Maar al snel kwam de volgende kitten, daarmee deed ze hetzelfde. Dit kitten leek op haar, een lichtrood poesje, ook deze kitten likte ze schoon en duwde ze naar haar buik toe. Al snel lagen 4 kittens bij haar buik te snorren of te slapen. Vermoeid legde ze haar kop even neer, maar daarna tilde ze hem weer op en keek ze Ravenwing aan, 'Ravenwing? Wat vind je van de namen Timberkit voor het eerste katertje, Cherrykit voor het eerste poesje, Flintkit voor het tweede katertje, en voor deze kleine meid,' ze gebaarde eventjes naar de slapende laatst geborene bij haar buik, 'Tigerkit?' Haar stem was warm en vertederd, maar ook trilde ze een beetje van de inspanning die ze net geleverd had.