I'll be gone, before they send me away {OPEN}

Ravenfeather rende door het bos naar de Sunningrocks. Vandaag had hij zin om te gaan jagen, en de Sunningrocks vond hij zelf wel een overzichtelijke plek om even te gaan zitten en na te denken over waar hij naartoe zou gaan. Waarschijnlijk blijf ik gewoon in de buurt, dacht Ravenfeather. Dan kunnen er ook nog andere katten komen, jagen is veel leuker met wat gezelschap. De zon straalde zacht terwijl de wolken die in de lucht hingen het bos hulde in een lichte ochtendmist.  Het was vroeg in de ochtend toen Ravenfeather wakker werd, maar toch waren er ook al wat andere katten op. Hij hoopte heel erg dat er een paar hetzelfde idee als hij had gekregen, want hij had behoefte aan gezelschap. Samen zouden ze betere plekken weten te vinden. Ravenfeather liep door, totdat hij bij de Sunningrocks kwam. Meteen zag hij een muisje onder een rots, hij wroette in de aarde en liep verder een beetje rond. Ravenfeather ging in aanvalspositie staan. Doodstil stak hij zijn staart in de lucht terwijl zijn buik naar de bodem rijkte. Zijn pupillen werden groter en hij vestte al zijn aandacht op het kleine dier. Toen nam hij een sprong, vloog naar de rots en landde... met zijn kop hard tegen de stenen. Auww... Ravenfeather werd duizelig en deed even zijn ogen dicht. Toen hij weer een beetje bewust was van de wereld om zich heen, rees er een hoofdpijn op. Ravenfeather keek verward om zich heen. Hij ging zitten en staarde naar de stenen. Stomme stenen, dacht hij. Toen werd hij zich pas bewust dat zijn beide poten ergens op stonden. Zijn nagels staken in iets zachts en warms. Toen hij zijn poot optilde, zag hij dat de muis aan zijn lange nagels hing. Het was hem dus toch gelukt! Trots trok hij de muis van zijn nagels. Het beestje leefde nog steeds, maar was wel zwaargewond. Om er een einde aan te maken beet Ravenfeather hem dood. Hij klemde het warme lijfje tussen zijn kaken en ging zitten op de rots waar het dier eerst onder had gezeten. Hij keek om zich heen. Hij rook geen katten, maar wel de heerlijke geur van de muis. De verleiding was erg groot om er harder in te bijten en het vlees te proeven, maar Ravenfeather wist maar al te goed dat de Clan eerst gevoed moet worden. Snel begroef hij de muis in de aarde en markeerde het hoopje met een aantal stenen, die hij kunstig heen en weer schoof zodat hij het kon herkennen als hij het helemaal zou vergeten. Hij was er nog niet helemaal bij met zijn hoofd, de klap was erg hard. Vrolijk sprong hij van rots naar rots, wachtend op een maatje waarmee hij nog meer mee kon jagen.

Applenose liep naar Sunningrocks. Ze wilde even nadenken. Toen ze bij Sunningrocks aankwam zag ze dat ze niet alleen was. Een andere warrior probeerde een muis te vangen maar knalde met zijn hoofd tegen de stenen aan. "Gaat het?" vroeg Applenose aan de kater. De kater hoorde haar waarschijnlijk niet want hij begon van rots naar rots te springen. Ze rende naar de kater toe. De kater heette Ravenfeather als ze het goed had. "Jij bent Ravenfeather toch?" vroeg ze voor de zekerheid aan de kater toen ze Ravenfeather bijna had ingehaald. Ze keek naar de kater zijn hoofd, er zat geen wond dus het zou niet ernstig zijn maar het deed wel pijn waarschijnlijk. Applenose ging op een steen zitten en keek afwachtend naar de kater.

Ravenfeather ging zitten. Hij spitste zijn oren. Hoorde hij nou net iets? Hij dacht na en probeerde zijn gedachten voor zicht te halen. Hij had niet opgelet, toen hij van rots naar rots sprong. Een stem had iets tegen hem gezegd! Wat het was, wist hij niet meer. Onmiddelijk keek Ravenfeather om. De poes die hij zojuist 'gehoord' had, rende naar hem toe. "Jij bent Ravenfeather, toch?" vroeg ze, terwijl ze onderzoekend naar zijn kop keek. Ravenfeather dacht aan de wond die er misschien zou zitten en neeg gegeneerd zijn kop. "Ja, dat ben ik" mauwde hij terug. Hij keek de poes aan. "Is de wond heel erg?" vroeg hij. Hij had echt geen zin in allemaal bloed in zijn prachtige zwarte vacht. Gespannen wachtte hij op antwoord.

"Ja, dat ben ik" antwoordde kater. "Is de wond heel erg?" vroeg Ravenfeather. Applenose keek nog eens goed naar de kop van Ravenfeather. Ze ontdekte alleen een redelijk grote schaafwond. "Nee, alleen wel een schaafwond." antwoordde Applenose. "Ik denk niet dat je er voor naar de Medicine cat den moet maar als je erge hoofdpijn hebt misschien wel." zei Applenose. "Wat ga jij doen vandaag?" vroeg ze aan de kater. Het was nog vroeg. De zon was nog maar net opgekomen en het was lekker fris. Het zou niet heel warm worden vandaag, dacht Applenose.

Applenose keek onderzoekend naar Ravenfeather's kop. Opgelucht knipperde Ravenfeather even met zijn ogen. Als het een bloedwond was geweest, moest ze dat al lang gezien hebben. "Nee, alleen wel een schaafwond" antwoordde de poes. "Ik denk niet dat je er voor naar de Medicine Cat Den moet, maar als je erge hoofdpijn hebt misschien wel". Ravenfeather dacht na. Het was op dit moment niet zo erg, hij wilde erg graag gaan jagen en hij had gewoon de pech dat hij tegen die rotsen aansprong. Hij wilde niet zijn dag laten verpesten om in de Medicine Cat's Den te gaan liggen. Hij beloofde zichzelf dat hij aan het eind van de middag zichzelf zou laten onderzoeken door Maskheart, de Medicine Cat. "Wat ga jij doen vandaag?" vroeg Applenose. Ravenfeather's poten tintelden van opwinding, hij wilde dolgraag gaan jagen vandaag, door het bos rennen, de wind in zijn vacht voelen. Niets zou hem tegen houden. En Applenose zat nu naast hem, misschien wilde zij wel mee! Hij vond haar best aardig. "Ik ga vandaag jagen" antwoordde Ravenfeather resoluut. "Misschien wil je wel mee gaan? Lijkt me gezellig" vervolgde hij terwijl hij hoopvol naar haar opkeek.

--Update: de ogen in mijn setje zijn veranderd vanwege de onrealistische kleur. Zeg ik ff om verwarring te voorkomen. :3

"Ik ga vandaag jagen" antwoordde Ravenfeather. "Misschien wil je wel mee gaan? Lijkt me gezellig" zei Ravenfeather en hij keek haar hoopvol aan. "Lijkt me leuk!" zei Applenose enthousiast. Met iemand jagen was veel leuker dan alleen jagen. "Waar zullen we naar toe gaan?" vroeg ze aan Ravenfeather. Haar maakte het niet zoveel uit. Ze keek Ravenfeather afwachtend aan met haar heldere groene ogen.

Okee, leuk setje trouwens!

"Lijkt me leuk!" zei de poes enthousiast. Ravenfeather keek haar blij aan. Hij had een jaagmaatje gevonden, yaaaay, hij was niet alleen. "Waar zullen we naartoe gaan?" vroeg Applenose. Ze keek hem afwachtend aan. Haar ogen glinsterden in de lichte stralen van de zon, die langzaam begon door te breken. Vandaag zou een mooie, maar wel koude dag worden. "Umm, geen idee" antwoordde Ravenfeather. Hij keek om zich heen en snoof de lucht op. De verse lucht van de muis die hij zojuist een beetje onhandig had gevangen, en die nu aan de aarde lag, hing er nog. Maar hij kon wel andere geuren onderscheiden, de geur van duiven en eekhoorns zou hun naar rechts leiden, maar dat zou nog steeds dicht bij de Sunningrocks zijn. Misschien was dat wel het beste, de zon scheen daar het felst van elke plek in hun territorium, en Ravenfeather's glanzende vacht was wel dik, maar toch had hij flink wat warmte verloren na die hevige bladkaal van een paar moons geleden. "Laten we richting de Sandy Hollow gaan, maar wel een beetje in de buurt blijven" zei hij beslist. Hij liep naar beneden waar hij Applenose even achterliet, groef de mollige, heerlijk-ruikende muis op, pakte hem beet tussen zijn kaken en trippelde weer terug naar de poes die boven hem zat. "Zullen we gaan?" zei hij met volle mond, zodat het meer klonk als: "Fullen we gaam?". Hij keek verwachtingsvol naar de poes, terwijl hij de heerlijke lucht genietend opsnoof.

"Umm, geen idee" antwoordde Ravenfeather. "Laten we richting de Sandy Hollow gaan, maar wel een beetje in de buurt blijven" stelde Ravenfeather voor. "Is goed." zei Applenose. Ravenfeather trippelde weg en kwam terug met een muis in zijn mond. "Fullen we gaam?." vroeg Ravenfeather en hij keek haar verwachtingsvol aan. Applenose lachte en knikte. "Is goed." zei ze lachend. Ze stond op en liep richting Sandy Hollow. "Heb jij al een leerling?" vroeg ze aan Ravenfeather om de stilte te verbreken.

Applenose had ingestemd om mee te gaan richting de Sandy Hollow, maar Ravenfeather had er niet heel erg opgelet toen hij terug kwam met de muis. "Is goed" mauwde ze lachend toen Ravenfeather vroeg of ze zouden gaan, een beetje onhandig weliswaar. Ze stond op en liep richting Sandy Hollow, dus ging Ravenfeather gauw achter haar aan. Hij kwam naast haar lopen met de muis bungelend aan zijn staart in zijn bek, zodat hij wat beter kon praten. Tenminste, als er nog iets van praten kwam. Het was een tijdje doodstil, totdat Applenose besloot om die stilte te verbreken. Ravenfeather zuchtte kort van opluchting, het was erg ongemakkelijk om naast een poes te lopen met een muis bungelend in je bek terwijl er niemand was die wat zei. "Heb jij al een leerling?" vroeg ze. Ravenfeather had aan Firestar, hun leider, gevraagd of hij een leerling mocht, net als vele andere katten. Binnenkort zou er een ceremonie zijn, maar hij hoopte maar dat er genoeg leerlingen waren die een mentor wilden. Want hij wilde dolgraag mentor zijn. "Op dit moment niet" miauwde hij bedachtzaam, "maar waarschijnlijk krijg ik er eentje binnenkort, bij de volgende ceremonie. En jij?" De muis was een paar keer bijna uit zijn mond gevallen, maar een trapje met zijn poot tegen het kopje en hij zat weer goed.

--flutpost XD

"Op dit moment niet" antwoordde Ravenfeather bedachtzaam op haar vraag. "Maar  waarschijnlijk krijg ik er eentje binnenkort, bij de volgende ceremonie. En jij?" vertelde Ravenfeather. Ondertussen was de muis een paar keer bijna uit zijn mond gevallen maar Ravenfeather gaf dan met zijn poot een trapje tegen het kopje van het muisje en dan zat die weer goed. Applenose moest moeite doen om haar lag in te houden want het zag er gewoon heel grappig uit. "Ik heb ook nog geen leerling." antwoordde Applenose een beetje somber op de vraag van Ravenfeather. Ze wilde heel graag een leerling. Ze hoopte dat ze bij de volgende ceremonie een leerling kreeg. Ze snoof rustig de lucht op. Ze rook een eekhoorn. Ze zag het diertje een eikel eten. Ze zakte in de sluiphouding en sloop naar de eekhoorn toe. Toen ze nog maar een staartlengte van de eekhoorn af was sprong ze. Ze landde op de eekhoorn en beet de eekhoorn meteen dood. Ze pakte de eekhoorn op bij zijn staart maar liet hem snel los. De eekhoorn viel op de grond. "Waarom heeft een eekhoorn zo'n pluizige staart." mompelde ze en ze spuugde de haren van de eekhoorn uit. Ze legde wat blaadjes en aarde over de eekhoorn heen zodat ze hem later weer kon ophalen. Ze trippelde terug naar Ravenfeather. "Prooi nummer twee." zei ze lachend.

'Ik heb ook nog geen leerling' antwoordde Applenose somber. Ravenfeather begreep haar wel. Een leerling hebben was veel werk, maar wel erg leuk. Het is toch fantastisch als je een jonge kat dingen mag leren die zij later weer doorleren aan hún leerlingen? Hij hoopte dat er leerlingen waren die een mentor konden krijgen volgende ceremonie. Ravenfeather keek even naast zich, hij wilde net zeggen wat zojuist in zijn hoofd was opgekomen, maar Applenose liep niet meer naast hem. Hij liet de muis verbaasd vallen en keek verward om zich heen. Al snel had hij de poes weer in het oog, ze zat in jachthouding, klaar om aan te vallen. Maar, op wat precies? Ravenfeather snoof de lucht op en rook een sterke eekhoornlucht, dus waarschijnlijk was Appelnose daar naartoe gegaan. Een sprong, een piep, een grauw. Applenose kwam weer tevoorschijn, met de eekhoorn bungelend in haar bek. Ze liet hem even vallen en spuugde de haren van de staart van de eekhoorn uit terwijl ze mopperde over de pluizigheid van de lange staart. Ravenfeather grijnsde, hij wist precies wat ze bedoelde. Applenose begroef de eekhoorn en liep terug naar de kater. 'Prooi nummer twee' zei ze lachend. Ravenfeather grijnsde weer. Hij rook vos, maar gelukkig was de geur al oud. Ze konden waarschijnlijk gewoon doorgaan met jagen. Vrolijk trippelde hij voor de poes uit. Hij snoof de geuren op, maar het was moeilijk om een goede richting aan te wijzen omdat er zoveel prooigeuren waren. Verderop zag hij een vogel, pikkend op de grond. Ravenfeather sloop verder en drukte, toen hij dichtbij was, zijn buik tegen de grond. Hij keek de vogel recht aan, wachtte even en nam daarna een fenomenale sprong... maar het was net niet raak. Ravenfeather belandde recht voor de vogel, die zich doodschrok en vlug zijn vleugels uitsloeg. En voor Ravenfeather het wist, was hij weg.
Ravenfeather ging mokkend op de grond zitten. Het was hem niet gelukt. 'Volgende keer beter' mompelde hij somber. Hij hoopte maar dat Applenose het niet zo erg zou vinden.

Ravenfeather zag een vogel en hij sloop naar de vogel toe. Ravenfeather sprong maar landde recht voor de vogel. De vogel schrok en vloog meteen weg. Mokkend ging Ravenfeather op de grond zitten. 'Volgende keer beter' mompelde hij somber. Applenose liep naar hem toe en gaf hem een duwtje met haar poot. "Niet somber zijn, vogels zijn nou eenmaal stomme beesten." zei Applenose lachend. "Kom we gaan veder met jagen." zei Applenose en ze liep veder. Ze bleef heel even stil staan en wachtte op Ravenfeather.


*Sorry voor late reactie had het topic niet gezien sorryyy*

Ravenfeather voelde een duwtje in zijn zij. Applenose stond naast hem 'Niet somber zijn, vogels zijn nou eenmaal stomme beesten' lachte ze. Ravenfeather glimlachte, ze had een punt daar. Vogels waren moeilijk te vangen. 'Kom, we gaan verder met jagen' miauwde de poes. Ze liep verder maar bleef algauw op de kater wachten. Ravenfeather voelde zich wat beter en trippelde naar haar toe. 'We zijn bijna bij Sandy Hollow' miauwde hij. 'Misschien is daar wel wat prooi'.


-- no prob c:

Ravenfeather trippelde naar Applenose toe. 'We zijn bijna bij Sandy Hollow' zei hij 'Misschien is daar wel wat prooi'. zei hij. "Ik hoop het de clan kan het goed gebruiken." zei Applenose. De prooi was nog steeds schaars. De clan had nu nog niet echt last van te weinig prooi maar iedereen merkte het wel. De prooistapel was nog steeds klein en niet meer zo groot als normaal was in deze tijd van het jaar. "Ik hoop dat de prooi snel minder schaars wordt." zei Applenose. Ze waren nu aan gekomen bij Sandy Hollow. Applenose snoof de lucht op. Ze rook de geuren van clangenoten en ze rook de geur van een muis. Ze volgde het geurspoor van het muisje. Ze zag het muisje rondscharrelen bij een boom. Applenose zakte in de sluiphouding en sloop naar het muisje toe. Toen ze dicht genoeg bij het muisje was sprong ze. Ze landde precies op het muisje. Ze doodde het muisje en begraafde het. "Prooi 3." zei ze tegen Ravenfeather. Ze ging zitten. "Zullen we een wedstrijdje doen?" vroeg ze aan Ravenfeather. "We gaan tot zonshoog jagen en wie dan de meestte prooi heeft gevangen wint." vertelde ze. "Maar mijn eehoorn en muis en jou muisje tellen niet mee we starten vanaf nu." legde ze uit. "Vind je het een goed idee?" vroeg ze.

Ravenfeather luisterde naar Applenose. Ja, de prooi was wat schaarser geworden en iedereen hoopte dat alles weer een beetje zou terugkeren naar wat het was. Ze stonden voor de Sandy Hollow, er waren geen leerlingen die er aan het trainen waren met hun mentoren. Misschien wel fijn, want dan konden ze in alle rust jagen zonder al te veel gezeur aan hun kop. Toen Ravenfeather nog maar Ravenpaw was en de oudere warriors zag jagen, was hij altijd op hen afgelopen. Iets waar hij nu spijt van heeft, nu hij zich realiseert hoe irritant dat kan zijn. Hij grinninkt bij de gedachte dat hij het slechte Applenose was weggelopen, de kater keek om zich heen totdat hij de poes zag. Ze sprong op een muis af. Ravenfeather wachtte gespannen op het moment dat Applenose zou wegstappen, en dat de muis dood zou zijn, of natuurlijk weg zou rennen. Uiteindelijk stapte Applenose weg en de muis bleef roerloos liggen. Gelukkig sprong Ravenfeather naar haar toe terwijl ze de muis begroef. 'Prooi 3' zei ze geamuseerd. Ravenfeather grijnsde. 'Zullen we een wedstrijdje doen?' stelde de poes voor. 'We gaan tot zonhoog jagen en wie dan de meeste prooi heeft gevangen wint, maar mijn eekhoorn en muis en jouw muisje tellen niet mee, we starten vanaf nu' legde ze verder uit. 'Vind je het een goed idee?' Ravenfeather grijnsde opnieuw. Wat een leuk idee! Hopelijk ging het wel lukken, nu prooi zo schaars was. Maar de Clan zou zo blij zijn als ze terugkwamen met heel veel prooi! Met die blije gedachten keek Ravenfeather de poes blij aan. 'Prima!' zei hij. 'Ennuh, ik ga winnen. We starten... nu!' Vrolijk sjeesde hij weg, met Applenose op zijn hielen. Hij moest en zal winnen.

Terwijl Applenose haar idee vertelde zag ze dat Ravenfeather een paar keer grijnsde. 'Prima!' antwoordde Ravenfeahter. Applenose was blij dat Ravenfeather haar idee goed vond. 'Ennuh, ik ga winnen. We starten... nu!' zei Ravenfeather en hij sprintte vrolijk weg. Applenose rende achter hem aan. Na een kort stukje gerend te hebben bij de Sandy Hollow schoot ze de bosjes in.

~Een tijdje later~

Het was al bijna zonshoog. Applenose vond dat ze al veel gevangen had. Ze had 2 muisjes gevangen en nog een merel. Ze was benieuwd naar hoeveel Ravenfeather gevangen had. Ze was nu al haar prooi aan het ophalen. Ze had haar muisjes al opgehaald. Ze zag het hoopje bladeren liggen waaronder ze haar merel had verstopt. Ze haalde de bladeren van de merel af en pakte de merel op. Ze liep met haar 3 prooien naar de open plek. Ze legde de prooien voor haar neer en ging zitten. Het was nu precies zonshoog. Ze wachtte rustig af totdat Ravenfeather terug kwam.

Sorry voor late reactie

Ravenfeather hinkte door het pos, met in zijn bek een muisje en een forse eekhoorn. Hij probeerde de geur van Applenose op te vangen. Zijn vangst was niet erg geweldig geweest. Hij was actief, maar veel te fanatiek. De prooidiertjes hoorden hem al gauw aankomen terwijl hij door het bos stampte. Toch was het hem gelukt om een flinke mannetjeseekhoorn te vangen, die niet zat op te letten terwijl hij met zijn scherpe tandjes een beukennootje openmaakte. Maar daarna, al rennend door het bos, struikelde hij over een doornstruik die over het pad lag. Ravenfeather had gevloekt en een poging gedaan om de struik uit de weg te ruimen, maar in zijn poten zaten scherpe doornen die hij later moest verwijderen en zijn lichaam deed pijn. Hij had het maar opgegeven. Later was het hem toch nog gelukt om een klein muisje te vangen, die verdwaald was en blijkbaar nog erg jong was om te weten dat katten gevaarlijk zijn. Zo belandde het schepsel in zijn scherpe kaken.
Ravenfeather had eindelijk een spoor gevonden en hinkte naar een zonovergoten Sandy Hollow. Er waren nog steeds geen leerlingen, waarschijnlijk hadden ze wel iets anders te doen zoals de Elders verzorgen of zo. Applenose zat daar te wachten met voor haar... drie prooidieren. Ravenfeather zuchtte diep en wankelde naar de poes. 'Tja' zei hij terwijl hij de prooi neerlegde. Hij zakte door zijn poten en bleef in de kuil liggen. Zijn poten deden pijn van zijn val en de doornen die hij had moeten verwijderen, maar nogal diep zaten. Er sijpelde wat bloed uit zijn voorpoot, nog een excuus om naar de Medicine Cat te gaan. Eerst zijn kop, nu zijn poten... Zuchtend legde hij zijn kop op zijn pijnlijke poten en keek de poes aan vanuit zijn ooghoeken. 'Jij hebt gewonnen' miauwde hij kreunend. Hij glimlachte even maar zijn gezicht vertrok alweer snel toen de pijn terugkwam.

Applenose zat al een tijdje te wachten op Ravenfeather. Waar bleef hij nou? dacht Applenose. Opeens zag ze Ravenfeather aan komen strompelen. Geschrokken keek Applenose naar de kater. Ze zag dat hij wonden op zijn poten had. Ravenfeather kwam aanwankelen. 'Tja' zei Ravenfeather terwijl hij zijn prooi neerlegde. De kater zakte door zijn poten en bleef in de kuil liggen. Applenose zag dat er wat bloed uit een wond op Ravenfeather's voorpoot kwam. De kater legde zijn kop neer op zijn voorpoten. 'Jij hebt gewonnen' zei Ravenfeather kreunend. Ravenfeather glimlachte even maar zijn gezicht vertrok alweer snel van de pijn. "Klopt en jij gaat naar de Medicine Cat." zei Applenose met een serieuze blik. Het boeide haar niet dat ze gewonnen had. Ze wilde alleen maar dat Ravenfeather naar de Medicine cat ging. Ze liep naar de kater toe en ging voor de kater zitten. "Kun je lopen? Anders kan ik je wel proberen te dragen." zei Applenose. Ze had medelijde met de kater en ze wilde niet dat zijn wonden erger werden.

'Klopt, en jij gaat naar de Medicine Cat' zei Applenose serieus. Aw nee, moest dat nou? Hij vond Maskheart erg aardig, maar hij vond het veel minder leuk om onderzocht te worden. Maar hij was sowieso al met zijn kop tegen een rots gebotst, en nu dit... 'Nouu.. nee...' kreunde Ravenfeather als een kitten, maar met een lichte grijns. Applenose scheen echter echt serieus te zijn en was erg zeker van haar zaak. Ravenfeather besefte dat hij er niet veel tegenin kon brengen, dus bleef hij maar hulpeloos liggen in de kuil. 'Kun je lopen? Anders kan ik je wel proberen te dragen' miauwde Applenose. Ravenfeather lachtte even hard. 'Ik denk niet dat je me kan dragen. Ik ben nogal groot, zie je. De afstand naar het kamp is niet zo lang vanaf hier, het gaat me wel lukken'. Ravenfeather stond op. Ja, zijn poten deden pijn, maar hij was sterk genoeg om het zelf af te handelen. 'Het zou wel fijn zijn als je mee zou gaan' zei hij tegen Applenose, die bezorgd voor hem stond. 'Voor morele steun, weet je wel' voegde hij er glimlachend aan toe. Hij strompelde verder, richting het kamp.

-OOC: misschien kunnen we nu stoppen, dat het verder gaat tussen Ravenfeather en Maskheart

'Nouu.. nee...' kreunde Ravenfeather als een kitten met een lichtte grijns. Applenose rolde met haar ogen. Of ze zou hem naar de Medicine cat den schoppen of ze liet hem hier liggen. Ravenfeather lachte even hard. 'Ik denk niet dat je me kan dragen. Ik ben nogal groot, zie je. De afstand naar het kamp is niet zo lang vanaf hier, het gaat me wel lukken'. zei Ravenfeather en hij stond op. 'Het zou wel fijn zijn als je mee zou gaan' zei Ravenfeather. 'Voor morele steun, weet je wel' vroegde hij er nog glimlachend aan toe. "Ja, ja... Stiekem ben je harstikke bang voor Maskheart." zei Applenose lachend. "Ow en je mag dan wel groot zijn. Ik ben sterker dan je denkt." zei ze. "Maar als jij liever wil strompelen naar het kamp, vind ik het best." vervolgde ze. Ze liep rustig naast Ravenfeather op zijn tempo. Ze wist dat hij pijn had... Ze twijfelde. Zou ze de kater helpen? Of hem nog even laten strompelen tot dat hij om hulp smeekte? Ze besloot te kiezen voor het laatste alleen ergens wist ze wel dat de kater geen hulp zou vragen. Daar waren katers te trots voor.

*We kunnen doen dat er nog een paar posten komen en dat het te lang duurt voor Applenose en ze hem gaat dragen. Of een vervolg topic maken dat ze elkaar weer tegen komen en Applenose vraagt hoe het gaat.* (Het zijn maar ideetjes )