[Riverclan patrouille] Let's make this place ours

Dawnstar ||

De poes liep het kamp uit, met de andere katten achter zich aan. Ze liep vastberaden richting de grens, wetend wat er komen gaat. Ze heeft goed gegeten, gedronken en geslapen sinds de ceremonie en ze was er helemaal klaar voor. Voor de grens bleef ze nog even staan. "Voor het voortbestaan van de Riverclan." fluisterde ze tegen zichzelf. Ze hield niet van vechten, had het echte zachte Riverclan hart, maar voor haar clan deed ze alles wat nodig was. Ze zette één poot over de grens en de anderen volgden. De Thunderclan geur drong haar neusgaten binnen terwijl ze de Sunningrocks opliep. De Thunderclan geur was sterk, dus ze moest zich even oriënteren, maar al snel had ze alles weer in de hand. "Oke, en nu zoeken naar Thunderclan katten. Jij, zou jij terug naar het kamp willen gaan om Wolfgaze en de rest te halen? Zeg maar dat het veilig lijkt tot nu toe." Ze wees de kat aan die het dichtst bij haar stond en keek toen weer verder het gebied rond. Met dit territorium zouden ze het zeker iets langer volhouden.

Als je hebt gereageerd dat je meedoet met de patrouille mag je hier op reageren!

Hij probeerde de spanning uit zijn spieren te krijgen, maar dat was een onbegonnen zaak. Sinds de aankondiging van Dawnstar dat ze de Sunningrocks gingen overnemen was dat niet meer weggegaan. De laatste keer dat hij met een patrouille mee was geweest had een kat hem buiten westen gemept. Er was hem gevraagd of hij mee wilde gaan met de verkenningspatrouille en natuurlijk had hij ja gezegd. Als een kat loyaal was aan zijn clan dan was Creamypaw dat wel. Daarnaast was er nog een onderliggende reden die hem extra aanspoorde. Zijn belofte aan Bravesoul om hem te helpen zijn kittens te beschermen en de pleegvader te worden. Ze waren genoeg te eten nodig en hij zou helpen om ze dat te kunnen geven. Hij verliet de apprentice den al vroeg die ochtend en wachtte totdat de anderen zouden komen. Toen de verkenningspatrouille zich verzamelde voegde hij zich bij hen. De angst die zijn hart sneller deed kloppen negeerde hij, hij zou sterk zijn. Hij volgde de katten het kamp uit richting de Sunningrocks. Hij bleef een beetje op de achtergrond terwijl hij stevig doorstapte. Hij hield niet van vechten al deed hij het wel als het moest. Hij wist al aardig wat vechttechnieken en dat beheerste hij al redelijk goed. Beter dan hij zelf zou toegeven, maar leuk vond hij het niet. Hij stopte met lopen toen ze bij de Sunningrocks aankwamen en keek om hem heen. Het leek rustig wat Dawnstar even later ook beaamde. Hij kwam iets dichter bij haar staan terwijl hij de omgeving in zich opnam. Zijn lijf was gespannen, klaar om zijn clangenoten te beschermen als dat nodig was.

Lynxfang liep vlak achter Dawnstar aan en voelde bij elke stap de opwinding door zijn lijf stromen. De clan die hij zo haatte een lesje kunnen leren met toestemming van zijn Leader. "Voor het voortbestaan van de Riverclan." hoorde hij haar fluisteren, hij gaf bemoedigt een kopje en trok zich toen weer terug. Dawnstar was tenslotte de Leader,ze mocht zich nog niet terugtrekken en gaan twijfelen,steun had ze nu hard nodig. Ze benaderden de grens.Ze staken over en liepen toen over Thunderclan grond,nu nog dan"Oke, en nu zoeken naar Thunderclan katten. Jij, zou jij terug naar het kamp willen gaan om Wolfgaze en de rest te halen? Zeg maar dat het veilig lijkt tot nu toe." Dawnstar sprak tegen hem en hij knikte, "Roep als het misgaat,dan zal ik zo snel mogelijk terugkomen met de rest"hij verdween weer naar de overkant en vertrok in galop terug naar het camp.

Camp:
Hij zocht Wolfgaze op en knikte naar hem, "We kunnen gaan,bericht van Dawnstar"meldde hij en draaide zich toen weer om,zodat zijn Deputy het zelf kon regelen. Hij ging terug naar de Sunning Rocks en zag tot zijn opluchting dat het nog niks was.

Lynxfang stak weer over en knikte nu naar Dawnstar, "Ze komen zo". Hij wou liever even bij haar in de buurt blijven,als ze op dit moment plotseling werden aangevallen en de anderen waren nog bezig met de voorbereidingen, dan was dat niet handig. Hij keek waakzaam om zich heen,afwachtend op iets. Riverclan of Thunderclan
-Flut en tja,Lynxfang stond erg dicht bij haar-

De spieren onder de schouders van Riverpaw bolden zichtbaar op toen de kater zich uitrekte 's morgens. Hij at prooi, dronk een beetje en begaf zich toen vlak achter zijn leider Dawnstar. De bijna elf manen oude kater had ingestemd om mee te gaan op een verkenningspatrouille. Tijdens de Ceremonie had hij Dawnstar horen praten over het innemen van de Sunningrocks van de ThunderClan. Hij probeerde zijn gedachten die naar Glowpaw schoten een beetje te verdoezelen. Hij moest er niet aan denken dat hij tegen de vrolijke kater moest vechten, maar hij had geen andere keus. Als hij zijn loyaliteit wilde bewijzen en wilde bewijzen dat hij echt klaar was om binnenkort een Warrior te worden, moest hij dat nu doen. Hij wilde niet te ambitieus zijn, maar zijn Clan kwam nog altijd boven Glowpaw. Bovendien hoefde hij Glowpaw ook niet per se aan te vallen, toch? Misschien deed de kater niet eens mee met het gevecht. Die gedachte gaf Riverpaw nieuwe hoop en hij keek op toen hij de scherpe ThunderClan-geur rook die hij ook had geroken toen hij zich in de buurt van hun rivier waagde. Zijn oortjes bewogen heen en weer om geluiden op te vangen, maar tot nu toe was de resterende ThunderClan-geur het enige waar hij zich zorgen om moest maken. Hij keek naar zijn leider en vroeg zich af of dit wel een goed idee was. Was het nou echt waard om over die Sunningrocks te vechten? Toch spande de jonge kater zijn spieren al aan voor het gevecht. Hij hield zichzelf voor dat zijn loyaliteit boven zijn vragen kwam. Hij was lichtelijk opgelucht toen hij Creamypaw herkende, maar durfde niks tegen de kater te zeggen omdat hij schrik had dat hij dan de verkeerde aandacht zou trekken. Hij wilde het niet verpesten voor Dawnstar. Hij ontblootte zijn nagels toen hij meende iets te zien, maar het bleek uiteindelijk toch niets te zijn. 'Succes,' fluisterde hij schor tegen Creamypaw, waarna hij wachtte op een bevel van zijn leidster of tot iets ging gebeuren.

Riversong was niet erg blij geweest met het feit dat hij zich aangemeld had als vrijwilliger voor deze tocht. Hij was die morgen nog snel bij haar langs gegaan en had haar en de kittens slapend aangetroffen. Het zou de laatste keer kunnen zijn dat hij hen zag, hij zou vandaag meevechten voor zijn clan, voor de toekomst van zijn kittens, voor hun eigen bestwil. Voor Smoketear, voor Stormstar en alle andere trouwe leden van de RiverClan. Hij begaf zich vlak achter Dawnstar en hield zijn clangenoten scherp in de gaten, mocht er iets met een van hen gebeuren. Hij was dapper, groot, loyaal, maar het vechten zat niet in zijn hart. Ja, hij was een goede vechter. Maar nee, voor zijn plezier deed hij het niet. Maar hij had wel een doel, ervoor zorgen dat zijn kittens deze prooischaarste zouden overleven. En voor hen had hij alles over, zelfs al zou dit zijn laatste gevecht worden. "Oke, en nu zoeken naar Thunderclan katten. Jij, zou jij terug naar het kamp willen gaan om Wolfgaze en de rest te halen? Zeg maar dat het veilig lijkt tot nu toe." Lynxfang verdween om de rest te gaan halen en Bravesoul bleef rustig staan, spieren aangespannen voor het geval dat.

In het kamp hing een spanning die met een spelden prik kon ontploffen. Dawnstar en de rest waren op patrouille gegaan om de aanval in gang te brengen. Er kon elk moment een Warrior door de ingang komen met bericht van Dawnstar. Wolfgaze zat midden in het kamp en sloeg onrustig met zijn staart heen en weer. Hij hoorde geritsel bij de ingang vandaan komen en stond op met gespitste oren. Lynxfang kwam rennend uit de ingang zetten. "We kunnen gaan,bericht van Dawnstar" Hijgde hij. Hij draaide zich meteen om en liep de ingang weer uit. Wolfgaze bleef rustig en keerde zich naar zijn mede clangenoten. ''Het is zo ver. Iedereen die bereid is te vechten tegen de Thunderclan moet nu met mij mee gaan. Er moeten een paar Warriors hier blijven om het kamp te beschermen.'' Hij sprak luid en duidelijk. ''Let's go!'' Met een snelle pas keerde hij zich naar de ingang en liep het kamp uit op weg naar de Sunningrocks.

Nadat ze zich had aangeboden voor de patrouille had de kattin geen last meer gehad van haar buik, dus dacht ze dat het wel over zou gaan en dat het niet veel was, gewoon even een krampje. Dus ze stapte dan ook de volgende ochtend goed mee met de rest van de patrouille. Haar blik was op de roestkleurige kattin gericht, maar ze zweeg. Ze zou niks zeggen over hoe dit plan eigenlijk nogal onvoorzichtig was en dat het niet zo goed was doordacht. Maze had veel beter dingen bedacht dan dat deze kat had bedacht. Ze wilde hen zo te lijf gaan. Zwak of niet, het zou een risico worden voor zoal hen als Thunderclan. Ze hadden beter een patrouille langs fourtrees gestuurd om het kamp aan te vallen zodat de aanvallers zich zouden terugtrekken om hun katten te gaan beschermen, maar zo slim was Downstar niet. Nee, die kat was veel e achterlijk om zelfs nog maar met zoiets op te komen. Toen ze de grens over waren en Lynxfang de andere hing halen keek ze even schuin naar haar leader waarna ze een stap naar voren zette zodat ze nu naast de kattin stond. "Denk je echt dat het veilig is om ze rechtstreeks aan te vallen?" zei ze op een bezorgde toon. "Ik weet dat we sterker zijn... maar," ze liet haar blik even naar de grond gaan. "Ik wil niet dat er onnodige doden hoeven te vallen, vandaag," ze werd stil en slikte even moeizaam.